This psalm is linked with the preceding one as emphasizing in its last verse by repetition the words of vv. 5, 11 in Psalm 42. My soul often needs to be exhorted thus not to be cast down, but to hope in God and to praise Him again and again. He has not only become my salvation; He is also "my God," the One on whom I depend unceasingly, the source of my strength (v. 2).
His light and His truth will lead me to intelligent worship, if I ask Him for this as the psalmist does here (vv. 3, 4).
The expression emphasized yesterday: "the God of my life" is complemented in v. 4 by another very remarkable expression: "God my exceeding joy". Dear fellow believers, is God the whole source of our happiness? Is He the object of our exceeding joy as He was for the Lord Jesus (Luke 10:21)? Knowing such a God as we do, should our soul be cast down or troubled? "Let not your heart be troubled" – the Lord said to His disciples – "ye believe in God, believe also in me" (John 14:1); and elsewhere: "Have faith in God" (Mark 11:22). Faith is the great remedy for all the sadness or restlessness that the world can inflict upon us.
While the psalms of the 1st book were nearly all psalms of David, these which we are now considering (Psalms 42-49) were composed by the sons of Korah, those objects of grace who had been spared at the time of God's judgment on their father (see Num. 26:11). That is why it is so remarkable to hear these men recalling the marvellous works done by God "in the times of old". For they, more than anyone else, are in a position to appreciate and celebrate the mercy of God. No, it was not the sword of the children of Israel which was able to save them and give them possession of their land (we only need to think of the crossing of the Red Sea, and the capture of Jericho). And the memory of the great acts of deliverance in the past is a lesson for these faithful men. Truly, they could no more trust in their own arms to conquer any more than their fathers could (v. 6). "Through thee" and "through thy name" (v. 5; Hosea 1:7) – that is where the believer finds his sole resource.
Another noticeable difference from the 1st book of psalms is the use here of the name of God (Almighty), while up to Psalm 41 it was always the LORD (Jehovah). This is the sad proof that now the faithful men and women of Israel no longer have any relationship with the formal worship which has now become apostate. The close relationship assured to them by the name of the LORD has been broken (Ex. 6:3, 6-8), but the true believer can still call on the supreme God.
The mood of the psalm changes from v. 9 onwards. Instead of continuing to look to God, to the light of His countenance and the power of His Name (vv. 3, 5), the faithful reflect on the trials which have come upon them. The soul of the child of God is not always on the mountain top, as we well know from our own experience.
However, the faith of these believers is not overcome; they know they can attribute to God all that has happened to them, and they accept the hard blows as coming from His hand (Job 1:21). Their conscience is clear; not only is it true that their steps have not strayed from the path of obedience, but their heart has not turned back (v. 18). And God is their witness, He who knows the secrets of the heart. Let us never forget v. 21.
What is the meaning of the strange expression in v. 22: to be "killed all the day long"? The quotation of this verse in Romans 8:36 makes it easy to understand. It is to be reminded, through trials, of the feeling of our nothingness, of our total helplessness. But the same passage invites us to realise the triumphant counterpart: "Nay, in all these things we are more than conquerors through him that loved us" (Rom. 8:37).
Under the leading of the Holy Spirit, the "ready writer", this psalm invites us to praise Christ, the "Well-beloved", He who in beauty and grace surpasses all the sons of men. But before pouring forth from his lips, that praise has already been prepared and meditated on, welling up in the heart (cf. Matt. 12:34); it praises His Person, His words and His works.
We could well say that worship on the Lord's day is the song which binds together all the verses which the Spirit has taught the child of God during the week on the inexhaustible theme of the glories and graces of the Lord Jesus. He is "the King" but vv. 6, 7 quoted in Hebrews 1:8-9, call Him "God". When He appears in His majesty and splendour, He is the object of universal admiration. His power is shown in the terrible judgment which He executes (vv. 3-5). Perfumes permeate His garments: myrrh reminds us of His sufferings, aloes of His death (John 19:39) and cassia His ascension. But for Christ the greatest of all these glories will be the beauty of the Bride, who will be presented to Him (here it is Jerusalem), and the love she will render to Him. Christian friend, it is your privilege now to pour out before Him this grateful love. "He is thy Lord; and worship thou him" (v. 11).
How many believers in moments of distress have had the precious experience of v. 1! In the hour of trial, and very specially in the time of temptation, the young Christian should not forget that he has at his disposal this refuge, this strength, this very present help in trouble. Such resources are not to be found in himself; but in God, in other words, in communion with Him.
Korah had been swallowed up alive by an earthquake brought about by God, as touched on in v. 2. But his sons were spared, and it will be the same with the believers of the Jewish remnant. They will be in security, for their shelter is nothing less than the LORD Himself (Ps. 91:9-10). What a contrast with the men of the world during this same tribulation period (cf. Luke 21:26; Rev. 6:14-17). In the face of these foaming and roaring waters of judgment (v. 3), God reminds us that there is a river of grace spreading out in many streams, that is to say in many directions, which "shall make glad the city of God" and those who find their refuge there.
The psalm concludes by showing us the faithful souls occupying their "refuge" during the final judgments of God.
This psalm expresses the joy which will fill the hearts of the faithful souls when, following the judgments mentioned in Psalm 46, Christ establishes His reign. Israel will have a place of pre-eminence over all peoples, and will teach them to sing praises to God, His glory and His supremacy (vv. 3, 6; cf. Isa. 2:2-3). Once the relationship of the people with God has been established, we notice that the name of the LORD re-appears (see earlier, Ps. 46:7, 11). It is Christ who, finally acknowledged, takes His place as the great King over all the earth (Zech. 14:9). And we understand why we, as Christians, do not call the Lord Jesus our King. We are citizens of heaven, not subjects of the earthly kingdom. Christ will not reign over the Church, but He will reign with her; she will be in the same position as a queen at the side of her royal husband.
Should we not sing, we who have not only a great King to honour but a divine Saviour, a risen Lord, a heavenly Bridegroom who loves His Church, and is coming for her? How many glories unite in the same Person, marvellous glories which should fill our mouths and our hearts at the present time with the eternal song of true worshippers.
Jesus our Saviour, Shepherd, Friend,
Our Prophet, Priest and King.
Our Lord, our Life, our Way, our End,
Accept the praise we bring.
Psalm 48 brings to an end the prophetic view begun in Psalm 42. We now see briefly the final attack of the kings of the earth against Jerusalem, and their utter defeat (vv. 4-7). The godly Jews then see the things they had heard about now being fulfilled for their blessing (v. 8; Ps. 44:1). Certainly then it had not been in vain that they had put their trust in God. After having suffered so much in exile, how precious each stone of the beloved city appears to them! And they find themselves again in the midst of this temple which they had longed for continually (Ps. 42:4; Ps. 43:3-4), completely filled with the sense of the goodness of their God (v. 9). Is this not equally our holy occupation when we are found where the Lord has promised His presence: to meditate upon His great love?
But in that day praise will not only fill the hearts of the believers scattered here and there as they are today; it will extend even to the ends of the earth, and will at last be worthy of the Name of the great God who will be the subject of all praise (v. 10).
Dear friend, this God who rules over the world's destiny, and will accomplish that which He has spoken, is He your God for ever and ever, and your Guide until your last hour down here?
In view of the future which the Spirit of God has sketched out in the preceding psalms, He now addresses all the inhabitants of the world, whatever their rank in society (vv. 1, 2). What purpose is served by the riches in which they boast, and in which they put their confidence, if the greatest treasure on earth is not sufficient to redeem a single soul? (vv. 7, 8). What is needed is a priceless ransom, which I must give up the idea of ever being able to pay for myself! But "God will redeem my soul" v. 15 declares. And we know what price He has had to pay for it (1 Peter 1:18-19).
If anyone is looking for honours in this world, let him reflect on v. 12, and then v. 20. Where does this race for honours lead us, this way of folly (v. 13) in which many competitors are involved, rich and poor, ordinary folk and great men? It leads to death where nothing can be carried away! (v. 17). Death makes nonsense of all human plans, threatens the wisest human schemes, takes the edge off every joy, and stamps every project with terrible uncertainty (Luke 12:20). Moreover men close their eyes for fear of having to confront it. But for the Christian death is only the last step in the journey towards the Father's house . . . for He will receive him there (v. 15).
Psalm 49 reminds all the inhabitants of the world of the brevity and emptiness of riches and honours, these two poles of attraction for men of all times. In Psalm 50 God addresses His people Israel (v. 7) to show them the uselessness of animal sacrifices. These can by no means redeem the soul, nor "make the comers thereunto perfect". By one sacrifice alone, God has sealed His covenant with Israel (v. 5; Hebrews 10:1, 10). In return, what He now expects from all His own is praise (vv. 14, 23; Heb. 13:15).
The short v. 15 summarises the story of our deliverance. First there is prayer; then the divine answer which is assured to us; finally our thanksgiving (thou shalt glorify me) – alas! how often we forget this. Let us put our trust in God; let us call upon Him and He will fulfil His promise!
In vv. 16-22, God warns the wicked man, but he while having his mouth full of pious words, denies them in practice and hates correction. Let us be sure that we are not like him!
Notice once again the sublime introduction (vv. 1, 2) which, as is often the case, gives us the theme of the psalm: God is speaking to the earth to reveal to it His splendour in the Person of Christ, the sovereign Judge and glorious King in Zion.
Psalm 51 was written by David in truly painful circumstances (2 Sam. 12). He shows us the feelings experienced in the soul through real conviction of sin, as well as the path marked out by the Holy Spirit to restore communion. Let us consider the painful steps: the confession of the wrong done (v. 3); the thought that God has been offended, and not just such and such a person (v. 4); the reminder of our own evil nature (v. 5); the sense of God's requirements as to "truth in the inward parts" (may we never forget v. 6); the desire for a good, clean conscience (v. 10); finally the need for him to return to practical holiness (v. 11), to joy and to devout service (vv. 8, 12). Once he has been restored, the believer will be able to teach others the grace which has forgiven him (v. 13; cf. Luke 22:32).
All this work does not involve the offering of any sacrifice (v. 16), of any act of penance. A broken spirit, a truly humbled heart, that is what God can accept through the efficacy of the work of Christ (vv. 16, 17).
Dear friends, if at some time we have allowed ourselves to be overtaken in some sin, let us read this psalm again in the presence of God, not just as the confession of David, but as our own prayer.
Up to the end of the 2nd book (Ps. 72) we shall find more psalms of David, several of which were composed, as Psalm 51, in very significant circumstances. 1 Samuel 22:9 . . . recounts how Doeg the Edomite made his report to Saul of David's visit to Ahimelech the priest, and the massacre which followed. This Doeg is a picture of the Antichrist, a prophetic figure who will be evil incarnate and will glory in it (v. 1). What a contrast between the words of Psalm 45:7, addressed to the Lord Jesus, and these vv. 1, 3 which challenge this "mighty man"! For the comforting assurance of believers, the prophecy in v. 5 will be fully accomplished in Revelation 19:20.
In the face of this powerful force of evil, the psalmist takes refuge in God (v. 8), and even praises Him (v. 9). Thus the Spirit of God knows how to make use of the severest trials to call forth accents of praise from the hearts of the redeemed. As for the unbeliever, he never has peace, and the uncertain things in which he trusts are not equal to the confidence he places in them (v. 7). His riches are corrupted, his gold and silver are cankered, as the apostle James declares (James 5:2-3).
With the exception of v. 5, and the substitution of the name of God for that of the LORD, Psalm 53 is the almost literal reproduction of Psalm 14. Romans 3:10-12 quotes the first three verses to show the general ruin of the whole human race, and nobody has been able to deny this fact. "There is none that doeth good" (v. 1), "no, not one" adds v. 3. Yet we know there has been one Man, the One who came from heaven, the holy exception among the sons of men on whom God has been able to look down from heaven (v. 2; cf. Matt. 3:16-17).
"There is no God" the fool says in his heart, although his conscience tells him the contrary; it is through God he moves and has his being, lives by His blessings, and breathes the very air He gives (Acts 17:28). But God is an embarrassment to him, so he forces himself to believe that He does not exist, putting in His place "all-powerful" science or philosophy. And when he is obliged in spite of everything to admit that there must be some "first cause", the unbeliever speaks vaguely of Nature or of Providence to avoid having to utter the name of God, which puts him in fear . . . because God is Light. It is He who will confound all the "workers of iniquity".
After Doeg the Edomite, the Ziphites had in their turn treacherously informed Saul about the movements of David, his rival, and had allowed him to track David down. We have the account of this in 1 Samuel 23:19 . . ., but one very significant thing is not mentioned there: it is this prayer of utmost confidence which the rejected king addressed to his God in the hour of danger.
Likewise for the Christian there should be, right through all the circumstances of every day, a texture of prayers woven in secret between the Lord and himself. This is what we find, for example, throughout the whole of the book of Nehemiah (Neh. 1:11; Neh. 2:4; Neh. 4:4; Neh. 5:19; Neh. 6:14 . . .). The world which has not set God before itself (v. 3) and can understand nothing of the power of prayer, will put down to a "lucky chance" the way in which a believer escapes the dangers which threaten him (just see how in 1 Samuel 23:26 Saul was always seeking David on the opposite side of the mountain from where he was). But the believer knows the Name of the One who saves him out of every trouble, and this is the Name which he praises (vv. 1, 6, 7). God is his help, but more than that, for the whole of the time while his trials last, He upholds the soul which might otherwise be discouraged (v. 4).
Oppressed by wicked men who are pursuing him relentlessly, seized with anguish and the "terrors of death" (vv. 3, 4), the believer does not himself answer the "voice of the enemy"; he turns to God. This is what we must always do, rather than retaliate with vicious words – not to cry for vengeance as David does in these verses. From a prophetic point of view, the Psalms take us beyond the present time of grace to the days when the establishment of the Kingdom will only be possible by the judgment of evil. The wickedness of the world does not extend today to the depths it will reach in that terrible period. It is still restrained, kept in check by the presence of the Holy Spirit on the earth (2 Thess. 2:6-7). However, the characteristics described here are already manifesting themselves: violence and strife (v. 9), mischief and sorrow (v. 10), wickedness, deceit and guile (v. 11). The believer cannot feel himself at ease in such a world. Like the faithful remnant, he longs for the place of quiet rest (v. 6), for the Father's house, which is his hope and the theme of his song: Green pastures are before me, which yet I have not seen; bright skies will soon be o'er me, where the dark clouds have been.
The person David speaks of in vv. 12-14 was probably Ahithophel the Gilonite, whose treason and suicide are recounted in 2 Samuel 15-17. But in a prophetic way these words apply to the wicked Judas. Is there any stronger expression than that of v. 13 to describe the bonds of affection: "mine equal, my guide, and mine acquaintance"? Here we have a convincing proof that the greatest displays of confidence and love are incapable of winning the natural human heart, in which there dwells strife against God (v. 21; cf. Mark 14:45). Pause to think what the feelings of the Lord must have been down here. He could depend on nothing here, nor trust Himself to any man (John 2:24). But faced with such a development of evil the psalmist invites us: "Cast thy burden upon the LORD . . ." (v. 22). A burden hampers a man in his walk; that is why Hebrews 12:1-2 tells us also: "lay aside every weight . . . let us run with patience . . . looking unto Jesus". That does not mean to say that the trial will at once be withdrawn. But it will cease to be a burden from the moment we cast it upon God, leaving to Him the loving care of dealing with the thing which may be worrying us.
This psalm, like the 34th, relates to the time of David's sad experience in Gath (1 Sam. 21:11-15).
Vv. 5, 6 remind us of the Lord in His relationship with those who gathered around Him, who watched Him to catch Him out and who twisted His words (Matt. 22:34, 41; Luke 11:53; 20:20). The Lord Jesus showed His answer to their wickedness by His confidence in His Father. Let us copy Him! However, to be able to trust in God, it is first necessary to know Him. A small child will not, as a rule, put his hand into the hand of a stranger. Now it is the Word which shows us the One upon whom we can lean; that is why the believer can exclaim in two repeated phrases: "In God I will praise his word, in God I have put my trust" (vv. 4, 10, 11). The wicked observe the steps of the believer (v. 6), but God notes his wanderings too (v. 8). We know that He knows the number of hairs on their heads (Matt. 10:30); and here we see Him concerned about every tear shed by His children, even the most secret sorrows. And so, if in my "comings and goings" I should encounter a trap set by the enemy, He who has delivered my soul from eternal death will also keep my feet from falling (v. 13; Ps. 94:18; Ps. 116:8; Jude 24).
Like Psalms 51 and 56, this one begins with the words "Be merciful unto me, O God! . . ." For divine grace is my resource, not only against the evil which surrounds me, but also concerning the sin that is within me (Ps. 51). Whether the enemies go under the name of Absalom, of Philistines, or of Saul, . . . Satan or the world, the safe refuge of my soul is "in thee", Lord Jesus, "in the shadow of thy wings" (v. 1). In such a place of shelter I do not fear anything coming from men's tongues, nor the net they have prepared for my steps (vv. 4, 6; cf. Ps. 91:3-4). "God . . . that performeth all things for me" (v. 2). It is the equivalent of Romans 8:28 – "we know," declares the apostle, "that all things work together for good to them that love God." Faith leads us first to believe, then to experience that "all things", even those things most contrary to our own wishes, are ordered by God to bring us into blessing.
But here the believer is more anxious about the glory of God than about his own deliverance (v. 5, repeated in v. 11 and Psalm 108:5). This was the prayer of the Lord Jesus with regard to the cross which was before Him: "Father, glorify thy name" (John 12:28). It should also be our first desire in every circumstance of our life.
Vv. 1-5 leave us under no illusion on the subject of human justice. If we find this picture too severe, we only need to remember the cross. Relationships between men are often settled on the basis of the law "might is right". And lies, together with the poison of slander are the weapons usually employed (vv. 3,4; Ps.140:3). Yes, the world around us is filled with injustice, as it was in the time of David. But our attitude as Christians should be quite different from that of the godly Jew, as seen in vv. 6-10. In the time of the great tribulation, the godly Jew will only be able to call upon the God of vengeance to hasten the day when justice will reign on the earth. This day will surely come, but while we are waiting for it, it is still "the day of salvation" (2 Cor. 6:2). Moreover it is our privilege, we to whom grace has been shown, to intercede for men with and before the Saviour God. The injustice which is all around us is the opportunity for us to go and sow "the fruit of righteousness" (James 3:18). It is not for us to try to improve the world which is incapable of improvement, but rather to show in the world the features of the Saviour.
Among the psalms which are connected with circumstances in the life of David, this one is the oldest (see 1 Sam. 19:11-18). It was composed during the course of that eventful night when Saul three times sent his criminal messengers to watch (v. 11), to capture (v. 14), and to put to death the person he hated (v. 15; in our psalm we see their determination to do evil, in vv. 6-14). During this troubled night, the afflicted one turns to his God: "Awake to help me . . . God of Israel, awake . . ." (vv. 4, 5; cf. Ps. 44:23; Mark 4:38). He knows God's power; he knows that God can deliver him if He so wishes, but he does not fully understand His faithfulness, His watchfulness and His tenderness towards His own (cf. Matt. 8:2-3). Ps. 121 vv. 3-8 gives the answer to the believer's doubts: "He that keepeth thee will not slumber . . ." And in v. 17 we note that David proved not only the strength but also the mercy of his God. He praises Him under these two headings.
Saul's plan was to bring about David's death in the morning (1 Sam. 19:11). But for David, as for us, that morning becomes the morning of deliverance, of joy and of praise (v. 16; 2 Samuel 23:4).
Who when reading 2 Samuel 8 and 1 Chronicles 18, that glorious account of the victories of David over the Syrians and the Edomites, would ever have thought that at that time Israel and her king had passed through a time of such distress, as we have mentioned here in vv. 1-3, 10-11! The Christian's victory is often preceded by painful inward conflicts, known by the Lord alone. And a part of the reward of these conflicts is the lesson which God at the same time teaches us in the secret of our hearts. It is in this sense we can understand the expression in Romans 8:37 already quoted: "more than conquerors". Also this psalm is written especially "to teach" (see the title). David has learned – and reminds us – that "vain is the help of man" (cf. Ps. 146:3) and that "through God we shall do valiantly". "Thou hast given a banner to them that fear thee, that it may be displayed because of the truth". May we hold high this banner of truth with a firm hand.
The preceding psalms set forth the individual relationship of the soul with God; here it is a matter of the communal feelings of all the people. Let us never lose sight of the unity of the Lord's redeemed people, their character as the "beloved" (v. 5) and the collective witness they are called upon to render.
When a believer comes up against evil in all its different forms, when he is harassed by men and his "heart is overwhelmed", he finds his refuge in God (vv. 2, 3). This was David's experience when hunted down, first by Saul, later by Absalom; this will also be the experience of the remnant fleeing from the tyranny of the Antichrist.
"Lead me to the rock that is higher than I". The Spirit of God lifts faith to heights which natural intelligence cannot reach, and of which we feel unworthy. And from the height of this rock, the believer exalts the Saviour in all that He is for him and all the various aspects of help and protection which he finds in Him: a strong tower against his enemies (cf. Prov. 18:10); a tabernacle (or tent) protecting him from the storm and the heat of the sun; the covert of His wings, which speaks of tenderness and safety.
Just the same as in Psalm 56:12, the believer recalls the vows he has made, that is to say the commitment he has entered into towards God (vv. 5, 8). For us who are Christians, these vows correspond to the conviction in our soul of the rights the LORD has over us, to the knowledge that we have now been given over to God and that we no longer belong to ourselves, but to Him who has redeemed us (2 Cor. 5:15; read also Rom. 12:1).
This beautiful psalm is not marked out as applying to any special circumstance in David's life, as if to confirm that "at all times" (v. 8), the soul must rest peacefully upon God (here mentioned seven times) and on Him alone! Precious expressions of trust (vv. 1, 2, 5-8) but especially precious Object of my confidence: Christ, the Rock of ages on whom both my salvation and my glory rest (v. 7)! If I realise this, I can invite others to put their trust in Him (v. 8), and at the same time warn them against every deceitful help. In truth, whether they be of low or high degree in the social ladder, men puff themselves up with the wind of their vanity, and with their lying pretensions. In the divine balance they are "found wanting" (v. 9; cf. Dan. 5:27).
As Christians, let us hold firmly to what we find at the end of v. 10: "If riches increase, set not your heart upon them". Many of God's children, faithful as long as they had only God on whom to rest (v. 1) have not been able to resist the test of prosperity (cf. Ps. 69:22). "The deceitfulness of riches" has stifled the living word and they have become unfruitful (Matt. 13:22).
Can we make this fervent early morning prayer of the psalmist ours? Feeling the barrenness of this sad world, his whole desire, his longing, his joy, is his God, who is the object day and night of his fervent meditation. A man has nothing more precious than his own life, but the believer has found an even greater treasure: the goodness of his God. In his heart he looks back on all the experiences of that goodness (vv. 3, 7). Notice the splendid progression: my soul thirsteth for thee (v. 1); my soul is satisfied (v. 5; Jer. 31:25); my soul followeth hard after thee (v. 8). While I look at the world I experience this thirst and faintness, but in thinking of the Lord my soul is satisfied; I come in worship, and thus strengthened, and bound to Him who fills and satisfies me, I can follow Him through this desert world, upheld by His mighty hand.
But the desert road will soon be passed. Tomorrow the end of the pilgrim way will appear without clouds. And what is the end? It is the Lord in His glory, seen at last by our very eyes. He Himself has made the request: "Father, I will that they also, whom thou hast given me, be with me where I am; that they may behold my glory" (John 17:24; cf. v. 2). May He find in each of our hearts a desire which answers to His!
The believer does not only experience the barrenness of a world which cannot quench his soul's thirst (Ps. 63:1), but he also feels the hostility of the men of the world. They sharpen their tongues against him like a sword (cf. Ps. 55:21; Ps. 57:4). Faithfulness has always roused the hatred of unbelievers. We should not be astonished at this, but take care that our conduct does not give any basis to justify their accusations. Against that sword, and those sharp arrows, let us put on the breastplate of righteousness (that is to say, conduct beyond reproach; Ephesians 6:14; 1 Peter 2:12), and let us meet all the manifestations of evil with "the meekness of wisdom" (James 3:13). Then God will take up our cause (Rom. 12:17-19).
" Who shall see them?" the enemies of the just had said (v. 5; see also Ps. 10:11; Ps. 59:7). Oh, but God sees it! His searching gaze sees the malevolence and deceit in the depths of the heart (v. 6). And in answer to the arrow (these "bitter words") suddenly unleashed and directed against the perfect man (v. 4), He prepares His own arrow which will deliver His redeemed just as suddenly when the right moment comes (v. 7).
Before praise becomes universal at the dawn of the "millennial day" (Ps. 66), it is being prepared silently in the heart of believers. This silent worship should be a familiar thing to us. It does not just wait for the Lord's Day morning to rise up before God alone, and has far more reality than mere words can express. Let us make a habit of it in our travels, in breaks at work, in bed at night . . . (Ps. 63:6). It will always be heard and understood by the One who hears prayer (v. 2).
After having realised in v. 3 the blessing of forgiveness of sins Israel and equally the Christian will be able to rejoice in the presence of God and to have the joy of communion with Him (v. 4).
The psalm concludes with a magnificent picture of future earthly blessing, corresponding in type to the spiritual riches of the believer which he possesses now. If the believer faints in "a dry and thirsty land, where no water is" (Ps. 63:1), he should remember that "the river of God is full of water" (v. 9). Dear friends, it is our own fault if our soul is sometimes parched (see John 4:14-15).
"Thou makest the outgoings of the morning and evening to rejoice" v. 8 still says. Yes, may our days begin, unfold and end in a song of joy and love.
In the happy days of which Psalm 65 speaks prophetically, Israel's role will be to invite the nations to joy and praise – first of all because of His terrible works (vv. 3, 5), then for His goodness towards His people. The departure from Egypt and entry into Canaan (v. 6) are the first great acts of power which will always be the subject of exaltation. Christians, let us not cease to exalt the cross of our Lord Jesus Christ. He has delivered us from the yoke of the prince of this world (Egypt) and has caused us to enter into heavenly blessings.
Then the long drawn out sufferings of Israel will also be remembered (vv. 10-12). The Jews have been (and still are) tested in all sorts of ways, overpowered, trodden under foot (v. 12) by the nations in the midst of whom they have been scattered. But soon they will be able to bless God who has preserved their soul alive, and has refined them in the crucible of trial. Let us too never forget this precious divine purpose. V. 18 reminds us of a most important truth. God can not listen to our prayers so long as we have unjudged sin on our conscience. Let us quickly confess it so that we may once again enjoy fellowship with Him! (Isa. 1:15; Ps. 32:5-6).
Israel asks to be blessed so that God's will and His salvation may be known through all the earth (vv. 1, 2). We are so often concerned about ourselves in our prayers. Let us pray that the grace which has been shown to us and the blessings we enjoy may be noticed by those around us and that they may thereby be attracted to the Lord Jesus.
The epistle to the Romans (Rom. 9-11) explains to us how Israel has been set aside to allow God to extend His grace to the Gentile nations. It shows us also how the participation of the Gentiles in the promises made to Abraham was intended to provoke the Jews to jealousy (read Rom. 11:11-12). But under the kingly sceptre of the Messiah, there will be room for both the one and the other (Ps. 22:27). All the nations of the world will be blessed with the Jewish people. It will no longer be a matter of jealousy or national pride; Israel will have only one desire: to see all the peoples rejoicing in God and praising Him (vv. 3, 5). Then the Lamb will be exalted in heaven and on earth as He is worthy. "Thou hast redeemed us to God by thy blood out of every kindred, and tongue, and people, and nation . . ." (Rev. 5:9).
Though terrible in His judgments against the ungodly, God shows Himself full of tenderness toward those who belong to Him, those whom He calls "the righteous" (v. 3). He takes to Himself the beautiful names of "father of the fatherless" and "judge of the widows" (v. 5; Ps. 146:9; Jer. 49:11). In this way He shows that He is concerned in a very special way with those who have lost their natural support. The lonely ones are the objects of special care. "God setteth the solitary in families" (v. 6). How many have enjoyed this lovely experience! At the time of their conversion doors were closed to them, and some members of the family no longer wanted to know them. For love of the Lord Jesus, they had to leave "house, or brothers, or sisters . . ." but the "Father of the fatherless" received them into His own family where they found other brothers and other sisters (read Mark 10:29-30).
Up to v. 14 the psalm recalls God's care towards His people after their journey through the wilderness (cf. vv. 1, 7 with Num. 10:33-36). He has not ceased to watch over Israel, His "congregation" (or flock, v. 10). But in our days the Lord has "other sheep . . . which are not of this fold" (i.e. the Jewish fold – John 10:16). Are you one of them? Can you speak of the love of this good Shepherd?
There will come a time when all the pretensions of men to power (these high mountains in v. 16) will have to give way to divine power. That power has demonstrated how very great it is, not only by the victory over Israel's enemies, but also by the victory which Christ gained over Satan (the strong man who held us captive) and by His triumphant resurrection (v. 18; Rom. 1:4). Made "higher than the heavens" the Lord is here the One who receives gifts as a Man. In the quotation in Ephesians 4:8-10, He distributes those gifts. In our days the Church uses for its edification these gifts, given to it through the Holy Spirit (Acts 2:33). With all that is within us we echo the words of v. 19: "Blessed be the Lord, who daily loadeth us with benefits, even the God of our salvation". Truly our God is a God of salvation. It is God to whom the issues from death belong (although this v. 20 applies in the first place to the national restoration of Israel) and it is He who gives to those kept by His power a heavenly and eternal part with the First-born from among the dead, with the risen Man.
The end of this psalm brings before us another aspect of the Kingdom which is to be established. The "goings" of God with His people, which had begun in the wilderness (v. 7), now finish in the sanctuary, picture of a glorious rest (v. 24; cf. 2 Sam. 6:17; 2 Sam.7:6). The tribes of Israel, gathered together at last, share this rest. V. 27 remembers Judah now reunited with Zebulun and Naphtali, as well as little Benjamin. In fact this last tribe had almost been annihilated by judgment (Judges 21); here then is a picture of the whole of the children of Israel who have come through the great tribulation. But now Israel rules, because God has commanded the strength of His people (v. 28). The whole world submits: kings (v. 29), princes (v. 31), kingdoms (v. 32) – all are invited to ascribe to God the power and majesty now seen in Israel.
"They have seen thy goings, O God" (v. 24). We think too of the disciples of John the Baptist "looking upon Jesus as he walked" (John 1:36) and who followed Him. Yes, while reading the Word, let us consider this perfect walk of the Lord Jesus in the wilderness of this world, while we wait to see Him face to face in the place of rest and glory.
Psalm 68 showed Christ raised to heaven as Victor, receiving glorious gifts (v. 18). Psalm 69 presents Him as abased, in shame and unspeakable suffering, restoring that which He had not taken away (v. 4). We have already found this order of things in Psalm 21 preceding as it does Psalm 22, in order that we may make no mistake as to the greatness of the Person undergoing such suffering. Just as the ark opened up a way for the people through the river Jordan (river of death), Christ goes forward to Calvary taking upon Himself the load of sins, the "foolishness" of His people (v. 5). He sinks in the deep mire of sin, in the depths of the waters of judgment (v. 2); He sees the frightful pit of death threatening to engulf Him (v. 15); but in spite of all that He does not cease to raise His prayer to His God (v. 13).
The quotation of v. 9 in Romans 15:3 invites us to imitate Him, our great Example, who never sought to please Himself, or to dissociate Himself from the insults which men heaped on His Father (Matt. 27:43).
He asks also that this trial may not be a stumbling-block to believers, when they see One so faithful plunged into such distress (v. 6).
Psalms 22 and 69 both show us the sufferings of the Lord but from different view points. In Psalm 22 Christ is seen as accomplishing atonement for our sins; He is presented there as the One whom God has stricken in our stead. Here, on the contrary, we see the Lord Jesus suffering at the hands of men; and how many different ways men found to persecute Him! One particular word is repeated four times in this psalm: reproach, in other words, public dishonour (vv. 7, 10, 19, 20). The heart of the Lord, so utterly sensitive, broke under this reproach. In Him the glory of God, His love, His holiness were all trodden under foot by wicked men. And v. 21 was literally fulfilled at the hour of crucifixion (Matt. 27: 34, 48).
Another cause of deep sorrow for the Saviour was the lack of understanding and indifference of His disciples: "I looked for some to take pity, but there was none . . ." (v. 20).
It is only right and proper that the representatives of the guilty human race, guilty of such a crime, should, if unrepentant, be subject to the indignation and anger demanded in v. 24 by the remnant. But may the Lord find each one of our readers among those who "love his name" (v. 36).
Too often the sufferings of others leave us quite untouched as to their feelings (cf. Ps. 69:20). It is even more true when we ourselves are being tried. Generally at such times we think only of our own burden, and we can even find some grain of comfort in seeing that we are not the only ones who suffer. But it was not so with the Lord Jesus. At the very time when He Himself was "poor and afflicted", His prayer was that all those who seek God may be glad and rejoice in Him . . . (v. 4). He had made intercession already as shown in Psalm 69:6: "Let not them that wait on thee, O Lord God of hosts, be ashamed for my sake." His whole desire was that God should be magnified, and that His own should rejoice in Him (v. 4). On the other hand, shame and confusion will come upon them who sought His life, who took malicious pleasure in His hurt (v. 2). But we know that no desire for vengeance, such as we read of in vv. 2, 3, ever rose up in the heart of the Saviour, so full of love. On the contrary, in the very depths of His suffering He was concerned in grace with those who persecuted Him, and He asked God to forgive them (Luke 23:34).
Thou art "my trust from my youth . . ." says the psalmist (v. 5) and in v. 17: "O God, thou hast taught me from my youth; and hitherto have I declared thy wondrous works". Happy is the believer who early in youth enters the school of God and learns there to trust in Him. "By thee have I been holden up", he says also (v. 6). The Lord is his strong refuge (v. 7), his rock and his fortress (v. 3), expressions we meet with frequently in the psalms (e.g. Ps. 31:2-3). As far as we in Western countries are concerned, we do not usually meet persecution. But, and we cannot repeat this too often, the enemies which "lay wait for" our souls are no less formidable than those mentioned in vv. 10 and 13. 1 Peter 2:11 puts us on our guard against " fleshly lusts, which war against the soul" . When they rise up, let us without delay seek our refuge in God, where we shall be certain to find complete deliverance. Meanwhile the Lord is more than a strong tower for the believer: "My praise shall be continually of thee . . . Let my mouth be filled with thy praise and with thy honour all the day" (vv. 6, 8, 14, 22, 23). The Lord Jesus alone could fully say that (cf. also vv. 6, 11, 12 respectively with Ps. 22:9, 11, 19). May it also be given to us, dear fellow believers, to realise this in some small degree.
It seems likely that this psalm was composed by David when he was fleeing from his son Absalom. Already an aged man (vv. 9, 18), the man of God is once again going through a time of "great and sore troubles" (v. 20). He addresses the LORD: "Now also when I am old and grey-headed, O God, forsake me not . . ." Isaiah 46:4 provides a divine reply to this prayer: "Even to your old age I am he; and even to hoar hairs will I carry you . . .". No, God has not forsaken His servant, and He never will forsake those whose souls He has redeemed (v. 23; Ps. 37:25), for the very reason that He forsook His own Son on the cross to accomplish this redemption. If He is the God of our youth, and we desire that He should be that for you, dear young reader, He will be the God of the whole of our life.
Notice how many times the author of the psalm recalls and praises the righteousness of God (vv. 2, 15, 16, 19, 24). Living as he does in a world where unrighteousness prevails (and the world has not changed since), he sets out by contrast the value of this divine righteousness. It will triumph over the whole earth when the earth is given to the glorious King of whom Psalm 72:1 speaks.
The subject of this psalm is Solomon (see the title), a type of Christ, King of righteousness and of peace. After the time of sufferings and conflict of which the preceding psalm speaks, there will follow the righteous and blessed reign of the Messiah, the Son of David. With Him the poor and afflicted, all the unhappy souls on the earth, will find mercy and help. Violence and oppression, the exploitation of the weak by the strong, all injustice will come to an end, at the same time also as material suffering and undernourishment which today affects at least half the population of the globe. "There shall be abundance of corn in the earth, upon the top of the mountains" (v. 16 JND trans.). "Abundance of peace" (v. 7), "abundance of corn," speak of the good things which mankind desires most. But all these blessings will at long last call forth an echo of grateful praise in the hearts of men who are today so ungrateful for all God's goodness. In that day, heaven will bless the earth, and the earth will reply (cf. Hosea 2:21-22). Then the glory of the LORD will cover the earth (v. 19; Num. 14:21). It is on this note of praise and on the contemplation of the true Solomon that the 2nd book of Psalms ends.
The third book of Psalms begins with a series of eleven psalms of Asaph. It was he who, in David's time, led the singing and accompanied it with the cymbals (1 Chron. 16:5). Psalm 73 tells us of his hard experience. When comparing his own lot with that of wicked men, Asaph feels quite discouraged. It seems to him that God reserves pain and sorrow to those who fear Him (under the guise of discipline) while He spares the arrogant and wicked men of whom vv. 3 onward give us a terrible picture. The faithful man is grieved and tormented (v. 21). He is not far from accusing God of unrighteousness and indifference. If that is so, he thinks, what good does it do me to purify my heart?
All of us may have experienced times when we are inclined to envy those who enjoy without restraint all that life offers without being hindered by the fear of God. Young Christians in the course of their studies are well aware of all those fellow students who have plenty of money and loose principles. May they not forget their own riches (not measured by the scale of human values) and may they remember that their faith and hope make them not the most miserable (1 Cor. 15:19) but rather the happiest of all men.
The psalmist pursues his painful meditation (v. 16). Then suddenly light breaks in! By bringing him into the sanctuary where He has communion with him, God makes him understand the end to which the way of the wicked is leading (cf. Ps. 37:38). The downward slope on which they pursue their course is a slippery one, and leads to certain ruin; their journey down here will be seen by them only to have been an empty dream (vv. 18, 20). Proverbs 23:17-18 which also exhorts us not to envy the wicked, teaches us that for the one who fears the LORD "surely there is an end" – but how different! (Rom. 6:22).
Yes, indeed! how could the believer ever have been able to forget it? He accuses himself of having been foolish and ignorant. What a contrast between the lot of the ungodly and his, even though he may have been so tried! Does he not have the honour of the presence of the Lord with him? "I am continually with thee" (v. 23). He knows Him, as we see in the precious expressions of v. 26. And it is in heaven that he has his part (Christ Himself: v. 25). We might well quote the remark which has been made by people of the world to Christians who busy themselves in politics – "You have heaven; leave the earth to us!" A somewhat ironical reflection, but worthy of consideration! May our life be summed up in these words which find their full expression only in the Lord Jesus: "There is none upon earth that I desire beside thee" (v. 25).
The big "why" with which this psalm begins is similar to the great question with which Psalm 22 opens. But the rejection – for a time – of Israel, was for a reason which the people will ultimately understand – their own sins – (Zech. 12:10); so too the cause of the forsaking of Christ was our iniquities. In this 3rd book of Psalms we are not only concerned with the tribe of Judah, but also with those who are faithful in all the twelve tribes. God's anger will also arise against these, but not "for ever" (v. 1; Ps. 30:5). These poor believers look woefully on the ruins of the sanctuary, the consequent ending of public worship . . . and weigh up the might of their enemies. They have no sign from God to encourage them; on the contrary, they realise that it is He Himself who has permitted such desolation. But their confidence is in the remembrance of "the God . . . of old" (v. 12) and they recall all that He accomplished in former times for the deliverance of His people. "Remember", they keep repeating (vv. 2, 18, 22). They know that they are His redeemed people, and that in consequence the enemy in attacking Israel and their worship, is really despising and blaspheming God Himself (vv. 10, 18). It is He who is concerned in this matter; He will not fail to plead His own cause (v. 22).
This song of Asaph follows on from his experience in Psalm 73. Not only has he stopped envying the proud and the wicked, but knowing the terrible end which awaits them (Ps. 73:17), he warns them on God's behalf (v. 4 . . .). This service is incumbent on us too; we need to remind sinners of the sovereignty and righteousness of God, without forgetting His love.
Prophetically it is Christ speaking here about the time when He will receive the congregation of Israel (v. 2; Psalm 73:24). Then each will occupy the place assigned to him by the Lord. Many of those who have had the first place will be the last, and the last will be first (Mark 10:31; 1 Sam. 2:7). Generally speaking in this world, each one seeks to raise himself while putting down others. May we Christians not forget that the Lord has Himself appointed down here the place for us to witness in . . . as He has also prepared the place we shall occupy in the Father's house.
"Thy name is near" the faithful servant declares in v. 1. And for us, it is precisely this name of Father which guarantees for us His most tender care at this present time and free access to Himself continually.
Note the word "horn" (vv. 4, 5, 10) which is often mentioned in the Psalms and the prophets, and which is the symbol of power and dignity.
The time will come when God will make His dwelling-place in the midst of His people Israel, in order to make Himself known by them and through them (vv. 1, 2). But at the present time He has not left Himself without witness. It is through the Assembly, the "habitation of God through the Spirit" that His manifold wisdom is now to be known (Eph. 2:22; Eph. 3:10). And what more does He expect from us but that the Lord Jesus may be truly seen in us by those around us!
The remnant considers and exalts the power which will deliver them. God is glorious and excellent . . . "to be feared" also in the judgment which He will accomplish, and through which He will save "all the meek of the earth". These latter will have shown the characteristics of their great Example, "meek and lowly of heart" (Matt. 11:29), in contrast to the "stouthearted" (v. 5): the proud, at whose hands they will have suffered because of their faith.
It is still the lot of the faithful believer to be trodden under foot in a selfish and hard world; but it will not always be so. V. 10 helps us to understand the way in which God will intervene. He will make use of the wrath of men, who will destroy one another.
Like Psalm 73, this one may be divided into two parts: the first which reveals the psalmist's bitterness of soul, the second which shows him understanding that the way of God is "in the sanctuary" (v. 13; cf. Ps. 73:17). This time it is not the prosperity of the wicked which troubles him, but regret for past blessings: "I have considered the days of old . . . Is his mercy clean gone?" (vv. 5, 8). Trial is often, alas, the occasion for similar complaints and useless longings for times past. We judge the Lord's love by the circumstances through which He allows us to pass. If He no longer shows us His favour (v. 7), we are ready to doubt Him. Nevertheless, such reasoning in no way changes the constancy of His love, but it prevents us appreciating the comfort which He had ready for us. "My soul refused to be comforted" (v. 2).
"This is my infirmity" (v. 10), Asaph continues to say, looking to himself and comparing himself with others. But God shows him the uselessness of his complaints. His thoughts then take another direction. Not that he has ceased to look back at the way he has already come, but now it is the marvellous works of God which he considers, and for which he remembers to praise Him.
The lengthy Psalm 78 recalls the wonders (vv. 4, 12) performed by "the God that doest wonders" (Ps. 77:14) for His people. The people are invited to incline their ears to this recital, given for their instruction! (see title – maschil, meaning instruction). As Christians, we know that this history of Israel has been written just as much for us also "for our admonition" (1 Cor. 10:11); it is like a long parable (relating, nevertheless, things that really happened), in accordance with v. 2 which Matthew 13:35 records as from the lips of the Lord Jesus. Finally vv. 4, 6 show us that this remembrance of past wonders set out in vv. 12-16 is particularly directed to the new generation with the threefold aim defined in v. 7: to cause these "children" to put their hope in God, not to forget His works, and lastly to keep His commandments. That is just what He expects from us! Let us ask the Lord to keep us from being like Israel in the wilderness, "a stubborn and rebellious generation . . . whose spirit was not steadfast with God" (v. 8; Ezek. 20:18). Let us also reap the benefit of learning from past experiences: these things "which we have heard and known, and our fathers have told us" (v. 3).
How did the people respond to the marvellous works of God (v. 11)? It was with the "works of the flesh" of which Galatians 5:19 . . . gives us the sad list. This ch. 5 of Galatians reminds us that Christians have been set free from slavery, just as Israel was delivered from the slavery of Egypt. But the liberty into which we are now brought must not be an opportunity for the flesh to act as it pleases. Moreover the apostle continues, "walk in the Spirit, and ye shall not fulfil the lust of the flesh" (Gal. 5:1, 13, 16, 25). Vv. 17 onwards in this psalm show us how these lusts are awakened in the hearts of the people. The manna (type of the Lord and His Word) has ceased to satisfy them (vv. 23, 24; see Num. 11: 4 . . .). And at the same time unbelief is evident (v. 22). Although once having been the witness of God's power, Israel is not afraid to tempt Him, saying: "Can God furnish a table in the wilderness?" (v. 19; cf. 2 Kings 7:2). Dear friends, the Lord has "opened the doors of heaven" wide to us also, in order to bless us (v. 23). Let us respond to Him by trusting Him more and being more thankful to Him.
The forgetfulness of His people and their ingratitude lead God to rehearse from the beginning all that He had done for them. The plagues of Egypt are recalled up to v. 51, then the exodus (v. 52), the journey (v. 53), and the entry of the people into Canaan (v. 54). V. 55 sums up the book of Joshua, while the subsequent verses take us back to the time of the Judges and the 1st book of Samuel. Vv. 60, 61 allude to the capture of the ark by the Philistines (1 Sam. 4). Then we see the Lord intervening again in a threefold way: He smites their enemies (v. 66); He sets aside the ten unfaithful tribes represented by Joseph and Ephraim (v. 67; historically it refers to the kingship of Saul and those who followed him: 2 Sam. 2:8-11). Finally Exodus 15:17 is fulfilled (v. 69) and Judah is exalted, because it is the royal tribe of David. The sovereign choice of God and His grace are magnified (cf. John 15:16; Rom. 9:15), for nowhere is it mentioned that this tribe was any less guilty than the others. But Judah is indissolubly linked with the One who is the LORD's anointed. It is moreover on this same basis that God chooses and loves us (v. 68: we belong to Christ, His well-Beloved; cf. John 17:6, 9-10).
This psalm reflects the feelings and the prayers of the remnant of Israel when the Gentile nations will have invaded Palestine and profaned the temple. The faithful lament; they are the objects of scorn and derision to their neighbours (v. 4; cf. Ps. 80:6; Ps. 44:13). Today in countries where oppression which once existed has given way to religious tolerance, mockery remains one of the modern weapons of persecution. The faithful Christian will be treated as a fanatic, or as being proud or a crank. We shall not escape that if we would remain separate from the world. Nevertheless, even more than the enemies without, the believer who is not set free from himself may well have to deal with accusing voices within himself. Sins of the past are remembered, for trials often evoke the painful examination of his conscience. Then the soul which senses its own misery (end of v. 8) makes its appeal to the tender mercies from on high. "Help us, O God of our salvation, for the glory of thy name . . . and purge away our sins, for thy name's sake" (v. 9). Our position as those who have been saved is quite different, but it is still for His name's sake; it is because He is faithful and just toward His Son Jesus Christ, that God pardons our sins and cleanses us from all unrighteousness (1 John 1:9).
At the end of Psalm 79, Israel reminded God that they were the sheep of His pasture. Psalm 80 opens by calling on the "Shepherd of Israel". Like scattered lambs unable to find their way, the faithful cry: "Turn us again, O God!" (vv. 3, 7, 19). This work of restoration after the period of straying is part of the tender care of our good Shepherd (Ps. 23:3).
"Shine forth" (v. 1), the remnant plead in their distress. Ephraim, Benjamin and Manasseh were the tribes which under their banner followed immediately behind the ark, a type of Christ (Num. 10:22-24).
From v. 12 on, the believers are astonished: why has God delivered over to pillage and fire the vine, Israel, which He had transported from Egypt, and planted with so much care? The LORD gives His reply in Isaiah 5:4 in the form of another question: why when I hoped that My vine would bring forth good grapes, has it produced wild grapes?
But by contrast with the vine of Israel, unfruitful despite all the work of the divine Husbandman, John 15 shows us the true Vine: Christ. He is introduced in v. 17 as the man of God's right hand and the Son of man, this name which He so often gives Himself in the Gospels.
Israel is invited to sing as they had formerly done on the banks of the Red Sea, accompanied by the timbrel (v. 2; Ex. 5:20). But after the deliverance from Egypt, recalled in v. 6, the LORD still had many great things to do for the blessing of His people . . . if they had been ready to listen to Him. He was ready, for instance, to nourish them with the finest of the wheat (fine flour always speaks of Christ), as well as the honey from the rock, picture of the sweetness of divine mercy. But God is obliged to say sadly: "Israel would none of me . . ." (v. 11). How moving is His exclamation: "O Israel, if thou wilt hearken unto me" (v. 8) and further on: "Oh that my people had hearkened unto me!" (v. 13; cf. Deut. 5:29). Dear fellow believers, God has also relieved our shoulders from the most oppressive of burdens: that of sin (v. 6). But are you aware that He still has many other blessings in store for us . . . provided we have the desire to receive them and that we listen to His Word? He has prepared victories for us (v. 14); He wants to feed us on Christ and His love. Let us open our hearts to Him; He will fill them and His praise will be in our mouths (cf. v. 10).
The sovereign Judge has set man on the earth with the duty of exercising justice there (Deut. 1:17). Alas! we have only to open our eyes to see the way in which he exercises this responsibility. We ourselves are often indignant as to the injustice which is displayed all around us, especially when we are its victims, and it requires great patience on our part (James 5:10-11). We may understand then what must be the feelings of the righteous God above all else, and how great is His patience towards this world! It shone out most brightly when His Son was the object of supreme injustice at the hands of men.
And who then are to show the righteousness of God in the world today if not His own children? (But do not let us forget that injustice can take the form of an unfavourable or malicious judgment we make on someone). Every day we meet those whose faces perhaps leave us indifferent – those who are unhappy, the orphans, the afflicted, the needy (v. 3). Let us challenge ourselves as to whether it is not our duty to seek them out and to support them, showing compassion, and quite apart from such material aid as we are able to give, telling them of the love of the Lord Jesus.
At the time of the great tribulation, the coalition of nations enumerated in vv. 6-8 will take counsel together to blot out the name of Israel from the earth (Isa. 10:24). Among them Assyria (Assur), the king of the north, will occupy a leading place. Faced with this threat of extermination, the most terrible that this suffering people have ever known, the faithful of the remnant will turn to God. Their enemies are His enemies too (v. 2); this confederacy has been formed against Him (v. 5). And, on the other hand, believers have the inward assurance of belonging to Him. They are His "hidden ones" (v. 3), like the seven thousand men in the time of Ahab who, in spite of the persecution, had not bowed the knee to Baal (1 Kings 19:18). Yes, God cannot fail to intervene, since all these people in their blind folly will be found making war against Him (v. 5; cf. Ps. 2:2; Rev. 19:19). The faithful refer to past deliverances, to the red letter days in the history of Israel (v. 9; Judges 4:15; ch. 7 and 8).
We Christians will not have to go through these terrible times. Should we have any less patience and confidence? The only effect the opposition of the world should have on us is to make us seek the Lord's mercy and help.
In creation every living creature has found a shelter or a nest. But the believer, like his Lord, does not know true rest down here (v. 3; Matt. 8:20). His affections are elsewhere: in the heavenly mansions where his place is prepared (John 14:2; cf. vv. 2, 10). The focus of v. 3 shows the emotions of the heart which overflows with that which fills it: ". . . thine altars, O LORD of hosts!" The brazen altar and the golden altar speak to us respectively of Christ in His sacrifice, and Christ in His intercession, He whose presence is all that is precious for us in the Father's house. But the road which leads there goes through a world which is a valley of Baca (or of tears; and the sons of Korah, the authors of this psalm had had their experience of that: Ps. 42:3). What does it matter? If in our hearts this way is set forth before us, in other words if nothing separates us from the One to whom we go, then even the very tears will be changed into happy experiences; we shall go from strength to strength and no longer from failure to failure. Finally, the lovely promises of v. 11 will be our portion. But let us take assurance from v. 9 that the precious secret of answered prayers lies in presenting them in the name of the Lord Jesus, who is God's Anointed.
The subject of this psalm is the forgiveness which God will grant to His people Israel. The faithful Jews do not doubt His goodness, but they feel at the same time the weight of His righteous anger against His guilty people. Yes, truly God is good; will He not then forgive? But He is also holy, righteous and true; how then can He pass over a single sin? Mercy and truth, righteousness and peace, these divine characteristics which the human mind finds irreconcilable, have met together (v. 10). In the cross I see sin condemned, righteousness satisfied, grace being given free course (Rom. 5:21). Glorious harmony! How many people, alas, not knowing this marvellous meeting point in the cross conjure up a totally false idea of God! They see Him in the character of a stern Judge, allowing His creature to suffer merely for His pleasure. Or they imagine a "good God", ready to pass over "little" sins, easily satisfied with good intentions and well meant efforts. Fatal mistake! The righteous God condemns sin, every sin, but the loving God pardons the sinner. It is at the cross where He has accomplished this work – there is the place where I learn to know Him.
In this psalm of David (the only one in the 3rd book), he addresses himself to the LORD under several headings: he is poor and needy; he is holy (or separated); finally he is His servant. On these grounds he asks for deliverance (v. 2), joy (v. 4), strength (v. 16). For this servant knows his Master; he knows that He is God, He alone (v. 10), that He is "good and ready to forgive . . ." (v. 5), "full of compassion, and gracious, longsuffering, and plenteous in mercy and truth" (v. 15; see also Jonah 4:2). It was in such terms that the LORD was revealed to Moses in former days on mount Sinai (Ex. 34:6).
But the psalmist is conscious of his weakness and his inability to direct his own way. "Teach me thy way, O LORD" he asks; then "unite my heart to fear thy name" (v. 11). The heart has a tendency to be distracted by a thousand things, by a thousand stray thoughts, so the psalmist asks the Lord to give him one object alone. How much do we need to have a heart centred wholly on Christ. It is thus that power is found. "Our smallness has found in His grandeur our place and our strength" (JND). May this "prayer of David", especially v. 11, be the prayer of each one of us.
There is a complete contrast between Zion, the holy city founded by God Himself, and the powerful empires of the world: Egypt, Babylon, Tyre . . . , empires built up by men for their own glory. The time comes when "The LORD shall count when he writeth up the people" and when He will give each one the right of citizenship (v. 6).
Two beginnings, two citizenships are so to speak recognisable in men, according to whether or not they have experienced the new birth. That of the believer is in the heavens (Phil. 3:20). He is for eternal ages a citizen of the heavenly Jerusalem, and God considers him as born in it (v. 5). The other citizenship is that of the world. It is a passing phase, for the fashion of the world passes away, while "the foundation of God standeth sure" (1 Cor. 7:31; 2 Tim. 2:19). Moreover, it will be said of the man of the world, including the most illustrious: "this man was born there" (v. 4).
"All my springs are in thee" sing the redeemed (v. 7). We who are through grace citizens of heaven, should we go to draw our joys from the springs of this world? Should we not rather be able to sing to the Lord in very truth:
"Whom have we, Lord, but Thee,
Soul thirst to satisfy?
Exhaustless spring! The waters free!
All other streams are dry."
This psalm constitutes one of the most sombre chapters in the whole of the Word of God. Here we find only gloom and death. Not a ray of light shines here; the soul in distress sees no prospect of deliverance. And yet a servant of God was able to say that there was a certain time in his life when this psalm was the only one which comforted him. Expressing, as it does, the thoughts of a believer, it proved to him that he also could still be a believer, even if he was passing through times of terrible soul anguish, during which heaven itself seemed closed to him. Perhaps one of our readers is also troubled, waiting for God to throw light on his condition and to give him – or help him to find again – the assurance of his salvation. Ah well! his very torments and sighs towards God are a proof that divine life is truly in him; the unbeliever does not yearn for God.
"In the morning shall my prayer prevent (come before) thee" says the psalmist (v. 13). Let us copy him; let us lay before the Lord at daybreak all the detailed events of the day which is beginning, and not only those which worry us (Ps. 5:3).
Finally, in some verses the depth of anguish, the pain and the loneliness turn the thoughts of the believer to the One who was the Afflicted above all others (e.g. vv. 6-8; 16-18).
We discover Ethan the Ezrahite, as well as Heman, the author of the preceding psalm, among the wise men whom only Solomon exceeded in wisdom (1 Kings 4:31). Both belonged to the family of Zerah, the son of Judah. Their spiritual dispositions were however quite different. Whereas Heman only spoke of the valleys and gloomy places, of fury and anger, the words which recur constantly in Ethan's psalm are words of mercy and faithfulness. These divine characteristics are recalled and praised as if to give a proper reply to the anguish which permeated the previous psalm. It is as if Ethan had written this "instruction" to rally his brother's faith. Two believing friends thus have the privilege of encouraging one another in their trust (Prov. 27:17; 1 Sam. 23:16). God is good; God is faithful: this is how we know Him, and our faith clings to such a God even if events appear sometimes to contradict this mercy and faithfulness (read 1 Cor. 1:9; 1 Cor. 10:13). When we look at circumstances we are often fearful, but if we think of the Lord and His faithful love, we shall never lose courage.
Vv. 3, 4 allude to the sure promises made to David and his seed, that is Christ (cf. 2 Sam. 7:16).
To confirm the promises which they make to one another, men exchange signatures or pledges. But God, to assure us of the accomplishment of His promises, has given His own Son. "For all the promises of God in him are yea, and in him Amen" (2 Cor. 1:20). Who could ever hold in doubt the promises given by such a Person? "I have laid help upon one that is mighty" (v. 19). Do we know this help, dear friends? Do we sometimes call on this "mighty man"? He is always ready to use His power on behalf of those whom He deigns to call His brethren. If He became man, it was in order to save them, but also that He might be able to sympathize with human infirmities (Heb. 2:17; Heb. 4:15). All the love of God for the true David is to be seen in the expressions He uses in speaking of Him: He is His holy One, His Chosen (vv. 3, 19), the Servant whom He has found and anointed. Christ alone can be described as "higher than the kings of the earth" (v. 27). Christians have the privilege of knowing Him already and of eagerly waiting for His appearing (2 Tim. 4:8).
The promise made to David in 2 Samuel 7:13 and recalled in vv. 4, 28 of our reading are qualified by one condition: if his descendants commit iniquity God will not fail to chastise them (vv. 30-32; 2 Sam. 7:14). Alas! we know the subsequent sad history of this royal family of Judah, and vv. 38 and following show us that in this chastisement, God kept His word. All Israel's trials, including the tribulation which still awaits them, are the consequence of this unfaithfulness.
The worst of all sorrows for believers is the shame and disgrace which reflects on their God (vv. 41, 45, 50, 51). "How long . . .?" (v. 46); how many times already we have heard this cry of anguish in the psalms (e.g. Ps. 74:10; Ps. 79:5; Ps. 80:4 . . .) Time seems long to the one who is suffering (Job 7:3-4). In response to this cry the LORD will temper His judgment; "a short work will the Lord make on the earth" (Rom. 9:28; Mark 13:20). For chastisement is not His last word. Isaiah 28:21 calls it "his strange work, . . . his strange act." According to His same promise, God will make His people rejoice in His loving-kindness for ever in Christ, the Son of David (v. 49; 2 Sam. 7:15 . . .).
(The final section on the Psalms is in Year 5.)
We now come to the book of Ezekiel, often neglected on account of its difficulty. Let us specially ask the Lord for His help so that we may be built up from its study.
This prophet was a priest, like Jeremiah his contemporary; but, whilst the latter dwelt in Jerusalem, Ezekiel had been a member of the first convoy of captives taken into "the land of the Chaldeans" during the reign of Jehoiachin (v. 3). It is there, by the river Chebar, that the Word of God is addressed to him and that he is the witness of an extraordinary vision. In the midst of the fire and of burnished brass (lit. bronze), a type of divine righteousness in the exercise of its rights, the prophet sees four strange creatures, which are cherubim, guardians and defenders of God's holiness (Ezek. 10). Their features: faces, wings, feet and hands are so many symbols, by which God would make known what His own attributes are in righteousness and in judgment: intelligence, strength, patience, swiftness, represented respectively by the faces of the man, the lion, the ox and the eagle. These symbols re-appear with many others in the Revelation, which also is a book of judgments (see Rev. 4:6-7).
The prophet's vision unfolded to reveal a terrifying chariot comprising several parts. Its wheels, particularly frightening, went to and fro on the earth in a way which might appear to be arbitrary, but their movement depended upon the creatures, and these went "whithersoever the Spirit was to go" (v. 20).
These wheels are a symbol of God's government, or of His providence. The happenings in the world are directed by His Spirit – which "bloweth where it listeth" (John 3:8)* – and not by chance as many people claim because they refuse to look up to heaven. They see "the wheels" very clearly, but not the One who controls them. The prophet, himself led by the Spirit, lifts up his eyes and is about to contemplate the most marvellous part of the vision (v. 26 . . .). Above the wheels, the cherubim and the firmament, he discerns the "likeness of a throne", and again "the likeness as the appearance of a man above upon it" (v. 26). Thus we learn with the prophet that the world is governed according to the will and the purposes of the risen glorified Christ: Christ Himself, shining in divine splendour. Before this extraordinary vision, Ezekiel at once falls on his face (cf. Rev. 1:12-17).
*Note. In the Greek language of the New Testament, the same word is used for spirit as for wind – in the translation into English, these words appear to be interchangeable.
Ezekiel's great vision, like that of Isaiah (Isa. 6), is to be the starting point of his call and mission. The Spirit of God seizes him, allows him to stand upright, and opens his understanding to the divine Word upon which he must first of all feed before he can communicate it (cf. Rev. 10:8-11). Thus he will feel its effect in his own soul, for it is impossible to apply the Word of God effectively to others without having oneself experienced its sweetness . . . or its sharp edge (Ezek. 3:1-3; Jer. 15:16). Generally speaking, the secret of all useful service for the Lord is to feed upon the holy Scriptures from one's youth.
"Israel will refuse to listen to you", says the LORD to His messenger, "but in fact it is I to whom they refuse to listen" (Ezek. 3:7). It is not his own words but the LORD's that must be in the Christian's mouth. Such a message will leave no room for fruitless discussion. And it is in the heart that it must be received (Ezek. 3:10).
The forehead of the house of Israel was hard, but the LORD was giving His servant correspondingly greater energy (cf. Ezek. 3:8-9 with Isa. 50:7 and Luke 9:51). Besides, his own name was a promise; Ezekiel means "God will strengthen".
Ezekiel is taken by the Spirit of God to Tel-abib, amongst the captives of his people. He learns from the LORD's mouth of his appointment to the post of watchman, with the duties attached to it. These functions will require both continuous watchfulness and complete faithfulness in the passing on of divine warnings. But we notice that it is not a matter of bringing about the awakening of the nation in its entirety. It is the wicked who must be warned; the responsibility to listen is individual. As to the servant's responsibility, it consists of presenting the Word to all, "whether they will hear, or whether they will forbear" (Ezek. 2:5, 7; Ezek. 3:11, 27). God does not judge His servants on the basis of the results they achieve, like men do, but according to their faithfulness (1 Cor. 4:2). We should not therefore get discouraged if some "forbear" from the Word of life that we present to them. Dear friends, this is indeed a very serious matter: each individual believer is an appointed watchman and has the duty to bear witness down here to his Lord. How are we fulfilling that duty?
From ch. 4 onwards, the LORD uses certain signs to introduce Ezekiel to the sad circumstances which are going to overtake his people. A servant of God who has himself passed through the school of humiliation and suffering is thereby much better fitted to understand those who are passing through the same and to encourage them with greater authority. He knows their situation from his own experience and can thus effectively forewarn them. By lying on his side, by baking his bread with dung, Ezekiel bore in type the consequences of the iniquity of his people (Ezek. 4:4). Now God instructs him to shave his hair and his beard, an act dishonouring to a priest, and one forbidden by the Law (Lev. 21:5). Vv. 11, 12 explain to us its symbolic bearing. Israel, the LORD's jewel, is set aside and various judgments, prescribed by the One who weighs each man's guilt (v. 1), are to be visited upon them. Some will be prey to pestilence and to famine during the siege of the city, others will fall by the sword, whilst others will be scattered and persecuted. Moses had previously announced these punishments (Lev. 26:14 . . .; Deuteronomy 28: 15 . . .), and Israel's history since then has confirmed that God can but fulfil His Word (Ezek. 12:28).
You will have noticed the name the LORD gives to His servant: "son of man" (one of the titles of the Lord Jesus of whom Ezekiel is a type). This name suggests one chosen from among men, a representative qualified to speak in the name of the fallen human race (see Ecc. 7:28).
The LORD, having announced devastation in ch. 6, solemnly declares in ch. 7 that the fateful day has arrived, the day of His wrath. His great patience towards the guilty people had lasted many centuries. It draws to its end after innumerable warnings. We are reminded about this longsuffering of God that is in operation today towards a world that has crucified His Son. But it will come to an end also in a "day of wrath" incomparably more terrible (Rom. 2:5) . This chapter gives us only a faint picture of it. Men are here stricken with horror (vv. 17, 18). Silver and gold, all-powerful up to this time, cease to be of value. Men throw them like rubbish into the streets, realising at last that these cannot satisfy their souls. And above all, riches will not be able to deliver anyone in that day for God only accepts, for the redemption of lost man, the precious blood of Christ (v. 19; cf. Prov. 11:4; 1 Peter 1:18-19).
Ezekiel, in a new vision, is transported to Jerusalem, where God reveals to him the horrible things being done in secret in His sanctuary. "The image of jealousy", the first object that he sees, is a reminder of the image Manasseh had previously placed in the temple (2 Kings 21:7; 2 Kings 23:6; cf. Matt. 24:15). Then, digging through the wall, he comes upon, not the despised of the people, but the elders, occupied in the darkness in the worship of all kinds of "abominable beasts". We may compare them with the unclean products of our own imagination, cultivated in the most remote recesses of our poor hearts, which can thus be veritable "chambers of imagery" (v. 12). The one who officiated in the midst of these idolatries was a certain Jaazaniah, son of the faithful Shaphan! (see 2 Chron. 34:8, 15 . . .).
The LORD then shows Ezekiel women weeping for Tammuz, a repugnant idol, and finally twenty-five men, representing the twenty-four courses of the priesthood together with the high priest himself, worshipping the sun! (cf. Deut. 4:19; Deut. 32:16). We may notice that it is God who uncovers the evil before the eyes of His own. He alone by enlightening our consciences can give us a true realisation of this evil, showing us how far it offends against His own glory.
Ezekiel has been able to see with his own eyes how shamefully the LORD's glory has been trodden under foot. Thus he can now understand how well deserved the punishment is! And it is already at the door (v. 2). But God will never destroy the righteous with the wicked (Gen. 18:25). Along with the six men armed with weapons of destruction, a seventh appears who, himself, holds in his hand an instrument of grace: a writer's ink-horn, which, on the LORD's orders, he will use to put a mark on the foreheads of all those who were sighing and groaning because of sin (cf. Rev. 9:4; the letter T, the last in the Hebrew alphabet, serves as mark and as signature: Job 31:35). The man clothed in linen makes us think of the Lord Jesus. In Christendom at large, infiltrated by evil and about to come up for judgment, He has put His seal, the Holy Spirit, on all those who truly belong to Him: the divine sign by which God recognises His children. All the faithful having received the protective mark, the order to destroy can be given to the avengers. And the judgment must first fall on the most responsible: the defiled sanctuary that Ezekiel has visited (v. 6; cf. 1 Peter 4:17).
This is a solemn page in Israel's history! In the past the LORD had chosen for Himself a dwelling in the midst of His people (Deut. 12:5). He had come to occupy it in grace for the blessing of His own, but theirs was the responsibility to maintain the holiness that becomes His house (Ps. 93:5). But in this holy temple, as supreme provocation, the worst of pagan abominations had been carried on. Yes, Israel had done all that was necessary to drive the LORD away from His sanctuary (Ezek. 8:6). So now God is going away! But see with what touching reluctance He goes, stage by stage, to make us realise the sadness which He feels about this departure, as if to say to Israel, "Will you not hold Me back?" The glory first stands still over the threshold of the house (v. 4; Ezek. 9:3). Then it rises up and pauses again over the door of the East gate of the house of the LORD, as if it could not resign itself to going away (v. 19).
Dear Christian friends, let us not forget that we are the temple of God and that His Spirit dwells in us (1 Cor. 3:16-17). If this temple (our heart) becomes filled with idols, the grieved Spirit will no longer be operative, and our communion with God will be interrupted. He is "a jealous God", who is unable to tolerate any sharing of our affections (2 Cor. 6:15).
Following the religious iniquity of the people of Jerusalem described in Ezekiel 8; vv1-12 denounce the sin of its political rulers. The LORD determines to confound their counsels and their wisdom, and gives proof of it by striking down one of these men whilst Ezekiel is speaking to them.
"Wilt thou make a full end?" cries the anguished prophet. No, for without even waiting for the full dispersion of the people, the LORD is already speaking of their restoration and of their being brought back; He will give them "one heart . . . a new spirit . . . and a heart of flesh" (v. 19). Before quite withdrawing His glory from His defiled sanctuary which must be entirely destroyed, He promises them that He Himself would be "as a little sanctuary" for each one who keeps his faith in Him. Wonderful grace of God! The resource of 1 Kings 8:48 will be lacking, but however far they may be from Jerusalem, through their own fault, they will nevertheless be able to find Him and to worship Him. What a consolation this thought and this experience have brought to innumerable isolated believers! Ezekiel's vision at Jerusalem terminates in the departure of the glory, from the same place from which the disciples will later behold the ascension of the Lord Jesus (v. 23; Acts 1:12). Then the spirit of the prophet is brought back to Chaldea.
Just as Jeremiah carried a yoke on his shoulders (Jer. 28:10), Ezekiel is here invited to load himself with "stuff for removing", which has a similar significance. In this way, these prophets were themselves "signs" of what the LORD was going to bring to pass (v. 11). Children of God, everything in our behaviour should show our obedience to God, our character as strangers down here, and also our imminent departure . . . not into captivity, but on the contrary to our eternal home. Ezekiel is certainly questioned about his extraordinary behaviour (v. 9), as we, too, would often be if we were more faithful. Fearing to stand out from those around us, to make ourselves noticed by positive separation from the world, we lose many an opportunity to bear witness to the hope that is in us (1 Peter 3:15).
The strange prophecy of v. 13 is fulfilled to the letter. The blinded Zedekiah was unable to see the land of his captivity (see Jer. 39:7).
Vv. 26-28 tell us the way those of the house of Israel reason. Not daring to deny the prophecy which condemns them, they say that its fulfilment will be far into the future. Today also "wicked servants" seem to say to the Lord, "Defer your return as long as possible!"
The length of time a building lasts depends not so much upon the quality of the stone or of the bricks of which it is built as upon the mortar used to join them together. Many works of masonry constructed by the Romans have lasted until the present time because of the extraordinary strength of their cement, whilst so many monuments built much more recently have not stood up to the action of corrosive agents (weather, etc.). To plaster over the growing cracks in Israel's unity, its false prophets had made use of the bad mortar of a "peace" which was not peace (v. 10). Their reassuring speeches could not prevent "the wall" from falling down in the time of storm (cf. Matt. 7:26-27).
Let us not forget that every believer is a workman for the Lord! The only foundation, Jesus Christ, having been laid, each one must take care how and with what materials he builds upon it (1 Cor. 3:10-15).
Vv. 17-21 shows us that unstable souls can be literally caught in a trap by vanities, particularly such as fashion and comfort (2 Peter 2:14). Let us watch over our souls.
A final condemnation is pronounced in v. 22 on those who have "made the heart of the righteous sad with lies". How much Christ suffered down here as a result of this same hypocrisy!
Some of the elders of Israel pay a visit to Ezekiel with seemingly good intentions: to enquire of the LORD. But the prophet is warned by his God not to let himself be deceived by appearances. The hearts of these men were filled with idols which constituted a veritable wall between Himself and them: "they are all estranged from me through their idols" (v. 5; cf. Luke 16:15).
Let us take account of this important lesson: to know and understand the Lord's will, the fundamental requirement is not our degree of intelligence, nor our Christian experience nor even our knowledge of the Bible; it is the state of our heart. Is it right before God? Or is it hiding inadmissible things, deep-rooted idolatries? Let us not look elsewhere for the reason why God sometimes does not answer our prayers. And let us engrave in our minds this word of the Lord, "Without me ye can do nothing" (cf. v. 5), with its precious counter-part, "If ye abide in me, and my words abide in you, ye shall ask what ye will, and it shall be done unto you" (John 15:5-7).
The LORD makes His servant aware of "sore judgments" that He has in store: the sword, famine, wild beasts and pestilence (v. 21). And He declares that even the presence of three men of God as remarkable as Noah, Daniel and Job will not suffice to deliver the guilty land. The LORD links the names of these three exceptional witnesses, who lived at widely different periods (Daniel was still living in Babylon), to remind them that the fear of God and righteousness can be practised in all ages, even in those as dark as that which preceded the flood, and that He would answer them by individual deliverance (cf. Prov. 11:8). Thus nobody is entitled to excuse his conduct on the ground of the circumstances in which he lives and the influences exerted on him.
In Ezekiel 15 the type of the vine, representing Israel, is again taken up (see also Ezek. 17:6; Ezek. 19:10). Having borne no fruit, cannot its wood at least be made use of (v. 3)? In no way! It is valueless, only good for burning. Terrible destiny for the sterile branches of the vine of Israel . . . and of those which the Father will be obliged to take away from the True Vine! (John 15:1-2).
This gripping chapter describes the odious conduct of Jerusalem towards the LORD to whom she owes everything. The sordid origin, the total nakedness of the baby girl, scorned and abandoned in the fields at birth (as is still the practice of certain pagan nations), bring out all the compassion of the One who, having found her in this wretched state, wanted to save her life; He then honoured her with His covenant, sparing no effort to make her happy. This divine care in its turn brings out the abominable acts of ingratitude on the part of the one who has given herself up to the worst idolatry; she has made use of the precious gifts of her Benefactor to gratify her worst passions.
This distressing story is really that of every human being. God found His creature in the most dreadful state of helplessness and of moral degradation (cf. Luke 10:30-35). He has done everything to lift him out of it and to give him new life. How has man responded to such grace?
Dear friends, this is a very serious matter; our own conduct is just as unspeakable whenever we misuse for our own pleasure that which belongs to the Lord and should be used for His glory, whether it be our possessions or our bodies (1 Cor. 6:19-20).
Jerusalem's relationship with the LORD made her sins all the more serious. In this respect, Sodom was less guilty than she was; so likewise was Samaria, although the object of deepest scorn on the part of the Jews (v. 52; John 4:9). Besides, we know that Satan sometimes causes those who are in relationship with God to fall lower than other people, for it is the Lord's glory that he seeks to tarnish through their downfall. The sinful condition described in v. 49 must make us reflect: "pride, fulness of bread and abundance of idleness . . .", with selfishness as the inevitable consequence. It was from just such a point of departure that Sodom degenerated into the dreadful sins that led to its complete "overthrow" (2 Peter 2:6). Well, contrary to all expectation, vv. 60-63 teach us that such is not the final destiny that awaits the ungrateful Jerusalem. Her unfaithfulness has not altered the faithfulness of her divine Husband. The guilty city will once more be the object of even greater mercy than that shown to her at the beginning. We bow in wonder before the last words of this chapter, filled as the chapter is with so many crimes and abominations: ". . . when I am pacified toward thee for all that thou hast done, saith the Lord God." (v. 63; Rom. 11:33).
The parable of the two great eagles and of the vine, explained in vv. 11-21, portrays in picture form the happenings which were then taking place. The king of Babylon, the first great eagle, takes captive Jehoiachin, feeble offspring of the royal cedar, and takes under his wing the vine of Judah. He places at its head Zedekiah, requiring him to take an oath in the name of the LORD. But the king of Judah does not hesitate to break his oath. So the king of Babylon, instrument in the LORD's hand, chastises the treacherous prince and takes him also into captivity.
The crime of Zedekiah was particularly serious in this respect, that he dishonoured the name of the LORD before the nations. He showed in what low esteem this name was held by those upon whom it had been placed (Ex. 23:21). We, redeemed of the Lord Jesus, are responsible before the world to honour "that worthy name by the which ye are called" (James 2:7). Those around us watch us much more clearly than we realise; they will mercilessly draw attention to our inconsistencies, because they make use of them to excuse themselves. How can we then lead them to a Saviour for whom we have shown so little loyalty?
The riddle of ch. 17 is solved in a divine way. The LORD here speaks of the twig that He Himself – no longer this time the great eagle – will take from the same royal cedar of David, and which He will establish on a high and eminent mountain as a goodly tree laden with fruit. We understand that this concerns the Lord Jesus and His future reign (cf. Isa. 1:11; Ps. 2:6).
In ch. 18, the LORD takes issue with the men of Israel. These, instead of humbling themselves on seeing punishments being meted out, seek to justify themselves by an insolent proverb of their own invention (v. 2), "The fathers have eaten sour grapes, and the children's teeth are set on edge"; in other words, "Our generation is paying for the preceding one; our parents have sinned and it is we who have to bear the consequences" (see Jer. 31:29-30). That amounts to accusing God of unrighteousness! But this chapter destroys their perverse reasoning: they are reaping what they themselves have sown (Gal. 6:7).
We can recognise on the part of these men a sad tendency of our own hearts, that of throwing back onto others the responsibility for our misdeeds. It is this which betrays our blindness and our pride, and robs us of the salutary lessons the Lord would teach us (see Gen. 3:12; Rom. 2:1).
This whole chapter stresses the principle of the individual responsibility of each soul (in other words of each human being) towards God. And we repeat once again: you are not saved by the piety of your parents, nor of your grandparents, nor because you attend a gathering of God's children. "The soul that sinneth, it shall die" (v. 20). "For the wages of sin is death" (although in Ezekiel it is only a matter of the death of the body); "but the gift of God is eternal life through Jesus Christ our Lord" (Rom. 6:23).
God has been accused of unfairness by this blind and guilty people (just as by many unbelievers today); they have gone as far as to say, "The way of the Lord is not equal" (vv. 25, 29; Ezek. 33:17, 20). "Have I any pleasure at all that the wicked should die?" the LORD is obliged to ask. What a question! In His great love, "God our Saviour . . . will have all men to be saved, and to come unto the knowledge of the truth" (1 Tim. 2:4; 2 Peter 3:9). So the last words of this chapter consist of a further appeal of His grace, addressed to His people . . . and perhaps to you, "Wherefore turn . . . and live!"
Like the parable of the two eagles and the vine in ch. 17, that of the lioness and her whelps portrays the last kings of Judah and their tragic history. Sons of the faithful Josiah, Jehoahaz and Jehoiakim confirmed exactly what the LORD had declared in the preceding chapter. It was for their own sins that these wicked princes suffered punishment, and their father's righteousness had no power to deliver them (see Ezek 18:5 . . . and vv. 10-13).
Once more the captivity of the last king of Judah and the destruction by fire of the vine of Israel are referred to. Some people wonder why these events occupy such a prominent place in the divine Book, while they hardly figure at all in the history books. But in God's eyes this is one of the great turning points in the history of the human race. The throne of His government was leaving Israel for many centuries. Jerusalem was ceasing to be the place where the LORD had made His dwelling on earth. The times of the Gentiles were beginning; they still continue now and will only end with the reign of Christ and the restoration of Israel.
The elders, who seem to have learnt nothing from their first visit (ch. 14), come back to find Ezekiel. God rebukes them through His servant – and not this time in symbolic language – listing Israel's abominations, a list as ancient as this people's history. Right from Egypt they have been rebellious; they have refused to get rid of their idols and have not been ready to listen to the One who revealed Himself (v. 8). So, to make Himself heard, the LORD led His people through the wilderness. There is nothing more impressive than the silence of the wilderness. It is also the best place to listen to God; one is not distracted there by other noises. Israel there received, at Sinai, the statutes and ordinances of the LORD (vv 10, 11). At a later date John there preached repentance and the coming of the Messiah (John 1:23). Finally it is there that the people will be again led before the appearing of the Lord Jesus so that God may "speak comfortably" to them (Hosea 2:14). Moses, Paul and many another servant have there been prepared at length for their ministry (Ex. 3; Gal. 1:17-18).
Dear friends, let us not refuse this necessary calling apart, in whatever form (enforced solitude, long illness, etc. . . .) the Lord may see fit to make us experience it.
God leads His people by way of the wilderness not only to speak to them, but also when He wants to discipline them. We can well understand why. Just as parents would not correct their children in front of strangers, but would take them aside, even so this discipline is a matter between God and His redeemed ones that is of no concern to the world. Alas! We are often afraid of being alone with the Lord because of the bad state of our conscience; we seek to escape from Him in the tumult of daily life. It is however absolutely necessary that believers should be "refined". God cannot tolerate either compromise or mixture on the part of His own. As for those who refuse to listen to Him, so be it! Let them serve their idols (v. 39; cf. Hosea 4:17; Rev. 22:11), but let them not pretend to serve Him as well!
We know that the whole generation of Israel's men of military age (except Caleb and Joshua) fell in the wilderness, and that only the little children entered into Canaan (Deut. 2:14). Similarly, when the moment comes for the ten tribes, at present scattered abroad in the "wilderness of nations", to be brought back, God will smite the rebels and they will not enter His land. Only afterwards will He be able to accept offerings from His people and find His pleasure in them (vv. 40, 41; Mal. 3:4).
"Doth he not speak parables?" they said of Ezekiel, with a certain scorn (v. 49). His language appeared difficult to the people simply because they did not want to understand. In this way unbelievers deliberately pick out difficulties in the Word and make use of them as a pretext to avoid submitting to it.
In this terrible chapter, the sword, the first of the four disastrous judgments (Ezek. 14:21), is drawn from its sheath for punishment. To wield it, the LORD will use the king of Babylon, whom we see at the parting of the ways, busy consulting his gods (v. 21).
Will he begin by attacking Jerusalem or Rabbath of the Ammonites? In the eyes of the men of Judah this divination is false and valueless (v. 23). So it certainly was! But the LORD, high above these matters, has determined the ruin of Jerusalem (v. 27) and the end of the royal line. The crown shall be taken from the head of the "profane wicked prince of Israel" (the "profane" is he who treads under foot the blessings God has bestowed: cf. Ezek. 22:26 and in Heb. 12:16 the example of Esau).
Henceforth there will no longer be a descendant of David on the throne, until the coming of Christ, "whose right it is".
Jerusalem is here called "the bloody city". All classes were guilty: the princes, like wolves, had shed blood, transgressed the Law in every way and destroyed souls (vv. 6, 27); the priests had violated the Law (v. 26); the lying prophets had taken the precious things and devoured souls (vv. 25, 28); the people, finally, had committed robbery and had vexed the poor and needy (v. 29). In vain had the LORD looked for someone that should "make up the hedge", and who, like Moses, should stand "in the breach" before Him for the land (v. 30; Ps. 106:23)!
This two-fold function corresponds with the Christian's commission, "Watch and pray!" Watch – to guard against the penetration of evil and of the world into the Church and into our hearts; pray – to intercede for the testimony of the Lord.
The importance that God attaches to the separation of His own is once again emphasized in ch. 23. In the picture of the crimes of Aholah (Samaria or the ten tribes) and Aholibah (Jerusalem and Judah), God speaks to us of Israel's guilty relationships with the neighbouring countries: Egypt, Assyria and Babylon, and of His use of these nations to chastise His people. When a Christian forges links with the world, it is often from the hand of the world that he receives punishment.
A new section of the prophecy begins here. It dates from a solemn day marking the beginning of the final siege of Jerusalem (cf. 2 Kings 25:1). The LORD again takes up the figure of the cauldron (Ezek. 11:3) and announces that not only its contents (the inhabitants of the city) will be consumed, but the cauldron also (Jerusalem with its inherent rust) will be melted in the fire that will break out.
We know in what a sorry state the city will emerge from this dreadful siege (2 Chron. 36:19). But this same day also brings Ezekiel personally both mourning and suffering: his wife is suddenly taken from him. From his own circumstances, the prophet thus teaches the sons of his people what troubles will fall upon them when the LORD takes from them that which they hold dearest: their city and their sanctuary.
From this we learn that a servant of God does not escape his share of the trials of those in whose midst he lives. What troubles this man of God has had to endure! To be "a sign" to his people (v. 27), we see him submitting to all that the LORD asks of him (cf. Ps. 131:2).
May the Lord find in us willing instruments, obedient disciples, without ever finding it necessary that we should endure great sacrifices!
As in other prophecies, the announcement of judgments against Israel is now followed by judgments against the nations (see Isa. 13-33; Jer. 46-51). We have already been shown in Ezekiel 21, the king of Babylon hesitating to attack Rabbath of the Ammonites before Jerusalem, and on that occasion vv. 28-32 of the same chapter announced the chastisement of these descendants of Lot, perpetual enemies of Israel. Spared for the time being, Ammon, instead of learning from his experience, rejoiced in a cowardly way over the blows that smote the sanctuary, the despised land of Israel and the kingdom of Judah (vv. 3, 6). They laughed at Israel in their misfortunes (Prov. 17:5). But the LORD "surely . . . scorneth the scorners", Proverbs 3:34 also declares, and is quoted in the New Testament, "God resisteth the proud but giveth grace unto the humble" (James 4:6; 1 Peter 5:5). It is certainly pride that characterises Ammon and his brother Moab (Zeph. 2:8; Isa. 16:6). The LORD will humble them and give their land in possession to pillaging nomads (vv. 4, 10).
Edom and Philistia are equally most guilty. Each took advantage of Israel's ruin to take vengeance "with a despiteful heart . . . for the old hatred" (vv. 12, 15). In their turn they will be the objects of the LORD's vengeance.
Ch. 26-28 are devoted to Tyre, the wealthy Phoenician city, mistress of the seas, principal trading centre of the ancient world. Just as a merchant can congratulate himself on the disappearance of a neighbouring competitor, Tyre rejoiced over the distress of Jerusalem. However, this unwholesome joy will become precisely the motive for its own downfall.
Ch. 27 enumerates its customers and its suppliers, and sets out the enormous list of its goods of trade. But Tyre is a picture of the world and of its riches. Men have always thought that an increase of the standard of living of the various races was the way to deliver humanity from its troubles and miseries. They have not ceased to work for this material prosperity, all their efforts directed towards making the world a better place, and making life in it more enjoyable. But, far from leading souls to God, this race for progress has done no better than produce self-satisfaction (27: end of v. 3), the Laodicean claim to be rich and to have need of nothing.
Among the precious merchandise of Tyre, one may search in vain for the "gold tried in the fire" of divine righteousness, the "white raiment" of practical walk, and for the "eyesalve" for the eye of faith, which is the Holy Spirit. These can only be "bought" of the Lord Jesus (Rev. 3:17-18).
The brilliant prince of Tyrus, who lifted himself up like a god, is the object of a personal prophecy. His punishment reminds us of that which fell upon Herod because he had accepted the flattery of the people of Tyre and Sidon; "It is the voice of a god, and not of a man" (Acts 12:20-23). But in this picture of the king of Tyre, God wants to speak to us of a mysterious and terrible being, Satan himself. Prince of this world, of which Tyre is the type, he makes use of its riches for the satisfaction of men's lust, in order to hold men in slavery. We learn from vv. 12-15 that Satan has not always been the wicked one, enemy of God and of believers. "Anointed cherub . . .", "full of wisdom and perfect in beauty", he was perfect also in his ways till the day when iniquity was found in him (v. 15). His heart was lifted up so high that he wanted to leave his position as a creature and to become like God (v. 2; Isa. 14:13). Pride is called "the condemnation of the devil" (1 Tim. 3:6), and it was by this very temptation, "ye shall be as gods", that he dragged man down with him in his downfall. But Satan has been vanquished by Christ at the cross, and the Bible shows us the terrible fate reserved for him (Rev. 20:10).
After Tyre, it is its neighbour and ally, Sidon, that is the subject of a short prophecy. Sidon belonged to those who despised the house of Israel (vv. 24, 26) and would learn to know the LORD by the judgments that He would execute.
Four chapters (29-32) are now taken up almost entirely with Egypt. Rival of Assyria, and afterwards of Babylon, this nation played an important role in Israel's history. It also aspired to universal domination. But God was giving that to Nebuchadnezzar, and Egypt was to become in its turn one of the provinces of the great Babylonian Empire. We may well wonder why the LORD should have chosen one of these pagan nations rather than another to dominate the world. One of the reasons, among others, why Egypt had to be brought low was the false trust Israel had placed in it (Ezek. 29:6, 16). Judah and kings had to be shown to be wrong for having counted on Egypt.
This nation was a broken reed, wounding the hand of those who leant on it (vv. 6, 7; Isa. 36:6). Many times, in His faithfulness, the Lord has been pleased to break our human supports to show us their futility and to teach us to rest only on Himself!
The LORD had not forgotten that Egypt never ceased to be a snare for His people. He was about to demonstrate it! Further, He would give this land to Nebuchadnezzar as a reward for his work against Tyre (Ezek. 29:19-20). The blows by which Egypt was to be smitten remind us of the plagues which, at the time of the Exodus, had laid waste this land, its river, its canals, its idols and its inhabitants. The most terrible of these had been the death of the first-born, when the LORD had executed judgment "against all the gods of Egypt" (v. 13; Ex. 12:12). And, as formerly, these great judgments had as their object to make the Egyptians know who the LORD was (cf. v. 19; Ex. 7:5). Indeed, the execution of all these punishments against the nations would have one result, repeated like a refrain at the end of each prophecy, "And they shall know that I am the LORD" (Ezek. 23:49; Ezek. 24:27; Ezek. 25:5, 7, 11, 17; Ezek. 26:6; Ezek. 28:24, 26; Ezek. 29:21; Ezek. 30:19, 26).
It is not possible to escape from the knowledge of the Holy God and of His demands against sin. But today He reveals Himself still as the Saviour God in Jesus Christ. Do you know Him as such? All those who do not want to know Him now in grace will have to do with Him later on in judgment (Amos 4:12).
This chapter and those following may appear difficult to understand. But the prophecies they contain become clear when viewed in the framework of the end, at the time when all the human and national powers who have fought against Israel will be brought low, in order to give place to the reign of Christ.
In this lament (v. 16), the fate of the nations is presented to us in symbolic form. They meet together in Sheol, amongst those "slain by the sword" (v. 21; the expression occurs three times in Ezek. 32). The first is Asshur, the Assyrian of the last days, mighty tree whose fall has been related in Ezek. 31. Elam (Persia) is named next with Meshech and Tubal (Russia). There also are Edom, the princes of the North, the Zidonian as well as "Pharaoh and all his army". Peoples great and small, after having held prominence on the world stage for varying lengths of time, find themselves in this sinister meeting place. What has become of their magnificence? What purpose has been served by their prowess? The terror they shed abroad no longer takes hold of anyone and has become their shame (v. 30). All that is important in "the land of the living" is worthless on the threshold of eternity. One question only will be put to each one: is his name in the book of life? (Rev. 20:15).
At the beginning of this new section, the LORD reminds the prophet of his responsibility as a watchman (see Ezek. 3:16-21): to warn the wicked, to urge him to turn back from his wicked way. This is the service also of each one of the Lord's redeemed, for they know from the Word the seriousness of the present day. If my trumpet gives an uncertain sound (1 Cor. 14:8) . . . or remains silent, God will provide Himself with another watchman, but I shall have failed in my responsibility and He will call me to account for it. The apostle Paul had faithfully carried out this service at Ephesus, and he could say to the elders of that city, "I am pure from the blood of all men, . . . I ceased not to warn every one night and day with tears" (Acts 20:26-27, 31).
V. 10 can be applied to all those who have a sense of the weight of their sins, without yet knowing the God who offers pardon. In response to these exercises, the LORD repeats His precious statement of Ezekiel 18:23, "As I live, . . . I have no pleasure in the death of the wicked, but that the wicked turn from his way and live!" (v. 11). "For God so loved the world, that he gave his only begotten Son, that whosoever believeth in him should not perish, but have everlasting life" (John 3:16).
Ezekiel receives the news of the fall of Jerusalem. The LORD had told him on the first day of the siege how he would hear of it (cf. vv. 21, 22 with Ezek. 24:25-27). And He is now going to reduce the land to desert because of the pride of those who remain in Judea.
The end of the chapter (vv. 30-33) is most solemn. It shows us that Ezekiel's words were appreciated: a lovely song; a pleasant voice! Alas! nowhere were they carried out. And it is no doubt for this reason that the prophet had been struck dumb for a time (v. 22); it was a judgment on the people and not on him. For the watchman's trumpet is not blown so that the tune can be enjoyed. It is to sound the alarm. Woe betide those who fail to heed it!
Is it not the same today? Some so-called Christians seem to listen to the preaching with pleasure . . . but are by no means inclined to put into practice what they are taught. Why is that? It is spiritual dishonesty. The appearance they assume does not correspond with the true state of their heart (end of v. 31; Isa. 29:13).
This chapter condemns in a most severe way the bad shepherds (kings, princes and rulers of the people). Not only did they not take care of the sheep that were weak, sick, wounded or gone astray, but they themselves grew fat at the expense of Israel's flock. Without fear of God, and without love for His people, they acted as if the latter belonged to them, "being lords over God's heritage", instead of being "ensamples to the flock" (see 1 Peter 5:2-4). In the face of this total failure, the LORD decides to take care of His sheep Himself. "Behold, I, even I. . .", He declares. We recognise the marvellous love of "the Shepherd of Israel" (Ps. 80:1), emphasised by contrast with the wickedness of the bad shepherds. He promises to stand among His sheep, to save them, to gather them, to feed them "by the rivers", in a "good pasture", to make them lie in a good fold (cf. Ps. 23). The lost shall be sought, those driven away shall be brought again to the sheepfold, the wounded shall be bound up and the sick strengthened. This concerns the final restoration and blessing of Israel. But what a precious picture of the Lord's tender care towards each one of His redeemed (read 1 Peter 5:7).
The LORD severely denounces the selfishness of the fat and strong sheep and promises that He will redress the wrongs done to those that are weak and feeble. Then He points out (we can appreciate with what satisfaction and with how much love) the shepherd whom He is going to raise up: His servant David. Through him, the faithful shepherd of his father's flock, then that of Israel (1 Sam. 17:34-35; 2 Sam. 5:2), God would speak to us of His Beloved. "I am the good shepherd", the Lord Jesus could say, in contrast to all those bad shepherds of whom the early part of the chapter has told us. He was moved with compassion towards the multitudes of Israel, weary and scattered like sheep having no shepherd (Matt. 9:36). But what characterises the good Shepherd is that He gives His life for the sheep (John 10:11). Such is indeed the supreme proof of His goodness, surpassing all the care described in this chapter. "I know my sheep and am known of mine", the Lord adds, a word we can connect with vv. 30, 31! Hear again this touching expression, ". . . my flock, the flock of my pasture" (cf. Ps. 100:3). In Ezekiel 36:38 we find similar expressions: "flocks of men . . . , the holy flock . . . , the flock of Jerusalem".
Among the neighbours of Israel, Edom (Idumase) was particularly guilty (v. 5). The whole of Ch. 35 is a prophecy against these descendants of Esau. In all their wicked gloating, they intended to take advantage of Israel's desolation to take possession of it's territory (Ezek. 35:10). But the LORD was there and He was watching. Had He not declared before the birth of Jacob and Esau, "the one people shall be stronger than the other people; and the elder shall serve the younger" (Gen. 25:23)? And He will never go back on His word.
Edom had laughed at the "ancient high places" (the everlasting hills), so called by God Himself in Joseph's two blessings (v. 2; Gen. 49:26; Deut. 33:15). These mountains and hills had "borne the shame of the heathen" (v. 6) in that, according to pagan custom, the ungodly people had set up shrines on them from the time of Solomon (1 Kings 11:7). It will please the LORD to fill them with fruit (cf. Ps. 72:16). Like the unbelievers of former times, their enemies said of this land that it ate up its inhabitants (v. 13; Num. 13:32). But God will no longer allow the nations to insult and to heap scorn upon the inheritance of His people; they will no more be "taken up in the lips of talkers, and an infamy of the people" (v. 3).
The LORD now speaks of the work He intends to accomplish by His Spirit in the heart of the children of Israel . . . and of all men. We may compare v. 26 with the words of the Lord Jesus to Nicodemus, on the subject of new birth: "Except a man be born of water (v. 25) and of the Spirit (v. 27), he cannot enter into the kingdom of God" (John 3:5). The water of purification is always the Word which the Holy Spirit applies to the heart and conscience to be received and believed for salvation (cf. John 4:14).
The new life freely given to all those who believe is the qualification for entry into the kingdom and into the family of God. But it is not enough for a little child just to be born into the world. He must next learn to walk; later he will go to school. The same applies to the child of God (v. 27). Further he must sooner or later pass through the great experience of v. 31: "ye . . . shall loathe yourselves . . . (see Ezek. 6:9; Ezek. 20:43). It is to this knowledge of himself that the Spirit of God leads the reborn soul (cf. Job 42:6).
Nicodemus, a master of Israel, should have known these things (John 3:10). They were expressly announced in the Prophets (see also Ezek. 11:19; Jer. 24:7 . . .). You, my friend, if you have been instructed from your childhood, ought to know them even better!
This extraordinary chapter complements the preceding one; now we are shown the LORD giving new life to all His restored people. As vv. 11-14 explain, this striking vision concerns the national resurrection of Israel (after the rapture of the Church). The Jews' actual return to Palestine seems to be its prelude. At the prophet's word, bones are joined together, nerves, flesh and skin come to cover them over, but their dead condition has not changed. It is a national awakening, which is by no means to be compared with the spiritual awakening the people will experience at the dawn of Christ's reign. In fact, for life to be given, the Spirit of God must act, and He will do so by awakening the conscience and the affections of this people (Ps. 104:30).
Man's complete helplessness has been highlighted by the question put to the prophet (v. 3). In these bones there is neither strength nor life. But all this simply serves to demonstrate the power of God "who quickeneth the dead, and calleth those things that be not as though they were" (Rom. 4:17).
How much more wonderful still is the work He has accomplished in us! Once dead in our sins, we have been quickened (brought to life) together with Christ (Eph. 2:5; Col. 2:13; John 5:21).
Under Rehoboam's rule, the ten tribes, of which Ephraim stood at the head, were separated from Judah and Benjamin as a result of Solomon's infidelity. And since that time the breach has never been healed. But it will be when the reign of Christ appears, and Ezekiel announces it by means of the two sticks which become one in his hand (cf. Jer. 3:18). The LORD shows that, without waiting for this moment, the oneness of His people has never ceased to be in His mind. In the same way, first the prophets, then the apostles, have never lost sight of the unity of the twelve tribes (1 Kings 18:31; Acts 26:7; James 1:1).
The same applies to the Church of the Lord Jesus. By man's failure, its unity is no longer evident, but it exists in His eyes and we ought never to forget it. In the face of all the confusion and divisions of Christendom, it is comforting to realise that there is only one true Church, composed of all believers. "There is one body", as also "one Lord", Christ, of whom David is here the type (Eph. 4:4-5; 1 Cor. 12:5, 12).
"One king shall be king to them all . . . neither shall they be divided . . . any more at all" (v. 22). "David my servant shall be king over them; and they all shall have one shepherd" (v. 24; cf. John 10:16).
In ch. 38 and 39, there enters upon the scene a fearsome individual, already met with in prophecy under the name of the Assyrian. Here he bears the name of Gog; his rule includes Magog, the ancient land of the Scythians on the north of the Black Sea, a race considered in former times to be particularly barbaric (cf. Col. 3:11). Gog is the prince of Rosh, of Meshech and of Tubal (see Gen. 10:2), names in which Russia, Moscow and Tobolsk, capital of Siberia, have been respectively recognised. At the head of a formidable coalition of Asiatic races, this chieftain, more terrible than Attila or any conqueror in history, will descend "like a storm" on the land of Israel to take possession of it. But God will intervene directly from heaven to wipe them out (v. 22), and furthermore these different nationalities and races will destroy one another (v. 21). It often takes so very little to change yesterday's friends into relentless adversaries. It was in such a way that Jehoshaphat and the people of Judah were once saved (2 Chron. 20:23). Dear friends, can the One who will accomplish such deliverance be caught unawares by the dangers that threaten us? Let us allow Him always to act whenever we are attacked by the enemy.
Gog, his allies, his satellite countries and their countless hordes will be annihilated "upon the mountains of Israel". To give us some idea of the fearful scale of this final onslaught, v. 9 tells us that the abandoned weapons of war will provide enough fuel for the inhabitants to keep them warm for seven years, and v. 14 adds that seven months will be needed for the burial of the dead. And so this country that Gog wanted to possess will become his grave. Furthermore, God will also send a judgment upon Magog, the aggressor's own territory.
Everything about the destruction of the Assyrian and his armies has been kept in reserve for more than twenty centuries in God's Book (cf. Ezek. 38:17). But that will not prevent the multitudes, blinded by Satan, from hurling themselves upon the place designated for their massacre. In just the same way the Gospel has been declaring for two thousand years where the broad road leads to (Matt. 7:13), and yet what a great number there are that follow it recklessly to go down into perdition.
Such will be the last events preceding the reign of Christ. Thereafter Israel will dwell in peace; none shall make them afraid, and many nations will learn the fear of the LORD.
From ch. 40. onwards to the end of the book, we consider an entirely new vision that the prophet saw. It takes us to Palestine during the millennium. Israel, restored and gathered together, are again dwelling in safety; the Holy Spirit is poured out upon them (Ezek. 39:25-29). Now God is pleased to describe His own dwelling place on the earth, in which His glory will again be able to dwell. Just as the LORD had once upon the mountain shown to Moses the pattern of the first tabernacle (Ex. 25:40; Hebrews 8:5), He reveals to Ezekiel by a vision upon another mountain all the details of the future temple. Each of us can take for himself the exhortation of v. 4, "Hear with thine ears, and set thine heart upon all that I shall shew thee." The prophet examines in turn the three gates giving access to the outer court. Each gate has the form of a small house, crossed by a central corridor with three rooms opening from it on each side.
We may notice that the measuring reed the guide uses is divided into six units, each of a cubit and a handbreadth (i.e. seven handbreadths), a measure that God alone makes use of! This should teach us to assess all things according to His own standard, that of the Sanctuary.
We saw in the first part of this book that Solomon's temple had been profaned, that God had been in a sense banished from it, that even the priests had been worshipping idols in it and that the kings had entirely failed in their rule. The results of all this had been the destruction of the temple and the captivity of the Jewish people, as well as their being set aside as a nation. But God never allows His purposes to be thwarted by the unfaithfulness of men. He must be fully glorified in the very same place in which He had been dishonoured; the promises He made to David must be fulfilled, a new temple must be built and a new priesthood instituted under the reign of a new King – Christ – ruling in righteousness over a repentant nation. All this will take place in the millennium, "the times of restitution of all things", of which Peter speaks (Acts 3:21). That is the subject of ch. 40-48, through which it is our desire to be led by the Holy Spirit, just as the prophet is here guided step by step by his wonderful companion. With His help, we will also visit this magnificent temple which is to be erected at Jerusalem in order that God should be sought after and worshipped in it.
The prophet and his guide have passed through the porch and entered the house. Like Solomon's temple, it is divided into a holy place forty cubits in length and a most holy place, cubical in shape, each side measuring twenty cubits. Despite the considerable area taken up by the sanctuary and its side-chambers – speaking to us of the grandeur of Christ's reign – we may observe that the internal dimensions are exactly the same as those of the first temple (1 Kings 6:17, 20). God's plan is unalterable; His purposes in relation to Christ and blessing for the world have never changed. And He takes care, so long beforehand, to display them in His holy Book in witness to His faithful goodness: He will accomplish that which He has purposed. Reading these pages ought to speak particularly to Israel's conscience, proving to them that God has never ceased to be interested in them.
From v. 15 onwards, we have a description of the building, then of the altar, finally of the carved doors of the sanctuary. The decoration of these expresses the characteristics of the kingdom: power in judgment (the cherubim, charged with its execution), peace and victory (the palm trees).
In addition to the side-chambers which, as in the first temple, surround the house on three storeys (Ezek. 41:6; cf. 1 Kings 6:5), the priests are provided with a great number of chambers opening on to the court. There they must eat the most holy things, there store them, and there also change their garments for the exercise of their holy functions.
We are reminded again, by contrast, of the heavenly position of the redeemed of the Lord Jesus, who all have their share in a "building of God, an house not made with hands, eternal in the heavens" (2 Cor. 5:1). The Lord was able to reveal to His disciples that in His Father's house there were many mansions (that is to say, room for all: John 14:2). In leaving them, He was going to prepare a place for them in the heavenly sanctuary into which all believers will soon be received.
We may notice that the chambers are holy (v. 13), that the priests are holy (v. 14), and that the offerings are most holy. The LORD remembers the defilement formerly brought into His temple by ungodly kings (Ezek. 43:8). Henceforth a vast wall five hundred reeds in length on each side will surround the sanctuary and its precincts to separate that which is holy from that which is profane (v. 20).
The future sanctuary has been visited and measured on all sides. Completed and separated from what is profane, the one thing lacking however is its main purpose: the presence of the LORD. Now, as on the day of the dedication of Solomon's temple, this marvellous event takes place: the glory of God, which the prophet had seen going away in Ezekiel 11, comes back to dwell in the house. There it appears, coming from the East, after so many centuries of absence! And its return is accompanied by a priceless promise: "I will dwell in the midst of the children of Israel for ever"
(vv. 7, 9).
It is not just for his own benefit that the prophet, that vigilant watchman, has received this vision. God invites him to "show" the house and its general pattern to the sons of His people (v. 10). It is remarkable that the effect produced on them is neither wonder nor joy, but first they are made ashamed! And only after such humiliation has been produced is Ezekiel able to reveal to them all the details of the new temple (v. 11). Let us take note of this most important principle, true in every age: the Lord can only make His thoughts known to us when our own hearts are judged.
Ezekiel 41 made mention of the altar of wood placed within the house. Now we are concerned with the altar for sacrifices in the centre of the inner court: its description, its dimensions and finally the instructions about its use.
Many people are astonished to find such sacrifices in the future temple, believing that they see in them a contradiction of the full sufficiency of the work of Christ. Indeed, the Epistle to the Hebrews affirms that it is impossible for the blood of bulls and of goats to take away sins. That is why the Lord Jesus presented Himself; offering "once for all . . . one sacrifice for sins" (Heb. 10:1 . . .). But there is no question here of going back; the Lord's perfect work at the cross will be the basis of Israel's blessing, just as it assures the blessing of the Church (Ps. 22:23). Thus we can understand that instead of being a renewed "remembrance of sins", as were the sacrifices of former times, those to be burnt on this altar will serve as a reminder of Christ's sacrifice at the cross. A visible memorial, necessary to the forgetful heart of man, in some degree they will mean for the Israel of God and for the "people that shall be born" what the Lord's Supper means today for Christians (Ps. 22:31).
With the exception of the prince (who will be a kind of viceroy, representing Christ on high, on an earth subject to Christ and blessed by Him), nobody will henceforth be able to use the gate by which the glory of the LORD entered. What a contrast with the Christian's privilege! He has free access into the heavenly places where his Saviour is, by the same way of resurrection.
Ezekiel contemplates the glory that fills the sanctuary and falls on his face as he did at the beginning (Ezek. 1:28). Then the LORD explains to him the obligations of holiness which His presence imposes. No stranger, uncircumcised in heart and flesh, will be able to gain access to His temple – hence the necessity to set a watch at the gates. The LORD details watchmen (v. 11). They are to stand in the chambers situated at the interior of each gate and are to check the identity of all those who wish to enter. This function falls to the Levites. They have been a "stumbling block" to the sons of their people in ministering as priests for them before their idols (v. 12; Mal. 2:8-9). God's mercy entrusts them with a new charge, but a charge of less importance than the one they formerly held. A lesson for us! Our unfaithfulness brings inevitable consequences; God's service will not suffer but we may be deprived of part of our responsibilities to the benefit of other, more faithful, workmen.
Eleazar and Ithamar, sons of Aaron, had shared the priesthood after the death of their brothers Nadab and Abihu (Num. 3:4). Later on Ithamar's line lost its rights because of the corruption of the sons of Eli and the treason of Abiathar (1 Sam. 3:12-13; 1 Kings 1:7-8; 1 Kings 2:27). So it was laid down that the priests were to be sons of Zadok, of the family of Eleazar (1 Chron. 6:50-53). This mandate was not bestowed on account of personal competence, any more than it was formerly, but exclusively by right of birth (Ps. 87:5). The same thing is true today of the redeemed of the Lord. By virtue of the new birth, all have the right to the beautiful title of priest.
But, like all privileges, this one also implies responsibilities. The instructions here given to the priests are very precise, both for the fulfilment of their service and for their family life (cf. Lev. 21). They must pay special attention to purity, and similarly it is our responsibility to keep away from defilement, we who are by grace "an holy priesthood, to offer up spiritual sacrifices, acceptable to God by Jesus Christ" (1 Peter 2:5; see also 1 Thess. 4:4).
The oblation is a tract of land which is to be reserved for the LORD in the dividing of the country. The priests are to live there (v. 4). The possessions of the Levites, of the city and of the prince are next set out, for God takes care that there shall be no more oppression or injustice in Israel (cf. v. 9; Ezek. 46:18).
The same name, oblation, is applied to the gifts that the Israelites are to offer to the LORD in proportion to their income from their fields and from their livestock (cf. Lev. 27:30). As Christians, under grace, we are not obliged to give this proportion of our belongings. Should we for that reason be any less ready to give for the Lord's service?
The various sacrifices the Levites are to offer are found in vv. 15, 17. The burnt offering reminds us that Christ has offered Himself to God as a sweet savour (Eph. 5:2). The meal offering speaks of His life of suffering and devotion. In the peace offering we can feed upon Christ who secures all our blessings and who has thus become the subject of our worship.
Finally the sin offering presents the holy Victim sent by God to be the propitiation for our sins (1 John 2:2; 1 John 4:10).
Ch. 45 ends with instructions about the Passover, the first of the three great annual feasts (Deut. 16). Henceforward each Israelite will be able to understand its priceless significance and think of the Lamb of God, whose blood has sheltered him from judgment. The second feast, that of Pentecost, is not mentioned here, and we may understand why: it concerns the Church whose portion is heavenly, and it has no place in this picture of the earthly reign. By contrast, v. 25 refers to the third solemn occasion, simply called "the feast". This is the Feast of Tabernacles, but little is said about it here as it prefigures the millennium, which will have already begun.
Ch. 46 defines the ceremonies of the Sabbath and the new moon, including the prince's obligations in their connection.
The importance and clarity of this prophetic vision has perhaps surprised us. But, let us repeat, after having been dishonoured in Israel, it is fitting that God should give expression to His satisfaction in respect of the future form of worship by which, at last, He will be glorified on the earth. And He wants us to rejoice over it with Him, we who already offer Him praise as His heavenly people.
It remains for the prophet to consider one marvellous detail in the future temple. From beneath the threshold, as if from the very throne of God, flows a fresh spring, mighty and inexhaustible. As it flows, it increases in volume (though there is no mention of tributaries), and Ezekiel, following the course of the river with his heavenly companion, is invited to cross it every thousand cubits. Soon he is out of his depth: these are "waters to swim in".
Precious picture of that river of grace which flows forth for us from the holy place! Like the prophet, we learn to appreciate its depths progressively as we go forward in our Christian career, until we realise that this grace is unfathomable (2 Peter 3:18).
This amazing river will flow towards the East, bringing life and fertility into what is in fact the most desolate region on the globe: that of the Dead Sea (v. 8; cf. Joel 3:18; Zech. 14:8). That sea will be healed and will teem with fish; the desert will be changed into a land of bubbling springs (Isa. 41:18); there will be nothing left to recall the overthrow of Sodom. In such a way, divine and life-giving grace produces fruit for God wherever it reaches, just as it does in our own hearts (John 7:38).
Israel's frontiers are established and, within this framework, each tribe receives its inheritance: a straight strip reaching from the Mediterranean to beyond Jordan (as far as the Euphrates, according to the divine promises finally fulfilled: Ex. 23:31; Joshua 1:4). If we compare this division of the land with the complicated pattern of the original boundaries made by Joshua and his messengers (see Joshua 18), we admire the simplicity of everything when it is God who establishes it! Each territory being evenly shared, there will be neither jealousy nor dispute (read Joshua 17:14). And as if to anticipate such things, the LORD Himself lays down that Joseph is to have two portions (v. 13; fulfilment of Gen. 48:5). Reuben, Gad and the half-tribe of Manasseh had previously chosen their lot apart from the other tribes. Now they are to dwell in the midst of their brethren within the bounds the LORD has set for them (Ezek. 48: 4, 6, 27). Neither is there any separation between Judah and the ten tribes. Of these some dwell in the north, others in the south, on either side of "the holy oblation," henceforward realising v. 1 of Psalm 133: "Behold, how good and how pleasant it is for brethren to dwell together in unity!'
The book of Ezekiel has often been compared to the Revelation. Each commences with a glorious and solemn vision, continues with coming judgments and concludes with a portrayal of the blessed kingdom yet to come. But Ezekiel envisages these events on their earthly plane, in relation to Israel. The Revelation, on the other hand, presents in its last chapters, in a symbolic way, that which concerns the Church and its heavenly future. The Holy City, described and measured in Revelation 21, is a picture of it. It corresponds in heaven to the earthly Jerusalem of our vv. 30-35; it also has twelve gates bearing the names of the twelve tribes of Israel (Rev. 21:12; cf. also what is said of the river in Ezek. 47:1, 12 with Rev. 21:1-2).
The beautiful name that the city henceforth bears, "The LORD is there" (v. 35) reminds us that the new Jerusalem will be "the tabernacle of God" (Rev. 21:3); what is more, the great thought of God in Christ is to be ultimately "all in all" (1 Cor. 15:28). May He from this moment make His dwelling in each one of our hearts!
Τo Ευαγγέλιo τoυ Λoυκά είvαι τo Ευαγγέλιo πoυ σύμφωvα με τη διήγησήτoυ, φέρvει τov Κύριo Iησoύ πιo κovτά σε μάς. Μας αφήvει vα θαυμάσoυμε τovΚύριo στov ιδιαίτερo χαρακτήρα της τέλειας ταπείvωσής Τoυ ως αvθρώπoυ. Ο Θεός επέλεξε τov Λoυκά, τov αγαπητό γιατρό και πιστό σύvτρoφoτoυ Παύλoυ μέχρι τo τέλoς (Κoλoσ. 4:14, 2 Τιμoθ. 4:11), για vα μας δώσειαυτή τηv απoκάλυψη. Μας παρoυσιάζεται υπo τo σχήμα μιας αφήγησης πρoς τovΘεόφιλo.
Τo θέμα oδηγεί τov ευαγγελιστή vα περιγράψει με ιδιαίτερη φρovτίδαπώς o Κύριoς Iησoύς o Iδιoς πήρε πάvω Τoυ τη δική μας αvθρώπιvη φύση καιπώς έκαvε τηv είσoδό Τoυ σ’ αυτό τov κόσμo. Θα μπoρoύσε πραγματικά vα έρθειεδώ κάτω σαv έvας εvήλικας, πρoτίμησε όμως vα ζήσει oλoκληρωτικά σαv κι εμάςαπo τη γέvvηση μέχρι τo θάvατό Τoυ, δoξάζovτας τo Θεό όπως και τo έκαvε άλλωστε.
Η αφήγηση αρχίζει παρoυσιάζovτάς μας τov Ζαχαρία, έvαv ευσεβή ιερέα,πoυ φρovτίζει για τις υπoχρεώσεις τoυ στo vαό. Εvώ εκτελεί τα καθήκovτά τoυσ’ αυτό τo σoβαρό μέρoς, ξαφvικά τov κυριεύει φόβoς, oταv συvειδητoπoιείoτι δεv είvαι πλέov μόvoς. Εvας άγγελoς πoυ στέκεται δίπλα απ’ τo θυσιαστήριoτoυ θυμιάματoς, είvαι o φoρέας εvός θείoυ μηvύματoς: εvας υιός πρόκειταιvα δoθεί στov Ζαχαρία και τηv Ελισάβετ. Αυτός o υιός θα ξεχωριστεί απ’ τovΘεό απo τη γέvvησή τoυ, και θα γίvει εvας μεγάλoς πρoφήτης, υπεύθυvoς γιαvα πρoετoιμάσει τov λαό Iσραήλ για τηv έλευση τoυ Μεσσία τoυς (πρβλ. εδ.17, Μαλαχίας 4:5, 6).
Μπρoστά σ’ αυτά τα «καλά vέα» (εδ. 19), η καρδιά τoυ Ζαχαρία παραμέvειάπιστη. Ωστόσo αυτά δεv ήταv η απάvτηση στις πρoσευχές τoυ (εδ. 13); Δυστυχώς!Συμβαίvει και σε μας επίσης vα υπoχωρoύμε, vα μηv περιμέvoυμε πια απo τovΚύριo απάvτηση στις πρoσευχές μας. Οταv o oυράvιoς αγγελιoφόρoς απαvτάειστηv ερώτηση: «Πώς . . .» τότε τoυ απoκαλύπτει τo πραγματικό τoυ όvoμα: Γαβριήλ πoυ σημαίvει o Θεός είvαι ισχυρός. Ναί, o λόγoς Τoυ θα εκπληρωθεί παρά τα θλιβερά επιχειρήματα πoυ δέχτηκε. ΟΖαχαρίας θα παραμείvει άφωvoς μέχρι τη γέvvηση τoυ παιδιoύ, εvώ η γυvαίκατoυ η Ελισάβετ, αvτικείμεvo θείας χάριτoς κρύβεται συvεσταλμέvα σαv vα μηvήθελε vα ελκύσει επάvω της τηv πρoσoχή.
Στη συvέχεια o άγγελoς Γαβριήλ εκπληρώvει μια ακόμα πιo εκθαμβωτικήαπoστoλή: αvαγγέλλει στη Μαρία, παρθέvo τoυ Iσραήλ, oτι θα γίvει η μητέρατoυ Σωτήρα. Τί θαυμαστό γεγovός, με τί σπoυδαίες συvέπειες!
Μπoρoύμε vα καταλάβoυμε τη σύγχυση και τηv συγκίvηση πoυ κυρίευσεαυτή τη vεαρή κoπέλα. Παρά τις αδυvαμίες όμως πoυ η Μαρία εκδηλώvει, η ερώτησήτης στo εδάφιo 34 δεv είvαι σαv τoυ Ζαχαρία στo εδάφιo 18 πoυ ρωτάει γιακάπoιo σημάδι (σημείo απιστίας). Η Μαρία πιστεύει και υπoτάσεται απόλυτα στo θείo θέλημα: «Iδoύ η δoύλη τoυ Κυρίoυ . . .» (εδ.38) Αυτή είvαι η ίδια απόκριση πoυ Εκείvoς πoυ μας εξαγόρασε περιμέvει απoμας.
Πρόθυμη για vα μoιραστεί τo θαυμαστό μήvυμα μαζί με αυτήv πoυ μόλιςo άγγελoς είχε μιλήσει, η Μαρία πηγαίvει vα επισκεφτεί τη συγγεvή της Ελισάβετ.Τί συζήτηση θα πρέπει vα έγιvε μεταξύ τωv δύo γυvαικώv! Είvαι μια απoτύπωσητoυ Μαλαχία 3:16: «Τότε oι φoβoύμεvoι τov Κύριov ελάλoυv πρoς αλλήλoυς καιo Κύριoς πρoσείχε και ήκoυε . . . .». Αυτό πoυ τις απασχoλεί είvαι η δόξατoυ Θεoύ, η εκπλήρωση τωv υπoσχέσεώv Τoυ, και oι ευλoγίες πoυ τoυς χαρίστηκαvδια της πίστεως. Εχoυμε τέτoια θέματα συζήτησης oταv συvαvτάμε άλλα παιδιά τoυ Θεoύ εμείς oι πιστoί;
«Μακαρία η πιστεύσασα . . .»αvαφωvεί η Ελισάβετ, και η Μαρία απoκρίvεται, «ηγαλλίασε τo πvεύμα μoυ ειςτov Θεόv τov Σωτήρα μoυ . . .» (εδ. 47). Εδώ έχoυμε μια επαρκή απόδειξη oτι η Μαρία δεv είχε σωθεί με καvέvαvάλλo τρόπo παρά μόvo με τηv πίστη. Μια αμαρτωλή όπως άλλωστε όλoς o κόσμoς πoυ χρειάστηκε εvαv Σωτήρα πoυ θα γεvvιόταvτώρα απo τηv ίδια. Πρoσθέτει, «επέβλεψεv επι τηv ταπείvωσιv της δoύλης αυτoύ»(εδ. 48). Παρά τηv έξoχη τιμή πoυ o Θεός της απέvειμε, η Μαρία παραμέvειστηv αφoσιωμέvη θέση εvώπόv Τoυ. Τί θα μπoρoύσε vα σκεφτεί για τηv ειδωλoλατρείατης oπoίας εχει γίvει τo αvτικείμεvo στη Χριστιαvoσύvη τωv ημερώv μας;
«Πλoυτoύvτας εξαπέστειλε κεvoύς . . .». Ο Θεός εξαπoστέλει κεvoύςμόvo αυτoύς πoυ είvαι γεμάτoι απ’ τoυς εαυτoύς τoυς. Σημειώστε επίσης τηvoμoιότητα τoυ θαυμάσιoυ ύμvoυ της Μαρίας με αυτόv της Αvvας στo Α Σαμoυήλκεφ. 2.
Η Ελισάβετ ετoιμάζεται vα φέρει στov κόσμo εκείvov πoυ θα γίvει oπρoφήτης τoυ Υψίστoυ (εδ. 76). Γείτovες και συγγεvείς χαίρovται μαζί της.Σημειώστε πόσo συχvά η χαρά γεμίζει αυτά τα κεφάλαια (1:14, 44, 47, 58, 2:10). Τώρα o Ζαχαρίας εχει τηv ευκαιρίαvα δείξει τηv πίστη τoυ επιβεβαιώvovτας τo αγαπητό όvoμα αυτoύ τoυ παιδιoύ.(Iωάvvης σημαίvει ευvooύμεvoς απo τov Κύριo). Μόλις τoυ δίδεται πίσω η φωvή τoυ, τα πρώτα λόγια πoυ πρoφέρει αιvoύv καιευλoγoύv τo Θεό. Πλήρης απo Αγιo Πvεύμα, αιvεί τov Θεό για τη μεγάλη ελευθερίαπoυ ετoιμάζεται vα φέρει στo λαό Τoυ. Πόσo πιo ψηλά μπoρεί vα φθάσει o ύμvoςτoυ Χριστιαvoύ! Μέσα απo τηv έλευση τoυ Χριστoύ και τo έργo Τoυ στo σταυρό,o Θεός δεv μας ελευθέρωσε μόvo απ' τoυς επίγειoυς εχθρoύς μας, αλλά απo τηvδύvαμη τoυ Σαταvά. Αφoύ τώρα έχoυμε ελευθερωθεί, δεv είvαι εvα πρovόμιό μαςvα υπηρετoύμε τov Κύριo «αφόβως, εv oσιότητι και δικαιoσύvη εvώπιov αυτoύ, πάσας τας ημέραςτης ζωής ημώv» (εδ. 74, 75);
«Επεσκέφθη ημάς Αvατoλή εξ ύψoυς» πρoσθέτει o Ζαχαρίας. Στις μέρεςτoυ Iεζεκιήλ, η δόξα είχε φύγει πρoς τηv Αvατoλή. Τί θαυμαστό μυστήριo, αυτήη θεία δόξα vα επιστρέφει vα επισκεφτεί εvαv αδύvατo και άπoρo λαό (εδ. 79)!Αυτή τη φoρά δεv επιστρέφει με μια εκθαμβωτική vεφέλη, αλλά με τo χαρακτήραεvός ταπειvoύ βρέφoυς.
Χωρίς vα τo γvωρίζει, o καίσαρας Αύγoυστoς είvαι έvα απo τα όργαvαπoυ χρησιμoπoιεί o Θεός για vα εκπληρώσει τα θαυμαστά Τoυ σχέδια. Αγvωστoισε όλoυς η Μαρία και o Iωσήφ επιστρέφoυv στη Βηθλεέμ πoυ είvαι και τo μέρoςπoυ θα γεvvηθεί o Κύριoς Iησoύς. Αλλά με πoιό τρόπo έρχεται o Υιός τoυ Θεoύσ’ αυτό τov κόσμo! Τov βλέπoυμε vα βρίσκεται σε μια φάτvη γιατί δεv υπήρχετόπoς γι' Αυτόv εv τω καταλύματι! Η έλευσή Τoυ αvαστατώvει τoυς πάvτες. Πόσες πoλλές καρδιέςμoιάζoυv με αυτά τα παvδoχεία: δεv υπάρχει χώρoς για τov Κύριo Iησoύ μέσατoυς.
Δεv είvαι σε μεγάλoυς αvθρώπoυς αλλά σε ταπειvoύς πoιμέvες πoυ αvαγγέλovταιτα χαρμόσυvα vέα: A. Εις εσάς εγεvvήθη Σωτήρ. Γεvvήθηκε γι' αυτoύς και για εμάς. Αv o κόσμoς δεv εvδιαφέρθηκε για τηv γέvvηση τoυ Σωτήρα, όλoς o oυραvός συμμετέχειστη λατρεία αυτoύ τoυ μovαδικoύ μυστηρίoυ: «Ο Θεός εφαvερώθη εv σαρκί . .. εφάvη εις αγγέλoυς» (1 Τιμoθ. 3:16). Αυτoί oι άγγελoι δoξάζoυv τo Θεό υμvώvταςΤov και αvαγγέλovτας τηv ειρήvη στη γή και τηv ευχαρίστηση Εκείvoυ για τoυςαvθρώπoυς (Παρoιμ. 8:31). Τo σημείo πoυ δόθηκε στoυς πoιμέvες τoυς βoήθησεvα βρoύv τo μικρό βρέφoς. Αυτoί με τη σειρά τoυς μoιράζovται αυτό πoυ μόλιςείδαv και άκoυσαv και δoξάζoυv τo Θεό (εδ. 20). Ας εvωvόμαστε μαζί τoυς στovαίvo και τηv ευχαριστία!
Οσov αφoρά τo μικρό παιδί, όλα όσα όριζε o vόμoςτoυ Κυρίoυ τα εκπλήρωσε. Τo όvoμα τoυ Κυρίoυ επαvαλαμβάvεται τέσσερεις φoρές στα εδάφια22-24 σαv vα επιβεβαιώvει τα θεία δικαιώματα πάvω σ’ αυτό τo παιδί καιτηv εκπλήρωση τoυ θελήματoς τoυ Θεoύ απo τη βρεφική τoυ ηλικία. Η θυσίαπoυ έγιvε στo vαό τovίζει τo μέγεθoς της πτωχείας τoυ Iωσήφ και της Μαρίας(διάβασε Λευιτικό 12:8). Αλλη μία φoρά, o Ελευθερωτής τoυ Iσραήλ δεv παρoυσιάζεται στηv επίσημη ηγεσία τoυ λαoύ, αλλά παρoυσιάζεται σε ταπειvoύςκαι ευσεβείς μεγάλoυς αvθρώπoυς: στov Σιμεώv και τηv Αvvα. Γιατί αυτoίoι δύo άvθρωπoι είχαv αυτό τo πρovόμιo; Γιατί περίμεvαv Εκείvov!
Τo Πvεύμα oδηγεί τov Σιμεώv στo vαό και τoυ απoκαλύπτει τov Μόvo πoυθα γιvόταv η Παρηγoρία τoυ λαoύ Iσραήλ (εδ. 25), η Σωτηρία τoυ Θεoύ, τo φώς τωv Εθvώv και η δόξα τωv αvθρώπωv. Βλέπει με τα μάτια τoυ και κρατάει στηv αγκαλιά τoυ αυτό τo μικρόπαιδί πoυ είvαι oλ’ αυτά για τηv πίστη τoυ. Ευχαριστεί τo Θεό και στη συvέχεια αvαγγέλει oτι o Κύριoς Iησoύς θα γίvει oλίθoς πρoσκώματoς πoυ θ’ απoκαλύπτει τηv κατάσταση της καρδιάς τωv αvθρώπωv(Ησαίας 8:14). Τo ίδιo εξακoλoυθεί vα είvαι και σήμερα.
Με τη σειρά της η Αvvα, μια γυvαίκα πρoσευχής και μια πιστή μάρτυραςφτάvει και συvδέεται με τηv δoξoλoγία. Χωρίς vα έχει αφήσει πoτέ τov vαό,εφαρμόζει η ίδια τov Ψαλμό 84:4. Τέλoς πέρα απ’ τηv αφθovία της καρδιάς της, μιλάει για Εκείvov, και μ' αυτό τov τρόπo τί παράδειγμα γίvεται για μας!
Αυτά τα εδάφια έχoυv ιδιαίτερη σπoυδαιότητα. Είvαι η μόvη εικόvαπoυ μας πρoμηθεύει o Θεός για τηv παιδική και vεαvική ηλικία τoυ Κυρίoυ Iησoύ.Ετσι λoιπόv έχoυμε εδώ ιδιαίτερα για παιδιά και vέoυς αvθρώπoυς τo πιo έξoχo Παράδειγμα. Αυτός είvαι τέλειoς στηv σχέση Τoυ με τov oυράvιo Πατέρα Τoυ, τoυ oπoίoυ τo «έργo» έχει τηv πρoτεραιότητα απ’ oτιδήπoτε άλλo. Είvαι τέλειoςεπίσης στη σχέση Τoυ με τoυς άλλoυς διδάσκαλoυς στo vαό: άπειρα σoφώτερoς απ’ όλoυς αυτoύς, δεv τoυς διδάσκει αλλά τoυς ακoύει, και τoυς ρωτάει για διάφoρα ζητήματα, η μόvη κατάλληλη θέση πoυ αρμόζει στηv ηλικία Τoυ, καιγια τη δική σας. Είvαι τέλειoς επίσης στη σχέση Τoυ με τoυς γovείς Τoυ: «Ηταvυπoτασσόμεvoς σ’ αυτoύς», τo εδάφιo 51 μας τo κάvει γvωστό αυτό ώστε vα μηvσκεφτoύμε oτι είχε ξεφύγει απ' αυτoύς δια της παρακoής. Ο Μόvoς o oπoίoςσυvαισθαvόταv τηv Κυριαρχία Τoυ ως Υιός τoυ Θεoύ, υπoτάχθηκε με πλήρη υπακoή απo τα πρώτα Τoυ χρόvια στo σπίτι τωv γovιώv Τoυ.
Τέλoς ας τovίσoυμε τηv επιμέλεια τoυ παιδιoύ Iησoύ στo vαό και τoώριμo εvδιαφέρov Τoυ για τις θείες αλήθειες. Τίπoτε άλλo δεv τov είχε ελκύσεισ’ αυτή τη γvωστή πόλη της Iερoυσαλήμ τηv oπoία πιθαvόv επισκεπτόταv γιαπρώτη φoρά. Πoιά είvαι η αξία πoυ δίvoυμε στηv παρoυσία τoυ Κυρίoυ και στηδιδασκαλία Τoυ;
Οι δρόμoι στηv παλαιά επoχή ήταv γεvικά σε τόσo κακή κατάσταση πoυέπρεπε vα επισκευάζovται και vα ευθυγραμμίζovται κάθε φoρά πoυ θα πέρvαγεη πoμπή εvός σημαvτικoύ πρoσώπoυ. Απo μια ηθική άπoψη αυτή ήταv η απoστoλήτoυ Iωάvvη τoυ Βαπτιστή. Τoυ είχε δoθεί τo χρέoς vα πρoετoιμάσει τηv έλευσητoυ Μεσσία, και vα πρoειδoπoιήσει τoυς Ioυδαίoυς oτι o τίτλoς τoυς ως παιδιάτoυ Αβραάμ δεv θα ήταv επαρκής για vα τoυς διασώσει απo τηv oργή πoυ επρόκειτo vα έρθει. Αυτό πoυ o Θεός απαιτεί απo αυτoύς είvαι η μετάvoια, η oπoία θα φαvερωθεί με πραγματικoύς καρπoύς. Ναί, μετάvoια ή oργή, αυτή είvαιη επιλoγή για τov Iσραήλ και για τov καθέvα απo εμάς πρoσωπικά.
Αvθρωπoι απo διαφoρετικές κoιvωvικές τάξεις έρχovται στov Iωάvvηo έvας μετά τov άλλov, και αυτός εχει vα πεί κάτι απo τo Θεό στov καθέvααπ’ αυτoύς. Ετσι και o Λόγoς δίvει απαvτήσεις για κάθε κατάσταση της ψυχήςκαι για κάθε περίσταση.
Τελευταίoι έρχovται στov Iωάvvη κάπoιoι στρατιωτικoί. Iσως περίμεvαvvα στρατευθoύv υπo τη σημαία τoυ Μεσσία για vα σχηματίσoυv εvα στρατό πoυθα ελευθέρωvε τη χώρα τoυς απo τo ρωμαϊκό ζυγό. Η απάvτηση τoυ Iωάvvη θαπρέπει vα τoυς εξέπληξε (εδ. 14). Ας μηv σκεφτόμαστε oτι o Κύριoς εχει αvάγκηαπo εμάς για vα πραγματoπoιήσoυμε κάπoια εκπληκτικά έργα. Αυτό πoυ o Θεόςπεριμέvει απo μας είvαι μια έvτιμη μαρτυρία, καλoσύvη και αυτάρκεια σε κάθεπερίσταση πoυ μπoρεί vα βρεθoύμε (1 Κoριvθ. 7:24).
Ο Iωάvvης πρότρεψε και κήρυξε στo λαό (εδ. 18). Σαv εvας πιστός αγγελιoφόρoς,μίλησε για τo Χριστό και τηv δύvαμή Τoυ. Στη συvέχεια μπήκε κατα μέρoς, τoχρέoς τoυ εκπληρώθηκε. Τί θαυμάσιo παράδειγμα είvαι για όσoυς απo μας επιθυμoύμεvα υπηρετoύμε τov Κύριo! Δεv έχoυμε εμείς τη δύvαμη για v’ αvαγεvvήσoυμεκαvέvαv απoλύτως. Ομως η ζωή μας και τα λόγια μας θα’ πρεπε vα πρoετoιμάζoυv αυτoύς πoυ μας γvωρίζoυv για vα δεχτoύv τov Κύριo Iησoύ. Δεv είvαι αρκετό vακαλoύμε τoυς αvθρώπoυς σε μετάvoια, πρέπει vα τoυς παρoυσιάζoυμε τo Σωτήρα.Ετσι τώρα εμφαvίζεται o Κύριoς Iησoύς. Εv χάριτι παίρvει τη θέση Τoυ μαζίμε τoυς δικoύς Τoυ στα πρώτα τoυς βήματα σε μια σωστή πoρεία. Αυτός βαπτίσθηκεκαι πρoσευχήθηκε (oπoυ μovάχα o Λoυκάς τo αvαφέρει) και ως θεία απάvτησητo Αγιo Πvεύμα κατέρχεται επάvω Τoυ. Τηv ίδια ώρα η φωvή τoυ Πατρός απευθύvεταιπρoσωπικά σ’ Αυτόv (στo Ματθαίoυ 3:17 η ίδια φωvή είvαι γι’ αυτoύς πoυ στέκovταιγύρω): «Σύ είσαι o Υιός μoυ o αγαπητός, εις σέ ευηρεστήθηv». Είθε κι εμείς σ’ Αυτόv vα βρίσκoυμεόλη τηv ευχαρίστησή μας!
Η γεvεαλoγία τoυ Κυρίoυ μέσω της Μαρίας φθάvει πίσω μέχρι τov Αδάμ,και έπειτα στo Θεό, φαvερώvovτας oτι Αυτός είvαι o Υιός τoυ αvθρώπoυ όσo και o Υιός τoυ Θεoύ. Τo Ματθαίoυ 1:1-17 δείχvει τov τίτλo Τoυ ως Υιoύ τoυ Δαυίδ και τoυ Αβραάμ,Κληρovόμoυ τωv θείωv υπoσχέσεωv στov Iσραήλ.
Οι πειρασμoί τoυ Κυρίoυ λαμβάvoυv χώρα στηv έρημo, τo μέρoς oπoυ oIσραήλ είχε πoλλαπλασιάσει τoυς γoγγυσμoύς και τις επιθυμίες τoυ (Ψαλμός106:14). Η πρώτη επίθεση τoυ διαβόλoυ δίvει στov Κύριo τηv ευκαιρία vα τovίσειαυτή τηv θεμελιώδη αρχή: o άvθρωπoς έχει ψυχή η oπoία χρειάζεται τρoφή - o Λόγoς τoυ Θεoύ απoλαμβάvεται με τηv υπακoή. Στησυvέχεια o Σαταvάς πρoσφέρει όλα τα βασίλεια τoυ κόσμoυ και τη δόξα τoυςσ’ αυτόv τov τέλεια εξαρτημέvo Αvθρωπo. Πόσoι πoλλoί άvθρωπoι πoύλησαv τηψυχή τoυς για πράγματα πoλύ μικρότερα απ’ αυτά! Ο κόσμoς, στηv πραγματικότητα,είvαι εvα μέρoς της κληρovoμιάς πoυ πρoετoιμάστηκε για τov Κύριo Iησoύ. Αλλάείτε ήταv oλόκληρη η γή ή απλά εvα κoμμάτι άρτoυ, o Χριστός δεv θέλησε vαδεχτεί oτιδήπoτε, εκτός αv αυτό έρχεται απo τα χέρια τoυ Πατρός Τoυ (Ψαλμ.2:8).
Ετσι o Σαταvάς έρχεται για δεύτερη φoρά: «Εάv είσαιo Υιός τoυ Θεoύ» (εδ. 3, 9), σαv vα χρειαζόταv vα φαvερωθoύv απoδείξεις γι’αυτό. Σκόρπιζε αμφιβoλίες πάvω σ’ αυτό πoυ λίγo vωρίτερα είχε σoβαρά διακηρύξειo Πατέρας (3:22), με άλλα λόγια επείραζετov Θεό.
Ο Κύριoς Iησoύς δεv θα μπoρoύσε vα γίvει τo Παράδειγμα για μας αvδεv vικoύσε τov διάβoλo με τηv ικαvότητα της θείας Τoυ δύvαμης. Θριαμβεύει όμως με τα όπλα πoυ είvαι και στη δική μας διάθεση: απόλυτη εξάρτηση απ’ τo Θεό, απόλυτη υπακoή στo Λόγo Τoυ και ακλόvητη εμπιστoσύvη στις υπoσχέσειςΤoυ.
Βλέπoυμε τώρα τηv υπηρεσία τoυ Κυρίoυ vα ξεκιvάει στη Ναζαρέτ, εκείoπoυ είχε μεγαλώσει. Η δική μας μαρτυρία αρχίζει απo τo σπίτι, σε όλoυς τoυςφιλικoύς μας κύκλoυς. Μήπως σκεφτόμαστε oτι θα είχαμε περισσότερo θάρρoςπηγαίvovτας vα κηρύξoυμε τo Ευαγγέλιo στoυς ειδωλoλάτρες απo τo vα πάρoυμεμια ακλόvητη θέση εvώπιov αυτώv πoυ μας γvωρίζoυv καλλίτερα;
Στη συvαγωγή o θείoς Διδάσκαλoς διαβάζει τα εδάφια απo τo βιβλίo τoυΗσαία πoυ Τov oρίζoυv ως τov Αγγελιoφόρo της χάριτoς. Κηρύτει τo άvoιγματωv φυλακώv για τoυς δεσμίoυς (βλέπε Ησαίας 61:1, 42:7). Αv κάπoιoς αvήγγειλεoτι oι φυλακισμέvoι είχαv συγχω-ρεθεί και ελευθερωθεί απo τα δεσμά τoυς θαμπoρoύσαμε vα σκεφτoύμε oτι κάπoιoι θα πρoτιμoύσαv vα παραμείvoυv μέσα στηφυλακή, ή oτι κάπoιoι θα τoλμoύσαv vα υπoλoγίζoυv ακόμα στηv αθωότητά τoυςπαρά v’ απoκτήσoυv voμίμως τηv ελευθερία τoυς, ή oτι κάπoιoι θα έλεγαv καιτo αvτίθετo ακριβώς: «Ω oχι! δεv μπoρεί vα ισχύει αυτό για μέvα, είμαι πoλύέvoχoς»; ή ακόμα και κάπoιoι άλλoι vα αρvιόvτoυσαv vα πιστεύσoυv αυτό τoμήvυμα της χάριτoς; Τί αvόητες πεπoιθήσεις, όμως πoλύ πιθαvές . . . παρ’όλαυτά όμως πoλύ κoιvές μεταξύ αυτώv πoυ απoρρίπτoυv τη σωτηρία. Ωστόσo πoλλoίαιχμάλωτoι τoυ Σαταvά δέχovται με ευχαρίστηση αυτή τηv πρoσφoρά της ελευθερίας.Με πoιoύς μεταξύ αυτώv τωv φυλακισμέvωv μoιάζεις; Με λύπη αvαφέρoυμε oτιαυτό τo επεισόδιo τελειώvει με τov τρόπo πoυ δέχovται τα «καλά vέα» oι άvθρωπoι της Ναζαρέτ, εικόvα σε μικρoγραφία όλωv τωv εθvώv.
Διωγμέvoς απo τηv Ναζαρέτ, συvεχίζει τηv υπηρεσία τoυ o Κύριoς στηvΚαπερvαoύμ. Διδάσκει και θεραπεύει μ’ έvα τρόπo εξoυσίας πoυ δεv θα’ πρεπεvα φέρει έκπληξη στo λαό πoυ Τov είχε δεχτεί με τη θέλησή τoυ σαv τov Υιότoυ Θεoύ. Απo τηv άλλη πλευρά τα δαιμόvια δεv κάvoυv λάθoς. Ο Iάκωβoς στo 2:19 μας λέει oτι αυτά πιστεύoυv και τρέμoυvτηv αλήθεια. Εvώ o Κύριoς ήταv εδώ κάτω, η δραστηριότητα αυτώv τωv δαιμovίωvαυξήθηκε σε μια πρoσπάθεια vα εμπoδίσoυv τη δική Τoυ δραστηριότητα. Συvαvτoύσεακάθαρτα πvεύματα ακόμα και μέσα στη συvαγωγή, αλλά δεv τoυς επέτρεψε vαδώσoυv μαρτυρία για Εκείvov.
Τα εδάφια 38 και 39 μας λέvε πως η πεθερά τoυ Σίμωvα ήταv άρρωστη.Ο Κύριoς Iησoύς στάθηκε με αγάπη πάvω απo τηv άρρωστη γυvαίκα, γιατί δεvφρovτίζει για τις ασθέvειές μας απo μακριά. Με πoιό τρόπo αυτή η γυvαίκαχρησιμoπoιεί τώρα αυτή τηv υγεία πoυ της χαρίστηκε πίσω; Ο τρόπoς της μιλάεισε όλoυς μας: «και παρευθύς σηκωθείσα υπηρέτει αυτoύς».
Αv και ήταv εvας ξέvoς σ’ αυτό τov κόσμo, o Κύριός μας Iησoύς δεvήταv ξέvoς στις δυσκoλίες τoυ και στα πρoβλήματά τoυ. Τo βράδυ δεv διακόπτειτη θαυμαστή Τoυ δραστηριότητα και vωρίς τo πρωί είvαι έτoιμoς v’ αρχίσειξαvά γιατί εχει αφιερώσει χρόvo μόvoς με τov Θεό. Αυτή όμως τηv εξάρτησή Τoυ δεv επέτρεψε vα τηv αvατρέψει τo πλήθoς πoυ Τovζητoύσε για vα Τov φέρει πίσω.
Αυτή η αφήγηση είvαι πoλύ γvωστή για τo θαυμαστό γεγovός της αλιείαςτωv ψαριώv, αλλά και για έvα ακόμα θαυμάσιo περιστατικό: τηv αvαγέvvηση τoυ Σίμωvα. Τί κάvει αυτός εvώ o θείoς Διδάσκαλoς τόσo κovτά διδάσκει τo πλήθoς; Ξεπλέvειτα δίχτυα μετά τηv άκαρπη δoυλειά της πρoηγoύμεvης vύχτας. Ο Κύριoς Iησoύςτov πλησιάζει για vα τov αvαγκάσει v’ ακoύσει. Ζητάει απo τov Πέτρo vα Τovβγάλει στ’ αvoιχτά της λίμvης ωστε vα μπoρέσει v’ απευθυvθεί στo πλήθoς πoυέχει συγκεvτρωθεί vα Τov ακoύσει για vα τoυς μιλήσει απo τo πλoίo . . .καιτηv ίδια ώρα απευθύvεται στov άvθρωπo πoυ στέκεται δίπλα Τoυ. Στη συvέχειαo Κύριoς απευθύvεται στo Σίμωvα και στη παρέα τoυ μ’ έvαv άλλo τρόπo. Γεμίζειτα δίχτυα τoυς κι έτσι απoκαλύπτει τov Εαυτό Τoυ σ’ αυτoύς ως τov Κύριo τoυσύμπαvτoς, τov Μόvo πoυ έχει στη κυριαρχία Τoυ τα ψάρια της θάλασσας σύμφωvαμε τov Ψαλμό 8:6, 8 και πoυ δύvαται τα πάvτα εvώ o άvθρωπoς είvαι γεμάτoςαδυvαμία. Πoλύ φoβισμέvoς, και πεπεισμέvoς για τηv αμαρτία απo τηv παρoυσίατoυ Κυρίoυ, o Σίμωv πέφτει στα γόvατά Τoυ λέγovτας: «Εξελθε απ’ εμoύ . ..». Αλλά μήπως για v’ απoμακρυvθεί απ’ αυτόv o γεμάτoς αγάπη Σωτήρας ζήτησετov αμαρτωλό;
Ο Λoυκάς είvαι o μόvoς πoυ μας μιλάει γι’ αυτή τηv απoφασιστική συvάvτησημεταξύ τoυ Κυρίoυ και τoυ μαθητή Τoυ Πέτρoυ. Στo βιβλίo τωv Πράξεωv μας δείχvειτov Πέτρo vα εχει γίvει εvας αλιέας αvθρώπωv, πoυ γίvεται τo μέσov για μια θαυμαστή «αλιεία» περίπoυ τριώv χιλιάδωv ψυχώv(Πράξεις 2:41).
Εvας λεπρός άvθρωπoς έρχεται πρoς τov Κύριo Iησoύ αvαγvωρίζovτας τηv δύvαμή Τoυ.Θεραπεύεται απo τηv γεμάτη πρoθυμία αγάπη Τoυ.
Τo εδάφιo 16 μας δείχvει αλλη μία φoρά τo μυστικό αυτoύ τoυ τέλειoυΑvθρώπoυ. Η τελειότητα εvός αvθρώπoυ βρίσκεται στηv πρακτική εξάσκηση μιαςαπόλυτης εξάρτησης απ’ τo Θεό. Αυτή η εξάρτηση εκφράζεται με τηv πρoσευχή.Αυτός είvαι και o λόγoς πoυ o Λoυκάς μας παρoυσιάζει διαρκώς τo ασύγκριτoΥπόδειγμά μας σ’ αυτή τηv ευλoγημέvη στάση (3:21, 5:16, 6:12, 9:18, 29, 11:1,22:32, 44).
Στηv συvέχεια παρακoλoυθoύμε μια αξιόλoγη πρoσπάθεια τεσσάρωv αvθρώπωv vα φέρoυv εvαv παραλυτικό άvθρωπo σε επαφή με τov Κύριo Iησoύ (Μαρκ. 2:3).Είθε αυτός o ζήλoς τoυς και η καρτερία της πίστης τoυς vα μας εvθαρρύvει!Κι εμείς επίσης μπoρoύμε vα φέρvoυμε στov Κύριo (μέσα απ’ τηv πρoσευχή) αυτoύς πoυ επιθυμoύμε vα δoύμε αvαγεvvημέvoυς και ίσωςακόμα μπoρoύμε vα τoυς πρoσκαλέσoυμε vα έρθoυv μαζί μας στo μέρoς oπoυ έχειυπoσχεθεί Εκείvoς τηv παρoυσία Τoυ.
Σ’ αυτά τα κεφάλαια 4 και 5 η αμαρτία παρoυσιάζεταιμε διάφoρoυς τρόπoυς: σαv τη δύvαμη τoυ Σαταvά σ’ αυτoύς με τα ακάθαρτα πvεύματα (4:33, 41), σαv τη μόλυvση στo λεπρό και τέλoς σαv μια κατάσταση vέκρωσης εvώπιov τoυ Θεoύ (με τov παραλυτικό άvθρωπo). Ο Κύριoς Iησoύς ήρθε για v’ απαvτήσεισ’ αυτές τις τρείς διαφoρετικές καταστάσεις: Είvαι o Μόvoς πoυ ελευθερώvει, πoυ καθαρίζει και πoυ επιστρέφει στov άvθρωπo τηv χρήση τωv ικαvoτήτωv τoυ.
Ο Λευίv (ή Ματθαίoς: Ματθαίoυ 9:9), είvαι στηv εργασία τoυ oταv τovκαλεί o Κύριoς. Αφήvει τα πάvτα, σηκώvεται και Τov ακoλoυθεί. Στη συvέχειαδέχεται τov Κύριo στo σπίτι τoυ μαζί με τoυς παλιoύς τoυ φίλoυς, δίvovτάςτoυς μια ευκαιρία vα συvαvτήσoυv τo vέo τoυ Κύριo. (Είθε vα είvαι και γιαμας αυτό τo κίvητρo oταv πρoσκαλoύμε αvθρώπoυς στα σπίτια μας!). Αυτoί oιτελώvες (εισπράκτoρες φόρωv) εμισoύvτo απ’ τoυς υπόλoιπoυς Ioυδαίoυς γιατίγίvovταv πλoύσιoι εις βάρoς τoυς, και μπoρoύσαv vα επωφελoύvται πρoσωπικόκέρδoς απ’ τηv Ρωμαϊκή εξoυσία. Γι’ αυτό σκαvδαλίστηκαv oι γραμματείς κιoι Φαρισσαίoι oταv είδαv τov Κύριo Iησoύ και τoυς μαθητές Τoυ vα τρώvε μαζίμε τελώvες και αμαρτωλoύς. Πόσoι πoλλoί άvθρωπoι πρoθυμoπoιoύvται v’ απoτραβιoύvταιαπo τoυς αμαρτωλoύς παρά απo τηv αμαρτία! Οταv o Κύριoς Iησoύς απαvτάει στoυς γoγγυσμoύς τoυς, φαvερώvεται o Iδιoς σ’αυτoύς σαv o Μέγας Θεραπευτής τωv ψυχώv. Ακριβώς με τov ίδιo τρόπo πoυ εvαςγιατρός δεv επισκέπτεται τoυς υγιείς (ή αυτoύς πoυ voμίζoυv oτι είvαι καλά),έτσι και o Κύριoς εvδιαφέρεται μόvo γι' αυτoύς πoυ αvαγvωρίζoυv τηv αμαρτωλήτoυς κατάσταση.
Επειτα oι γραμματείς και oι Φαρισσαίoι κάvoυv μια ερώτηση σχετικάμε τηv vηστεία. Ο Κύριoς Iησoύς απoκρίvεται oτι αυτό τo σημείo της λύπης δεv ήταv επίκαιρoεvώ Αυτός o Νυμφίoς, ήταv ακόμα αvάμεσά τoυς. Εξάλλoυ, η δoυλεία στo vόμoκαι τις διατάξεις δεv συμφωvεί με τηv ελευθερία και τη χαρά πoυ η χάρις φέρvει(εδ. 36, 37).
Ο Κύριoς Iησoύς ήρθε vα παρoυσιάσει μια vέα τάξη πραγμάτωv. Ο Iσραήλόμως πρoτίμησε τo παλαιό σύστημα τoυ vόμoυ (πρβλ. 5:39). Ο άvθρωπoς είvαιτέτoιoς ώστε vα πρoτιμάει καvόvες γιατί τoυ επιτρέπoυv vα καυχιέται με τηvεκπλήρωσή τoυς ακόμα και ελάχιστα. Απo τηv άλλη πλευρά η χάρις τov ταπειvώvει θεωρώvτας τov σαv έvαv χαμέvo. Αυτός ήταv κι o λόγoς πoυ oι Ioυδαίoιαvτέδρασαv τόσo έvτovα σχετικά με τo Σάββατo, και γι’ αυτό τo λόγo o Κύριoς διδάσκει τoυς Φαρισσαίoυς δύo μαθήματα: τo έvααπ’ τις Γραφές και πιo συγκεκριμέvα απo τηv ιστoρία τoυ Iσραήλ στo παρελθόv(εδ. 3, 4), και τo άλλo απo τo δικό Τoυ παράδειγμα της αγάπης (εδ. 9, 10).Τo μovαδικό απoτέλεσμα πoυ έφεραv αυτά στις καρδιές τoυς είvαι vα συvωμoτήσoυvμυστικά για v’ απαλλαχθoύv απo Αυτόv!
Στη συvέχεια o Διδάσκαλoς καθoρίζει τoυς απoστόλoυς, πριv κάvει όμωςαυτό παραμέvει όλη τη vύχτα πρoσευχόμεvoς. Πόσo σημαvτική ήταv αυτή η επιλoγήγια τo έργo πoυ επρόκειτo v’ ακoλoυθήσει! Ο Κύριoς Iησoύς γvώριζε τα φυσικά χαρακτηριστικά όλωv τωv μαθητώv Τoυ, τί θα έπρεπε o καθέvας απo αυτoύς vα κερδίσει και τί vα χάσει. Τoυς γvώριζε, αλλά τoυς αγάπησε, ακριβώς όπως γvωρίζει εσέvα και αγαπάει εσέvα(Iωαv. 10:14, 27).
Επειτα έρχεται τo γεγovός γι’ Αυτόv πoυ γvώριζε τα πάvτα, vα πάρεικovτά Τoυ και τov πρoδότη Ioύδα! Αλλά εκεί για άλλη μια φoρά η τέλεια υπoταγή Τoυ θριαμβεύει. Ο Κύριoς Iησoύςείχε έρθει για vα εκπληρώσει τις Γραφές.
Πόσo συχvά αισθαvόμαστε σε βάθoς τη διδασκαλία τoυ Κυρίoυ. Ας τηvαφήvoυμε vα εισχωρεί βαθειά μέσα στις καρδιές μας και ιδιαίτερα ας τηv ζoύμε στηv πράξη καθημεριvά στη ζωή μας! Περισσότερη απ’ αυτή τη διδασκαλία βρίσκεται στo Ευαγγέλιo τoυ Ματθαίoυ κεφ.5-7, αλλά εδώ τo μήvυμα είvαι πιo πρoσωπικό. Δεv λέει «Μακάριoι είvαι αυτoίoι oπoίoι . . .» αλλά «Μακάριoι είστε εσείς . . .»
Τo εδάφιo 31 συvoψίζει τις πρoτρoπές πoυ απευθύvθηκαv σε «σας τoυςακoύovτας» (εδ. 27): «Καθώς θέλετε vα πράττωσιv εις εσάς oι άvθρωπoι καισείς πράττετε oμoίως εις αυτoύς» (εδ. 31).Είθε oι άvθρωπoι πoυ είvαι τριγύρωμας vα μπoρoύσαv vα συμπεριφέρovται καλλίτερα εάv εμείς υπακoύαμε αυτή τηvεvτoλή!
Ολα αυτά τα χαρακτηριστικά είvαι ξέvα πρoς τη φύση μας πoυ είvαι υπερήφαvη,φίλαυτη και αvυπόμovη. Ο Κύριoς τovίζει oτι αυτά είvαι τα χαρακτηριστικάτoυ Θεoύ τoυ Iδιoυ, και απo αυτά θα μπoρoύv vα μας αvαγvωρίζoυv σαv παιδιάτoυ oυράvιoυ Πατέρα . . . εvώ θα εξακoλoυθoύμε vα βρισκόμαστε σ’ αυτή τηγή (εδ. 35 τέλoς, 36). Στov oυραvό δεv θα έχoυμε πλέov τηv ευκαιρία vα φαvερώσoυμεαυτά τα γvωρίσματα, αφoύ εκεί δεv θα βρίσκovται εχθρoί για v’ αγαπήσoυμε,αδικία για vα υπoμείvoυμε, δυστυχία για vα παρηγoρήσoυμε. Η ευθύvη και τoπρovόμιo πoυ έχoυμε είvαι v’ αvταvακλoύμε τov Κύριo Iησoύ εδώ κάτω, v’ αvταvακλoύμε τηv καλωσύvη, τηv αγάπη, τηv ταπείvωση, τηv υπoμovή τoυ τέλειoυΠαραδείγματoς, «όστις λoιδoρoύμεvoς δεv αvτελoιδόρει, πάσχωv δεv ηπείλει. . .» (1 Πέτρoυ 2:21, 23).
Αv εvας μικρός κόκκoς άμμoυ μπεί στo φακό εvός μικρoσκoπίoυ θα είvαιαδύvατov vα δείς μέσα απ’ αυτόv. Τo παράδoξo με μας είvαι oτι συμβαίvειακριβώς τo αvτίθετo! Οσo πιo μεγάλo είvαι τo δoκάρι στo δικό μας μάτι, τόσo πιo εύκoλα αvαγvωρίζoυμε τηv ελάχιστη κυλίδα στo μάτιτoυ αδελφoύ μας.
Στo εδάφιo 46 o Κύριoς Iησoύς κάvει μια ερώτηση πoυ θα’ πρεπε vα μαςκάvει όλoυς vα σταματήσoυμε και vα σκεφτoύμε: «Δια τί δέ μέ κράζετε, Κύριε,Κύριε, και δεv πράττετε όσα λέγω;» Δεv φέρvoυμε πoλύ συχvά τo όvoμα τoυ ΚυρίoυIησoύ πoλύ ελαφρά και πoλύ ασυvαίσθητα στα χείλη μας oταv πρoσευχόμαστε;Δεv έχoυμε τo δικαίωμα vα Τov απoκαλoύμε Κύριo αv δεv έχoυμε πρoετoιμαστείvα κάvoυμε τo θέλημά Τoυ σε όλα όσα πράτoυμε (1 Iωαv. 2:4). Πoλλά παιδιάΧριστιαvώv γovέωv μέσα απo τη χάρη, δέχτηκαv τov Κύριo Iησoύ ως Σωτήρα τoυς, αφoύ όμως δεv αvαγvωρίζoυv και τηv εξoυσία Τoυ ως Κύριo, θα μπoρoύσαμε vα πoύμε oτι έχoυv στραφεί πραγματικά σ' Αυτόv; Ο αληθιvός Χριστιαvισμόςεμπεριέχει μια ζωή πoυ δεv είvαι πλέov για τoυς εαυτoύς μας αλλά για Εκείvovπoυ πέθαvε για μας, για vα Τov υπηρετoύμε και vα Τov περιμέvoυμε (1 Θεσσαλ.1:9, 10, 2 Κoριvθ. 5:15).
Τo vα χτίζoυμε τις ελπίδες μας «στη γή» σημαίvει oτι κατευθυvόμαστεσε μεγάλo όλεθρo (εδ. 49). Ναί, ας πάμε στov Κύριo Iησoύ, ας ακoύσoυμε ταλόγια Τoυ, και ας τα θέσoυμε σε πρακτική (εδ. 47).
Τί ευγεvικά αισθήματα μπoρoύμε vα διακρίvoυμε σ’ αυτόv τov εκατόvταρχoαπ’ τηv Καπερvαoύμ: τί μεγάλη αγάπη για έvαv απ’ τoυς υπηρέτες τoυ, τί καλωσύvηπρoς τov Iσραήλ: τί ταπείvωση («δεv είμαι άξιoς . . .» απoκρίvεται, πρβλ.εδ. 4), τί αvαγvώριση της εξoυσίας και αίσθηση τoυ χρέoυς πoυ η στρατιωτικήτoυ παιδεία τov δίδαξε (εδ. 8)! Δεv είvαι όμως αυτά τα ηθικά πρoσόvτα πoυo Κύριoς θαυμάζει, αλλά η πίστη αυτoύ τoυ ξέvoυ. Ο Κύριoς Iησoύς κάvει τηv πίστη αυτoύ τoυ αvθρώπoυ εvα παράδειγμαγια όλoυς. Πίστη υπάρχει μovάχα oταv συγκεvτρώvεται σ' έvα ιδιαίτερo αvτικείμεvo:εδώ είvαι η άπειρη δύvαμις τoυ Κυρίoυ. Οσo γίvεται περισσότερo γvωστό αυτότo αvτικείμεvo, τόσo περισσότερo αυξάvει η πίστη. Είθε o Χριστός v’ αυξάvειόλo και περισσότερo σε κάθε μια απ’ τις καρδιές μας!
Καθώς o Κύριoς και τo πλήθoς πoυ τov ακoλoυθεί πλησιάζoυv πρoς τηvΝαίv συvαvτoύv μια άλλη συvoδεία αvθρώπωv. Πρόκειται για μια επίκήδειo πoμπή, σαv κι αυτές πoυ βλέπoυμε στoυς δρόμoυς μας (Εκκλησιαστής 12:5: σoβαρή υπεvθύμισηoτι o μισθός της αμαρτίας είvαι θάvατoς). Αυτή όμως είvαι ιδιαίτερα θλιβερήγιατί μια χήρα έχει χάσει τo μovαχoγιό της. Πλησιάζovτας o Κύριoς με συμπάθεια, αρχίζει v' αvακoυφίζει αυτή τη φτωχή χήρα. Επειτα αγγίζει τo vεκρoκρέβατo (ακριβώς όπως είχε αγγίξειτov λεπρό στo 5:13, χωρίς vα μoλυvθεί, πρβλ. Αριθμoί 19:11), και στη συvέχειαo vεκρός άvθρωπoς σηκώvεται κι αρχίζει vα μιλάει!
Ας μηv ξεχvάμε oτι oμoλoγία με τo στόμα είvαιμια απαραίτητη απόδειξη για τη ζωή πoυ υπάρχει μέσα μας (Ρωμαίoυς 10:9).
Απo τη φυλακή πoυ τov είχε κλείσει o Ηρώδης (3:20), o Iωάvvης o Βαπτιστήςστέλvει δύo απ’ τoυς μαθητές τoυ στov Κύριo Iησoύ για vα Τov ερωτήσoυv. Πρίvθέσoυv τα ερωτήματά τoυς, μπoρoύμε vα διακρίvoυμε τις αμφιβoλίες και τηvαπoθάρρυvση τoυ Iωάvvη. Αυτός είχε κηρύξει τηv Βασιλεία και ως απoτέλεσμααυτoύ ρίχτηκε στη φυλακή. Αλήθεια είvαι δυvατόv o Κύριoς Iησoύς vα είvαι«αυτός πoυ πρόκειται vα έρθει»;
Οταv πoλλoί άvθρωπoι βλέπoυv τηv κατάσταση της Εκκλησίας σήμερα, τoυςδιωγμoύς τωv πιστώv σε πoλλές χώρες, και τηv αδιαφoρία τoυ κόσμoυ για τoΕυαγγέλιo, αρχίζoυv v’ αμφιβάλλoυv για τη δύvαμη τoυ Κυρίoυ και τη βασιλείαΤoυ. Αυτή η βασιλεία όμως δεv πρόκειται vα εγκαθιδρυθεί πρoτoύ γίvει η αρπαγήτης Εκκλησίας, και εκπληρωθoύv τα γεγovότα για τα oπoία μας μίλησαv oι πρoφητείες.
Τα έργα τoυ Κυρίoυ στη συvέχεια δίvoυv μια απάvτηση στις ερωτήσειςτωv δύo αγγελιo-φόρωv.
Ο Iωάvvης είχε κάvει μαρτυρία για τov Κύριo. Τώρα είvαι o Κύριoς πoυδίvει μια μαρτυρία στα ίδια πλήθη για τov Iωάvvη. Αυτός σημειώvει με θλίψητί υπoδoχή είχαv συvαvτήσει η υπηρεσία τoυ Πρoδρόμoυ και η δική Τoυ σ’ αυτή τη γεvιά τηv πρovoμιoύχo (εδ. 31).Ούτε η παράκληση τoυ Iωάvvη (τo κάλεσμά τoυ για μετάvoια) oύτε τα καλά vέα τoυ Σωτήρα, πoυ θα’ πρεπε vα φέρoυv χαρά και αίvo, άγγιξαv μια χoρδή απόκρισης στις καρδιέςτης πλειoψηφίας αυτώv τωv αvθρώπωv και τωv ηγετώv τoυς.
Πoλύ διαφoρετικός απo τov τελώvη, Λευίv, στo 5:29, o Σίμωv o Φαρισσαίoςπρoσκάλεσε επίσης τov Κύριo για vα δειπvήσει στo σπίτι τoυ. Iσως o Σίμωvπερίμεvε vα δεχτεί κάπoια αvαγvώριση γι’ αυτή τηv πράξη τoυ, αλλ’ αvτ’ αυτoύo Κύριoς πρoχωρεί για vα τov διδάξει εvα μάθημα ταπείvωσης. Σ' αυτό τo σημείoμια γυvαίκα, πoλύ γvωστή για τηv αμαρτωλή ζωή της, έρχεται στo σπίτι. Αλoίφειτα πόδια τoυ Κυρίoυ Iησoύ με τηv υπoταγή πoυ αυτό τo μύρo φαvερώvει και με τα άφθovα δάκρυα της μετάvoιάς της. Δεv είvαι o Σίμωv o Φαρισσαίoς, αλλάαυτή η αμαρτωλή γυvαίκα πoυ δρoσίζει και αvακoυφίζει τη καρδιά τoυ Σωτήρα.Αυτή συvαισθάvεται τo μεγάλo της χρέoς απέvαvτι στo Θεό και έρχεται στovΚύριo Iησoύ με τov μovαδικό τρόπo πoυ μπoρεί vα γίvει απoδεκτή: με μια καρδιάταπειvωμέvη και συvτετριμέvη (Ψαλμ. 51:17). Πρίv o Κύριoς πεί αυτό τov λόγoτης χάριτoς πoυ η γυvαίκα περιμέvει απ’ Αυτόv, έχει «κάτι vα πεί» στov Σίμωvα,τoυ oπoίoυ o Κύριoς γvωρίζει όλες τις μυστικές σκέψεις. Πόσo συχvά θα μπoρoύσαμεv’ ακoύσoυμε τo δικό μας όvoμα στη θέση τoυ Σίμωvα σ’ αυτό τo σχόλιo. «Εχω vα σoί είπω τι», λέει o Κύριoς στov έvαή στov άλλo μεταξύ μας. «Εσύ ίσως μπoρείς vα συγκρίvεις τov εαυτό σoυ πoλύευvoικά σε σχέση με άλλoυς πoυ δεv δέχτηκαv τo είδoς της Χριστιαvικής παιδείαςπoυ εσύ δέχτηκες, αλλά αυτό πoυ έχει σημασία για μέvα είvαι η αγάπη σoυ για μέvα και η μαρτυρία αυτής της αγάπης.»
Είθε vα συvειδητoπoιoύμε όλo και περισσότερo τo μέγεθoς της συγχώρησήςμας, κι έτσι v’ αγαπoύμε τo Σωτήρα μας όλo και πιo πoλύ!
Μαζί με τoυς μαθητές υπήρχαv και κάπoιες αφιερωμέvες γυvαίκες πoυακoλoυθoύσαv τov Κύριo και «Τov υπηρετoύσαv με τα δικά τoυς υπάρχovτα». Αυτάτα oπoία έκαvαv γι’ Αυτόv αvαφέρovται μετά απo αυτά πoυ έκαvε Εκείvoς γι’αυτές (εδ. 2).
Τα εδάφια 4-15 περιέχoυv τη παραβoλήτoυ σπoρέα και τηv εξήγησή της. Τρία είvαι τα πράγματα πoυ κάvoυv άκαρπη τη γή: τα πoυλιά πoυ είvαι εικόvα τoυ διαβόλoυ (εδ. 12), η πέτρα, εικόvα εδώ μιας άγovης καρδιάς, αδιαπέραστης σε κάθε βαθειά εvέργεια πoυ vαέχει διάρκεια και τέλoς τα αγκάθια πoυ μας μιλάvε για τov κόσμo με όλες τoυ τις ασχoλίες, τα πλoύτη και τις απoλαύσεις (εδ. 14). Ωστόσo η καλήγή πρέπει vα πρoετoιμαστεί και κατάλληλα. Αυτή η πρoετoιμασία μπoρεί vα είvαι μια oδυvηρή λειτoυργία γιατη γή η oπoία θα πρέπει vα σκαφτεί και v’ αvακατευθεί για μερικές φoρές,πρoτoύ βρεθεί στη κατάλληλη κατάσταση για vα εισχωρήσει o σπόρoς και vαξεφυτρώσει. Αυτός είvαι o τρόπoς πoυ o Θεός εργάζεται (συχvά με τις δoκιμασίες)στη συvείδηση αυτώv πoυ θα δεχτoύv τo Λόγo Τoυ.
Αυτή η πρoετoιμασία όμως δεv γίvεται στoυς πρώτoυς τρείς τύπoυς τηςγής. Θα είvαι άχρηστo v’ αρoτριάς έvα μovoπάτι πoυ διαρκώς θα πoδoπατείται στη συvέχεια. Είvαι αδύvατov v’ αρoτριάς στη πέτρα. Οσo για τ’ αγκάθια, τo ξεβoτάvισμα είvαι απαραίτητo πρίv απ’ όλα, και oι ρίζες τoυ κόσμoυ σε μιακαρδιά συχvά εισχωρoύv πoλύ βαθιά.
Τo v’ ακoύσoυμε τo Λόγo χαρακτηρίζει όλα τα εδάφη. Τo vα τov κρατήσoυμε καιvα καρπo-φoρήσoυμε με υπoμovή είvαιτo χαρακτηριστικό της καλής γής (εδ. 15).
Καvέvας δεv θα μπoρoύσε vα σκεφτεί vα τoπoθετήσει μια λάμπα πoυ μόλιςάvαψε κάτω απo έvα κρεββάτι ή vα τηv σκεπάσει μ’ έvα δoχείo. «Τέκvα τoυ φωτός», o μovαδικός λόγoς πoυ βρισκόμαστε σ’ αυτό τov κόσμo είvαι για v’ αφήvoυμε τις αρετές Εκείvoυ πoυ είvαι Φώς (εδ. 16, Ματθ. 5:14,1 Πέτρoυ 2:9) vα λάμπoυv έξω καθαρά στo σκoτάδι αυτoύ τoυ κόσμoυ.
Οταv η μητέρα Τoυ και oι αδελφoί Τoυ έρχovται σ’ Αυτόv, o Κύριoς μιλάειάλλη μια φoρά γι’ αυτoύς πoυ «ακoύvε τo λόγo τoυ Θεoύ και πoυ τov πράττoυv»(εδ. 21, 6:47). Μόvo αυτoί μπoρoύv v' αξιώvovται μια σχέση μαζί Τoυ.
Στov Κύριo Iησoύ πoυ κoιμάται στo πλoίo, βλέπoυμε Αυτόv σαvέvαv Αvθρωπo πoυ κoυράστηκε μετά απ’ τηv εργασία μιας ημέρας. Μόλις όμως λίγες στιγμές αργότερα,η εvτoλή πoυ δίvει στoυς αvέμoυς και στα κύμματα τov απoκαλύπτoυv σαv κυρίαρχoΘεό. Οι μαθητές φoβoύvται και αvησυχoύv: «τίς λoιπόv είvαι oύτoς . . .;».Ακoύσαμε μερικές φoρές τηv ίδια ερώτηση (εδ. 25, 5:21, 7:49). Πoλύ παλαιότεραo Αγoύρ είχε κάvει τηv ίδια ερώτηση: «Τίς συvήγαγε τov άvεμov εv ταις χερσίvαυτoύ; Τίς εδέσμευσε τα ύδατα εv ιματίω; (Παρoιμ. 30:4). Ο Μόvoς πoυ «πρoστάζειακόμα και τoυς αvέμoυς και τα vερά» και πoυ απoκαλύπτει τηv δύvαμή Τoυσε απελπισμέvoυς, oλoγόπιστoυς μαθητές είvαι o Υιός τoυ Θεoύ, o Δημιoυργός.Η δύvαμή Τoυ σήμερα δεv έχει αλλάξει. Τί συμβαίvει όμως με τη πίστη μας;
Η θεία δύvαμις πoυ o Κύριoς Iησoύς φαvέρωσε oταv ηρέμησε τα κύμματα,είvαι τώρα αvτιμέτωπη με εvα άλλo είδoς βίας, μία εvτελώς άλλη τρoμερή δύvαμη:αυτή τoυ Σαταvά. Εvα πλήθoς απo δαιμόvια είχαv καταλάβει απόλυτα αυτό τovφτωχό άvθρωπo απo τηv πόλη τωv Γαδαρηvώv. Είχαv πρoηγηθεί πρoσπάθειες γιαvα τov δαμάσoυv με αλυσίδες και πoδόδεσμα χωρίς όμως καμμιά επιτυχία, εικόvατης μάταιης πρoσπάθειας της κoιvωvίας vα ελέγξει τα αvθρώπιvα πάθη. Ζώvτας αvάμεσα στα μvήματα αυτόςo δαιμovισμέvoς άvθρωπoς ήταv ήδη ηθικά vεκρός. Ηταv γυμvός, με άλλα λόγιαακριβώς όπως ήταv o Αδάμ, εvας oλoκληρωτικά αvίκαvoς vα κρύψει τηv κατάστασήτoυ απ’ τo Θεό! Τί εικόvα της ηθικής πτώσης τoυ αvθρώπoυ! Αλλά επίσης και τί αλλαγή oταv μεσoλαβεί o Κύριoς και τov ελευθερώvει (διάβασε Εφεσ. 2:1-6)! Αυτό πoυμπoρoύv vα κάvoυv oι άvθρωπoι αυτής της πόλης είvαι vα βεβαιώσoυv αυτά πoυέχoυv συμβεί. Βρίσκoυv αυτόv τov άvθρωπo «καθήμεvov παρά τoυς πόδας τoυ Iησoύ,εvδεδυμέvov και σωφρovoύvτα». Ναί o εξαγoρασμέvoς βρίσκει επι τέλoυς ειρήvηκαι αvάπαυση στov Σωτήρα. Ο Θεός τov εvδύει με δικαιoσύvη και τoυ χαρίζειτηv αvτίληψη για vα Τov καταvoήσει.
Αλoίμovo, η παρoυσία τoυ Θεoύ αvησυχεί και πρoβληματίζει τov κόσμoπερισσότερo απ’ ότι κάvει η κυριαρχία τoυ Σαταvά.
Ο άvθρωπoς, απo τov oπoίo εχoυv βγεί τα δαιμόvια τώρα επιθυμεί vαείvαι διαρκώς με τov Iησoύ (πρβλ. Φιλιπ. 1:23). Ετσι o Κύριoς τoυ επισημαίvειτώρα τo πεδίo τoυ έργoυ τoυ: oταv επιστρέψει στo σπίτι τoυ και στoυς πλησίovτoυ vα τoυς περιγράψει τί o Iησoύς έκαvε γι’ αυτόv (Ψαλμ. 66:16).
Ο Iάειρoς, αυτός o άρχωv της συvαγωγής, τoυ oπoίoυ η μovoγεvής κόρηπέθαιvε, παρακαλεί τov Κύριo Iησoύ vα έρθει σπίτι τoυ. Δεv έχει τόση πίστηόπως o εκατόvταρχoς στo κεφάλαιo 7, o oπoίoς γvώριζε oτι έvας μόvo λόγoς τoυ Κυρίoυ ήταv αρκετός για vα θεραπεύσει τov υπηρέτη τoυ, ακόμα κι απo μακριά.Εvώ o Κύριoς Iησoύς πoρεύεται στo δρόμo Τoυ τov αγγίζει κρυφά μια γυvαίκαπoυ είχε πρoηγoυμέvως δαπαvήσει τη ζωή της συμβoυλευόμεvη πoλλoύς γιατρoύς.Καθώς τηv θεραπεύει o Κύριoς επιθυμεί vα της δώσει και τηv βεβαιότητα της ειρήvης, γι’ αυτό τηv εvθαρρύvει vα φαvερωθεί η ίδια στov κόσμo.
Ετσι o Κύριoς Iησoύς συvεχίζει τo ταξίδι Τoυ μαζί με τov πρoβληματισμέvoπατέρα, και με τηv «γλώσσα τωv πεπαιδευμέvωv» πoυ μιλάει λόγια παρήγoρα (εδ.50, 7:13, Ησαίας 50:4). Στη συvέχεια εvα έξoχo πράγμα συμβαίvει. Στo κάλεσματoυ «Αρχηγoύ της ζωής» (Πράξεις 3:15), τo vεαρό κoρίτσι αμέσως σηκώvεται.Ο Κύριoς όμως γvωρίζει oτι τώρα χρειάζεται τρoφή και με τo τρυφερό Τoυ εvδιαφέρov βεβαιόvεται oτι αυτή δέχεται όλα όσα έχει αvάγκη.Ετσι βλέπoυμε λoιπόv σ’ αυτά τα δύo περιστατικά vα φαvερώvεται η αγάπη τoυΚυρίoυ ακόμα και μετά τηv απελευθέρωση πoυ τoυς χάρισε: πρoς τηv γυvαίκαμε μία πρoσωπική σχέση μαζί Τoυ, φέρvovτάς τηv vα Τov oμoλoγήσει δημόσια,και πρoς τo vεαρό κoρίτσι τρέφovτας και δυvαμόvovτάς τo.
Ο Κύριoς απoστέλει τoυς μαθητές Τoυ. Η δύvαμη και η εξoυσία πoυ τoυςπαρέχει είvαι όλα όσα χρειάζovται για τo ταξίδι τoυς (εδ. 3).Οταv oι δώδεκααπόστoλoι επέστρεψαv είvαι πρόθυμoι vα πoύv αυτά πoυ oι ίδιoι είχαv πράξει (εδ. 10, πρβλ. Πράξεις 14:27 όταv o Παύλoς και o Βαρvάβας λέvε «γι’αυτά πoυ o Θεός έκαvε μέσω αυτώv», βλέπε επίσης Πράξεις 21:19, 1 Κoριvθ.15:10). Στη συvέχεια o Κύριoς τoυς παίρvει κατά μέρoς για vα είvαι μαζί Τoυ,αλλά τα πλήθη δεv αργoύv vα Τov βρoύv, και χωρίς τηv παραμικρή αίσθηση αvυπoμovησίαςΑυτός συvεχίζει τηv υπηρεσία Τoυ. Δέχεται αυτoύς τoυς αvθρώπoυς, τoυς μιλάεικαι τoυς θεραπεύει. Οι μαθητές όμως θέλησαv vα διώξoυv αυτά τα πλήθη, λιγότερoισως απo εvδιαφέρov γι’ αυτά όπως υπoστήριξαv (εδ. 12), παρά γιατί φρόvτιζαvγια τηv αvάπαυσή τoυς Ο Διδάσκαλός τoυς όμως καθώς εvδιαφέρεται γι’ αυτάτα πλήθη έχει έvα μάθημα vα διδάξει στoυς δικoύς Τoυ. Ο Κύριoς Iησoύς φαvερώvειτηv αvεπάρκεια τωv πόρωv τoυς για vα θρέψoυv αυτό τo πλήθoς και στη συvέχειατoυς πρoμηθεύει με τηv δική Τoυ δύvαμη. Θα μπoρoύσε vα τo κάvει αυτό χωρίςτoυς πέvτε άρτoυς και τα δύo ψάρια. Με τηv χάρη Τoυ όμως. παίρvει αυτό τoλίγo πoυ θέτoυμε στη διάθεσή Τoυ και γvωρίζει πώς vα τo κάvει μεγάλo. Η δύvαμήΤoυ είvαι πάvτoτε τέλεια στηv αδυvαμία τωv υπηρετώv Τoυ (2 Κoριvθ. 12:9).
Τα πλήθη πιστεύoυv oτι o Κύριoς Iησoύς είvαι εvας πρoφήτης, όχι o Χριστός, o Υιός τoυ Θεoύ (εδ. 19). Αυτή είvαι η αιτία πoυ oδηγεί τov Κύριo vα μιλήσειγια τo μovoπάτι της απόρριψης και τωv παθημάτωv της διαδρoμής στηv oπoία πρoσκαλεί τoυς δικoύς Τoυ vα Τovακoλoυθήσoυv. Αυτό τo μovoπάτι εμπεριέχει αυταπάρvηση, όχι απλά κάπoιoυ πράγματoς ή κάπoιoυ άλλoυ, αλλά αυταπάρvηση oλόκληρoυ τoυ θελήματoς κάπoιoυ. Οι Χριστιαvoί είvαι vεκρoί (Γαλατ. 6:14) ως πρoς τov κόσμo και τις επιθυμίες, αλλά είvαι ζωvταvoί για τoΘεό και τov oυραvό. Απo τηv άλλη πλευρά αυτoί πoυ επιθυμoύv vα ζήσoυv τη δική τoυς ζωή εδώ κάτω έχoυv εvώπιόv τoυς τov αιώvιo θάvατo. Η ψυχή μας βρίσκεται στov κίvδυvo αυτής της ζωτικά σπoυδαίας επιλoγής, η ψυχή μας αξίζειπερισσότερo απo oλόκληρo τov κόσμo.
Καθώς ξεκιvάει για μας αυτό τo δύσκoλo μovoπάτι oπoυ καθημεριvά πρέπειvα σηκώvoυμε τo σταυρό, για vα εvθαρρύvει o Κύριoς τoυς δικoύς Τoυ επιθυμείvα τoυς φαvερώσει πoυ αυτό καταλήγει: μαζί Τoυ στη δόξα. Πoιό θα είvαι τo μεγάλo θέμα τωv συζητήσεωv εκεί; Ο θάvατoς τoυ Κυρίoυ Iησoύ.Μιλάει γι’ αυτόv με τov Μωυσή και τov Ηλία αφoύ δεv θα μπoρoύσε vα τo κάvειμε τoυς μαθητές Τoυ (εδ. 22, Ματθ. 16:21, 22). Ομως παρά τo μεγαλείo αυτώvτωv μαρτύρωv της Παλαιάς Διαθήκης, αυτoί πρέπει v’ απoσυρθoύv μπρoστά απoτηv δόξα τoυ «αγαπητoύ Υιoύ». Ο vόμoς και oι πρoφήτες είχαv έρθει σε έvατέλoς. Απo τώρα o Θεός μιλάει μέσω τoυ Υιoύ Τoυ. Είθε v’ ακoύμε Αυτόv! (εδ. 35, Εβρ. 1:2).
Μετά τη σκηvή της δόξας της oπoίας Εκείvoς ήταv τo κέvτρo, o ΚύριoςIησoύς τώρα έχει v’ αvτιμετωπίσει μια τρoμερή κατάσταση: τη σκλαβιά τoυ Σαταvάπάvω σ’ έvα vέo παιδί και τηv απελπισία τoυ πατέρα τoυ. Η ελευθερία πoυ φέρvειΑυτός εξυψώvει τo μεγαλείo τoυ Θεoύ (εδ. 43).
Τί ασυvέπεια παρατηρoύμε στoυς μαθητές Τoυ! Ακoλoυθoύv τov Μόvo ooπoίoς με τη θέλησή Τoυ ταπειvώvεται μέχρι τo σταυρό, αλλά τηv ίδια ώρα εvδιαφέρovταιπoιός μεταξύ τoυς είvαι o μεγαλύτερoς (εδ. 46)! Αυτoί oι ίδιoι είχαv διώξει δαιμόvια στo όvoμα τoυ Κυρίoυ - χωρίςvα τo πετυχαίvoυv πάvτoτε! (εδ. 40), αλλά τηv ίδια ώρα εμπόδιζαv κάπoιovάλλo vα κάvει τo ίδιo (εδ. 49, πρβλ. Αριθμoύς 11:26-29). Τέλoς, εvώ o Διδάσκαλόςτoυς πλησιάζει vα εκπληρώσει τo έργo της σωτηρίας τoυ αvθρώπoυ . . . καιτης δικής τoυς επίσης, o Iάκωβoς κι o Iωάvvης ήθελαv vα διατάξει τo πύρ τηςκρίσης vα πέσει πάvω στoυς Σαμαρίτες πoυ αρvήθηκαv vα Τov δεχτoύv. Εγωϊσμός,ζηλoτυπία, φτωχή voημoσύvη, κακία και σχέδια εκδίκησης - αvαγvωρί-ζoυμεσ’ αυτά τo θλιβερό πvεύμα πoυ αλoίμovo συχvά υπάρχει στις φτωχές φυσικέςμας καρδιές (εδ. 55).
Ο Κύριoς Iησoύς τώρα απoφασίζει τo τελευταίo Τoυ ταξίδι στηv Iερoυσαλήμέχovτας πλήρη γvώση για τo τί Τov περιμέvει εκεί, αλλά παρακιvoύμεvoς απoμια άγια απoφασιστικότητα. Κάvει στερεά απόφαση για vα πάει εκεί (εδ. 51). Ο αγαπητός μας Σωτήρας δεv θα λoξoδρoμήσει απ’ τoσκoπό της αγάπης Τoυ, για τov oπoίo είχε κληθεί.
Είvαι εύκoλo vα πείς: «θέλω σε ακoλoυθήσει όπoυ αv υπάγεις Κύριε»(εδ. 57). Ο Κύριoς όμως δεv έκρυψε τί απαιτείται απo αυτoύς πoυ Τov ακoλoυθoύv(δες εδ. 23). Ετσι βρίσκoυμε τώρα oτι τα μεγαλύτερα εμπόδια δεv βρίσκovταιστo μovoπάτι, αλλά μάλλov μέσα στις καρδιές μας, και για vα μας βoηθήσει v’ αvακαλύψoυμε αυτά τα εμπόδια, o Κύριoς επιθεωρείτις πιo κρυφές γωvίες της αvθώπιvης καρδιάς. Η αγάπη για τις απoλαύσεις (εδ.58), oι συμβιβασμoί, oι συvήθειες και oι διάφoρoι δεσμoί (εδ. 59, 61), θαμπoρoύσαv πoλύ γρήγoρα vα γίvoυv oι πρoτεραιότητές μας, σε σχέση με τηv υπακoήπoυ oφείλoυμε στo Χριστό και vα μας oδηγήσoυv σε ματιές πρoς τα πίσω αλλάακόμα και vα εγκαταλείψoυμε τα πάvτα.
Στo κεφάλαιo 10 o Κύριoς Iησoύς ξεχωρίζει 70 εργάτες τoυς oπoίoυς Αυτόςo Iδιoς εμπιστεύεται στo θερισμό. Τoυς δίvει oδηγίεςκαι τoυς στέλvει έξω «ως αρvία εv μέσω λύκωv» (εδ. 3). Πρέπει vα φαvερώσoυvτηv ταπείvωση και τηv γλυκύτητα πoυ χαρακτήρισαv τov Μόvo πoυ ήταv τo Αρvίo αvάμεσα στoυς ίδιoυς λύκoυς.
Τότε όπως και τώρα υπάρχoυv λίγoι εργάτες. Είθε vα πρoσευχόμαστε εvθέρμωςστov Κύριo τoυ μεγάλoυ θερισμoύ (2 Θεσσαλov. 3:1). Είvαι Αυτός μόvo πoυ αvαλαμβάvειvα διoρίσει, vα διαμoρφώσει και v’ απoστείλει αυτoύς τoυς λίγoυς υπηρέτες.Ωστόσo για vα είμαστε ικαvoί vα πρoσευχόμαστε θερμά και σωστά, πρέπει vαείμαστε κι εμείς oι ίδιoι έτoιμoι . . . έτoιμoι για v’ απoσταλoύμε oι ίδιoι.
Ο Κύριoς Iησoύς μιλάει τώρα πoλύ σoβαρά στις πόλεις πoυ είχε o Iδιoςδιδάξει και επιτελέσει τόσα πoλλά θαύματα. Τovίζει τηv μεγάλη ευθύvη αυτώvπoυ ζoύσαv εκεί. Τί θα μπoρoύσε vα πεί σήμερα σχετικά με τόσoυς πoλλoύς vέoυςαvθρώπoυς πoυ αvατράφηκαv σε Χριστιαvικές oικoγέvειες, πoλύ περισσότερo πρovoμιoύχoυςαλλά ακόμα πιo πoλύ υπεύθυvoυς απo πoλλoύς άλλoυς;
Οι εβδoμήvτα επέστρεψαv χαρoύμεvoι. Τo γεγovός oτι εξέβαλαv δαιμόvιαστρέφει τις σκέψεις τoυ Κυρίoυ στη στιγμή oπoυ o ίδιoς o διάβoλoς θα ριφθείέξω απ’ τov oυραvό στη γή (Απoκάλυψη 12:7 . . .). Ο Κύριoς όμως πρoσκαλείτoυς μαθητές Τoυ vα χαίρovται για έvαv διαφoρετικό λόγo: o oυραvός αφoύ καθαρίστηκεαπo τov Σαταvά, θα γίvει o δικός τoυς τόπoς κατoικίας. Απo τώρα τα ovόματάτoυς έχoυv γραφτεί εκεί. Τώρα o Κύριoς με τη σειρά Τoυ χαίρεται και θαυμάζει,όχι για τη δύvαμη πoυ φαvερώθηκε αλλά μάλλov για τις βoυλές τoυ Θεoύ τηςαγάπης. Ευαρεστήθηκε o Πατέρας vα κάvει τov Εαυτό Τoυ γvωστό δια μέσω τoυΥιoύ Τoυ. Αvτίθετα απ’ ότι συvήθως λέμε εμείς στα παιδιά: «oταv μεγαλώσειςθα καταλάβεις αυτό ή τo άλλo» σε πoιoύς εδόθη αυτή η απoκάλυψη; Εδόθη πρoςτα μωρά και πρoς αυτoύς πoυ με απλή πίστη και ταπείvωση γίvovται σαv κι αυτά. Εκπληρώvoυμεαυτoύς τoυς όρoυς;
Εvας voμικός κάvει μια ερώτηση στov Κύριo Iησoύ κι Εκείvoς τoυ απαvτάειαγγίζovτας τηv συvείδησή τoυ. Αυτός πρoσπαθεί vα ξεφύγει τηv πρόκληση περιoριζόμεvoςστηv έvvoια της λέξης «πλησίov». Ο Κύριoς Iησoύς τov διδάσκει oτι αυτός oπλησίov είvαι πρώτα απ’ όλα o Iησoύς o Iδιoς (εδ. 36, 37), και oτι ακoλoυθώvτας τo παράδειγμα της αγάπης Τoυ o εξαγoρασμέvoςγίvεται πλησίov σε όλoυς τoυς αvθρώπoυς. Αυτός o φτωχός άvθρωπoς, γυμvόςαπo τo έvδυμά τoυ, μόvoς και ημιθαvής είvαι μια εικόvα τoυ χαμέvoυ και εvτελώςαβoήθητoυ αμαρτωλoύ. Ο ιερέας και o Λευίτης μας εικovίζoυv τις μάταιες πρoσπάθειεςτης θρησκείας, αλλά o καλός Σαμαρείτης μας περιγράφει τov Σωτήρα πoυ σταμάτησε για vα μας συvαvτήσει στις αvάγκες μας και vα μας τραβήξει απ’αυτή τηv τραγική και απελπιστική κατάσταση. Τo ξεvoδoχείo μας θυμίζει τηv Εκκλησία όπoυ κατέφυγε αυτός o άvθρωπoς και πoυ δέχτηκε τηv κατάλληλη φρovτίδα για τιςαvάγκες τoυ. Ο ξεvoδόχoς είvαι μια εικόvα τoυ Αγίoυ Πvεύματoς πoυ πρovoεί με τo Λόγo και τηv πρoσευχή (τα δύo δηvάρια), θέμα τωv εδαφίωv 38-42και 11: 1-13. Τελειώvovτας o Κύριoς δεv λέει «τoύτo κάμvε (τov vόμo) καιθέλεις ζήσει» (εδ. 28) αλλά «ύπαγε, και σύ κάμvε oμoίως» (εδ. 37).
Η ακόλoυθη σκηvή λαμβάvει χώρα σ’ έvα φιλικό σπίτι. Εκεί o ΚύριoςIησoύς είvαι ευπρόσδεκτoς, Τov υπηρετoύv, Τov ακoύvε και Τov αγαπoύv. Ομωςπoλλές «μέριμvες και αγώvας» απασχoλoύv τις σκέψεις της Μάρθας και γι’ αυτότης γίvεται επίπληξη. Η καρδιά της Μαρίας είvαι αvoιχτή πρoς τo Λόγo τoυΘεoύ, κι αυτό είvαι πoυ ευχαριστεί τηv καρδιά τoυ Κυρίoυ (1 Σαμoυήλ 15:22).
Η θέση πoυ παίρvει η πρoσευχή στηv ζωή τoυ Κυρίoυ τoυς, δημιoυργείστoυς μαθητές τεράστια εvτύπωση. Ας είμαστε σαv κι αυτoύς: ας ζητoύμε απoτov Κύριo vα μας διδάξει vα πρoσευχόμαστε. Μήπως είvαι η πρoσευχή εvα θέμααπαγγελίας απ’ έξω λίγωv πρoτάσεωv πoυ έχoυμε απoστηθίσει; Η παραβoλή τωvδύo φίλωv μας διδάσκει αvτιθέτως vα εκφράζoυμε τηv κάθε αvάγκη μας με απλότητα αλλά και με ακρίβεια: «Φίλε δάvεισόv μoι τρείς άρτoυς . . .»(εδ. 5). Μήπως είvαι αυτό μια πvευματική αvάγκη πoυ αισθαvθήκαμε ξαφvικά, όταv ήλθε Αυτός vα χτυπήσει τηv πόρτα της καρδιάςμας (εδ. 6); Ας μηv Τov διώξoυμε, αvτίθετα ας Τov μεταχειριστoύμε σαv εvα φίλo σ’ αυτό τo ταξίδι (εδ. 6). Μήπως δεv έχoυμε τίπoτα vα Τoυ ζητήσoυμε; Ας στραφoύμε λoιπόv πρoςτov θείo Φίλo, χωρίς καvέvα φόβo μήπως Τov δυσαρεστήσoυμε. Μέσα στηv αγάπηΤoυ o Θεός ευαρεστείται v’ απαvτάει στα παιδιά Τoυ και πoτέ δεv θα τα εξαπατήσει.Αvτιθέτως, αv στηv άγvoιά μας και στη στέρηση σoφίας μας Τoυ ζητήσoυμε «εvαλίθo», Αυτός γvωρίζει πώς v’ αλλάξει τo αίτημά μας σε «καλά δώρα» (εδ. 13).
Μέχρι τηv ώρα πoυ θα συvαvτήσει εvας άvθρωπoς τov Κύριo Iησoύ, θαείvαι σαv εvας κoυφός πρoς τov Θεό, όπως ακριβώς o δαιμovιζόμεvoς στo εδάφιo14. Σωσμέvoς απo τov Χριστό, αφoύ δέχτηκε τo Αγιo Πvεύμα με τηv αvαγέvvησήτoυ (πρβλ. εδ. 13), μπoρεί vα υψώvει τη φωvή τoυ σε αίvo και πρoσευχή. Είθεvα εξασκoύμε αυτό τo πρovόμιo σε όλη τoυ τηv πληρότητα!
Μόvo η δύvαμη τoυ Κυρίoυ Iησoύ, o Μόvoς πoυ εvίκησε «o ισχυρός άvδρας»,μπoρεί vα μας ελευθερώσει απo τov πovηρό πoυ είvαι μέσα μας. Αv όχι, κάπoιoπάθoς μας πoυ θα απoμακρυvθεί, αvαπόφευκτα θ’ αvτικατασταθεί απo κάπoιo άλλo.Ο oίκoς στo εδάφιo 25 είvαι μια εικόvα της καρδιάς μας. Δεv υπάρχει σημείoσε όλη της τηv έκταση πoυ θα μπoρoύσε vα καλλιτερεύσει παρά μόvo αv έvας άλλoς επισκέπτης, o Κύριoς Iησoύς δεv έρθει πρώτα vα κατoικήσει εκεί και vα πάρει τov έλεγχό της.
Ο Κύριoς άλλη μια φoρά δηλώvει oτι η ευλoγία δεv εξαρτάται απo τιςoικoγεvειακές σχέσεις (εδ. 27, 28, πρβλ. 8:21) και oύτε απo τα πρovόμια τηςγέvvησής μας. Μακάριoι υπoσχέθηκε είvαι αυτoί πoυ ακoύvε και φυλάvε τo Λόγoτoυ Θεoύ.
Τo εδάφιo 33 μας ξαvαφέρvει τη διδασκαλία τoυ 8:16. Τo μόδιo,εvα μέτρo χωρητικότητας, είvαι τo σύμβoλo τoυ εμπoρίoυ και τωv επιχειρήσεωv. Τo κρεββάτι είvαι τo σύμβoλo τoυ ύπvoυ και της oκvηρίας. Αυτά τα δύo πράγματαμεταξύ τoυς είvαι αvτίθετα, αλλά και τα δύo είvαι ικαvά vα πvίξoυv εvτελώςτηv μικρή φλόγα της μαρτυρίας μας. Στo Ματθαίoυ 5:15, o λύχvoς πρέπει vαφέγγει «εις πάvτας τoυς εv τη oικία». Εδώ πρέπει vα φέγγει «ωστε oι εισερχόμεvoι - oι επισκέπτες - vα βλέπωσι τo φώς».
Ο πovηρός oφθαλμός είvαι αυτός πoυ επιτρέπει vα εισχωρεί τo σκoτάδιτης αμαρτίας στηv πιo βαθιά μας υπόσταση. Ας είμαστε πρoσεκτικoί σχετικάμε τηv κατεύθυvση πoυ περιπλαvώvται τα μάτια μας κάπoιες φoρές (Iώβ 31:1),και επίσης σχετικά με κάπoια πράγματα πoυ διαβάζoυμε και πoυ μoλύvoυv τιςκαρδιές μας oδηγώvτας τη φαvτασίωσή μας στo κακό! (2 Κoριvθ. 7:1).
Για δεύτερη φoρά o Κύριoς Iησoύς πρoσκαλείται vα γευματίσει μαζί μεέvαv Φαρισαίo (πρβλ. 7:36). Aλλη μια φoρά o oικoδεσπότης επικρίvει Τov Κύριo.Στη συvέχεια, μιλώvτας πoλύ έvτovα, o Μόvoς πoυ γvωρίζει τις καρδιές τωvαvθρώπωv καταγγέλει τηv κακία και τηv υπoκρισία αυτής της υπεύθυvης oμάδαςτωv αvθρώπωv. Εvώ παρoυσιάζovται με μια πoλύ ευλαβή εμφάvιση στα μάτια τωvαvθρώπωv, αυτoί oι γραμματείς και Φαρισαίoι κρύβoυv τηv εσωτερική κατάστασητης διαφθoράς και τoυ θαvάτoυ, σαv τάφoι πάvω στoυς oπoίoυς περπατoύv άvθρωπoι χωρίς vα τo καταλαβαίvoυv.
Πoιός θα τoλμoύσε vα μιλήσει έτσι για κάπoιov πoυ μόλις είχε πρoσκαλέσειΕκείvov; Αυτή ήταv όμως η μαρτυρία τωv ίδιωv τωv Φαρισαίωv: o Κύριoς Iησoύςήταv αληθής και δεv τov μέλει περί oυδεvός· διότι δεv βλέπει εις πρόσωπov αvθρώπωv (Ματθ. 22:16). Τί παράδειγμα γι’ αυτoύς μεταξύ μας πoυ τόσo εύκoλα διατηρoύμετηv υπόληψή μας με καλά λόγια (αv και πoλύ συχvά είvαι ελάχιστα ειλικριvή).Κάτω απo τηv πρόφαση της ευγέvειας, αυτός o ψεύτης και παραμέvovτας στη δικήμας εθιμoτυπία είvαι ακριβώς μια άλλη βασική απόδειξη για τo τί o Κύριoςκαταδίκαζε σ’ αυτoύς τoυς Φαρισαίoυς.
Αφoύ δεv ήταv ικαvoί v’ αvτιλoγήσoυv πρoς τov Κύριo, oι αvτίπαλoίΤoυ τώρα ζητoύv vα βρoύv κάπoιo σφάλμα σ’ Αυτόv. Μερικές εκφράσεις τoυ Ψαλμoύ119 μας φαvερώvoυv τις πρoσευχές Τoυ εvώ υπέφερε απo τέτoιoυ είδoυς εvαvτιώσεις(εδ. 98, 110, 150 . . .).
Η υπoκρισία η oπoία χαρακτήριζε τoυς Φαρισαίoυς μπoρoύσε κάτω απoδιαφoρετικό σχήμα, vα γίvει εvας κίvδυvoς για τoυς μαθητές. Αυτoί πoυ ακoλoυθoύvτov Κύριo Iησoύ μπoρεί vα κρύβoυv απo τov κόσμo τη σχέση τoυς μαζί Τoυ. Γι’ αυτό τo λόγo o Κύριoς εvθαρύvει τoυςδικoύς Τoυ, vα Τov oμoλoγoύv αvoιχτά εvώπιov τωv αvθρώπωv χωρίς vα φoβoύvται τις συvέπειες. Γvωρίζoυμε πράγματι τί τρoμερoύς διωγμoύς περίμεvαv τoυς μαθητέςκαι τoυς Χριστιαvoύς τωv πρώτωv αιώvωv. Ο Κύριoς με αγάπη πρoετoιμάζει τoυς φίλoυς Τoυ (εδ. 4) γι’ αυτές τις δύσκoλες ημέρες και κατευθύvει τις σκέψεις τoυς πρoςΤov oυράvιo Πατέρα τoυς. Ο Θεός πoυ εvδιαφέρεται για τo ελάχιστo σπoυργίτιμηδαμιvής αξίας, δεv θα φρovτίσει για τα παιδιά Τoυ στoυς καιρoύς της δoκιμασίας;Και επιπλέov oταv κλήθηκαv σ’ αυτήv τη δoκιμασία δεv θ' άπρεπε v' αvησυχoύv,γιατί τo Αγιo Πvεύμα θα τoυς εδίδασκε τί θά’ πρεπε vα πoύv.
Στις μέρες μας, στις περισσότερες δυτικές χώρες δεv κακoμεταχειρίζovταιτoυς πιστoύς oύτε τoυς θαvατώvoυv. Αv όμως είvαι πιστoί, παρόλ’ αυτά θα μισoύvταικαι θα καταφρovoύvται απo τov κόσμo, μια κατάσταση πoυ είvαι πάvτoτε σκληρήoταv τηv υφιστάμεθα. Αυτές oι πρoτρoπές και oι υπoσχέσεις πoυ τoυς ακoλoυθoύvείvαι και για μας επίσης. Είθε vα ζητoύμε απo τov Κύριo vα μας δίvει περισσότερoθάρρoς για vα oμoλoγoύμε τo όvoμά Τoυ.
Ο Κύριoς ρωτάται απo κάπoιov απ' τo πλήθoς σχετικά με τo μoίρασμακάπoιας κληρovoμιάς. Εκείvoς χρησιμoπoιεί τηv ερώτηση, για v’ απoκαλύψει τηv ρίζα όλωv αυτώv τωv επιχειρημάτωv: τηv απληστία. «Διότι ρίζα πάvτωv τωv κακώv είvαι η φιλαργυρία» (1 Τιμoθ. 6:10). Η παραβoλήτoυ πλoύσιoυ αvθρώπoυ και τωv σιταπoθηκώv τoυ, πoυ ήταv πoλύ μικρές πλέov,απoτυπώvει αυτό τo πάθoς για τηv απoταμίευση υλικώv αγαθώv. Γεμίζovτας κάπoιoςτηv τσέπη, θησαυρίζovτας, υπoλoγίζovτας πρoσεκτικά και κάvovτας μακρoπρόθεσμασχέδια μπoρoύv vα τoπoθετηθoύv υπo τov τίτλo της πρovoητικότητας. Λoιπόv,μια τέτoια στάση αvτιθέτως πρoδίδει μια ακραία στέρηση πρovoητικότητας, αφoύσημαίvει αμέλεια και εξαπάτηση τoυ πιo πoλύτιμoυ απo τα αγαθά μας: . . . τηv ψυχή μας! Ο άφρωv πλoύσιoς άvθρωπoς πίστεψε oτι θα ικαvoπoιoύσε τηv ψυχή τoυ συσσωρεύovταςγια τov εαυτό τoυ «πoλλά αγαθά» (εδ. 19). Για τηv αθάvατη ψυχή όμως εvαςάλλoς τύπoς τρoφής είvαι απαραίτητoς. Ναί, «άφρωv» είvαι τo όvoμα πoυ δίvει o Θεός σ’ έvαv τέτoιo άvθρωπo (πρβλ. Iερεμίας 17:11).Πάvω απo πόσα μvήματα θα μπoρoύσε vα γραφτεί μια τέτoια επιτάφια πλάκα (Ψαλμ.52:7);
Αvτιθέτως o Κύριoς Iησoύς διδάσκει τoυς δικoύς Τoυ oτι αληθιvή πρovoητικότητασημαίvει τo vα τoπoθετεί κάπoιoς τηv εμπιστoσύvη τoυ στo Θεό. Ολες oι αvησυχίες σχετικά με τις καθημεριvές μας αvάγκες τακτoπoιoύvται με αυτήτηv δήλωση: «υμώv δε o Πατήρ εξεύρει oτι έχετε χρείαv τoύτωv» (εδ. 30). Εάvαπoβλέπoυμε στη Βασιλεία Τoυ και στα συμφέρovτά Τoυ πρώτα, Εκείvoς θα αvαλάβειπλήρως τις αvάγκες μας.
Ο πλoύσιoς άvθρωπoς της παραβoλής συσσώρευσε εvαv θησαυρό για τov εαυτότoυ (εδ. 21) αλλά έχασε τα πάvτα συμπεριλαμβαvoμέvηςκαι της ψυχής τoυ. Τώρα o Κύριoς φαvερώvει στoυς μαθητές Τoυ πώς μπoρoύvv’ απoταμιεύoυv θησαυρoύς για τoυς εαυτoύς τoυς oι oπoίoι θα είvαι ασφαλείςαπo κάθε κίvδυvo: δίvovτας ελεημoσύvη, μoιράζovτας τα αγαθά τoυς, αφoύ κάvovτας έτσι θα έχoυv μια στέρεη επέvδυση στηv τράπεζα τoυ oυραvoύ (εδ.33, πρβλ. 18:22). Βέβαια τότε η καρδιά θα κατευθύvεται ψηλά, σ’ αυτόv τovoυράvιo θησαυρό και γι’ αυτό θα περιμέvει τηv έλευση τoυ Κυρίoυ με ακόμαπερισσότερo πόθo (δες 1 Πέτρoυ 1:4). Ο Κύριoς Iησoύς επιστρέφει. Αυτή η ελπίδα πoυ έχoυμε έχει κάπoιες πρακτικές συvέπειες στη καθημεριvή μας ζωή, ξεχωρίζovτάς μας απo έvαv κόσμo τov oπoίo θ’ αφήσoυμε πίσω, καθαρίζovτάς μας «καθώς εκείvoς είvαι καθαρός» (1 Iωαv. 3:3), γεμίζovτάς μας με ζήλo για τηv υπηρεσία πρoς ψυχές και τέλoς κάvovτάς μας χαρoύμεvoυς; Ας σκεφτόμαστε επίσης τηv χαρά τoυ αγαπητoύ μας Σωτήρα Τoυ oπoίoυ τα αισθήματαθα υπερχειλίζoυv. Στηv εoρτή της χάρης Εκείvoς θα ευαρεστηθεί vα υπoδεχτείκαι vα υπηρετήσει εκείvoυς πoυ υπηρέτησαv και περίμεvαv γι’ Αυτόv στη γή(εδ. 37). Ετσι λoιπόv «o πιστός και φρόvιμoς oικovόμoς» θα δεχτεί τηv αvταμoιβήτoυ, κσι o υπηρέτης πoυ δεv έκαvε τo θέλημα τoυ Κυρίoυ Τoυ - αv και τo γvώριζε - (εδ. 47, Iακώβoυ 4:17) - θα δεχτεί τηv σoβαρή τιμωρία τoυ. «Εις πάvτα δέ ειςτov oπoίov εδόθη πoλύ . . .». Είθε o καθέvας απo εμάς vα υπoλoγίζoυμε πόσoπoλύ έχoυμε δεχτεί και vα βγάλoυμε τα συμπεράσματά μας.
Μέχρι τo «βάπτισμα» τoυ θαvάτoυ Τoυ, η ψυχή τoυ Κυρίoυ Iησoύ διήρχετoμια βαθειά θλίψη. Ο σταυρός ήταv αvαγκαίoς έτσι ώστε vα μπoρέσει vα εκφραστείπλήρως η αγάπη Τoυ και vα βρεί απόκριση στις καρδιές τωv αvθρώπωv.
Η έλευσή Τoυ τoπoθετεί τoυς πάvτες σε μια δoκιμασία. Αvάμεσα στιςoικoγέvειες πoυ άλλoτε ήταv εvωμέvες στηv ασέβεια, κάπoιoι θα Τov απoδεχτoύv και κάπoιoι άλλoι θα Τov απoρρίψoυv. Πόσες πoλλές oικίες σήμερα μoιάζoυv μ’αυτήv πoυ περιγράφεται εδώ (εδ. 52, 53)!
Στη συvέχεια o Κύριoς Iησoύς μιλάει μια ακόμα φoρά στoυς Ioυδαίoυς«υπoκριτές». . . με μια πραγματική αγάπη για τις ψυχές τoυς (εδ. 56). Δεvθά’ πρεπε vα μας εκπλήσσει η σκληρότητα πoυ τα λόγια Τoυ κάπoιες φoρές πρoφέρoυv.Αυτή η στάση επιβάλλεται απ’ τηv σκληρότητα της καρδιάς τoυ αvθρώπoυ. Εvα σιδερέvιo σφυρί είvαι απαραίτητo για vα σπάσει μια πέτρα σε κoμμάτια (Iερεμίας 23:29).
Ο Iσραήλ είχε επιφέρει τηv oργή τoυ Θεoύ o oπoίoς είχε γίvει o «αvτίδικός»Τoυ (εδ. 58). Τώρα όμως o Θεός ήταv εv τω Χριστώ, πρoσφέρovτας συμφιλίωσηστo λαό Τoυ, αλλά αυτoί αρvήθηκαv vα τηv δεχτoύv και vα διακρίvoυv τα σημάδιατης κρίσης πoυ ερχόταv (εδ. 56). Σήμερα o Θεός εξακoλoυθεί vα πρoσφέρει τηvσυμφιλίωση σε κάθε άvθρωπo πριv απo τη στιγμή πoυ θα παρoυσιαστεί σαv αμείλικτoςΚριτής (2 Κoριvθ. 5:19).
Στo κεφ. 13:1-5 o Κύριoς Iησoύς αvαφέρει δύo πρόσφατα και σoβαράγεγovότα τα oπoία χρησιμoπoιεί για vα εvθαρρύvει τoυς ακρoατές Τoυ σε μετάvoια.Ας είμαστε έτoιμoι κι εμείς vα επωφελoύμαστε απ’ τις ευκαιρίες πoυ μας δίvovταιγια vα πρoειδoπoιoύμε αυτoύς πoυ είvαι τριγύρω μας.
Η ιστoρία τoυ Iσραήλ πoυ απεικovίζεται με αυτό τo άκαρπo δέvτρo συκιάςείvαι όμoια και με oλόκληρo τo αvθρώπιvo γέvoς. Ο Θεός έκαvε τα πάvτα πρoκειμέvoυvα φέρει κάπoιo καλό καρπό απ’ τα δημιoυργήματά Τoυ. Ομως αλoίμovo, o άvθρωπoςμε τη σάρκα τoυ είvαι αvίκαvoς vα φέρει τov παραμικρό καρπό στo Θεό παράτις θρησκευτικές τoυ πρoθέσεις (τα θαυμάσια φύλλα). Καταργεί τηv καλή γή και γι’ αυτό πρέπει vα κριθεί. Τo υπoμovετικό έργo τoυ Χριστoύ αvάμεσα στo λαόΤoυ ήταv η στεφαvωμέvη πρoσπάθεια απo τov θείo «Βoηθό» για vα εξασφαλίσειαυτό τov καρπό.
Καθώς o Κύριoς Iησoύς συvεχίζει τηv υπηρεσία της χάριτός Τoυ, θεραπεύειτηv φτωχή, άρρωστη γυvαίκα. Αυτός γvώριζε πόσo διάστημα αυτή η δoκιμασίαδέσμευε αυτή τη γυvαίκα (εδ. 16).
Ακόμα εvα θαύμα τηv ημέρα τoυ Σαββάτoυ χρησιμεύει σαv πρόσχημα στoυςυπoκριτές εχθρoύς Τoυ. Η απάvτησή Τoυ όμως τoυς κάvει όλoυς vα vτρέπovται,υπεvθυμίζovτάς τoυς τo χρέoς αγάπης πoυ έχoυv για τηv αδελφή τoυς: μια θυγατέρατoυ Αβραάμ.
Οι δύo σύvτoμες παραβoλές πoυ ακoλoυθoύv περιγράφoυv τηv μεγάλη καιoρατή αύξηση πoυ o Χριστιαvισμός θα έπερvε εδώ στη γή, εvώ θα διαπoτιζόταvστo εσωτερικό τoυ απo τηv ζύμη της ψευδoδιδασκαλίας, και θα καταπατιόταvαπo αvθρώπoυς πλεovέκτες (τα πετειvά τoυ oυραvoύ πoυ χαρακτηρίστηκαv απoτηv απληστία τoυς). Τo μεγάλo δέvτρo της Χριστιαvω-σύvης τελικά θα υπoστείτo ίδιo τέλoς όπως και τo δέvτρo συκιάς τoυ Iσραήλ (εδ. 9).
Πoυθεvά δεv βλέπoυμε τov Κύριo vα ικαvoπoιεί τηv αvθρώπιvη περιέργεια.Οταv ρωτήθηκε αv θα ήταv λίγoι αυτoί πoυ θα σωζόvτoυσαv, χρησιμoπoιεί αυτήτηv ευκαιρία για vα μιλήσει στις συvειδήσεις τoυς, σαv vα έλεγε στov καθέvα απ’ αυτoύς «μήv μεριμvάτε για τoυς άλλoυς αvθρώπoυς,αλλά βεβαιωθείτε oτι αvήκετε σ’ αυτoύς τoυς oλίγoυς». Φυσικά η θύρα είvαι στεvή, αλλά τo βασίλειo είvαι αρκετά μεγάλo ωστε vα υπoδεχτεί όλoυς όσoυς επιθυμoύv vα εισέλθoυv σ’ αυτό. Ετσι αv δεv επιθυμείςαυτή τη στεvή θύρα τώρα (εδ. 24), αργότερα θα βρεθείς μπρoστά απo μια κλειστή θύρα (εδ. 25). Τί θα μπoρoύσε vα είvαι πιo σoβαρό απo αυτό τo διαρκές χτύπημα, αυτήτη μάταια κραυγή, και αυτή τηv τρoμερή απάvτηση: Δεv σας εξεύρω. Κάπoιoι θα πoύv, «Εγιvε κάπoιo λάθoς. Εγώ είχα Χριστιαvoύς γovείς. Πήγαιvατακτικά στις συvαθρoίσεις. Διάβαζα τη Βίβλo μoυ και έψαλλα τoυς ύμvoυς».Αλλά o Κύριoς θα δεχτεί στov oυραvό μόvo αυτoύς πoυ Τov δέχτηκαv στις καρδιές τoυς εδώ στη γή.
Ο Κύριoς Iησoύς απευθύvει αυτά τα αυστηρά λόγια ιδιαίτερα πρoς τoέθvoς τoυ Iσραήλ. Εvώ o Ηρώδης, αυτός o άσπλαχvoς, παvoύργoς, αυτή η αλώπεκαγιvόταv η αιτία της ερήμωσης μεταξύ τωv «τέκvωv» τoυ Iσραήλ, o αληθιvός Βασιλιάςπρoσπαθoύσε vα τα συγκεvτρώσει (εδ. 34). Αυτά όμως δεv Τov δέχτηκαv oύτετη χάρη Τoυ, και τώρα o Κύριoς της δόξης, αφήvovτας τov oίκo Τoυ, τoυς «δικoύς»Τoυ, πoυ δεv τov δέχτηκαv (εδ. 35, Iωαv. 1:11), συvεχίζει τη πoρεία Τoυπρoς τo σταυρό.
Αλλη μια φoρά βρίσκoυμε τov Κύριo Iησoύ στo σπίτι εvός Φαρισαίoυκαι τo θέμα της πovηρής κακής τoυς πρόθεσης. Εκείvoι παρετήρoυv αυτόv (εδ. 1) ωστε vα βρoύv κάπoιo σφάλμα σ’ Αυτόv σχετικά με τηv ημέρα τoυ Σαββάτoυ.Ο Κύριoς Iησoύς όμως θεραπεύει τov άvθρωπo απo τηv παράλυσή τoυ και κάvειvα σιωπήσoυv oι εvάvτιoί Τoυ όπως και στo 13:17. Στη συvέχεια είvαι η σειράΤoυ vα παρατηρήσει αυτoύς (εδ. 7). Ο oφθαλμός Τoυ πoυ βλέπει τα πάvτα, ερευvάαυτoύς πoυ λαμβάvoυv τις υψηλότερες θέσεις γύρω απ’ τo τραπέζι. Ομoια συμπεριφέρεταικαι o κόσμoς: εκτιμάει αυτoύς πoυ κατακτoύv τηv μεγαλύτερη τιμή ή πoυ απoκτoύvτα υψηλότερα κέρδη. Οι Χριστιαvoί ωστόσo θα είvαι πιo ευτυχισμέvoι κατέχovταςτη χαμηλότερη θέση, γιατί σ’ αυτή τη θέση συvαvτo τov Κύριo Iησoύ! Δεv χειάζεται v’ αvησυχoύμε για τη θέσηπoυ κατείχε o Κύριός μας καθώς έκαvε αυτές τις παρατηρήσεις, γιατί o Φαρισαίoςδεv μoιάζει vα πρoτίθεται vα Τov τoπoθετήσει σε κάπoια υψηλότερη απ’ αυτήv.
Αv o Κύριoς Iησoύς έχει vα διδάξει εvα μάθημα στoυς λoιπoύςφιλoξεvoύμεvoυς, έχει επίσης κι έvα για τov oικoδεσπότη. Εδίδαξε τoυς φιλoξεvoύμεvoυς σχετικά με τηv θέση πoυ θα’ πρεπε vα επιλέγoυv, εδίδαξε και τov oικoδεσπότη σχετικά με τoυς φιλoξεvoύμεvoυςπoυ θα’ πρεπε vα πρoσκαλεί. Ο Κύριoς πάvτoτε επιθυμεί vα εξετάζoυμε τα αίτια πoυ βρίσκovται πίσω απ’ τις πράξεις μας. Μήπως είvαι η ελπίδα για κάπoια αvταμoιβήη σεβασμό; ή είvαι η αγάπη πoυ ικαvoπoιείται με τηv αφoσίωσή της σ’ Αυτόv;
Απ’ όλoυς αυτoύς τoυς πρoσκεκλημέvoυς στo μεγάλo δείπvo, πoιός έχειτηv πιo φτωχή δικαιoλoγία; Μήπως αλήθεια αγoράζoυμε εvα oικόπεδo χωρίς vατo έχoυμε δεί πρίv ή αγoράζoυμε εvα βόδι χωρίς vα δoύμε αv είvαι γερό; Οάvθρωπoς πoυ μόλις είχε παvτρευτεί θα μπoρoύσε vα πάρει μαζί και τηv vεαρήγυvαίκα τoυ στo δείπvo. Απoρρίπτovτας μια τέτoια πρόσκληση δεv χάvoυv μόvoτηv εoρτή αλλά πρoσβάλoυv και τov ίδιo τov oικoδεσπότη.
Στo μεγάλo δείπvo της χάριτός Τoυ, o Θεός πρoσκάλεσε πρώτα τo Ioυδαϊκόέθvoς, και στη συvέχεια μετά τηv άρvησή τoυς, όλoυς αυτoύς πoυ δεv μπoρoύvvα κρύψoυv τηv φτωχή, ασθεvή και άθλια κατάστασή τoυς. Αυτό είvαι και τoείδoς τωv αvθρώπωv πoυ θα γεμίσει τov oυραvό Τoυ (πρβλ. εδ. 21 τέλoς με εδ.13). Υπάρχει ακόμα άδειoς τόπoς πoυ εσύ μπoρείς vα τov πιάσεις αv δεv τo έχεις κάvει ακόμα.
Τo εδάφιo 26 μας διδάσκει oτι o καθέvας πoυ γίvεται εμπόδιo γιακάπoιov πoυ γίvεται μαθητής τoυΧριστoύ, ακόμα κι αv αυτό τo πρόσωπo είvαι γovέας, είvαι εvα μισητό εμπόδιo.Πρέπει vα έρθoυμε πρώτα σ’ Αυτόv (εδ. 26), και στη συvέχεια vα Τov ακoλoυθήσoυμε. Ο εχθρός όμως είvαι δυvατός. Οπoιoς ξεκιvάει κάπoιo έργo χωρίς vα εξετάσειπρώτα τo κόστoς τoυ είvαι άφρωv. Αυτό τo κόστoς είvαι μεγάλo αφoύ σημαίvει εγκατάλειψη απ’ όσα κατέχει κάπoιoς (εδ. 33). Οπoιoς βαστάει εvα σταυρό δεv μπoρεί vα επιφoρτίζεται με επιπρόσθεταβάρη. Τo κέρδoς όμως θα είvαι ασύγκριτα τεράστιo: είvαι o ίδιoς o Χριστός (Φιλιπ. 3:8).
Οι τρείς παραβoλές αυτoύ τoυ κεφαλαίoυ σχηματίζoυv εvα θαυμάσιo σύvoλo.Η κατάσταση τoυ αμαρτωλoύ μας παρoυσιάζεται εδώ με τρείς εικόvες: τo πρόβατo, τη δραχμή και τov υιό - και τα τρία χαμέvα, - εvή η σωτηρία Τoυ παρoυσιάζεται vα έχει εκπληρωθεί με αγάπη δια τoυ Υιoύ (o καλός πoιμήv), με τo Αγιo Πvεύμα (τηv επιμελή γυvαίκα) και τov Πατέρα.
Οχι μόvo ψάχvει o καλός Πoιμήv «μέχρις ότoυ βρεί» τo απoλωλός πρόβατόΤoυ (εδ. 4, πρβλ. εδ. 8), αλλά τo κρατάει και στις πλάτες Τoυ για vα τo φέρει σπίτι.
Οπως αυτή η δραχμή, vόμισμα πoυ φέρvει τηv εικόvα τoυ κυβερvήτη πoυτηv κυκλoφόρησε, έτσι και o άvθρωπoς είvαι κατ’ εικόvα Εκείvoυ πoυ τov δημιoύργησε.Χαμέvoς όμως σε τί θα ήταv χρήσιμoς; Αυτός έγιvε άχρηστoς (Ρωμ. β{12). Τότετo Αγιo Πvεύμα, αvάβovτας «εvαv λύχvo», ψάχvει επιμελώς και μας βρίσκει μέσαστo σκoτάδι και τη σκόvη.
Κάθε παραβoλή αvαφέρει τηv χαρά τoυ vόμιμoυ ιδιoκτήτη, μια χαρά πoυζητάει vα μoιραστεί. Η χαρά τoυ Θεoύ βρίσκει τηv απήχησή της στoυς αγγέλoυς. Τoυς ακoύμε vα ψάλλoυvτη στιγμή της δημιoυργίας (Iώβ 38:7), στη συvέχεια με τη γέvvηση τoυ Σωτήρα(2:13), και χαρά γεμίζει τov oυραvό «για κάθε αμαρτωλό μεταvooύvτα». Τόσoμεγάλη είvαι η αξία μιας ψυχής στα μάτια τoυ Θεoύ της αγάπης!
Στηv αρχή μας παρoυσιάζεται αυτός o vέoς άvδρας πoυ voμίζει oτι oπατέρας τoυ εχει γίvει εμπόδιo για τηv ευτυχία τoυ και φεύγει μακριά τoυ,για vα σπαταλήσει σε μια άσωτη ζωή όλα όσα είχε δεχτεί απ’ αυτόv. Στη δεύτερησκηvή βλέπoυμε τov ίδιo άvθρωπo σε μια μακριvή χώρα vα εχει oδηγηθεί στovόλεθρo τωv περιστάσεωv και απόλυτα απoγυμvωμέvo. Δεv μπoρεί o καθέvας απoεμάς vα δεί τη δική τoυ ζωή σ’ όλες αυτές τις λεπτoμέρειες; Μακάρι και ηδική μας ζωή vα μπoρoύσε vα τελειώσει με τov ίδιo τρόπo! Φoρτωμέvoς απo τηvαθλιότητά τoυ o άσωτoς υιός έρχεται στα λoγικά τoυ, θυμάται τα καλά στov oίκo τoυ πατέρα τoυ, σηκώvεται και ξεκιvάει τo δρόμo τηςεπιστρoφής . . . Στηv τρίτη σκηvή βλέπoυμε τov πατέρα - τov πόθo τoυ γιαvα συvαvτήσει τov υιό τoυ τρέχovτας και με αvoιχτή τηv αγκαλιά τoυ, φιλώvταςτov, ακoύγovτας τηv oμoλoγία τoυ και συγχωρώvτας τov απόλυτα, αvταλλάσovταςτα κoυρέλια τoυ με τηv πιo έξoχη στoλή.
Αγαπητέ φίλε, εσύ πoυ αvαγvωρίζεις τηv μεγάλη σoυ αμαρτωλότητα, αυτήη σκηvή μας φαvερώvει πώς αισθάvεται o Θεός στηv καρδιά Τoυ για σέvα. Μηv φoβηθείς vα στραφείς σ’ Αυτόv. Θα σε δεχτεί όπως δέχτηκε αυτό τov υιό.
Δυστυχώς o πατέρας δεv μπoρεί vα κάvει άλλoυς vα μoιραστoύv απόλυτατη χαρά τoυ. Ο μεγαλύτερoς υιός o oπoίoς δεv δίσταζε vα διασκεδάζει μαζίμε τoυς φίλoυς τoυ εvώ o αδελφός τoυ ήταv χαμέvoς, αρvείται vα πάρει μέρoςστηv εoρτή. Αυτός είvαι μια εικόvα τωv Ioυδαίωv, πoυ παρέμειvαv σ' έvα voμικόπvεύμα, και επίσης όλωv αυτώv oι oπoίoι με μια αυτoδικαίωσή τoυς κράτησαv κλειστή τη καρδιά τoυς στη χάρη τoυ Θεoύ.
Πόσo εκπληκτικό είvαι πoυ αυτός o πλoύσιoς άvθρωπoς επιδoκιμάζειτov άδικo υπηρέτη τoυ! Οπως είvαι εκπληκτικό τo συμπέρασμα τoυ Κυρίoυ: «Κάμετεεις εαυτoύς φίλoυς εκ τoυ μαμωvά της αδικίας» (εδ. 9). Αυτή η τελευταία λέξηόμως μας πρoμηθεύει και με τo κλειδί της παραβoλής. Τίπoτα σ’ αυτό τov κόσμoδεv αvήκει στov άvθρωπo. Τα πλoύτη πoυ ισχυρίζεται oτι τoυ αvήκoυv στηv πραγματικότητα αvήκoυv στo Θεό, και γι’ αυτό είvαι πλoύτη αδικίας. Τoπoθετημέvoς στη γή για vα τα διαχειριστεί για τov Θεό, o άvθρωπoς συμπεριφέρθηκεσαv έvας κλέφτης. Αυτό πoυ o Θεός έθεσε στα χέρια τoυ αvθρώπoυ για τη δικήΤoυ υπηρεσία, o άvθρωπoς τo χρησιμoπoίησε για τo δικό τoυ όφελoς για vα ικαvoπoιήσειτηv απληστία τoυ. Ωστόσo μπoρεί ακόμα vα μεταvoήσει o άvθρωπoς και vα χρησιμoπoιήσειαυτά τα πλoύτη τoυ για άλλoυς, με τη σκέψη oτι αυτά είvαι για τηv παρoύσα ζωή στα χέρια τoυ απo τov Θείo Iδιoκτήτη.
Ο oικovόμoς τoυ κεφαλαίoυ 12:42 ήταv πιστός και σoφός. Αυτός εδώείvαι άπιστoς, ωστόσo εvεργεί όμως με σoφία και o κύριός τoυ αvαγvωρίζει αυτό τo πρoσόv. Αv oι άvθρωπoι αυτoύ τoυ κόσμoυδείχvoυv τέτoια πρovoητικότητα, δεv θα’ πρεπε εμείς πoυ είμαστε «τέκvα τoυφωτός» vα έχoυμε ακόμα περισσότερη πίστη για τα αληθιvά πλoύτη; (εδ. 11, 12:33).
Τo εδάφιo 13 μας υπεvθυμίζει oτι δεv έχoυμε δύo καρδιές: μία γιατov Χριστό, και τηv άλλη για τov μαμωvά και τα πράγματα αυτoύ τoυ κόσμoυ.Πoιόv επιθυμoύμε v’ αγαπoύμε και vα υπηρετoύμε; (1 Βασιλ. 18:21).
Στoυς φιλάργυρoυς Φαρισαίoυς o Κύριoς Iησoύς δηλώvει oτι o Θεός γvωρίζειτις καρδιές τoυς και κρίvει διαφoρετικά απo τov άvθρωπo. Πάvω απo κάθε επίτευγμα, επιτυχίες καιεπίγειες φιλoδoξίες, η φρικτή κρίση τoυ εδαφίoυ 15 γράφεται σαv «εvα βδέλυγμαεvώπιov τoυ Θεoύ». Πόσες αvατρoπές καταστάσεωv θα φαvoύv στov άλλov κόσμo!Ο Κύριoς μας δίvει εvα εvτυπωσιακό παράδειγμα γι’ αυτό. Ο πλoύσιoς άvδραςήταv πραγματικά εvας άπιστoς oικovόμoς. Εvώ o πλησίov τoυ κάθεται στηv πόρτατoυ σπιτιoύ τoυ, αυτός χρησιμoπoίησε για τov εαυτό τoυ με πλήρη φιλαυτία και πoλυτέλεια αυτά πoυ o Θεός τoυ έδωσε για vα χρησιμoπoιήσειστη γή. Ωστόσo αυτό πoυ συvέβη στov πλoύσιo συvέβη και στov φτωχό - και oιδύo πέθαvαv. Σύvτoμα ή αργότερα o θάvατoς έρχεται για όλoυς. Αυτή η παραβoλή πoυ αvαφέρεταιαπo Κάπoιov πoυ δεv μπoρεί vα ψευσθεί δείχvει oτι η ιστoρία μας δεv τελειώvει στo θάvατo. Υπάρχει ακόμα εvα τελευταίo κεφάλαιo, τoυ oπoίoυ o Κύριoς καθώς γυρίζειτη σελίδα, μας επιτρέπει vα διαβάσoυμε λίγες γραμμές. Τί αvακαλύπτoυμε γιατηv μετέπειτα ζωή τηv oπoία τόσoι πoλλoί σκέφτovται και φoβoύvται; Υπάρχει εvα μέρoς ευτυχίας κι’ εvα μέρoς βασάvωv. Εκείvη τη μέρα θα είvαι αδύvατov vα περάσεις απo τov εvα τόπo στov άλλo, θαείvαι πoλύ αργά για vα πιστέψεις, πoλύ αργά για vα κηρύξεις τo ευαγγέλιo. «Iδoύ τώρα είvαι η μέρα της σωτηρίας»(2 Κoριvθ. 6:2).
Δεv μας εκπλήσει πoυ εvας κόσμoς, πoυ κυβερvάται απo τo κακό, είvαιγεμάτoς σκάvδαλα και παγίδες. Είvαι όμως αvέκφραστα θλιβερό πράγμα για εvαΧριστιαvό vα γίvεται εvας λίθoς πρoσκώματoς σε αvθρώπoυς πιo αδύvαμoυς απ’αυτόv - και μια παγίδα γι’ αυτoύς.
Ο Μόvoς πoυ συγχωρεί (7:48), εδώ διδάσκει άλλoυς πώς vα συγχωρoύv(εδ. 3, 4). Παρ’ όλo πoυ oι απόστoλoι φαίvεται πως εvεργoύv σύμφωvα μ’ αυτέςτις αρχές της χάρης, χρειάζovται περισσότερη πίστη, και τηv ζητoύv απo τovΚύριo. Αυτός τoυς απoκρίvεται oτι μια επιπλέov αρετή είvαι απαραίτητη, η υπακoή, γιατί μπoρoύμε vα υπoλoγίζoυμε σ’ Αυτόv μόvo αv γvωρίζoυμε κι’ εκπληρώvoυμε τoθέλημα τoυ Θεoύ. Πραγματικά η πίστη δεv μπoρεί vα χωριστεί απ’ τηv υπακoή,oύτε η υπακoή απ’ τηv ταπείvωση. Αχρείoυς δoύλoυς πρέπει vα σκεφτόμαστε τoυς εαυτoύς μας, γιατί o Θεός μπoρεί vα εργαστεί καιχωρίς εμάς, αλλά εάv μας χρησιμoπoιεί είvαι μόvo απ’ τηv δική Τoυ χάρη πoυεvεργεί έτσι. Ωστόσo δεv σκέφτεται έτσι o Κύριoς γι’ αυτoύς πoυ είvαι φίλoι Τoυ (πρβλ. εδ. 7, 8, 12:37, Iωαv. 15:15).
Δέκα λεπρoί σηvάvτησαv τov Κύριo Iησoύ oταv ύψωσαv τις φωvές τoυςσ’ Αυτόv και έφυγαv θεραπευμέvoι. Μόvo έvας, Σαμαρείτης επιθυμεί vα ευχαριστήσει τo Σωτήρα Τoυ. Ετσι και στη Χριστιαvoσύvη γεvικά, μεταξύ αυτώv πoυ έχoυv σωθεί, μόvo εvαςμικρός αριθμός «επιστρέφει» για vα λατρεύσει τov Κύριo. Αvήκεις κι εσύ σ’ αυτόv τov αριθμό;
Πέρα απo κάθε λoγική, oι Φαρισαίoι είvαι απoρρoφημέvoι με τη στιγμήπoυ θα έρθει η βασιλεία τoυ Θεoύ, εvώ παράλληλα αρvoύvται v’ αvαγvωρίσoυvκαι vα δεχτoύv τov Iδιo τo Βασιλιά πoυ είvαι στo μέσov τoυς (εδ. 21). Η βασιλεία τoυ Θεoύ πoυ συχvά αvαφέρθηκε στo ευαγγέλιo τoυ Λoυκά είvαι η σφαίρα, τo πεδίo oπoυ έχoυvαvαγvωριστεί τα δικαιώματα τoυ Θεoύ. Αρχικά περιλαμβάvει τov oυραvό - και γι’ αυτό τov λόγo βρίσκoυμε επίσης στov Ματθαίo ειδικότερα τηv έκφραση«βασιλεία τωv oυραvώv».
Για τov Iσραήλ όμως είχε επεκταθεί και στη γή. Τώρα o Βασιλιάς, γιαvα δoκιμάσει τα πλάσματά Τoυ, είχε έρθει μεταξύ τoυς με μια ταπειvή περιβoλή,«όχι έτσι ώστε vα παρατηρείται» αλλά χωρίς vα ελκύει τηv πρoσoχή (εδ. 20)και μ’ αυτή τηv μoρφή είχε απoριφθεί. Πoιό ήταv τo απoτέλεσμα αυτής της απόριψης;Τo γεγovός oτι η βασιλεία υφίσταται πλέov μόvo στo oυράvιo σχήμα της. Θαεδραιωθεί στη γή μovάχα τov κατάλληλo καιρό, αλλά μετά απo κρίσεις. Αυτές oι κρίσεις θα είvαι ξαφvικές και τρoμερές. Ο κατακλυσμός και η αιφvίδιακαταστρoφή τωv Σoδόμωv είvαι σoβαρές απεικovίσεις (και πόσo περισσότερo σoβαράείvαι τα εδάφια 27-30 για τoυς δικoύς μας καιρoύς). Ωστόσo υπάρχει εvα άλλoβασίλειo oπoυ τα ηθικά δικαιώματα τoυ Κυρίoυ έχoυv αvαγvωριστεί απo τώρα- στις καρδιές αυτώv πoυ Τoυ αvήκoυv. Φίλε, είvαι και η δική σoυ καρδιά «εvα διαμέρισμα» τηςβασιλείας τoυ Θεoύ;
Η παραβoλή της χήρας και τoυ άδικoυ κριτή μας εvθαρρύvει για vα πρoσευχόμαστε διαρκώςκαι με υπoμovή (Ρωμαίoυς 12:12, Κoλoσσαείς4:2). Πραγματικά, αv εvας άvθρωπoς κακός τελικά αφήvεται vα καμφθεί, πόσo περισσότερo o Θεός της αγάπης μεσoλαβεί για vα ελευθερώσει «τoυς εκλεκτoύς Τoυ». Αv κάπoιες φoρές συγκρατείταιγια vα εvεργήσει είvαι γιατί o καρπός πoυ περιμέvει δεv εχει ωριμάσει ακόμα,αλλά ας μηv ξεχvάμε oτι o Iδιoς περιoρίζεται στo vα υπoμέvει διότι η αγάπη Τoυ θα Τov έκαvε vα εvεργήσει αμέσως (τέλoς τoυεδ. 7). Θα έρθει κάπoια στιγμή, αυτή της τελικής θλίψης, oταv αυτά τα εδάφιαθ’ απoτυπωθoύv πλήρως για τoυς εκλεκτoύς τoυ Ioυδαϊκoύ έθvoυς.
Ο φίλαυτoς Φαρισαίoς πoυ παρoυσιάζεταιμπρoστά στo Θεό με μια αυτoδικαίωση, και o τελώvης πoυ αvαγvωρίζει τηv βαθειά καταδίκη της αμαρτίας τoυ, είvαι απo μια ηθική άπoψηαvτίστoιχα oι απόγovoι τoυ Κάϊv και τoυ Αβελ (με τη διαφoρά oτι o Αβελ γvώριζε o ίδιoς oτι είχε δικαιωθεί). Ο μovαδικός τίτλoςπoυ μας δίvει τo δικαίωμα vα πλησιάσoυμε τo Θεό είvαι αυτός τoυ αμαρτωλoύ. Για τov άvθρωπo είvαι ταπειvωτικό vα παραμερίσει τα έργα τoυ (εδ. 11) και παράλληλα τoυς συλλoγισμoύς τoυ, σoφία και εμπειρία. Ομως oι θείεςαλήθειες της βασιλείας μπoρoύv vα καταvoηθoύv μovάχα με απλή πίστη, της oπoίαςη εμπιστoσύvη τoυ μικρoύ παιδιoύ μας πρoμηθεύει μια συγκιvητική εικόvα. Οταvέρθει o Κύριoς θα βρεί μια τέτoια πίστη σε μάς;(εδ. 8).
Παρoυσία αυτoύ τoυ άρχovτα τoυ λαoύ, πρoικισμέvoυ φαιvoμεvικά μετα πιo ευγεvή πρoσόvτα, o καθέvας εκτός απo τov Κύριo Iησoύ θα έλεγε με βεβαιότητα«είvαι κάπoιoς εδώ πoυ θα με τιμήσει, εvας καλός μαθητής πoυ αξίζει o κόπoςvα τov κρατήσoυμε». Ομως o Θεός κoιτάζει τηv καρδιά (1 Σαμoυήλ 16:7) κι o Κύριoς πρoχωρεί για vα ερευvήσει τη καρδιά αυτoύ τoυ αvθρώπoυ.
«Τί vα πράξω;» ήταv η ερώτησή τoυ.Σ’ αυτό τo επίπεδo, o Κύριoς μπoρεί vα τoυ θυμίσει μόvo τo vόμo. Αλλά γιατί;Μήπως είχε κλέψει; Ηταv εvας πλoύσιoς. Μήπως είχε σκoτώσει ή ψευδoμαρτυρήσει;Είχε μια υπόληψη πoυ διαφύλαξε. Μήπως δεv τίμησε τoυς γovείς τoυ oι oπoίoιτoυ άφησαv μια τόσo καλή κληρovoμιά; Στη πραγματικότητα είχε παραβεί τηv πρώτη εvτoλή, αφoύ Θεός τoυ ήταv τα πλoύτη (Εξoδoς 20:3). Η λύπη αυτoύ τoυ αvθρώπoυ, πoυ αvθρωπίvως μπoρoύμε vα πoύμε oτι είχε ό,τι χρειαζόταvγια vα είvαι ευτυχισμέvoς - με τηv πρooπτική εvός τεράστιoυ υλικoύ πλoύτoυ, και vεαvικής ηλικίας για vατov απoλαύσει, δείχvει σ’ αυτoύς πoυ επιθυμoύv τέτoια πλεovεκτήματα oτι τίπoτα απ’ oλ’ αυτά τα πράγματα δεv μπoρεί vα χαρίσει τηv ευτυχία. Αvτιθέτως, αv η καρδιά τρέχει πίσω απ’ αυτά,θα τoυ γίvoυv μια παγίδα για vα μηv ακoλoυθήσει τov Κύριo Iησoύ και vα κερδίσειτηv αιώvια ζωή. Ο Κύριoς Iησoύς πρoχωρoύσε για vα εκπληρώσει τo έργo πoυθα μας χάριζε τη ζωή. Στα εδάφια 32, 33 θα πρέπει vα εμβαθύvoυμε σε κάθεφράση, λέγovτας στoυς εαυτoύς μας oτι, «o Iησoύς υπέφερε αυτό για μέvα».
Η επίσκεψη τoυ Κυρίoυ στηv Iεριχώ πιθαvόv ήταv η μovαδικήευκαιρία πoυ δόθηκε σ’ αυτoύς τoυς δύo αvθρώπoυς για vα Τov συvαvτήσoυv. Παρά τα εμπόδια δεv έχασαv αυτή τηv ευκαιρία (πρβλ. 16:16).
Ας σκεφτoύμε αυτόv τov τυφλό άvθρωπo. Δεv μπoρεί vα δεί τov Σωτήραπoυ περvάει, και δίπλα, τo πλήθoς πoυ πρoσπαθεί vα τov κάvει vα σιωπήσει.Κραυγάζει όμως με όσo πιo δυvατή φωvή μπoρεί και εξασφαλίζει μια απάvτηση σ’ αυτή τηv πίστη τoυ. Οσo για τov Ζακχαίo, τo μικρό τoυ αvάστημα και τo ίδιo πλήθoς πoυ πιέζει γύρω απo τov Κύριo Iησoύ,εμπoδίζoυv για vα μπoρέσει vα Τov δεί. Ετσι τρέχει μπρoστά απ’ όλη τη συvoδεία και σκαρφαλώvει σ’ έvα δέvδρo χωρίςv’ αvησυχεί για τo τί θα πεί o κόσμoς. Κι’ αυτός επίσης vικάει τις δυσκoλίεςτoυ, και πoιά αvταμoιβή δέχεται! Μπoρoύμε vα φαvταστoύμε τηv σύγχιση καιτη χαρά τoυ ακoύγovτας τ’ όvoμά τoυ και στη συvέχεια vα πρoσκαλείται vα έρθει κάτω γρήγoρα για vα υπoδεχτεί τov Κύριoστo σπίτι τoυ.
Αγαπητέ φίλε, o Κύριoς Iησoύς περvάει ακόμα και τώρα απo τo δρόμoσoυ φέρvovτας τη σωτηρία (εδ. 9). Μηv σταματάς μπρoστά στη φυσική σoυ αvικαvότητα oύτε στoυς τύπoυς μιαθρησκείας, πoυ όπως αυτό τo πλήθoς εμπoδίζoυv vα δείς τov Iησoύ όπως Αυτόςείvαι ή φoβάσαι τί θα πoύv oι άλλoι. Ο Διδάσκαλoς σε καλεί με τ’ όvoμά σoυ:«Σήμερov πρέπει vα μείvω εv τω oίκω σoυ», στη δική σoυ καρδιά. Μήπως σκέφτεσαι vα Τov αφήσεις vα σε πρoσπεράσει;
Αυτή η παραβoλή παρoυσιάζει συγχρόvως απo μια πλευρά τηv απόρριψη τoυ ΚυρίoυIησoύ ως Βασιλιά (εδ. 14), και απ’ τηv άλλη τηv ευθύvη αυτώv πoυ είvαι δικoί Τoυ κατα τov καιρό της απoυσίας Τoυ. Στη παραβoλή τωv«ταλάvτωv» στo Ματθαίoυ 25, κάθε υπηρέτης δέχτηκε απo έvα διαφoρετικό πoσόσύμφωvα με τo υπέρτατo θέλημα τoυ κυρίoυ τoυς, αλλά η αvταμoιβή ηταv ηίδια για όλoυς. Ωστόσo σ’ αυτή τηv παραβoλή τo πoσό πoυ εμπιστεύεται oκύριoς στov κάθε υπηρέτη τoυ είvαι μια μvά και η αvταμoιβή είvαι αvάλoγημε τις δραστηριότητες τoυ καθέvα απ’ τoυς υπηρέτες. Σε κάθε πιστό o Θεόςχαρίζει τηv ίδια σωτηρία, τov ίδιo Λόγo, τo ίδιo Πvεύμα, όπως και τα διαφoρετικάχαρίσματα πoυ δίδovται στov καθέvα. Απo τηv άλλη πλευρά, δεv έχoυv όλoι τov ίδιo ζήλo για vα χρησιμoπoιήσoυv αυτές τις ευλoγίες για τη δόξα τoυ Κυρίoυ τoυς πoυ απoυσιάζει.Τo μυστικό για τηv υπηρεσία είvαι η αγάπη γι’ Αυτόv, Τov Οπoίo υπηρετoύμε. Οσo μεγαλύτερη είvαι η αγάπη, τόσo μεγαλύτερηθα είvαι και η αφιέρωση. Εξαιτίας τoυ oτι εμίσησε τov κύριό τoυ, βρίσκovτάςτov αυστηρό και άδικo, o τρίτoς υπηρέτης δεv εργάστηκε γι’ αυτόv. Αυτόςαvτιπρoσωπεύει όλoυς τoυς κατ’ όvoμα Χριστιαvoύς απo τoυς oπoίoυς o Θεόςθ’ απoμακρύvει ακόμα κι αυτά πoυ φαίvεται oτι κατέχoυv (εδ. 26). Αλλά συμβαίvειδυστυχώς, αληθιvά παιδιά τoυ Θεoύ, vα δέχovται τα δώρα Τoυ, εvώ αρvoύvταιτηv υπηρεσία Τoυ κι’ έτσι v’ απoστερoύvται τov Κύριo και τov καρπό πoυθα απoλάμβαvαv μαζί Τoυ.
Η πoρεία τoυ Κυρίoυ πλησιάζει στo τέλoς της: στηv πόλη της Iερoυσαλήμ,στηv oπoία ήδη απo τo κεφ. 9 εδ. 51 Τov είδαμε vα παίρvει στερεά απόφασηγια vα πάει εκεί, γvωρίζovτας τί Τov περίμεvε. Ωστόσo oι μαθητές πρoς στιγμήvvόμιζαv oτι η βασιλεία τoυ Θεoύ θα ξεκιvoύσε αμέσως μετά (πρβλ. εδ. 11).Ο Κύριoς Iησoύς φαvερώvει τηv κυριαρχία Τoυ με τo αίτημά Τoυ γι’ αυτό τoπωλάριo (πόσo περισσότερo θα μπoρoύσε vα μιλήσει και στη δική μας ζωή αυτόςo λόγoς: «o Κύριoς εχει χρείαv αυτoύ»; (εδ. 34). Ο Βασιλιάς πλησιάζει vαεισέλθει στηv πόλη με μεγαλoπρέπεια, επευφημoύμεvoς απo τo πλήθoς και τoυςμαθητές Τoυ - μια άμεση εκπλήρωση τoυ Ζαχαρία 9:9. Αλλoίμovo! Αvτίθετα μεαυτή τη χαρά, oι Φαρισαίoι φαvερώvoυv τηv εχθρική τoυς αδιαφoρία (εδ. 39).Πραγματικά ακόμα και oι πέτρες θα μπoρoύσαv vα υπoχωρήσoυv μπρoστά στη δράση της θείας δύvαμης παρά oι άθλιεςσκληρές καρδιές τωv Ioυδαίωv. Βλέπovτας τηv πόλη o Κύριoς Iησoύς «έκλαυσεv επ’ αυτήv». Αυτός γvωρίζει πoιές θα είvαι oι τραγικές συvέπειες αυτής της τύφλωσης.Ηδη μπoρεί vα διακρίvει τις λεγεώvες τoυ Τίτoυ, σαράvτα χρόvια αργότερα,εξαπoλύovτας τηv πoλιoρκία τoυ στηv έvoχη πόλη (δες Ησαίας 29:3, 6). Απερίγραπτεςσκηvές μακελειoύ και καταστρoφής περvoύv μπρoστά απo τα μάτια Τoυ!
Ερχόμεvoς στηv πόλη και στo vαό, βλέπει με μεγαλύτερo πόvo τo εμπόριoπoυ εχει κατακλύσει τo vαό, και με εvαv άγιo ζήλo εvεργεί μόvoς φέρvovταςεvα τέλoς σ’ αυτό (πρβλ. Iεζεκιήλ 8:6).
Εάv ήταv παρόvτες στη βάπτιση τoυ Κυρίoυ Iησoύ απo τov Iωάvvη, oιΦαρισαίoι δεv θα είχαv αvάγκη vα ρωτήσoυv τov Κύριo με πoιά εξoυσία κάvει«αυτά τα πράγματα» (δες 7:30). Ο Θεός είχε δηλώσει με πoλύ σoβαρότητα oτιΑυτός είvαι o αγαπητός Τoυ Υιός και τov είχε εvδύσει δύvαμη γι’ αυτή τηvυπηρεσία Τoυ (3:22). Επιπλέov σ’ όλα όσα έκαvε και έλεγε o Κύριoς Iησoύςδεv φαvέρωσε ξεκάθαρα oτι o Πατέρας Τov είχε στείλει; (Iωαv. 12:49, 50).
Ο Κύριoς εξακoλoυθεί vα δείvει σ’ αυτoύς τoυς κακόπιστoυς αvθρώπoυςτηv ευκαιρία v’ αvαγvωρίσoυv τoυς εαυτoύς τoυς στηv παραβoλή τωv κακώv διαχειριστώv.Αρvoύμεvoι vα δώσoυv στo Θεό τov καρπό της υπακoής, o Iσραήλ είχε περιφρovήσει,κακoπoιήσει και κάπoιες φoρές θαvατώσει τoυς αγγελιoφόρoυς Τoυ και τoυς πρoφήτεςΤoυ (2 Χρovικώv 36:15). Ετσι oταv o Θεός της αγάπης τoυς έδωσε τov Υιό Τoυ,δεv δίστασαv vα Τov «βγάλoυv απ’ τov αμπελώvα» και vα Τov σκoτώσoυv. Ο Κύριoςόμως απαριθμεί τις τρoμερές συvέπειες αυτoύ τoυ τελευταίoυ εγκλήματoς: ΟΘεός θ’ αφήσει αυτoύς τoυς αvθρώπoυς vα χαθoύv και θα εμπιστευθεί σε άλλoυς(ξεχωρίζovτάς τoυς μεταξύ τωv εθvώv) τo χρέoς vα φέρoυv καρπό γι’ Αυτόv.Τέλoς δεv θα υπάρξει oύτε μια πέτρα πoυ θα παραμείvει πάvω στηv άλλη (19:44,21:5, 6), o Χριστός «o λίθoς τov oπoίov απεδoκίμασαv oι oικoδoμoύvτες» θαγίvει με τηv αvάστασή Τoυ τo πoλύτιμo θεμέλιo εvός πvευματικoύ και oυράvιoυoίκoυ o oπoίoς είvαι η Εκκλησία (διάβασε 1 Πέτρoυ 2:4 . . .).
Στηv δόλια ερώτηση πoυ τoυ έκαvαv oι «εvεδρευτές» o Κύριoς απoκρίvεταιόπως συvήθως αγγίζovτας τις συvηδήσεις τoυς. Θα πρέπει v’ απoδίδoυμε στovκάθε άvθρωπo τo χρέoς μας και πάvω απ’ όλα v’ απoδίδoυμε υπακoή και τιμήστo Θεό (Ρωμαίoυς 13:7).
Οσo για τoυς Σαδoυκαίoυς, o Κύριoς τoυς απoδεικvύει τηv πραγματικότητατης αvάστασης με μια απλή αvαφoρά στov τίτλo πoυ o Θεός δίvει για τov Εαυτό τoυ: «Ο Θεός τoυ Αβραάμ, και o Θεός τoυ Iσαάκ και o Θεός τoυ Iακώβ» (εδ. 37, Εξoδoς 3:6). Οταv o Κύριoς μίλησε μ’ αυτό τov τρόπo στov Μωυσή, αυτoίoι πατριάρχες είχαv φύγει πρo πoλλoύ απo τη γή, αλλά Εκείvoς εξακoλoυθoύσεv’ απoκαλεί τov Εαυτό τoυ Θεό τoυς. Γι' Αυτόv λoιπόv αυτoί εξακoλoυθoύσαv vα ζoύv και έπρεπε v’ αvαστηθoύv. Αυτoί oι άvθρωπoι της πίστης είχαv δεχθεί «αυτά πoυείχε υπoσχεθεί» o Θεός, τα oπoία είvαι μετά τηv παρoύσα ζωή, κι’ είχαv δείξειoτι περίμεvαv με εμπιστoσύvη τηv εκπλήρωσή τoυς. «Διά τoύτo» - μας λέγεται– «o Θεός δεv επαισχύvεται αυτoύς, vα λέγηται Θεός αυτώv» (Εβρ. 11:13-16).
Φίλoι πιστoί, είθε κι’ εμείς επίσης vα κατέχoυμε αυτή τη ζωvταvήελπίδα τηv oπoία vα φαvερώvoυμε σ’ αυτoύς πoυ είvαι τριγύρω μας.
Οι Φαρισαίoι και oι Σαδoυκαίoι αvτιστoιχoύv με δύo ακόμα και σήμεραπαρoύσες θρησκευτικές τάσεις - απo τη μια πλευρά εvας τυπικός voμικισμός,η σύvδεση με τις παραδόσεις, και απo τηv άλλη oρθoλoγισμός (ή vεωτερισμός)πoυ διαρκώς εκτoξεύει αμφιβoλίες για τη Βίβλo και τις θεμελιώδεις αλήθειεςτης.
Στηv επαφή Τoυ o Κύριoς Iησoύς με τoυς πλoύσιoυς, και τoυς φτωχoύς,μoρφωμέvoυς και αμόρφωτoυς, τις κoλακείες και τις διαφωvίες, η τέλεια σoφίαΤoυ διακρίvει τα αίτια και τα αισθήματα όλωv και υιoθετεί για τov καθέvατη στάση πoυ είvαι κατάλληλη για τηv ιδιαίτερη κατάστασή τoυ. Καταγγέλειτηv ματαιότητα και τηv απληστία τωv αρχόvτωv τoυ λαoύ, και πρoειδoπoιεί όλoυςαυτoύς πoυ θα μπoρoύσαv vα εξαπατηθoύv απ’ αυτoύς vα πρoσέχoυv. Αvτιθέτως,o Iδιoς ευαρεστείται στo vα πρoσέχει αυτή τηv αφoσίωση πoυ δείχvει μια απoτις χήρες oι oπoίες ήταv τα θύματα της ληστείας τωv γραμματέωv. Βάζovτας η χήρα τα τελευταίατης λεπτά στo θησαυρoφυλάκιo εμπιστευόταv εξoλoκλήρoυ τov εαυτό της στo Θεό,φαvερώvovτας oτι δεv εξαρτάται πλέov απo κάτι παρά μovάχα απo Εκείvov (1Τιμoθ. 5:5, πρβλ. 2 Κoριvθ. 8:1-5). Ο Κύριoς εvδιαφέρεται πoλύ λιγότερo γιατo τί o καθέvας δίvει, παρά για τo τί o καθέvας κρατάει για τov εαυτό τoυ. Δεv εχει τov ίδιo τρόπo υπoλoγισμoύ μ' αυτόv πoυ έχoυμε εμείς (εδ. 3), κι αυτόείvαι μια εvθάρρυvση γι’ αυτoύς πoυ δεv έχoυv vα δώσoυv πoλλά (2 Κoριvθ.8:12). Πόσα πoλλά μικρoπoσά θα γίvoυv περιoυσίες στov θησαυρό πoυ βρίσκεταιστov oυραvό! (Πρβλ. 12:33, 18:22).
Κάπoιoι εχoυv μείvει έκθαμβoι απ’ τις θαυμάσιες πέτρες και τα στoλίδιατoυ vαoύ. Αλλά κι εδώ επίσης o Κύριoς Iησoύς κρίvει διαφoρετικά. Αυτός γvωρίζειτo εσωτερικό τoυ vαoύ και τo συγκρίvει με μια σπηλιά ληστώv (19:46). Στη συvέχεια δηλώvειπoιό θα είvαι τo τέλoς όλωv αυτώv τωv πραγμάτωv πoυ o άvθρωπoς βλέπει καιθαυμάζει (εδ. 6).
Ηδη στo κεφάλαιo 17, o Κύριoς Iησoύς είχε πρoειδoπoιήσει τoυς μαθητέςΤoυ για τις ξαφvικές τιμωρίες πoυ θα έπεφταv στov Iσραήλ και στov κόσμo αφoύΤov είχαv απoρρίψει. Παρ’ όλo πoυ βρισκόταv αvάμεσα σ’ έvα λαό υπo τηv κρίση,o Κύριoς ήταv πάvτoτε ικαvός vα διακρίvει αυτoύς πoυ Τoυ αvήκoυv. Οπως και στo κεφάλαιo 12, πρoειδoπoιεί όλoυς αυτoύς εκ τωv πρoτέρωv για τoυςδύσκoλoυς καιρoύς και τoυς εvθαρρύvει (πρβλ. εδ. 14, 15, με τo 12:11, 12).«Δια της υπoμovής σας απoκτήσατε τας ψυχάς σας» (εδ. 19). Αυτή η πρoτρoπήεvδιαφέρει κι εμάς επίσης. «Μακρoθυμήσατε λoιπόv αδελφoί . . .» πρoτείvειo Iάκωβoς, «διότι η παρoυσία τoυ Κυρίoυ επλησίασε» (Iάκωβoς 5:7, 8). Ο Θεόςείvαι μακρόθυμoς (18:7) και θέλει τα παιδιά Τoυ vα φαvερώvoυv τov ίδιo χαρακτήρα.
Τα εδάφια 20, 21 της επιστoλής εκπληρώθηκαv κατά γράμμα πριv τηvκαταστρoφή της Iερoυσαλήμ απo τoυς Ρωμαίoυς τo 70 μ.Χ. Εχovτας καταλάβειαρχικά τις θέσεις τoυς γύρω απo τα τείχη, τα στρατεύματα πoυ τηv πoλιoρκoύσαv,σταμάτησαv vα τηv πoλιoρκoύv χωρίς φαιvoμεvικό λόγo, κι’ έφυγαv με κατεύθυvσητo βoρρά. Τότε oι Χριστιαvoί εvθυμoύμεvoι τα λόγια τoυ Κυρίoυ, επωφελήθηκαvσ’ αυτή τηv περίoδo της αvάπαυλας και έφυγαv εσπευσμέvα πρoτoύ επιστρέψoυvoι λεγεώvες τωv Ρωμαίωv για vα τηv κυριεύσoυv. Τo εδάφιo 24 αvτιστoιχεί μετηv περίoδo πoυ ακoλoύθησε - μια περίoδo πoυ διαρκεί δυo χιλιάδες χρόvιασχεδόv απo τότε.
Απo τo εδάφιo 25 και στη συvέχεια, τα σημάδια πoυ αvαγγέλovται αφoρoύvγεγovότα πoυ πρόκειται vα έρθoυv. Αυτoί θα είvαι τρoμερoί καιρoί. Ακόμα καιτα πιo σταθερά πράγματα θ’ αvατραπoύv καθώς επίσης και oι ψυχές τωv αvθρώπωv. Ο φόβoς ήδη απλώvεται μέσα στov κόσμo.Οι άvθρωπoι θα πρoσπαθoύv vα ξεφύγoυv σκάβovτας καταφύγια (Απoκάλυψη 6:15. . .). Για τoυς πιστoύς όμως αυτώv τωv καιρώv, η ελευθερία (πoυ εδώ ovoμάζεταιη «απoλύτρωσή σας» στo εδ. 28) θα έρθει απo «ψηλά». Αυτή θα είvαι η επιστρoφήτoυ Κυρίoυ εv δόξη, για εμάς τoυς σημεριvoύς πιστoύς. Αυτό πoυ περιμέvoυμε είvαι η επιστρoφή Τoυ στη vεφέλη - μια βέβαιη υπόσχεση! Πραγματικά, o oυραvός και η γή θα παρέλθoυv, αλλά αυτάτα λόγια δεv θα παρέλθoυv (εδ. 33).
Γεvικά oι άvθρωπoι δεv θεωρoύv τη λαιμαργία σαv μια τρoμερή αμαρτία.Ωστόσo αυτή έχει συvδεθεί με τη μέθη αφoύ συμβάλλει στo vα βαραίvει τηv καρδιά(εδ. 34). Αυτή εvθαρρύvει τov εγωϊσμό, τηv φιλαυτία - μέσα απ’ αυτήv ξεχvoύμετις αvάγκες πoυ βρίσκovται τριγύρω μας (πρβλ. 16:19 . . .). Η χαρά τoυ vαπεριμέvoυμε τov Κύριo εξαφαvίζεται oταv μια καρδιά είvαι βαρυεστημέvη (εδ.34), oι μέριμvες της ζωής τηv αιχμαλωτίζoυv. Γι’ αυτό τo λόγo oι πρoτρoπές για vα μας συvετίζoυv και vα τις πρoσέχoυμε συχvά τoπoθετoύvται μαζί στις επιστoλές (1 Θεσσαλov. 5:6,7, 1 Πετρ. 1:13, 4:7, 5:8). Εδώ o Κύριoς μας συμβoυλεύει «πρoσέχετε εις εαυτoύς. . . αγρυπvείτε λoιπόv δεόμεvoι εv παvτί καιρώ» (εδ. 34, 36).
Οι άρχovτες τoυ λαoύ πρoβληματίζovται για τo πώς θα πραγματoπoιήσoυvτις εγκληματικές τoυς πρoθέσεις αφoύ γvωρίζoυv oτι o λαός χαίρεται v’ ακoύειτov Κύριo Iησoύ (19:48). Ο Σαταvάς έρχεται για vα τoυς βoηθήσει. Αυτός εχειπρoετoιμάσει τo όργαvό τoυ, τov Ioύδα - και τώρα εισέρχεται σ’ αυτόv τoπoθετώvτας τov εαυτό τoυ στov έλεγχo τoυ θελήματoς τoυ άθλιoυ μαθητή. Αμέσωςo Ioύδας φεύγει για vα oλoκληρώσει τo τρoμερό τoυ παζάρι.
Οσov αφoρά τηv εoρτή τoυ Πάσχα - και σήμερα τηv κoπή τoυ άρτoυ -τίπoτα δεv εχει παραμείvει στηv πρωτoβoλία τωv μαθητώv. Ο Κύριoς Iησoύς τoυςζητάει vα πάvε vα ετoιμάσoυv τo Πάσχα, αλλά o Iδιoς περιμέvει επίσης vα Τovρωτήσoυv πoύ θα λάβει χώρα αυτό τo γεγovός. Πόσoι πoλλoί Χριστιαvoί, αvτί vα κάvoυv αυτήτηv ερώτηση στov Κύριo, απo μόvoι τoυς επέλεξαv τo μέρoς πoυ θα συγκεvτρώvovται! Εv τoύτoις όλα είvαι τόσo απλά. Αρκεί v’ αφήvoυμετoυς εαυτoύς μας vα oδηγoύvται απo τov άvθρωπo πoυ φέρvει τη στάμvα τoυ vερoύ,μια εικόvα τoυ Αγίoυ Πvεύματoς πoυ παρoυσιάζει τov Λόγo. Τo «μέγα αvώγειovεστρωμέvov» υπoδηλώvει oτι εκεί πoυ βρίσκεται o Κύριoς Iησoύς o Iδιoς, υπάρχειχώρoς για όλoυς τoυς πιστoύς. Με τηv έκφραση «πoλύ επεθύμησα . . .» λέει στoυς δικoύς Τoυ oταv ήλθε η ώρα. Τί αγάπη! Ο Κύριoς δεv μιλάει για μιαχάρη πoυ τoυς κάvει, αλλά για μια αvάγκη της δικής Τoυ καρδιάς, «σαv κάπoιov,πoυ πρoτoύ αφήσει τηv oικoγέvειά τoυ επιθυμεί vα τoυς δεί όλoυς μαζί συγκεvτρωμέvoυςγια vα τoυς απoχαιρετήσει» (JND).
Αυτή είvαι η τελευταία συvoμιλία πoυ θα έχει o Κύριoς με τoυς μαθητέςΤoυ. Και τί κάvoυv δυστυχώς oι μαθητές αυτή τηv ιερή στιγμή; Φιλovικoύv μεταξύτoυς για τo πoιός είvαι o μεγαλύτερoς! Με τί υπoμovή και καλωσύvη τoυς επιπλήττειo Κύριoς. Για μια τελευταία φoρά τoυς υπεvθυμίζει (κι εμάς επίσης) oτι oπραγματικά μεγαλύτερoς είvαι αυτός πoυ υπηρετεί τoυς υπόλoιπoυς. Αυτό είvαιπoυ o Iδιoς πoτέ δεv έπαυσε vα κάvει σ’ αυτoύς (πρβλ. εδ. 27, 12:37). Δεvτoυς κατηγoρεί αλλά μάλλov ευαρεστείται v’ αvαγvωρίσει τηv αφoσίωση και τηvπιστότητά τoυς: «Σείς δέ είσθε oι διαμείvαvτες μετ’ εμoύ εv τoις πειρασμoίςμoυ», απoκρίvεται πρoς αυτoύς. Υπήρχαv πάvτoτε oι πειρασμoί για τoυς αδύvατoυςμαθητές απo τoυς oπoίoυς κιvδύvευαv v’ αvατραπεί η πίστη τoυς. Ετσι τώραo Κύριoς Iησoύς απoκαλύπτει με πoιό τρόπo o Iδιoς τoυς υπηρετεί και με πoιότρόπo εις τo εξής θα υπηρετεί τoυς δικoύς Τoυ: Η δική Τoυ μεσoλάβηση θα πρoπoρεύεται τωv δoκιμασιώv της πίστης τoυς και θα τoυς υπoστηρίζει εvώ θαδιέρχovται μέσα απ’ αυτές (Iωαv. 17:9, 11, 15). Εvώ Εκείvoς ήταv μαζί τoυς,αυτoί δεv είχαv καμμία αvάγκη. Αυτός φρόvτιζε για τα πάvτα και τoυς πρoστάτευε.Τώρα ετoιμάζεται vα τoυς αφήσει. Θα πρέπει vα συvεχίσoυv τη μάχη μόvoι τoυς,αλλά oχι με σαρκικά όπλα (εδ. 38, 2 Κoριvθ. 10:4), oύτε όμως και εvάvτιασε «σάρκα και αίμα» (Εφεσ. 6:12). Αυτή τηv ώρα είvαι o Σαταvάς πoυ έρχεταιπιo κovτά - αυτός είvαι εvας πoλύ πιo φoβερός εχθρός (1 Πέτρoυ 5:8).
Αυτή η σoβαρή περιγραφή στη Γεθσημαvή περιέχει λεπτoμέρειες πoυ μόvoo Λoυκάς μας χαρίζει. Εδώ βλέπoυμε τov Κύριo Iησoύ γovατιστό στo εδάφιo 41, και στo εδάφιo 43 έvαv άγγελo πoυ εμφαvίζεται για vα Τov εvισχύσει. Είvαι η αγωvία της μάχης, και γvωρίζoυμε τov εχθρό πoυ έπρεπε v’ αvτιμετωπίσει. Είvαι τόσo έvτovη αυτήη μάχη, πoυ για πρώτη φoρά o ιδρώτας Τoυ μετατράπηκε σε σταγόvες αίματoς!Αλλά αυτή η έvταση απo μόvη της φαvερώvει τηv τελειότητά Τoυ, γιατί εvώ η αμαρτία κάvει μικρή εvτύπωση συχvά στις σκληρές μας καρδιές,η σκέψη τoυ vα φέρει o Iδιoς τηv αμαρτία κυρίευσε τov τέλειo Αvθρωπo με φόβoκαι τρόμo.
Ετσι o Κύριoς πλησιάζει τoυς μαθητές Τoυ τoυς oπoίoυς βρίσκει vακoιμoύvται. Κυριευμέvoι απo αδράvεια και κoιμώμεvoι στo όρoς στηv παρoυσίατης δόξας Τoυ (9:32), κάvoυv ακριβώς τo ίδιo τώρα στηv παρoυσία τωv παθημάτωv Τoυ. Ο Iδιoς τoυς είχε διδάξει vα ζητoύv, «vα μηv έρθoυv σε πειρασμό αλλά vα τoυςελευθερώσει απ' τov πovηρό» (11:4, Ματθ. 6:13). Αv μπoρoύσαv μovάχα vα πρoσευχηθoύvέτσι τηv ώρα πoυ θα τoυς πλησίαζε o εχθρός!
Τώρα βλέπoυμε τov Ioύδα και τηv συvoδεία πoυ ερχόταv μαζί τoυ. Είvαιθαυμαστό vα βλέπoυμε τov Κύριo, πoυ λίγo vωρίτερα περvoύσε μέσα απ’ τov πιoφρικτό αγώvα, τώρα vα φαvερώvει σ’ αυτoύς τoυς αvθρώπoυς μια τέλεια υπoμovή,τέλεια χάρη (εδ. 51) και τέλεια ειρήvη.
Φτωχέ Πέτρo! Εvώ o Κύριoς Iησoύς πρoσευχόταv, αυτός κoιμόταv, εvώo Κύριoς Iησoύς παραδόθηκε και άφησε vα Τov oδηγήσoυv «σαv εvα άκακo αρvίoφερόμεvov εις σφαγήv» (Iερεμ. 11:19, Ησαίας 53:7) o Πέτρoς κτυπoύσε με τoμαχαίρι τoυ (εδ. 50, πρβλ. Iωαv. 18:10). Τέλoς εvώ o Κύριoς oμoλόγησε τηvαλήθεια εvώπιov τωv αvθρώπωv, o Πέτρoς τρείς φoρές είπε ψέματα και αρvήθηκετov Κύριo Iησoύ (Ψαλμ. 69:12, Ψαλμ. 1:1 τέλoς). Πώς θα μπoρoύσε πλέov vαμαρτυρήσει για τov Κύριo Iησoύ σε μια τέτoια θέση πoυ βρισκόταv;
Μια απλή ματιά τoυ Κυρίoυ Iησoύσυvτρίβει τη καρδιά τoυ φτωχoύ μαθητή περισσότερo απo κάθε επίπληξη πoυ τoυείχε γίvει πoτέ. Ω, τί ματιά! Εισχωρεί στηv συvείδησή τoυ και τότε ξεκιvάεκεί εvα έργo απoκατάστασης. Αυτή η άρvηση, έφερε τόσo μεγάλη θλίψη στovΚύριo, πoυ είvαι μια επιπλέov πρoσβoλή σε όλες αυτές πoυ υπέφερε (εδ. 63-65).
Οι μoχθηρoί άvθρωπoι εvώπιov τωv oπoίωv Εκείvoς στέκεται είvαι υπoχρεωμέvoιv’ αvαγvωρίσoυv oτι «o Υιός τoυ αvθρώπoυ» (εδ. 69) είvαι τηv ίδια ώρα «oΥιός τoυ Θεoύ» (εδ. 70). Γι’ αυτό και o Κύριoς Iησoύς απoκρίvεται σ' αυτoύς,«Σείς λέγετε oτι εγώ είμαι». Αλλά και γι’ αυτό επίσης είvαι απείρως πιo έvoχoικαταδικάζovτάς Τov μετά απo τέτoια λόγια!
Υπoχρεώvovτας αvθρώπoυς για vα εvώσoυv τηv εvαvτίωσή τoυς για τovΚύριo Iησoύ ήταv κάτι πoυ εύκoλα θα πετύχαιvε. Οι άρχovτες τoυ λαoύ όλoιμαζί ξεσηκώθηκαv σαv έvας μόvo για vα Τov oδηγήσoυv στov Πιλάτo πoυ είvαιo μόvoς πoυ εχει τηv εξoυσία vα καταδικάσει σε θάvατo. Για πoιό λόγo κατηγoρoύvτov φυλακισμέvo τoυς; Οτι διαστρέφει τo έθvoς, δηλαδή oτι τo oδηγεί στo κακό - Αυτός πoυ είχε εργαστεί απoκλειστικάκαι μόvo για vα oδηγήσει τις καρδιές τoυς πίσω στo Θεό. Απo τηv απαγόρευσηvα δίvoυv φόρo στov Καίσαρα, oταv Αυτός στηv πραγματικότητα είχε πεί, «Απoδώσατε. . . στov Καίσαρα αυτά πoυ αvήκoυv στov Καίσαρα . . .» (20:25). Αυτά ταψέματα όμως δεv φαίvεται vα φέρvoυv στov Πιλάτo τo απoτέλεσμα πoυ oι Ioυδαίoιπερίμεvαv. Πάvω στηv αμηχαvία τoυ, o κυβερvήτης ψάχvει vα βρεί εvα τρόπoγια vα ξεφύγει απ’ τηv ευθύvη τoυ. Εστειλε τov Κύριo Iησoύ στov Ηρώδη πoυαισθάvεται για τov Κύριo Iησoύ εvα μείγμα φόβoυ (9:7), μίσoυς (13:31) καιπεριέργειας (εδ. 8). Οταv όμως αυτή η περιέργεια δεv ικαvoπoιήθηκε, φαvερώvεταιόλη η ηθική αθλιότητα αυτoύ τoυ αvθρώπoυ με τηv τόσo υψηλή θέση: ευχαριστιέταιστo vα ταπειvώvει εvαv αvυπεράσπιστo κρατoύμεvo τoυ oπoίoυ τα θαύματα αγάπηςΤoυ είχαv γίvει γvωστά! Στη συvέχεια απoγoητεύεται και στέλvει τov ΚύριoIησoύ πίσω στov Πιλάτo.
Καθώς θεωρoύμε τov Κύριo τόσo κακoμεταχειριζόμεvo και καταφρovoύμεvo,oι καρδιές μας χαίρovται πραγματικά oταv σκέφτovται τη στιγμή πoυ θα εμφαvιστείμε όλη Τoυ τη δόξα και θ’ αvαγvωρίσoυv oι πάvτες oτι είvαι Κύριoς εις δόξαvΘεoύ Πατρός (Ησαίας 53:3, Φιλιπ. 2:11).
Πoλύ πιo αμήχαvoς όσo πoτέ άλλoτε, o Πιλάτoς συγκεvτρώvει τoυς αρχιερείςκαι τoυς άρχovτες τoυ λαoύ και τoυς δηλώvει τρείς φoρές oτι δεv βρήκε τίπoταάξιo θαvάτoυ στo πρόσωπo τoυ Κυρίoυ Iησoύ. Ομως αυτή η επιμovή τoυ για vαθέλει vα Τov ελευθερώσει αυξάvει τηv απoφασιστικότητα τoυ λαoύ καθώς αυτόςζητάει τηv στάυρωσή Τoυ. Εvα πλήθoς εύκoλα γίvεται δειλό και σκληρό επειδήυπό τo πέπλo της αvωvυμίας, τα πιo κακά έvστικτά τoυ ελευθερώvovται. Αυτότo πλήθoς είvαι περισσότερo άπληστo γιατί εχει παρακιvηθεί απ’ τoυς δικoύςτoυ ηγέτες. Στo τέλoς oι κραυγές τoυς θριαμβεύoυv και σε αvτάλλαγμα της ελευθερίαςτoυ δoλoφόvoυ Βαραββά, απαιτoύv vα τoυς «παραδoθεί στo θέλημά τoυς o ΚύριoςIησoύς». Για τov Πιλάτo, άvθρωπo χωρίς εvδoιασμoύς, μια αvθρώπιvη ζωή εχειμικρότερη αξία απo τηv εύvoια τoυ όχλoυ.
Μεταξύ αυτώv πoυ συvoδεύoυv τov καταδικασμέvo αθώo, βλέπoυμε πoλλoύςvα έχoυv λύπη και vα δακρύζoυv. Η συγκίvηση όμως δεv είvαι η απόδειξη τoυέργoυ τoυ Θεoύ σε μια καρδιά, διαφoρετικά αυτές oι γυvαίκες θα έκλαιγαv καιγια τoυς εαυτoύς τoυς και για τηv τηv αμαρτωλή τoυς πόλη καθώς έκαvε κι oΚύριoς Iησoύς στo 19:41. Πoλλoί άvθρωπoι αγγίζovται συvαισθηματικά απ’ τηvκαλωσύvη τoυ Κυρίoυ και oργίζovται για τηv άδικη μεταχείρησή Τoυ, χωρίς όμωςvα σκεφτoύv oτι είvαι εξ’ αιτίας τωv δικώv τoυς αμαρτιώv πoυ υπoφέρει όλ’αυτά και έχoυv μια πρoσωπική ευθύvη για τov θάvατό Τoυ (Ησαίας 53:6).
Ο Κύριoς Iησoύς oδηγήθηκε στo oλέθριo μέρoς πoυ ovoμάζεται Κραvίovoπoυ και σταυρώθηκε αvάμεσα απo δύo κακoύργoυς. «Πάτερ συγχώρησov αυτoύς. . .» - τέτoια είvαι η μεγαλειώδης απόκρισή Τoυ για όλα τα κακά πoυ oι άvθρωπoιεχoυv πράξει σ’ Αυτόv (πρβλ. 6:27). Εαv μεταvoήσoυv γι’ αυτό τo έγκλημά τoυς- τo μεγαλύτερo σε όλη τηv ιστoρία της αvθρωπότητας - θα εξιλεωθoύv εξ’ αιτίαςτης τεράστιας τιμής πoυ πλήρωσε με τo θάvατό Τoυ.
Στov σταυρό όπoυ όλoι είvαι παρόvτες, απo τoυς άρχovτες (εδ. 35)μέχρι τov άθλιo ληστή (εδ. 39), η πλήρως διεφθαρμέvη αvθρώπιvη καρδιά απoκαλύπτεταιαδιάvτρoπα: κυvικά βλέμματα, χλευασμoί, πρoκλήσεις, χυδαίες πρoσβoλές . .. αλλά ας πρoσέξoυμε τώρα τηv εκπληκτική συζήτηση πoυ αvαπτύσσεται μεταξύτoυ σταυρωμέvoυ Σωτήρα και τoυ δεύτερoυ ληστή, πoυ εχει καταδικαστεί γιατις αμαρτίες τoυ (εδ. 41). Με τηv φώτιση τoυ Θεoύ μπoρεί vα διακρίvει στovαπερριμέvo Αvθρωπo, στεφαvωμέvo με αγκάθια, πoυ είvαι έτoιμoς vα πεθάvειδίπλα τoυ, εvα άγιo Θύμα, εvαv δoξασμέvo Βασιλιά (εδ. 42). Και δέχεται τηv αvεκτίμητη υπόσχεση (εδ. 43). Ετσι ήδη απo τo σταυρόo Κύριoς μπoρεί v’ απoλαύσει τov πρώτo καρπό τoυ τρoμερoύ αυτoύ έργoυ τηςψυχής Τoυ.
Μετά τις τελευταίες τρείς ώρες τoυ αδιαπέραστoυ σκoταδιoύ, o ΚύριoςIησoύς επαvακτά για άλλη μια φoρά τηv κoιvωvία πoυ διεκόπη κατα τηv εγκατάλειψηπoυ μόλις είχε υπoφέρει. Και με πλήρη γαλήvη παραδίδει τo πvεύμα Τoυ σταχέρια τoυ Πατρός Τoυ. Ο Θάvατoς τoυ Μόvoυ δίκαιoυ είvαι η ευκαιρία μιας τελευταίας μαρτυρίας πoυ o Θεός μας χαρίζει με τov Ρωμαίoεκατόvταρχo (εδ. 47).
Η μεσoλάβηση τoυ Iωσήφ απo τηv Αριμαθαία μας δείχvει oτι η χάριςείχε αγγίξει εvαv απo τoυς πλoύσoυς αvθρώπoυς πoυ τόσo συχvά αvαφέρθηκαvστo Λoυκά (πρβλ. 18:24, Ματθ. 27:57) και τηv ίδια ώρα εvαv απ’ τoυς ηγέτες τoυ λαoύ. Αυτός o μαθητής είχε πρoετoιμαστεί ειδικά γι’ αυτήv τηv υπηρεσία πoυ τώρα εκπληρώvει,δηλαδή vα εvταφιάσει τo σώμα τoυ Κυρίoυ σύμφωvα με τov Ησαία 53:9. Τo πvεύμαστη συvέχεια μας φαvερώvει τις αφoσιωμέvες γυvαίκες oι oπoίες oπως μας επαvαλαμβάvειείχαv συvoδεύσει τov Κύριo απ’ τηv Γαλιλαία (εδ. 49, 55). Αυτές στεκόvτoυσαvστov Γoλγoθά. Στη συvέχεια περισσότερη με αγάπη παρά καταvόηση, ετoίμασαvαρώματα για vα αλoίψoυv τo σώμα Τoυ. Τέλoς τις βλέπoυμε vα πηγαίvoυv στoμvήμα τo πρωί της πρώτης ημέρας της εβδoμάδας κι εκεί vα έχoυv μια εκπληκτικήσυvάvτηση. Δυo άγγελoι βρίσκovται εκεί για vα τoυς πoύv oτι oι πρoετoιμασίεςτoυς δεv ήταv απαραίτητες: Αυτός πoυ αvαζητoύv δεv είvαι πλέov στov τάφo, έχει αvαστηθεί.
Η Χριστιαvική πείρα πoλλώv απ’ τα παιδιά τoυ Θεoύ δεv πρoχωρεί πέραvτoυ σταυρoύ. Η εκπληκτική ερώτηση στo τέλoς τoυ εδαφίoυ 5 θα μπoρoύσε v’απευθυvθεί σ’ αυτoύς. Αγαπητoί φίλoι, ας χαρoύμε! Ο Κύριoς Iησoύς δεv είvαιμόvo εvας Σωτήρας πoυ πέθαvε στo σταυρό για τις αμαρτίες μας. Αυτός είvαιζωvταvός εις τoυς αιώvες (Απoκάλυψη 1:18), και ζoύμε εv Αυτώ (Iωαv. 14:19).
Δυo λυπημέvoι μαθητές πρoχωρoύv τo δρόμo πρoς Εμμαoύς. Εχovτας χάσειτηv επίγεια ελπίδα τoυς για έvα Μεσσία για τov Iσραήλ, επιστρέφoυv πίσω στoυςαγρoύς και τις υπoχρεώσεις τoυς (Μαρκ. 16:12). Ο μυστηριώδης όμως ξέvoς πoυεvώvεται o ίδιoς μαζί τoυς πάει v’ αλλάξει απόλυτα τov ειρμό τωv σκέψεώvτoυς. Αρχίζει vα εκπλήσσεται απo τη στέρηση της vόησής τoυς αλλά και της απιστίας τoυς (εδ. 25). Αυτά τα δύo πράγματα συχvά πάvε μαζί. Πόσo συχvά η άγvoιά μας αvαπηδά απo τηv απιστία μας! (Εβραίoυς 11:3). Στη συvέχεια o Κύριoς αvoίγει τις γραφές στoυς δύo συvταξιδιώτες Τoυ και τoυς συγκεvτρώvει «στα πράγματα πoυ αφoρoύvτov Iδιo». Ας μηv ξεχvάμε πoτέ oτι τo κλειδί της Παλαιάς Διαθήκης και ειδικότερα τωvπρoφητώv συvίσταται στo vα βλέπoυμε εκεί τov Κύριo Iησoύ.
Παρατηρείστε πώς o Κύριoς επιτρέπει στov Εαυτό τoυ vα συγκρατείταιαπo αυτoύς πoυ Τov έχoυv αvάγκη: Και «εισήλθε δια vα μείvη» με τoυς δύo μαθητές.Είθε κι εμείς vα έχoυμε τηv ίδια εμπειρία! Ειδικότερα oταv έχoυμε απoθαρρυvθείκαι oι περιστάσεις ήρθαv διαφoρετικά απ’ ότι ελπίζαμε, ας μάθoυμε vα δεχόμαστε στηv παρoυσία Τoυ τα πράγματα όπως είvαι. Η «παρηγoρία τωv γραφώv» θα κατευθύvει τότε τις σκέψειςμας πρoς έvα ζωvταvό Σωτήρα και θα ζεσταίvεται η καρδιά μας (διάβασε Ρωμαίoυς15:4).
Ο Κύριoς θα μπoρoύσε vα έχει αvεβή στov oυραvό τη στιγμή της αvάστασήςΤoυ. Επιθύμησε όμως vα συvαvτήσει πάλι τoυς αγαπημέvoυς Τoυ μαθητές (Iωαv.16:22). Ηθελε vα τoυς δώσει απoδείξεις oχι μόvo oτι είvαι ζωvταvός αλλά oτι θα παρέμεvε o Iδιoς εις τoυς αιώvες, o ίδιoς Κύριoς Iησoύς πoυ γvώριζαv,ακoλoύθησαv και υπηρέτησαv εδώ κάτω. Αγαπητoί φίλoι πιστoί, Αυτός τov oπoίovθα δoύμε στov oυραvό δεv είvαι μόvo εvα «πvεύμα» oύτε εvας ξέvoς για τιςκαρδιές μας. Είvαι o Κύριoς Iησoύς τωv ευαγγελίωv, o Υιός τoυ αvθρώπoυ, Τovoπoίov o Λoυκάς μας παρoυσιάζει, o τρυφερός Σωτήρας Τov oπoίov μάθαμε εδώστη γή vα γvωρίζoυμε και v’ αγαπάμε.
«Πρέπει», «δεv έπρεπε», «vα πληρωθώσι» (εδ. 7, 26, 44, 46). Ολόκληρηη βoυλή τoυ Θεoύ έπρεπε vα εκπληρωθεί εις τα παθήματα τoυ Χριστoύ αλλά επίσης και εις τις δόξες Τoυ.
Και ήταv στη Βηθαvία πoυ oΚύριoς Iησoύς επέλεξε ως τo μέρoς πoυ θα άφηvε τoυς δικoύς Τoυ. Μεταφoρικάμ’ αυτό τov τρόπo τoυς τoπoθετoύσε για τov καιρό της απoυσίας Τoυ σ’ έvα vέo έδαφoς, «έξω» απ’ τo Ioυδαϊκό σύστημα (εδ. 50), αυτό τo έδαφoς της vέας ζωής και κoιvωvίας(Iωαv. 12:1 . . .).
Ο τελευταίoς λόγoς τoυ Κυρίoυ είvαι μια υπόσχεση (εδ. 49), η τελευταίακίvηση με τα χέρια Τoυ μια ευλoγία (εδ. 50). Εχει φύγει αλλά oι καρδιές τωvμαθητώv Τoυ ξεχειλίζoυv απo χαρά και αίvo. Αvτικείμεvα της ίδιας αγάπης κιεμείς επίσης, ας λατρεύoυμε τo Θεό και Πατέρα μας και ας χαιρόμαστε εv Χριστώτov τέλειo Σωτήρα μας.
“Ο μονογενής Υιός” εφανέρωσε τον Πατέρα.Αυτή είναι η περίληψη αυτού του ευαγγελίου (εδ. 18, 1 Ιωαν. 4:9). Τα πρώταεδάφια, στα οποία ο κάθε λόγος είναι σημαντικός, μας παρουσιάζουν Αυτόν ως τον Λόγο, ένα Αιώνιο Πρόσωποδιακριτό από το Θεό, και την ίδια ώρα Θεός. Οσο μακριά κι αν μπορεί να φτάσει η σκέψημας, αυτό το Πρόσωπο υπήρχε (Ψαλμ. 90:2). Αυτός όμως ο δημιουργικός Λόγος,η μοναδική πηγή ζωής και φωτός δεν μας μίλησε από τα ύψη του ουρανού, αλλά ήρθε στον κόσμο (εδ. 9), και έγινεο Ιδιος υποκείμενος των ορίων μας, του χρόνου και του χώρου. Είναι ένα ανεξιχνίαστομυστήριο το ότι ο Λόγος έγινε Σάρκα (εδ. 14, 1 Τιμ. 3:16). Ο Λόγος δεν ήρθε σαν ένας ταχύς αγγελιοφόρος που επέστρεψεαμέσως σ’ Αυτόν που Τον έστειλε. Κατοίκησε, έστησε τη σκηνή Του κυριολεκτικά μεταξύ μας, χωρίς όμως να παύσει να είναι“στον κόλπο του Πατρός” (εδ. 18). Ολα αυτά που ο Θεός είναι στη φύση Του – αγάπη και φώς (χάρις για την καρδιά και αλήθεια για την συνείδηση των αμαρτωλών) ήρθαν σε μάς και έλαμψαν σ’ Αυτό το θαυμαστόΠρόσωπο. Το ηθικό σκοτάδι των ανθρώπων όμως δεν κατάλαβε το αληθινό Φώς (εδ. 5). Ο κόσμος δεν γνώρισε τον Δημιουργό Του. Οι δικοί Του άνθρωποι δεν δέχτηκαν το Μεσσία τους (εδ. 11). Και σύ, αναγνώστη, Τον έχεις δεχτεί; Εάν ναί, τότε είσαιένα παιδί του Θεού (εδ. 12, Γαλατ. 3:26).
Δεν ήταν το φορτίο των αμαρτιών τους που οδήγησε τους ιερείς και τουςΛευίτες στον Ιωάννη το Βαπτιστή, αλλά μάλλον η περιέργειά τους και η επιθυμίανα σχηματίσουν μια γνώμη. Ισως αισθάνθηκαν επίσης κάποια ανησυχία. Ωστόσο ηερώτησή τους δίνει στον Ιωάννη την ευκαιρία να παραδώσει το μήνυμά του (1 Πέτρου3:15). Ομως αυτά που έχει να τους πεί δεν είναι για τον εαυτό του (εδ. 22).Αυτός είναι μονάχα μια φωνή. “Απεσταλμένος από το Θεό για να μαρτυρήσει περί του Φωτός” (εδ. 6-8), και ας μην ξεχνάμε ότι όλοι οι εξαγορασμένοι έχουν κληθεί για να φέρουν μαρτυρία πρώτα για το Φώς και έπειτα περπατώντας ως παιδιά του Φωτός (Εφεσ. 5:8). Οι ίδιοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μονάχαόργανα στα οποία ο Χριστός, το ηθικό Φώς του κόσμου, πρέπει να γίνει γνωστός.
Ο Θεός είχε μιλήσει στον υπηρέτη του νωρίτερα για το πώς θ’ αναγνωρίσειτον Μόνο που ήταν υπεύθυνος σ’ αυτό το έργο. “Ιδού ο Αμνός του Θεού”, φωνάζειο Ιωάννης όταν εμφανίζεται ο Κύριος Ιησούς. Ο Θεός ο Ιδιος προνόησε με έναάγιο θύμα ώστε ν’ απομακρύνει την αμαρτία από τον κόσμο. Αναμενόταν από τον καιρό της πτώσης, από τότε που είχαν μιλήσει οι προφήτες,όσο και οι τύποι της Παλαιάς Διαθήκης (Ησαίας 53, Εξοδος 12:3). Και ποιός είναιαυτό το θύμα! Ο Αμνός του Θεού δεν είναι άλλος από τον Υιό του Θεού (εδ. 34).
Η καρδιά του Ιωάννη είναι γεμάτη πεποίθησηκαι χαρά (εδ. 36) – δύο πράγματα που πάντα μιλάνεσε άλλους – καθώς βλέπει τον Κύριο Ιησού να περπατά. Δεν έχει πλέον μόνοτο σημάδι εξ’ ύψους (εδ. 33). Οι δύο μαθητές του Ιωάννη ακούνε αυτά που λέεικαι συνδέονται με τον Κύριο Ιησού. Τον ακολουθούν και απολαμβάνουν την παρουσίαΤου . . . όπως ακριβώς μπορούμε να κάνουμε και εμείς σύμφωνα με την υπόσχεσήΤου. Ο Ανδρέας μας χαρίζει άλλο ένα παράδειγμα. Οδηγεί “τον αδελφό του, Σίμωνα” στον Κύριο Ιησού. Προτού επεκταθούμε περισσότερο σε σκέψεις του Ευαγγελίουας σκεφτούμε τους συγγενείς μας που δεν έχουν γνωρίσει ακόμα τον Κύριο. ΟΑνδρέας είναι ένας μαθητής που παραμερίζει τον εαυτό του. Ομως αυτή η υπηρεσίατου εκείνη την ημέρα είχε μακράς έκτασης αποτελέσματα διότι ο Σίμων έγινεαργότερα ο απόστολος Πέτρος. Ο Φίλιππος ακούει το κάλεσμα του Κυρίου καιμε τη σειρά του μιλάει στο Ναθαναήλ για τον Ναζωραίο που είναι ο υποσχεθείςΜεσσίας. Κανένα όμως επιχείρημα δεν έχει τη βαρύτητα αυτής της απλής πρόσκλησης- “Ερχου και ιδέ”.
Σ’ αυτό το κεφάλαιο βλέπουμε κάποια από τα πιο υπέροχα ονόματα και τίτλουςτου Κυρίου Ιησού Χριστού που αφορούν στις παρούσες αιώνιες δόξες Του όσο καιστις μέλλουσες: Λόγος, Ζωή, Φώς, μονογενής Υιός στον κόλπο του Πατρός, Αμνόςτου Θεού, Διδάσκαλος, Μεσσίας ή Χριστός, Ναζωραίος, Βασιλεύς του Ισραήλ καιΥιός του ανθρώπου.
Ο Κύριος Ιησούς έχει προσκληθεί σ’ ένα γάμο. Ας σημειώσουμε όμως ότι ολόκληρηη σκηνή λαμβάνει χώρα έξω από το δωμάτιο που γίνεται η γιορτή και τίποτα δενμας αναφέρεται γι’ αυτούς που παντρεύονται. Ολα όσα γνωρίζουμε γι’ αυτούς είναιότι είχαν την ευχάριστη σκέψη να προσκαλέσουν τον Κύριο Ιησού και τους μαθητέςΤου στο γάμο. Αγαπητοί φίλοι είμαστε σε θέση να συμπεριλάβουμε τον Κύριο σεόλες μας τις δραστηριότητες; Θα ήταν Αυτός ελεύθερος να είναι κοντά μας στιςοικογενειακές μας γιορτές και διασκεδάσεις; Είναι ο Μόνος που μπορεί να εξασφαλίσεισε μάς την αληθινή χαρά η οποία εικονίζεται μέσα στο Λόγο του Θεού με τον οίνο.Ωστόσο το νερό προορίζεται για τον καθαρισμό και αυτό παράγει τον οίνο της χαράς. Το ίδιο θα συμβεί με τον λαό Ισραήλ, όταν αυτός αποκατασταθεί, αλλά και μ’εμάς επίσης: δεν δοκιμάζουμε πνευματική χαρά παρά μόνο στο μέτρο που πραγματοποιούμετην αυτοκατάκρισή μας.
Ο τρόπος του ανθρώπου είναι να προσφέρει τον καλό οίνο στην αρχή (εδ.10). Εχει ζήλο από τη νεότητά του ν’ απολαύσει όλα όσα μπορεί να του προσφέρειη ζωή. Λίγο-λίγο με τον καιρό έρχονται οι ανησυχίες, θλίψη, παρακμή και θάνατος.Ο καλός ο οίνος διατέθηκε στην αρχή. Ο Κύριος Ιησούς ενεργεί εντελώς διαφορετικά.Προετοίμασε για τους δικούς Του αιώνιες χαρές, οι οποίες δεν είναι δυνατόν να συγκριθούν με κανένα τρόπο με τη μάταιη ευτυχίααυτού του κόσμου. Ας μην επιθυμούμε τίποτα περισσότερο απ’ αυτές.
Από την Καπερναούμ ο Κύριος Ιησούς πηγαίνει στην Ιερουσαλήμ. Πλησιάζειτο Ιουδαϊκό Πάσχα. Αυτή η γιορτή δεν έχει πλέον το χαρακτήρα μιας “γιορτής του Κυρίου”, ούτε μιας “άγιας σύναξης” (Λευιτικό 23:2, πρβλ. Ιωαν. 7: 2). Ο ναός είναι γεμάτος με εμπόρουςπου πουλάνε τα διάφορα ζώα, απαραίτητα για τις θυσίες. Ο Κύριος Ιησούς αγανακτησμένοςαπ’ αυτή την αγοραπωλησία ντροπής καθαρίζει τον οίκο του Πατρός Του (εδ. 16).
Χριστιανοί φίλοι, το σώμα σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος. Αν επιτρέψατεστους εαυτούς σας να εισβάλουν και να πάρουν θέση σ’ αυτό ακάθαρτες συνήθειεςκαι σκέψεις, θα πρέπει ν’ αφήσετε τον Κύριο να βάλει τα πάντα σε τάξη και νασας αγιάσει. Ενδιαφέρεται πολύ ν’ αγαπήσετε τον Πατέρα Του.
Οι άνθρωποι για τους οποίους μιλούν τα εδάφια 23-25 πίστεψαν στον ΚύριοΙησού με τη διάνοιά τους, χωρίς όμως οι καρδιές τους να έχουν επηρεαστεί καθόλου. Αναγνωρίζουν τηδύναμή Του για τα θαύματα που κάνει, αλλά αυτό δεν ήταν πίστη κι έτσι ο Κύριος Ιησούς δεν τους εμπιστεύεται ο Ιδιος. Γιατί “η πίστη είναι εξ’ακοής, η δέ ακοή “διά του λόγου του Θεού” (πρβλ. εδ. 22 με Ρωμαίους 10:17). Η τέλεια γνώση που έχει ο Κύριος Ιησούς γιατην ανθρώπινη καρδιά είναι απόδειξη της θεότητός Του (εδ. 25, διάβασε Ιερεμίας17:9, 10). Η αγάπη Του όμως δεν παγώνει εξαιτίας αυτής της γνώσης Του, γιατίο λόγος που τους αγαπά δεν πηγάζει από τους ανθρώπους που αγαπά. Πηγάζει μέσ’ από τον Ιδιο.
Γεμάτος φόβο, οδηγούμενος από τις ανάγκες της ψυχής του ο Νικόδημος πηγαίνεινα συναντήσει τον Μόνο που είναι η ζωή και το φώς (1:4, 5). Αυτός ο άρχων των Ιουδαίων, ο έξοχος διδάσκαλος του Ισραήλ, μαθαίνειαπό τον θείο Διδάσκαλο μια αλήθεια που του είναι άγνωστη καθώς είναι ταπεινωτική γι’ αυτόν.
Ούτε τα προσόντα του, ούτε η γνώση του, ούτε οποιαδήποτε απ’ τις ανθρώπινεςικανότητές του παρέχουν κάποιο δικαίωμα στη βασιλεία του Θεού. Οπως ακριβώςήρθαμε στον ανθρώπινο κόσμο με τη φυσική γέννηση, μια άλλη γέννηση είναι απαραίτητη για να μας οδηγήσει στο πνευματικό βασίλειο.
Στην απόκριση του Κυρίου βρίσκουμε δύο “πρέπει”. Το ένα απευθύνεται στονάνθρωπο. “Πρέπει να γεννηθήτε άνωθεν”. Tο άλλο τρομερό πανομοιότυπο αυτού, αφορά τον θαυμαστόμας Σωτήρα τον Ιδιο. “Πρέπει να υψωθεί ο Υιός του ανθρώπου”. Ο Ιησούς Χριστός υψώθηκε στο σταυρό, μου φανερώθηκεμε τα μάτια της πίστης, με σώζει απ’ την αιώνια καταδίκη (εδ. 14, 15, Αριθμ.21: 8, 9). Καθώς Τον σκέπτομαι μαθαίνω να γνωρίζω την αγάπη του Θεού για τονκόσμο (και για μένα προσωπικά) και την υπέρτατη απόδειξη αυτής της αγάπης Του.Ο κόσμος δεν θα κριθεί χωρίς πρώτα να έχει αγαπηθεί. Ολόκληρο το ευαγγέλιο περιέχεται στο θαυμαστό εδάφιο 16 - το μέσον της σωτηρίαςγια αναρίθμητους αμαρτωλούς, ένα εδάφιο που δεν θά’ πρεπε ποτέ να παύσει ναμας εκπλήσσει!
Οι μαθητές του Ιωάννη αισθάνονται κάποια ζηλοτυπία βλέποντας τον διδάσκαλότους να χάνει την σπουδαιότητά του και κάποιος άλλος να γίνεται πιο σημαντικός(εδ. 26, 4:1). Με εξαίρεση δύο απ’ αυτούς (ο ένας ήταν ο Ανδρέας) που είχαναφήσει τον Ιωάννη για ν’ ακολουθήσουν τον Κύριο Ιησού (1:37), αυτοί οι άνθρωποιδεν είχαν καταλάβει ποιά ήταν ακριβώς η αποστολή του Προδρόμου. Αυτός ήταν ο φίλος του Νυμφίου, και αυτό που προκάλεσε την δυσαρέσκεια των μαθητών του, αντιθέτωςσ’ αυτόν προκάλεσε πλήρη χαρά (εδ. 29). Ηταν ευτυχισμένος να στέκεται στηνάκρη ενώπιον του Κυρίου. Η θαυμαστή του απόκριση θα έπρεπε να χαραχθεί στηνκάθε μια απ’ τις καρδιές μας σαν σύνθημα: “Εκείνος πρέπει να αυξάνει, εγώ δέ να ελαττώνομαι” (εδ. 30). Αυτά τα λόγια δίνουν την ευκαιρία στον Ιωάννη να εξυψώσει τον ΚύριοΙησού: Είναι υπεράνω όλων των ανθρώπων όχι γιατί ο κόσμος αναγνωρίζει εξουσίασ’ Αυτόν, αλλά διότι έρχεται από ψηλά (εδ. 31), και δεν έρχεται από ψηλά σαν ένας άγγελος, αλλά σαν το αντικείμενοόλης της στοργής του Πατρός, σαν κληρονόμος Του (Εβρ. 1:2). Μια τέτοια επίσκεψηβάζει σε δοκιμασία ολόκληρο το ανθρώπινο γένος και το διαιρεί σε δύο ομάδες.Πρώτα σ’αυτούς που πιστεύουν στον Υιό – αυτοί έλαβαν ήδη από τώρα την αιώνια ζωή. Οσο γι’ αυτούς που δεν πιστεύουν– τί τρομερή σκέψη – η οργή του Θεού θα μένει πάνω τους. Σε ποιά ομάδα ανήκεις;(20:31).
Δεν είναι μόνο γι’ ανθρώπους μεγάλης εκτίμησης, όπως ο Νικόδημος που οΘεός έδωσε προσφορά τον Υιό Του τον μονογεννή. Αυτό το θαυμαστό δώρο του Θεού (εδ. 10) το επωφελήθηκαν δωρεάν και οι πιο καταφρονημένοι αμαρτωλοί. Τί εικόναέχουμε εδώ! Στην ασύληπτη ταπείνωσή Του ο Υιός του Θεού κάθεται στην πλευρά αυτού του πηγαδιού, αληθινός άνθρωπος, δοκιμάζοντας κούρασηκαι δίψα, και σκεφτόμενος την σωτηρία των όντων που έχει δημιουργήσει. Μιαγυναίκα Τον πλησιάζει. Πρόσεξε πώς ο Κύριος Ιησούς κερδίζει την εμπιστοσύνητης. Της ζητάει να κάνει κάτι γι’ Αυτόν και βάζει τον Εαυτό Του στο ίδιο επίπεδομ’ αυτήν μιλώντας της για κάτι που η ίδια γνωρίζει. Απελπισμένη αυτή η γυναίκαγια να βρεί ευτυχία είχε πιεί απ’ τα βαθειά απατηλά νερά αυτού του κόσμου.Εψαξε γι’ αυτή την ευτυχία παίρνοντας πέντε άντρες. Πάντα όμως διψούσε ξανά.Τώρα ο Σωτήρας έφερε στο νού της το “ζωντανό νερό” του οποίου ο Ιδιος είναιη πηγή (εδ. 10, 13, 14), (Ιερεμ. 2:13, 18, 17:13). Αυτή δεν κατάλαβε τη φύσηαυτού του λόγου, όμως η Σαμαρείτισα γυναίκα κινήθηκε να Τον ρωτήσει πώς θαμπορούσε να δεχτεί το θαυμαστό αυτό δώρο. Ωστόσο ο Κύριος είναι απαραίτητονα θέσει πρώτα τον δάκτυλο σε ότι δεν είναι σωστό στη ζωή αυτής της γυναίκας (εδ. 16-18).Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει ευτυχής παρά μόνο αν το φώς του Θεού εισχωρήσειστη συνείδησή του. Στον Ιησού η χάρις είναι αχώριστη απ’ την αλήθεια (1:17).
Είναι αξιοσημείωτο πράγμα ότι η πρώτη διδασκαλία του Κυρίου σ’ αυτή τηφτωχή Σαμαρείτισα γυναίκα δεν αφορά τη συμπεριφορά της αλλά τη λατρεία η οποία είναι η θαυμάσια υπηρεσία όλων των πιστών.
Πού, πότε και πώς θαέπρεπε να δίνουν τον αίνο στον Κύριο; Η θρησκεία των τύπων και των τελετώντέθηκε κατά μέρος. “Η ώρα έρχεται – και ήδη είναι” – “για λατρεία εν πνεύματικαι αληθεία”. Σε ποιόν και διαμέσου ποίου πρέπει ν’ αποδίδεται η λατρεία; Οχι πλέον στον ΚΥΡΙΟ το Θεό του Ισραήλ, αλλάστον Πατέρα, σύμφωνα με μια εντελώς νέα σχέση μεταξύ Θεού και ανθρώπων – αυτή των τέκνων.Σ’ αυτά τα τέκνα ανήκει έκτοτε ν’ αποδίδουν τον αίνο. Εχουν ονομαστεί αληθινοί λατρευτές. Εσύ που εκλέχτηκες απ’ το Θεό γι’ αυτό το σκοπό θ’ αρνηθείς στον Κύριο τον καρπό του έργου Του;
Σύντομα καθώς ακούει αυτά τα λόγια η γυναίκα, αφήνει τη στάμνα της καιτρέχει στην πόλη να πεί στον καθένα για το πρόσωπο που συνάντησε. Οσο για τουςμαθητές βλέπουν τη δική τους ανικανότητα να εισέλθουν στις σκέψεις του Διδασκάλουτους. Ο Κύριος παίρνει δύναμη και χαρά από την κοινωνία Του με τον Πατέρα (εδ.34), και απ’ τα περιστατικά που έχει ενώπιόν Του. Είχε ήδη διακρίνει τον μελλοντικό θερισμό: το πλήθος όλων αυτών που ετοιμαζόταν να εξαγοράσει (εδ. 35, Ψαλμ. 126:6).
Ο Ιησούς περνάει δύο ημέρες με αυτούς τους Σαμαρείτες που όπως και ο Ιδιοςήταν περιφρονημένοι (κεφ. 8: 48). Αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν σ’ Αυτόν όχιπλέον μόνο απ’ τη μαρτυρία της γυναίκας αλλά εξ’ αιτίας της προσωπικής επαφήςπου είχαν με το “Σωτήρα του κόσμου” (εδ. 42, 1 Ιωαν. 4:14). Αγαπητοί φίλοιας μην ησυχάζουμε γνωρίζοντας την εμπειρία άλλων ανθρώπων με τον Κύριο. Βεβαιωθείτεότι έχετε κάνει μια προσωπική κι αποφασιστική συνάντηση μ’ Αυτόν.
Επειτα ο Κύριος Ιησούς πηγαίνει στη Γαλιλαία. Εκεί συναντά έναν ευγενήθλιμένο άνθρωπο εξ’ αιτίας του υιού του που είναι ετοιμοθάνατος, και που επιμένεινα τον θεραπεύσει ο Διδάσκαλος. Αυτός ο άνθρωπος διαφέρει πολύ από τον ΡωμαίοΕκατόνταρχο με την μεγάλη πίστη στην ίδια πόλη της Καπερναούμ. Εκείνος δενθεώρησε τον εαυτό του άξιο μιας επίσκεψης από τον Κύριο και ήταν ευτυχής μ’ ένα μόνο λόγο που θα θεράπευε τον υπηρέτη του (Λουκά 7:7). Ο Κύριος Ιησούς ξεκινάει λέγονταςσ’ αυτόν τον ανήσυχο πατέρα ότι πίστη είναι να πιστεύσεις απλά στο Λόγο Του χωρίς να χρειάζεται να δείς οτιδήποτε (εδ. 48, 2:23). Ετσι για να δοκιμάσει ο Κύριος αυτόν τον άνθρωπο δενπηγαίνει μαζί του, και η δύναμη του θανάτου νικήθηκε από τη δύναμη της Ζωήςπου έρχεται από ψηλά (1 Ιωαν. 5:12).
Η κολυμβήθρα της Βηθεσδά (που σημαίνει οίκος ελέους) ήταν μια εικόνα τωνκαιρών της Παλαιάς Διαθήκης. Οι ανάπηροι έπρεπε να έχουν τη δύναμη να φτάσουν μόνοι τους στο νερό που θεραπεύει, αλλά για να έχουν αυτή τη δύναμηθά’ πρεπε να είναι ήδη θεραπευμένοι. Ομοίως και ο Νόμος μπορεί να δώσει ζωή σ’ ένα πρόσωπο που μπορεί να εκπληρώσει τις εντολές του,αλλά κανένας άνθρωπος δεν είναι ικανός γι’ αυτό, εκτός αν έχει δεχτεί τη ζωήπου χαρίζει ο Θεός. Κάποιος ίσως αναρωτηθεί γιατί μεταξύ αυτού του πλήθουςτων αρρώστων, τυφλών και χωλών ανθρώπων, ο Κύριος Ιησούς φαίνεται ότι ενδιαφέρεταιμόνο γι’ αυτόν τον παραλυτικό; Αυτό συμβαίνει διότι για να επωφεληθεί κάποιοςαπό τη χάρη Του, είναι απαραίτητες δύο καταστάσεις: πρέπει να φανερωθούν η επιθυμία και η ανάγκη. Αυτά τα δύο συναισθήματα αποκαλύφτηκαν απ’ την ερώτηση του Κυρίου “θέλεις να γίνεις υγιής”; Και η απόκριση απ’ αυτόν τον δυστυχή άνθρωπο “δεν έχω άνθρωπο . . .” Κάποιος πάντα πηγαίνει στο νερό πριν απ’ αυτόν. Η κουρασμένη και δυστυχισμένητου ζωή πέρασε απ’ την μια απάτη στην άλλη. Αναμφίβολα θα είχε δεχτεί τη βοήθειααπ’ την οικογένειά του ή τους φίλους του, αλλ’ αυτοί είχαν απομακρυνθεί προκαιρού. Ετσι πέρασαν όχι λιγότερο από 38 χρόνια που έχασε και την τελευταίατου αυταπάτη. Τώρα που δεν έχει κανέναν απολύτως για να τον βοηθήσει μπορείνα επιστρέψει στον Κύριο Ιησού. Φίλε μου εάν εξακολουθείς να μην είσαι αναγεννημένοςμην περιμένεις άλλο για ν’ αναγνωρίσεις ότι μόνο ο Κύριος Ιησούς μπορεί να σε σώσει. Θέλεις όμως πραγματικά να σωθείς;
Το μίσος των Ιουδαίων έδωσε την ευκαιρία στον Κύριο Ιησού ν’ αποκαλύψειτις δόξες Του περισσότερο: 1ον Το έργο της αγάπης Του απομακρύνοντας την αμαρτία από τον κόσμο (εδ. 17, 1:29). Αντιμέτωποςμε την κατάπτωση του δημιουργήματός Του, ο Υιός όπως κι ο Πατήρ δεν μπορούσεν’ αναπαυθεί. 2ον Η αιώνια αγάπη του Πατρός γι’ Αυτόν τον Υιό, με τον οποίο μοιράζεται όλες Του τις βουλές (εδ. 20, 3:25). 3ον Η δύναμη της ζωής που είναι σ’ Αυτόν (εδ. 21, 26) για να παρέχει τώρα την αιώνια ζωή σ’ όλους όσους Τον δέχονται (εδ. 24). Θα εξασκήσει πάλι αυτή τη δύναμη την ημέραπου θα έρθει ν’ αναστήσει τους νεκρούς (εδ. 28, 29). 4ον Η κρίση που Του έχει δοθεί, στον χαρακτήρα Του σαν Υιός του Ανθρώπου (εδ. 22,27). 5ον Τέλος στα εδάφια 19, 30 βλέπουμε την υπακοή Του! Τι μεγάλη αξία έχει η δική Του υπακοή αφού πραγματοποιείται από τον Μόνοπου έχει το δικαίωμα της υπακοής από το κάθε Του δημιούργημα (εδ. 23). Αν οΚύριος μιλάει για τις δικές Του δόξες είναι γιατί αυτές είναι άλυτα συνδεδεμένεςμ’ αυτές του Πατρός Του. Μή τιμώντας τον Υιό προσβάλλουμε Αυτόν που Τον έστειλε(εδ. 23, 1 Ιωαν. 2:23).
Αγαπητοί φίλοι βλέποντας όλες τις τελειότητες του Σωτήρα μας, ας Τον θαυμάζουμε(εδ. 20 τέλος) κι ας Τον λατρεύουμε.
Ο Κύριος Ιησούς αποκρίνεται στους Ιουδαίους απίστους επικαλούμενος τέσσεριςμαρτυρίες γι’ Αυτόν. Αυτή του Ιωάννη (εδ.32-35), αυτή των έργων Του (εδ. 36), αυτή του Πατέρα που στον ποταμό Ιορδάνη είχε υποδείξει τον αγαπητό Του Υιό (εδ. 37) και τέλοςαυτή των Γραφών (εδ. 39). Υπάρχουν πολλές αναφορές για το Μεσσία στα βιβλία του Μωυσή (εδ. 46, Γένεσις 49: 10, 25, Αριθμοί 24: 17). Ενώ οι Ιουδαίοι υποστήριζαν ότιτιμούσαν τον Μωϋσή, δεν πίστευαν τους λόγους του γιατί απέρριπταν Εκείνονγια τον οποίο προφήτευε (εδ. 46, Δευτερον. 18:15). Αντιθέτως θα είναι έτοιμοινα δεχτούν τον Αντίχριστο (εδ. 43).
“Ερευνάτε τας Γραφάς” συμβουλεύειο Κύριος. Είναι μέσω αυτών που μπορούμε να βελτιώσουμε τη γνώση μας για τοαιώνιό Του Πρόσωπο.
Δεχόμενοι τη δόξα απ’ τους ανθρώπους και ζητώντας τους επαίνους τους είναιένα σχήμα απιστίας (εδ. 44). Ο Θεός δηλώνει ότι είμαστε “μηδέν” (Γαλ. 6:3), και δεν υπάρχει τίποτα εντός μας που να μπορούμε να καυχηθούμε(2 Κορινθ. 10:17). Πόσο συχνά όμως ικανοποιούμαστε με το πόσο καλοί είμαστεσε άλλα πράγματα απ’ το να πιστεύουμε σ’ Αυτόν! Ο Κύριος Ιησούς δεν αναζητούσεκαμιά δόξα απ’ τους ανθρώπους (εδ. 41, 1 Θεσσαλ. 2:6). Θά’ πρεπε να είμαστεάξιοι να Του μοιάζουμε αν έχουμε μέσα μας την αγάπη του Θεού και την επιθυμία να Τον ευαρεστούμε (εδ. 42).
Τα πλήθη ακολούθησαν τον Κύριο Ιησού. Ομως σαν πολλούς στη Χριστιανοσύνη,αυτό που τους τράβηξε είναι η δύναμή Του περισσότερο παρά η χάρις και οι ηθικές Του τελειότητες. Αυτά τα χαρακτηριστικά όπως μας τα παρουσιάζει ο Κύριος, φανερώνονται μαζί γι’ άλλη μια φορά με τον πολλαπλασιασμό των άρτων. Το μικρό παιδί που αναφέρθηκεστο εδ. 9 μας υπενθυμίζει ότι παρ’ όλο που μπορεί να είμαστε νέοι, μπορούμενα προσφέρουμε κάτι για τον Κύριο και για το καλό των άλλων. Φαίνεται να ήταν το μόνο που σκέφτηκενα προμηθευτεί την τροφή του. Δεχόμενο να θέσει αυτό το λίγο που είχε, στηδιάθεση του Κυρίου, γίνεται το μέσον για να εκπληρωθούν οι ανάγκες 5000 ανθρώπων.Οταν θέλει ο Κύριος να μας χρησιμοποιήσει, ας μην φέρνουμε σαν δικαιολογίατην νεότητά μας ή την ανεπάρκεια των πόρων μας. Αυτός ο Ιδιος γνωρίζει πώςνα τα χρησιμοποιήσει (Ιερεμίας 1:6, 7).
Μετά απ’ αυτό το θαύμα οι άνθρωποι θέλουν να πάρουν τον Κύριο Ιησού καινα “Τον κάνουν βασιλιά”. Δεν μπορεί όμως να δεχτεί το βασίλειο από τα χέριατων ανθρώπων (5:41), ακόμα περισσότερο δε από τα χέρια του Σατανά (Ματθ. 4:8-10).Μόνο ο Θεός θα Τον κάνει βασιλιά (Ψαλμ. 2:6).
Τέλος σε μια άλλη σκηνή που είναι φωτισμένη επίσης από τη δύναμη καιτη χάρη Του, Τον βλέπουμε να έρχεται να συναντήσει τους μαθητές Του στη φουρτουνιασμένηθάλασσα και να ησυχάζει τους φόβους τους.
Ο Κύριος δεν εξαπατάται. Αυτά τα πλήθη Τον ακολουθούν μ’ ένα πολύ χαμηλό,επίγειο σκοπό: ελπίζουν ότι θα συνεχίσει να τους προσφέρει άρτο. Γι’ αυτό τολόγο τους παραγγέλλει να εργαστούν για τον ουρανό (εδ. 27). Ας διερωτηθούμε αν το έργο μας έχει σαν προτεραιότητα “τα άνω” πουτρέφουν την ψυχή μας και παραμένουν, ή τα πράγματα αυτού του κόσμου που προορίζονταιεις απώλειαν. Μήπως όμως αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να κάνουμε έργα για να σωθούμε; Πολλοί άνθρωποι στη Χριστιανοσύνη σήμερα εξακολουθούν να πιστεύουναυτό (εδ. 28). Ομως ο Λόγος του Θεού δηλώνει ότι “κατά χάριν είσθε σεσωσμένοιδιά της πίστεως . . . ουχί εξ έργων” (Εφεσ. 2: 8-10). Ο Θεός αναγνωρίζει μόνοένα έργο – και είναι Αυτός που εργάζεται αυτό το έργο σε μάς: να πιστεύσουμε στον Σωτήρα τον οποίο μας έδωσε (εδ. 29). Τα πάντα έρχονται από Αυτόν: το ζωντανό νερό (Αγιο Πνεύμα 4:10) και ο άρτος της ζωής (ο ίδιος ο Χριστός εδ. 35). Γιατί τότε δεν είναι οι ψυχές μας πάντοτε ικανοποιημένες;Μήπως ο Κύριος δεν τήρησε τις υποσχέσεις Του; (εδ. 35, 4:14). Φυσικά όχι! Εμείςδεν εκπληρούμε πάντα τις προϋποθέσεις: ο Κύριος Ιησούς λέει: “Αυτός που θα πιστεύσει σε μένα, δεν θα διψάσει ποτέ”. Οπως χρειαζόμαστε την πίστη για να σωθούμε, την χρειαζόμαστε και καθημερινά για να μπορούμε να ξεδιψάμε με την πληρότητά Του.
“Τον ερχόμενο προς εμέ δεν θέλω εκβάλει έξω” υπόσχεται ο αγαπητός Σωτήρας(εδ. 37). Πήγαινε σ’ Αυτόν αν δεν το έχεις κάνει ήδη. Αυτός δεν θα σε διώξειμακριά.
Για να έρθει όμως κάποιος στον Κύριο Ιησού, πρέπει να εκπληρωθεί στηνκαρδιά του ένα έργο του Πνεύματος. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει κάποιο βήμαπρος το Θεό, εκτός αν ο Ιδιος τον ελκύσει (εδ. 44). Ισως κάποιος πεί: “ώστε,δεν φταίω εγώ αν δεν έχω αναγεννηθεί”. Αντιθέτως είσαι αιώνια υπεύθυνος αν θα επιτρέψεις σ’ αυτό το θείο έργο να πάρει θέση στην καρδιά σου. Ακόμα κι αυτή τη στιγμή,ο Θεός σε καλεί προς Αυτόν. Μην Του αντιστέκεσαι περισσότερο.
Η χάρις που φανερώνει ο Κύριος Ιησούς προς τον αμαρτωλό είναι η έκφρασητης αγάπης Του. Είναι όμως και το θέλημα του Θεού που επιθυμεί να χαρίσει την αιώνια ζωή στο πλάσμα Του (εδ. 40). Ο Κύριος Ιησούςτώρα έχει έρθει για να εκπληρώσει αυτό το θέλημα και τίποτα περισσότερο (εδ.38, πρβλ. Εβραίους 10:9, “Ιδού έρχομαι, διά να κάμω, ώ Θεέ, το θέλημά σου”).
Ο άνθρωπος έχει ένα σώμα και μια ψυχή. Γι’ αυτό δεν μπορεί να ζήσει μόνομε άρτο, ο οποίος τρέφει μόνο το σώμα του. Η ψυχή του χρειάζεται κι αυτή τροφήη οποία βρίσκεται μονάχα στον θείο Λόγο, τον ουράνιο άρτο, στον Ιδιο τον Χριστό(Λουκά 4:4).
Παρά την υπόσχεση που τους είχε δώσει ο Θεός όταν ο λαός Ισραήλ βρήκετο μάννα στην έρημο, αυτοί ρώταγαν ο ένας τον άλλο “τί είναι τούτο” (Εξοδος16:15). Τώρα η ίδια απιστία φανερώνεται και στους απογόνους τους. Συζητούνμεταξύ τους γι’ αυτή την παράξενη τροφή που τους μίλησε ο Κύριος. Η σάρκα Του και το αίμα Του. Με άλλα λόγια ο θάνατός Του. Ενας ζωντανός Χριστός εδώ κάτω δεν αρκεί για να χαρίσει ζωή στις ψυχέςμας. Πρέπει να οικειοποιηθούμε το θάνατό Του ο καθένας μας προσωπικά (αυτήείναι η εικόνα του να φάμε τη σάρκα Του και να πιούμε το αίμα Του) για να έχουμεαιώνια ζωή. Ετσι θα πρέπει να ταυτιζόμαστε μαζί Του καθημερινά στο θάνατό Του.Είμαστε νεκροί με Αυτόν σε σχέση με τον κόσμο και την αμαρτία. Ο φυσικός άνθρωποςδεν μπορεί να το καταλάβει αυτό. Εχει πάντα την επιθυμία ν’ ακολουθεί ένα παράδειγμα,αλλά είναι πολύ σκληρό γι’ αυτόν ν’ αναγνωρίζει την δική του καταδικασμένη φύση για την οποία μιλάειο θάνατος του Χριστού.
Αντί να συζητήσουν με τον Κύριο, πολλοί οι οποίοι είχαν ομολογήσει ότιείναι μαθητές Του, απομακρύνονται δυσαρεστημένοι εξ’ αιτίας των λόγων Του.Αυτός δεν προσπαθεί να τους κρατήσει μετριάζοντας την αλήθεια, αλλά εξετάζειτις καρδιές αυτών που έμειναν, “μήπως και σείς θέλετε να υπάγετε; . . .” Κύριε προς τίνα θέλομεν υπάγει; Είναι η γλυκιά απόκριση του Πέτρου. Είθε να είναι και η δική μας (εδ. 68, 69,διαβ. Εβρ. 10:38, 39).
Οι αδελφοί του Κυρίου Ιησού ήταν μεταξύ αυτών που δεν είχαν πιστέψει,γιατί απέβλεπαν στη δόξα που έρχεται απ’ τους ανθρώπους (εδ. 4, 5, 5:44). Προσδοκούσανότι η δημοτικότητά Του θ’ αντανακλούσε στις οικογένειές τους, ενώ αν είχανπιστέψει ότι ήτανο Υιός του Θεού θα γνώριζαν για την απόσταση που τους χώριζε απ’ Αυτόν (διαβ. Λουκά 8:21, 2 Κορ.5:16). Στη συνέχεια οι αδελφοί του Ιησού πίστεψαν σ’ Αυτόν και βρέθηκαν μεταξύτων μαθητών (Πραξ. 1:14).
Οι αρχές τους εδώ ήταν όπως όλων των ανθρώπων: να αξιοποιήσουν τα χαρίσματάΤου και τις ικανότητές Του για το δικό Του συμφέρον, ώστε να γίνει γνωστός και να τιμηθεί (εδ. 4). Αντίθετα ο Κύριος ποτέ δεν έπαψεν’ αναζητά τη δόξα Εκείνου που Τον απέστειλε (εδ. 18). Ετσι πήγε στην γιορτή μόνο τη στιγμή που ο Θεός επέλεξε. Πόσο πολύαπέχουμε πολλές φορές από το Τέλειο Υπόδειγμα! Πολλές από τις θλίψεις μας προέρχονταιείτε απ’ τη βιασύνη μας να ενεργήσουμε, είτε απ’ την καθυστέρησή μας να υπακούσουμεστις εντολές του Θεού. Το εδάφιο 17 μας υπενθυμίζει ότι υπακοή στο θέλημα του Θεού είναι το μέσον για τον καθένα μας να γνωρίσει την αλήθεια.
Στην Ιερουσαλήμ ο Κύριος Ιησούς συναντάει αυτούς τους γεμάτους μίσος Ιουδαίουςπου ζητούν να Τον θανατώσουν, απ’ τη στιγμή που θεράπευσε στη Βηθεσδά τον παραλυτικότην ημέρα του Σαββάτου (εδ. 1, 5:16).
Το εδάφιο 25 συγκρινόμενο με το εδάφιο 20 αποδεικνύει την υποκρισία αυτώντων Ιουδαίων. Οπως και σήμερα μάταιες επιχειρηματολογίες γίνονται ως προς τονΚύριο Ιησού! Ο καθένας λέει τη γνώμη του, και η γνώμη των αρχόντων συζητιέται.Στην πραγματικότητα αν η παρουσία και τα λόγια του Κυρίου δημιουργούν τέτοιοθυμό, είναι γιατί αυτοί οι άνθρωποι ταράσσονται εσωτερικά απ’ αυτή τη φωνή την οποία συναισθάνονται αλλά δεν την παραδέχονται, ότι είναι η φωνή του Θεού(πρβλ. εδ. 28). Προσπαθούν να ξεφύγουν απ’ αυτή την κατάσταση πείθοντας τουςεαυτούς τους ότι αυτός ο Γαλιλαίος δεν μπορεί να είναι ο Χριστός επειδή γνωρίζουντην οικογένειά Του και τον τόπο καταγωγής Του. “Πράγματι, με γνωρίζετε”, τουςαπαντά ο Ιησούς. “Και περισσότερο απ’ όσο νομίζετε, η συνείδησή σας σας λέει ποιός είμαι και σας κατηγορεί”.
Είναι πολύ σοβαρό ν’ ακούμε τον Κύριο να φωνάζει σ’αυτά τα πλήθη (εδ. 28, 37, πρβλ. Παροιμ. 8:1, 9:3). Σήμερα επίσης, δεν μπορείνα πεί κανείς ότι δεν άκουσε.
“Οπου είμαι εγώ, σείς δεν δύνασθε να έλθητε” δηλώνει ο Ιησούς σε όλουςτους απίστους (εδ. 34). Αλλά όσον αφορά τους δικούς Του, έχουν την υπόσχεσημιας άπειρα μεγάλης ανταμοιβής: “Και αφού υπάγω . . . θέλω σας παραλάβει προςεμαυτόν, διά να ήσθε και σείς όπου είμαι εγώ” (14:3). Αγαπητέ αναγνώστη, ποιάαπ’ τις δύο παραπάνω φράσεις θα μπορούσε ν’ απευθύνει ο Κύριος σ’ εσένα; Πούθα περάσεις την αιωνιότητα;
Τα κεφάλαια 6 και 7 μας κάνουν να σκεφτούμε τα κεφάλαια 16 και 17 τουβιβλίου της Εξόδου. Στο κεφάλαιο 6 ο Κύριος Ιησούς φανερώνεται σαν ο αληθινόςάρτος που ήλθε απ’ τον ορανό, και το μάννα είναι μια εικόνα Του στο βιβλίοτης Εξόδου. Τώρα είναι ενώπιόν μας σαν την πέτρα της Εξόδου 17 από την οποίααναβλύζει άφθονο το ύδωρ της ζωής. Ο Ησαίας στο κεφάλαιο 55 του βιβλίου του προσκάλεσε “καθέναν που διψάει” ναέρθει στα ύδατα της χάριτος. Εδώ όμως είναι ο Ιδιος ο Σωτήρας που φωνάζει “εάντις διψά ας έρχηται προς εμέ και ας πίνει” (εδ. 37). Και ο πιστός, πλήρης από Αγιο Πνεύμα, γίνεται ένα κανάλιευλογίας για άλλους (εδ. 38).
Δυστυχώς η μοναδική τους απόκριση είναι περισσότερα επιχειρήματα. Είναιακριβώς όπως κάποιοι διψασμένοι άνθρωποι που ήρθαν σε μια πηγή καθαρών νερώνκι’ αντί ν’ αρχίσουν να πίνουν, δυσανασχετούν για την χημική σύσταση του νερούή την προέλευσή του!
Το τέλος του κεφαλαίου μας χαρίζει δύο μαρτυρίες που αναφέρονται στονΚύριο Ιησού ενώπιον των Φαρισαίων. Οι υπηρέτες που στάλθηκαν να Τον πιάσουνβεβιασμένα, αναγνωρίζουν ότι οι λόγοι Του δεν είναι λόγοι ανθρώπου. “Ποτέ δενελάλησε άνθρωπος ούτω”. Στη συνέχεια ο Νικόδημος υποστηρίζει δειλά τον Μόνο με τον Οποίο στο κεφάλαιο 3 είχε μια προσωπική καιαξέχαστη συνάντηση.
Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι σκέφτονται ότι μπορούν να κάνουν τον Κύριονα πέσει σε κάποια λεπτή παγίδα. Η χάρις και η αλήθεια έγιναν διά Ιησού Χριστού(1: 17). Αν θα καταδίκαζε αυτή την ένοχη γυναίκα, τότε πού είναι η χάρις την οποία όλοι γνωρίζουν; (Λουκά 4:22). Αν την είχε απαλλάξει αυτό δεν θα ήτανπρος ζημία της αλήθειας και σε αντίθεση με το νόμο; Στην αλάνθαστη σοφία Του ο Κύριος Ιησούς τους φανερώνειότι ο νόμος απευθύνεται στον καθένα από εμάς. Συγκρίνεται μ’ ένα ξίφος χωρίς λαβή το οποίο πρώτα απ’ όλα πληγώνει αυτόν πουτο χρησιμοποιεί.
Αλοίμονο αντί να ομολογήσουν αυτοί οι άνθρωποι τις αμαρτίες τους, γιατις οποίες τους έγινε τώρα μια ενθύμιση, οι κατήγοροι αποχωρούν ο ένας μετάτον άλλο γεμάτοι σύγχιση (Ιώβ 5:13). “Το φώς του κόσμου είναι ενώπιόν τους (εδ. 12). Αλλά οι “άνθρωποι αγάπησαν το σκότος μάλλον παράτο φώς”, σαν τα έντομα που κρύβονται οπουδήποτε όταν κάποιος σηκώνει την πέτραπου τα σκεπάζει (3:19). Ετσι ο Μόνος, που είναι χωρίς αμαρτία και είχε το δικαίωμανα τιμωρήσει, λέει στη γυναίκα, “ούτε εγώ σε καταδικάζω” και προσθέτει “ύπαγε και εις το εξής μή αμάρτανε” (εδ. 11). Πολλοίάνθρωποι κάνουν τα πάντα μέσω της καλής τους συμπεριφοράς να κερδίσουν τη συγχώρεσητου Θεού, ενώ ο Κύριος ξεκινάει συγχωρώντας και μόνο μετά απ’ αυτά τα λόγια ζητάει απ’ τους ανθρώπους να μην αμαρτάνουνεις το εξής (5:14, Ψαλμ. 130:4, 1 Ιωαν. 3:9).
Οι Ιουδαίοι είχαν δηλώσει στον Κύριο ότι η μαρτυρία Του δεν ήταν αληθινή(εδ. 13). Αυτό που κάνουν τώρα είναι να Τον ρωτήσουν “εσύ ποιός είσαι”; (εδ.25). Το μόνο που μπορεί Εκείνος να τους αποκριθεί είναι “ό,τι σας λέγω απ’αρχής”. Οι λόγοι Του είναι η τέλεια έκφραση αυτού που είναι (Ψαλμ. 17:3). Αντίθετα,ας σκεφτούμε εμείς τη διαφορά μεταξύ αυτού που λέμε ή δείχνουμε στους άλλουςκι’ αυτό που είμαστε στην πραγματικότητα. Ολα όσα ο Κύριος Ιησούς είπε καιέκανε ήταν σε τέλεια αρμονία με το θέλημα του Πατρός Του. “Κάνω πάντα τα αρεστά εις αυτόν”, είναι ικανός να δηλώνει. Αυτός είναι ένα αμίμητο Παράδειγμα, αλλά πόσο πολύθά’ πρεπε να προσπαθούμε να Τον μιμηθούμε!
Ο Κύριος Ιησούς κηρύττει πλήρη ελευθερία σε όσους πιστεύουν σ’ Αυτόν.Ομως οι Ιουδαίοι που είναι εκεί διαμαρτύρονται “εμείς δεν εγείναμεν δούλοιεις ουδένα πώποτε” (εδ. 33). Από μια παράξενη απώλεια μνήμης ή ακόμα κι απ’την υπερηφάνειά τους, διέγραψαν απ’ την ιστορία τους τη δουλεία στην Αίγυπτο,Βαβυλώνα . . . και στην παρούσα Ρωμαϊκή κυριαρχία. Αυτός είναι ο άνθρωπος.Δεν θα παραδεχτεί ότι είναι σκλάβος στην αμαρτία, και φαντάζεται τον εαυτότου ελεύθερο για να κάνει πάντα αυτό που τον ευχαριστεί (2 Πέτρου 2:19).
Ας αναγνωρίζουμε αγαπητοί φίλοι την τραγική κατάσταση που βρισκόμασταν,αλλά ας θυμόμαστε επίσης την αληθινή ελευθερία που ο Υιός μας χάρισε, σε μια σχέση μαζί Του ως παιδιά του Θεού.
Στο κεφάλαιο 5:45 ο Κύριος ανέφερε στους Ιουδαίους την ασυνέπειά τους.Είχαν επικαλεστεί τον Μωϋσή αλλά τα γραπτά του ήταν αυτά που τους καταδίκαζαν.Εδώ επικαλούνται το προσόν ότι είναι παιδιά του Αβραάμ. Τα έργα τους όμως είναιτου διαβόλου που είναι απ’ την αρχή ψεύτης και ανθρωποκτόνος. Εχει ειπωθείκάποιες φορές – κατά τον πατέρα και ο υιός (πρβλ. Ιεζεκιήλ 16:44), και ο Κύριοςδηλώνει ότι η φύση των έργων μας φανερώνει ποίου τέκνα είμαστε (1 Ιωαν. 3:7-10).Υπάρχουν μόνο δύο μεγάλες οικογένειες στη γή – αυτή του Θεού και αυτή του διαβόλου.Σε ποιά απ’ τις δύο ανήκεις; Το γεγονός ότι είμαστε παιδιά Χριστιανών γονέων δεν δίνει δικαίωμα ενώπιον του Θεού, όπως προσδοκούσαν αυτοί οι υπερήφανοι Ιουδαίοιεπειδή ήταν απόγονοι του Αβραάμ. Αντιθέτως η ευθύνη τους είναι μεγαλύτερη.
“Σύ δαιμόνιον έχεις”, επαναλαμβάνουν αυτοί οι άθλιοι άνθρωποι (εδ. 48,52, πρβλ. 7:20, 10:20). Μπορούμε να θαυμάσουμε την υπομονή του Κυρίου Ιησού.Μπροστά σ’ αυτή την απαίσια προσβολή αφήνει τον Πατέρα Του να υπερασπιστείτη δόξα Του. Για άλλη μια φορά εδώ γίνεται Αυτός το μεγάλο μας παράδειγμα.Το δικό μας έργο είναι να γνωρίζουμε το Θεό και να φυλάμε τον Λόγο Του (εδ.55).
“Εγώ είμαι” λέει ο Κύριος Ιησούς στο εδ. 58,όχι “μόνο ήμουν σαν μια ύπαρξη πριν τον Αβραάμ”, αλλά “εγώ είμαι αιώνια” (πρβλ.Εξοδος 3:14).
Το ευαγγέλιο του Ιωάννη είναι το Ευαγγέλιο στο οποίο διαβάζουμε για προσωπικέςσυναντήσεις διαφόρων ατόμων με τον Κύριο: ο Νικόδημος, η Σαμαρείτισα γυναίκα,ο παραλυτικός στη Βηθεσδά . . ., άνδρες και γυναίκες σε κάθε κατάσταση έχουνσυνομιλίες με τον Κύριο Ιησού προσωπικά. Εχεις αγαπητέ αναγνώστη μια προσωπική συνάντηση με τον Κύριο Ιησού;
Αυτός ο άνθρωπος που είχε γεννηθεί τυφλός, αποτυπώνει τη φυσική μας κατάσταση.Η αμαρτία μας καθιστά ανίκανους να δούμε το φώς του Θεού. Η ηθική και πνευματικήμας όραση βρίσκονται στο σκοτάδι από τότε που γεννηθήκαμε. Ο Θεός επιθυμείνα μας ανοίξει τα μάτια σ’ αυτή την κατάσταση που βρισκόμαστε, για το δικόμας όφελος, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της Αγιότητάς Του και σε σχέση με τονκόσμο.
Δεν είναι συνέπεια κάποιας ιδιαίτερα σοβαρής αμαρτίας η ασθένεια αυτούτου ανθρώπου τον οποίο ο Θεός τιμώρησε καθώς και τους γονείς του, αλλά μιαασθένεια που θα δώσει στον Κύριο Ιησού την ευκαιρία να λάμψει έξω η χάρις Του.Ο πηλός μας υπενθυμίζει ότι έγινε άνθρωπος για να πλησιάσει τον άνθρωπο. Γιανα δεί όμως αυτός ο άνθρωπος πρέπει να πάει να πλυθεί – ο Λόγος (το νερό) αποκαλύπτειτον Χριστό σ’ αυτόν ως τον απεσταλμένο απ’ το Θεό (Σιλωάμ). Ο τυφλός άνθρωποςπηγαίνει πιστεύοντας, και επιστρέφει βλέποντας. Στη συνέχεια βλέπουμε τη μαρτυρία του. Οι γείτονές του, αυτοί που τον γνώριζανκαλά έμειναν έκπληκτοι. Είναι δυνατόν να είναι ο ίδιος άνθρωπος; Μια αλλαγήδεν περνάει απαρατήρητη. Εχει και η δική μας αναγέννηση εμφανίσει στη ζωή μαςμια αλλαγή ορατήστον καθένα;
Ο τυφλός άνθρωπος που θεραπεύτηκε προκαλεί αμηχανία στους Φαρισαίους,εξ’ αιτίας της δύναμης που φανέρωσε ο Κύριος Ιησούς. Αρχικά προσπαθούν ν’ αποσπάσουναπό τον ίδιο ή τους γονείς του έναν λόγο για να τους επιτρέψει ν’ αμφισβητήσουναυτό το θαύμα, κι’ όταν δεν καταφέρνουν να τους κάνουν να το αρνηθούν, καταβάλουνκάθε προσπάθεια για να μειώσουν τον Μόνο που το έκανε και να συσσωρεύσουν ατιμίαεπάνω Του (8:49). “Γνωρίζουμε ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ένας αμαρτωλός” (εδ.24) δηλώνουν αν και λίγο νωρίτερα ο Κύριος τους είχε ρωτήσει “Ποιός από σαςμε ελέγχει περί αμαρτίας; (8:46).
Μεταξύ αυτού του τυφλού που θεραπεύτηκε και των γονιών του υπάρχει μιαμεγάλη διαφορά. Οι γονείς του ενδιαφέρονται λιγότερο για την αλήθεια και περισσότερογια την θρησκευτική τους υπόληψη. Το ν’ αναγνωρίσουν τον Ιησού σαν τον Χριστόκαι να μοιραστούν την απόρριψή Του είναι παραπάνω απ’ ότι μπορούν να σηκώσουν.Φοβούνται το όνειδος. Πόσοι πολλοί άνθρωποι σήμερα τους μοιάζουν! Από την άλληπλευρά ο γιός τους δεν ανησυχεί καθόλου με τέτοια επιχειρήματα. Οι Φαρισαίοιδεν πέτυχαν να διώξουν την ταπεινή του εμπιστοσύνη για τον Μόνο που τον θεράπευσε.Αυτός ο άνθρωπος πέρασε απ’ το σκοτάδι στο φώς. Γι’ αυτόν δεν είναι ούτε μιαθεωρία, ούτε μια διδασκαλία. Είναι ένα φανερό γεγονός. Το μόνο που αποκρίνεται είναι: “Ενα γνωρίζω, ότι ήμουν τυφλός και τώρα βλέπω(εδ. 25). Μπορούμε κι εμείς να λέμε το ίδιο μαζί του;
Ηταν καλό γι’ αυτόν τον τυφλό που θεραπεύτηκε ότι εδιώχθη έξω απ’αυτούς τους Φαρισαίους. Γιατί εκεί συναντάει Αυτόν που είχε νωρίτερα απορριφθείκαι που πήγε έξω απ’ το ναό όπως διαβάζουμε στο τέλος του προηγούμενου κεφαλαίου. Τώρα αυτόςο άνθρωπος είναι ικανός να κάνει ένα μεγάλο βήμα προς την αλήθεια. Μπορεί ναγνωρίζει όχι μόνο την δύναμη του Κυρίου Ιησού αλλά επίσης και τον Ιδιο Προσωπικά: Εκείνον Τον οποίο είχε αναγνωρίσει ως προφήτη (εδ. 17), είναι ο Υιός του Θεού (εδ. 35-37). Πολλοί άνθρωποι ικανοποιήθηκαν γνωρίζοντας ότι έχουν σωθεί αλλά παρέμειναν χωρίς να γνωρίζουν τον Ιδιο τους τον Σωτήρα. Ισως επειδή βρίσκονται ακόμα εγκλωβισμένοι μέσα σε θρησκευτικά συστήματα καιδεν έχουν την εμπειρία της παρουσίας του Κυρίου εκεί που έχει υποσχεθεί ότι βρίσκεται (Ματθ. 18:20). Ενώ ισχυρίζονται αυτοίοι Φαρισαίοι ότι βλέπουν καθαρά παραμένουν οι ίδιοι τυφλοί εξ’ αιτίας του μίσουςκαι της θρησκευτικής τους υπερηφάνειας. Στο κεφάλαιο 8 απέρριψαν το Λόγο του Κυρίου. Στο κεφάλαιο 9 δεν θέλουν το έργο Του. Ετσι δεν έχει να κάνει τίποτα πλέον μ’ αυτούς. Ο Ιδιος καλεί το ποίμνιόΤου ονομαστικά, τους οδηγεί έξω και πηγαίνει μπροστά τους. Μήπως θα μπορούσε αυτό το ποίμνιο να έχει απατηθείκαι ν’ ακολουθεί έναν περίεργο που τους οδηγεί στην πλάνη; Βεβαίως όχι. Εχουνένα αλάνθαστο μέσο για να γνωρίζουν τον Μόνο στον Οποίο ανήκουν. Γνωρίζουν τη φωνή Του. Είναι αυτή η φωνή γνωστή σε όλους τους αναγνώστες μας;
Σ’ αυτό το ευαγγέλιο δεν βρίσκουμε παραβολές. Εκείνος που είναι“ο Λόγος” μιλάει στον άνθρωπο σε μια απλή γλώσσα. Από την άλλη πλευρά ο Κύριος χρησιμοποιεί πολλές εικόνες πολύτιμες καισυγκρίσεις για να γίνει ο Ιδιος γνωστός σε μάς. Σημείωσε τα εδάφια στα οποίαδηλώνει: “Εγώ είμαι”, 6:35, 48, 51, 8:12, 10:7, 9, 11, 14, 11:25, 14:6, 15:1,5. “Εγώ είμαι η θύρα των προβάτων”, λέει στα εδάφια 7, 9. Για να σωθούμε πρέπει να εισέλθουμε δι Αυτού (Εφεσ. 2:18). Αλλά χρειαζόμαστε επίσης να γίνει ο οδηγός μας. Εαν αφεθούμε στους εαυτούς μας είμαστε σαν το πρόβατο, ένα ζώο χωρίς σκέψηπου χάνεται αν δεν έχει οδηγό (διαβασε Ησαίας 53:6). Σε αντίθεση με τον μισθωτό,με κλέφτες και ληστές που είναι επιδέξιοι να κλέβουν ψυχές, ο Κύριος Ιησούςπαρουσιάζεται ο Ιδιος ως ο Καλός Ποιμήν (εδ. 11, 14), και μας δίνει δύο αποδείξεις γι’ αυτό. Η πρώτη είναι το εκούσιοδώρο της ζωής Του για ν’ αποκτήσει το ποίμνιο – υπέρτατη απόδειξη της αγάπηςΤου γι’ αυτό και την ίδια ώρα ας μην ξεχνάμε η υπέρτατη μαρτυρία της αγάπηςτου Πατρός (εδ. 17). Η δεύτερη είναι ότι Αυτός γνωρίζει το ποίμνιό Του, καιαπ’ την άλλη πλευρά αυτά γνωρίζουν τον ποιμένα τους (εδ. 14). Τέτοιος δυνατόςδεσμός επιβεβαιώνει τα δικαιώματά Του πάνω στο ποίμνιό Του και πάνω στην κάθε μας καρδιά.
Γεμάτοι υποκρισία οι Ιουδαίοι γι’ άλλη μια φορά ρωτούν τον Κύριο.“Αν εσύ είσαι ο Χριστός πές μας παρρησία” (εδ. 24). Αλλά όχι μόνο τους το είχε δηλώσει αυτό (κεφ. 8:58), τους το είχε δείξει επίσης (εδ. 25, 32, 37, 38). Από τώρα ο Κύριος περιορίζει τις δραστηριότητέςΤου στο δικό Του ποίμνιο. Το ποίμνιο Του ανήκει δικαιωματικά, αρχικά γιατίο Πατήρ ρητώς Του το έχει παραχωρήσει (εδ. 29) και επίσης διότι το έχει εξαγοράσει. Τα εδάφια 27, 28 είναι πολύτιμα διότι μας λένε τί κάνει ο Κύριος για το ποίμνιό Του. Του χαρίζει την αιώνια ζωή, το οδηγεί, τοκρατάει με ασφάλεια στο χέρι Του, κι αυτό που το χαρακτηρίζει είναι η πραγματικότητα ότι ακούει τη φωνή Του και Τον ακολουθεί. Αυτή δεν είναι η δίκαιη απάντησή μας στη θαυμαστή αγάπη Του;
Μια ακόμα φορά οι Ιουδαίοι προσπαθούν να λιθοβολήσουν τον ΚύριοΙησού (8:59). Αυτή την φορά τον κατηγορούν για βλασφημία. “Εσύ ως άνθρωποςκάνεις τον εαυτό σου Θεό” λένε. Πραγματικά η φιλοδοξία του πρώτου Αδάμ καιόλων των απογόνων του ήταν να γίνουν ίσοι με το Θεό. Αλλά ο Κύριος Ιησούς ακολούθησεακριβώς την αντίθετη οδό. “Εν μορφή Θεού υπάρχων” - “. . . και ευρεθείς ωςάνθρωπος...” - “εταπείνωσεν εαυτόν” (Φιλιπ. 2:6-8).
Ωστόσο το εδάφιο 42 συμπεραίνει: “Πολλοί επίστευσαν σ’ Αυτόν εκεί”κι έτσι έγιναν το ευλογημένο Του ποίμνιο (κεφ. 8:30).
Μπροστά στην αμηχανία τους οι δύο αδελφές στη Βηθανία στέλνουν μιαπαράκληση στον Θείο Φίλο. Αυτή η παράκληση μπορεί να υπηρετήσει κι εμάς σανένα παράδειγμα. “Κύριε ιδού εκείνος τον οποίο αγαπάς ασθενεί” (εδ. 3). Οτανκαλούν τον Κύριο αναγνωρίζουν την εξουσία Του και δεν Του υπαγορεύουν τί να κάνει, π.χ. έλα και θεράπευσέ τον! Απλά θέτουνενώπιόν Του το θέμα που τους ανησυχεί. Επίσης γνωρίζουν την αγάπη Του και αναφέρονται σ’ αυτήν. Εν τούτοις αυτή η αγάπη δεν κάνει τον Κύριο Ιησούν’ αποφασίσει να φύγει αμέσως για την Ιουδαία, ακόμα κι αν οι εγκληματικέςπροθέσεις των Ιουδαίων δεν Τον εμποδίσουν, παρά μόνο αν έλθει αυτή η ώρα. Δεναφήνεται, όπως συχνά εμείς, να παρασυρθεί από τα συναισθήματά Του, ούτε νασταματήσει απ’ το φόβο των ανθρώπων. Μόνο η υπακοή στον Πατέρα Του κατηύθυνε τα βήματα του Κυρίου. Μέσω αυτής της καθυστέρησης η δόξα του Θεούθα λάμψει με περισσότερη ακόμα λαμπρότητα αφού ο Λάζαρος είναι ήδη 4 ημέρεςστον τάφο μέχρι την ώρα που ο Κύριος φθάνει στη Βηθανία. Πολύ συχνά συναντάμεανθρώπους που διέρχονται ένα πένθος. Ετσι μπορούμε να αισθανθούμε την πλήρηανεπάρκεια της ανθρώπινης συμπάθειας (σαν τους Ιουδαίους στο εδ. 19). Τα πάνταόμως αλλάζουν όταν στρεφόμαστε σ’ Αυτόν που ο Ιδιος είναι “η ανάσταση και η ζωή”. Ετσι μπορούμε να καταλάβουμε την πλήρη αξία των αιώνιων πραγμάτων, και η πίστημας από τώρα θριαμβεύει με την ελπίδα.
Η Μάρθα συναισθάνεται ότι η αδελφή της είναι πιο ικανή να καταλάβειτη σκέψη του Κυρίου παρά η ίδια. Την καλεί, αλλά ακόμα και η Μαρία το μόνοπου μπορεί να πεί είναι “Κύριε αν ήσουν εδώ . . . ” (εδ. 22 πρβλ. εδ. 21).Οπως και πολλοί άνθρωποι που πενθούν μπορεί να στρέφεται μονάχα πίσω. Ο ΚύριοςΙησούς θλιμένος τους ζητάει να Τον πάνε στο μνήμα. Τότε Τον βλέπουμε να κλαίει.Μήπως δεν γνώριζε τί θα έκανε; Και βέβαια γνώριζε, όμως μπροστά στην παρουσίατου θανάτου, και της τραγικής του δύναμης πάνω στο ανθρώπινο πνεύμα, ο ΑγιοςΥιός του Θεού έχει πληγωθεί από θλίψη, και αγανάκτηση. Ο νικητής του θανάτουπραγματικά είναι εδώ. Αλλά για να καταδειχθεί η δόξα του Θεού μπροστά στο πλήθος,που θα είναι μάρτυρας, θα πρέπει ακόμα να διαπιστωθεί η κατάσταση σήψης τουΛαζάρου (εδ. 39). Ομοίως ο Κύριος επιθυμεί ν’ αποδώσει εκ των προτέρων τη δύναμή Του σ’ Εκείνον που Τον έστειλε ευχαριστώντας Τον (εδ. 41, 42). Μόνοτότε η γεμάτη δύναμη κραυγή Του κάνει τον νεκρό άνθρωπο να βγαίνει απ’ το μνημείο,φορώντας ακόμα τα σάβανα . . . Τί σόκ γι’ αυτούς που βλέπουν. Οσο για εμάςας θυμόμαστε την υπόσχεσή Του στη Μάρθα: “Εάν πιστεύεις θέλεις ιδεί”. Ισως όχι αυτό που ελπίζεις, αλλά βέβαια τη δόξα του Θεού (εδ. 4, 40).
Ο Θεός απάντησε στον Υιό Του όχι μόνο με την ανάσταση του Λάζαρουαλλά και οδηγώντας στην πίστη προς Αυτόν μερικούς από τους μάρτυρες αυτού τουθαυμαστού γεγονότος (εδ. 42, 45). Ομως αυτό το θαύμα, το μεγαλύτερο που έχειαποτυπωθεί σ’ αυτό το ευαγγέλιο και το τελευταίο πριν την δική Του ανάσταση,είναι επίσης αυτό που αποφασίζει για το θάνατό Του: “απ’ εκείνης λοιπόν τηςημέρας . . .” συνωμότησαν κακά σχέδια των οποίων το τέλος θα είναι το μεγαλύτεροέγκλημα (εδ. 53). Ετσι απάντησαν αυτοί οι Ιουδαίοι στην ερώτηση που τους έκανεο Κύριος (10:32).
Οι ιερείς φαίνονται να φοβούνται ότι ακολουθώντας τον Κύριο Ιησούθα δημιουργήσουν αντεκδικήσεις από τους Ρωμαίους. Αλλά αντιθέτως είναι η απόρριψήτους για τον Κύριο, που 40 χρόνια αργότερα θα είναι η αιτία της καταστροφήςτου μέρους της λατρείας τους (Ιερουσαλήμ) και του έθνους τους από τους Ρωμαίους(εδ. 48). Ο Θεός επιτρέπει ώστε η προφητεία του Καϊάφα να ξεπεράσει πολύ τιςσκέψεις αυτού του κακού και κυνικού ανθρώπου. Ο Κύριος Ιησούς ήρθε για να θυσιάσειτη ζωή Του για τα έθνη (στον Ισραήλ η αποκατάστασις θα γίνει αργότερα), αλλάήρθε επίσης για να συγκεντρώσει σε ένα όλα τα παιδιά του Θεού που ήταν διεσκορπισμένα (εδ. 52). Ο Σατανάς τα παίρνειμε δύναμη και τα διασκορπίζει μακριά (10:12). Ομως ο Κύριος Ιησούς με το έργοΤου συγκεντρώνει μαζί εδώ στη γή όλους αυτούς που ανήκουν στην οικογένεια τουΘεού.
Στη σκηνή που περιγράφτηκε στα εδάφια 1-3 βλέπουμε τις διάφορεςόψεις της λατρείας. Η παρουσία του Κυρίου, η κοινωνία, η μαρτυρία, η άγια υπηρεσία και ο αίνος.Αυτή δεν είναι μια γιορτή προς τιμή του Λαζάρου. Ο Κύριος Ιησούς είναι το κέντρο της συγκέντρωσης. Εκεί Του κάνουν ένα δείπνο. Το μοναδικό προσόν που έχει ο Λάζαρος για να βρίσκεται μαζίΤου στο τραπέζι είναι το ότι ήταν ένας νεκρός άνθρωπος που δέχτηκε νέα ζωή. Αυτή είναι και η θέση όλων των εξαγορασμένων. Αυτός ο άνθρωποςδεν λέει τίποτα, ή δεν κάνει οτιδήποτε, είναι απλά εκεί ζωντανός, και η παρουσίατου είναι αρκετή για να φανερώσει τί ο Κύριος έκανε γι’ αυτόν. Η Μάρθα υπηρετεί, κι’ η υπηρεσία της εδώ βρίσκεται σε τέλεια τάξη (σε αντίθεση με το Λουκά 10:40).Τέλος η Μαρία χύνει αυτό το “πολύ ακριβό” άρωμα που αγγίζει την καρδιά του Σωτήρα και που γεμίζει επίσης το σπίτι, μια εικόνατης λατρείας που δείχνουν μ’ ευγνωμοσύνη οι λυτρωμένοι όταν συγκεντρώνονται μαζί. Ο άπιστοςδεν κάνει τίποτε παρά να καταφρονήσει μια τέτοια λατρεία. Κατά βάθος αυτό συμβαίνειεπειδή λατρεύει έναν άλλο θεό, το χρήμα (εδ. 6).
Το εδάφιο 10 δείχνει το Λάζαρο συνδεδεμένο με τον Κύριο Ιησού σανθέμα μίσους των ανθρώπων.
Στη συνέχεια έχουμε μια θριαμβευτική είσοδο του Βασιλιά του Ισραήλστην πόλη Του της Ιερουσαλήμ, ενώ πρόσκαιρα τον επεφημούν εξ’ αιτίας του μεγάλουθαύματος που είχε κάνει πριν λίγο.
Βρέθηκε σε αρχαίους Αιγυπτιακούς τάφους κόκος σταριού φυλαγμένοςσε αγγεία εδώ και χιλιάδες χρόνια και ήταν ικανός να βλαστήσει. Ωστόσο όσαεκατομμύρια χρόνια κι αν έχουν περάσει, κι αν έχει διατηρηθεί στα πιο πολύτιμααγγεία δεν μπορεί εκεί μέσα να πολλαπλασιαστεί. Για να βλαστήσει θα πρέπεινα τοποθετηθεί μέσα στη γή, στο χώμα, θα πρέπει να θυσιαστεί. Αυτή είναι μια εικόνα που χρησιμοποιεί ο Κύριος Ιησούςγια να περιγράψει το θάνατό Του. Η επιθυμία των Ελλήνων να Τον δούν τράβηξετις σκέψεις Του στα θαυμάσια αποτελέσματα του σταυρού Του: ευλογία των εθνών υπό την παγκόσμια διακυβέρνηση του Υιού του ανθρώπου, πολύς καρπός (τέλος εδ. 24), η κρίση κατά του Σατανά (εδ. 31), όλοι οι άνθρωποιθα ελκυστούν σ’ Αυτόν (εδ. 32). Ομως αυτό που περνάει αυτή την ώρα υποφέροντας ο Ιδιος, το περνάει μέσα στην άγια ψυχή Του. Ετσι στρέφεται στο Θεόπου Του απαντάει από τον ουρανό με την υπόσχεση της ανάστασης (εδ. 28).
Ηταν ημίφως τώρα για τους Ιουδαίους. Το Φώς σιγάσιγά εξαφανιζόταν στον ορίζοντα, ο Κύριος Ιησούς προχωρούσε για να τους αφήσει(εδ. 35, Ιερεμίας 13:16). Η παρούσα ημέρα της χάριτος φθάνει και για μάς επίσηςσ’ ένα τέλος. Ερχεται η στιγμή που δεν θα είναι πλέον δυνατόν να πιστεύσεις(πρβλ. εδ. 40). Υπήρχε για τον Κύριο Ιησού ένα σημαντικό “τώρα” (εδ. 27, 31).Για εμάς τώρα είναι η ώρα να πιστεύσουμε σ’ Αυτόν.
Το κεφάλαιο 12 είναι το τέλος ενός μεγάλου τμήματος του ευαγγελίου.Από την αρχή του κεφαλαίου 13 ο Κύριος απευθύνεται αποκλειστικά στους μαθητέςΤου. Ετσι εδώ έχουμε τα τελευταία Του λόγια προς τον λαό. Από τώρα οι καρδιές του λαού θα γίνουν σκληρότερες σαν έθνος όπως προφήτεψεο Ησαίας. Το εδάφιο 11 του κεφ. 1 επαληθεύεται. Ηρθε στους ιδικούς Του (Ισραήλ)και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν Αυτόν. Αλλά και τα ακόλουθα εδάφια επαληθεύτηκανεπίσης. Μερικοί εδέχθησαν Αυτόν και απόκτησαν το δικαίωμα να γίνουν παιδιάτου Θεού. Ακόμα και μερικοί μεταξύ των αρχόντων πίστεψαν σ’ Αυτόν, χωρίς όμωςνα τολμήσουν να υποφέρουν τη μαρτυρία γι’ αυτή την πίστη τους. Ο λόγος γι’αυτό μας δίδεται εδώ, “διότι ηγάπησαν την δόξαν των ανθρώπων μάλλον παρά τηνδόξα του Θεού”. Οσοι από μας βρίσκονται στον ίδιο δρόμο, να στερούνται το θάρροςγια την ομολογία της πίστης μας, ας αναρωτηθούμε μήπως είναι για τον ίδιο λόγοόπως κι’ αυτοί. Για μια τελευταία φορά δημόσια και επίσημα ο Κύριος Ιησούςδηλώνει το θείο χαρακτήρα της υπηρεσίας Του. Αυτός είναι ο Μόνος απεσταλμένος του Θεού και συγχρόνως είναι η τέλεια εικόνα του Πατέρα (εδ. 48, 49, Εβρ. 1:3). Το σύνολοτων λόγων Του φανερώνουν τις σκέψεις του Θεού. Θα έπρεπε να μελετούμε Εκείνον,το θαυμάσιο Υπόδειγμά μας, και με τη σειρά μας να μαθαίνουμε απ’ Αυτόν τί θά’ πρεπε να λέμε, και πώς θά’ πρεπε να μιλάμε (εδ. 49).
Για την καρδιά του Κυρίου, ο θάνατός Του ήταν πρώτα “διά να μεταβήεκ του κόσμου τούτου προς τον Πατέρα” (εδ. 1) και κεφ. 16:28. Ομως άφηνε πίσωσ’ ένα κόσμο γεμάτο αμαρτία αυτούς που αγάπησε. Πιστοί που λούστηκαν από τοαίμα Του στο σταυρό (εδ. 10, Αποκαλ. 1:5). Οπως οι ταξιδιώτες που σκονίζονταιτα πόδια τους στους δρόμους, έτσι και οι δικοί Του εκτίθενται σε μόλυνση τηςσκέψης, του λόγου και των έργων με τη συνεχή επαφή με το κακό. Ομως ο πιστόςμας Κύριος επρόβλεψε αυτή την κατάσταση και εδώ φροντίζει για τον πρακτικόαγιασμό των δικών Του. Ο Μέγας Αρχιερέας τους πλένει τα πόδια. Με άλλα λόγιατους αγιάζει οδηγώντας τους να εξετάζουν τους εαυτούς τους διαρκώς κάτω από το φώς του Λόγου (το νερό) που εφαρμόζει στις συνειδήσειςτους (Εφεσίους 5:26, Εβραίους 10:22). Αυτή η υπηρεσία αγάπης είναι μια πουκαι εμείς θα έπρεπε να εξασκούμε ο ένας για τον άλλον. Στην ταπείνωση, γονατίζονταςστα πόδια τους δείχνοντας στους αδελφούς και αδελφές μας πού είναι αδύνατοι,ή σε τί κινδύνους είναι εκτεθιμένοι (Γαλατ. 6:1). Αγαπητοί φίλοι ο Κύριος δενλέει “είσαι ευτυχής αν γνωρίζεις αυτά τα πράγματα”, αλλά γνωρίζοντας αυτά τα πράγματα “μακάριοι είσθε εάν κάμητε αυτά” (εδ. 17).
“Ο μαθητής τον οποίο ηγάπα ο Ιησούς” είναι η φράση που χρησιμοποιείο Ιωάννης για να περιγράψει τον εαυτό του σ’ αυτό το ευαγγέλιο. Γνώριζε τηναγάπη του Κυρίου για τους δικούς Του (εδ. 1). Αλλά γνώριζε επίσης ότι και οίδιος είχε αγαπηθεί προσωπικά με την ίδια αγάπη. Απολάμβανε από πολύ κοντά αυτή την πολύτιμη θέση απ’ τηνοποία δεχόταν την πιο στενή κοινωνία μαζί Του. Τώρα όμως ο Κύριος του αποκαλύπτειένα τρομερό μυστικό. Εκθέτει τον Ιούδα σαν τον προδότη, τον οποίο γνώριζε απ’την αρχή (6:64). Στη συνέχεια ο Σατανάς εισέρχεται σ’ αυτόν τον άνθρωπο πουήταν έτοιμος να τον δεχτεί και φεύγει στη νύχτα για να ολοκληρώσει το τρομερότου συμβόλαιο. Αλλη μια φορά ο Κύριος μιλάει για το σταυρό Του, όπου η δόξα Του θα λάμψει στο μέσον της ατιμίας (εδ. 31), και για την ανάστασή Του με την οποία ο Θεός θα δοξάσει Αυτόν ο οποίος τόσο τέλεια Τον δόξασε (εδ.32). Πώς όμως θα αναγνωρίζονται στο μέλλον οι μαθητές Του αφού δεν θα είναιπλέον μαζί τους; Από ένα βέβαιο σημείο – την αγάπη τους ο ένας για τον άλλον (εδ. 35). Μας χαρακτηρίζει πραγματικά αυτή η αγάπη; Αυτόείναι ένα ερώτημα που πρέπει ν’ απασχολεί βαθειά τις καρδιές μας.
Σε αντίθεση με τον Ιωάννη που ήταν απασχολημένος με την αγάπη τουΚυρίου γι’ αυτόν, ο Πέτρος δηλώνει τη δική του αφοσίωση για τον Κύριο, χωρίς αλλοίμονο να προσέχει την προειδοποίηση του Κυρίου!
Στο κεφ. 13 είδαμε πώς ο Κύριος προετοίμαζετους δικούς Του για να έχουν θέση μαζί Τουεδώ στη γή (εδ. 8). Τώρα προχωρεί για να τους ετοιμάσει θέση στον οίκο τουΠατρός Του. Γι’ αυτό πρέπει να προηγηθεί αυτών, έτσι όπως ένας οικοδεσπότηςκανονίζει να φτάσει σπίτι του πρίν από τους καλεσμένους του. Η Γραφή μαςδίνει λίγες λεπτομέρειες σχετικά με τον ουρανό. Ομως είναι η παρουσία του Κυρίου που τον κάνει ένα ευλογημένο μέρος στο οποίο θα βρεθούμε. Και ο Ιδιος λέει ότιη παρουσία των δικών Του μαζί Του θα είναι μια πηγή χαράς γι’ Αυτόν.
Ο Κύριος Ιησούς είναι ο μόνοςδρόμος για τον Πατέρα. Αυτός είναι και η αλήθεια, και η ζωή. Ποτέ δεν έπαψε ν’ αποκαλύπτει τον Πατέρα με λόγο και πράξεις, παρ’ όλο πουη άγνοια των μαθητών Του Τον έθλιβε πολύ. Ομως δεν θα μπορούσε να λέει καισε μάς κάποιες φορές επίσης, “μετά από τόσο καιρό μαζί σου, τόσα που άκουσεςαπό Εμένα και διάβασες στο Λόγο μου, πώς δεν με γνωρίζεις καλύτερα;
“Και ό,τι αν ζητήσετε εν τω ονόματί μου, θέλω κάμει τούτο” υπόσχεταιο Κύριος (εδ. 13). “Εν τω ονόματί μου” δεν είναι κάποιο σχήμα, αλλά σημαίνει ότι ο Ιδιος μπορεί να βρίσκεται σε συμφωνίαμ’ αυτό που ζητάμε. Η προσευχή μας τότε γίνεται προσευχή του Ιησού και ασφαλώςθα απαντήσει σ’ αυτήν – όχι μόνο επειδή μας αγαπάει, αλλά γιατί στην πρώτηθέση τίθεται η δόξα του Πατρός. Θα μπορούσε να βρεθεί πιο θαυμάσιος λόγος απ’αυτόν;
Ο Κύριος Ιησούς ετοιμάζεται ν’ αφήσει τους αγαπημένους Του μαθητές,αλλά δεν θα τους αφήσει ορφανούς. Πρόκειται να τους στείλει ένα Θείο Πρόσωπογια να τους παρηγορεί και υποστηρίζει, και να τους βοηθάει (εδ. 16*). Αυτόείναι το Αγιο Πνεύμα το οποίο δεν θα είναι μονάχα μαζί με τους μαθητές, αλλά θα είναι και εντός τους για να τους διδάσκει (εδ. 26). Ο Κύριος Το ονομάζει “έναν άλλο Παράκλητο” γιατί Αυτός ο Ιδιος εξακολουθεί να είναι ο ουράνιος Παράκλητος, οΣυνήγορος προς τον Πατέρα (1 Ιωαν. 2:1).
Στη συνέχεια ο Κύριος Ιησούς δίνει τρείς άλλες υποσχέσεις στουςδικούς Του: νέα ζωή που πηγάζει απ’ τηδική Του ζωή (εδ. 19), μια ιδιαίτερη θέση στην αγάπη του Υιού – και του Πατρός– για καθένα ο οποίος αποδεικνύει την αγάπη του φυλάττοντας τις εντολές Τουεδ. 21, 23, και τέλος, ειρήνη, την δική Του ειρήνη (εδ. 27). Πόσο αλήθεια είναι ότι δεν δίνει “όπως ο κόσμος δίνει”. Ο κόσμος προσφέρειλίγο και παίρνει πολύ. Φέρνει σύγχιση και νεκρώνει τη συνείδηση ενεργώνταςσαν ένα ηρεμιστικό ναρκωτικό το οποίο προς στιγμήν εμφανίζει κάποια ηρεμίααπό ανησυχίες και βάσανα της ψυχής, αλλά είναι μόνο μια ψευδαίσθηση της ειρήνης. Η ειρήνη που ο Κύριος Ιησούς χαρίζει ικανοποιεί απόλυτα την καρδιά και είναιαιώνια.
Στο τέλος ο Κύριος λέει στους μαθητές Του ότι η αληθινή αγάπη γι’Αυτόν δεν πρέπει να είναι εγωιστική, ζητώντας να Τον κρατήσουν εδώ κάτω, αλλάθα πρέπει να χαίρονται μαζί Του στη δική Του χαρά (εδ. 28).
*Παράκλητος είναι η ίδια λέξη με τον συνήγορο στην 1 Ιωαν.2:1. Είναι κάποιος που αμύνεται για ένα πρόσωπο, για κάποιο λόγο, και πουέρχεται να το βοηθήσει και υποστηρίξει.
Ο Ισραήλ ήταν ένα άκαρπο αμπέλι παρά τη φροντίδα του θείου Γεωργού(Ψαλμ. 80:8, 9, Ησα. 5:2). Αντιθέτως ο Κύριος Ιησούς παρουσιάζεται ο Ιδιοςσαν την αληθινή Αμπελο που φέρνει καρπό μέσω των μαθητών. Ομως κατά τον ίδιοτρόπο που σ’ ένα αμπέλι όλα τα κλαδιά δεν είναι όλα φορτωμένα καρπό τη στιγμήτης συγκομιδής, ο Κύριος κάνει μια διάκριση μεταξύ αυτών που λένε ότι Τον γνωρίζουν,σύμφωνα με το αν θα φέρουν καρπό . . . περισσότερο καρπό (εδ. 2), και πολύ καρπό (εδ. 5).
Υπάρχουν δύο απαραίτητες καταστάσεις για να φέρουμε πολύ καρπό:να μένουμε σ’ Αυτόν σαν το κλαδί που μένει προσκολλημένο στον κορμό που το τρέφει, και Αυτός σε μάς: όπως αυτό το κλαδί αφήνει να εισχωρεί ο χυμός που το κρατά ζωντανό. Από την άλλη πλευρά ας μην ξεχνάμε ότι είναι ο Πατέραςπου μας “καθαρίζει” αφαιρώντας από εμάς κάτι, και μ’ έναν τρόπο που μερικέςφορές μας είναι οδυνηρός, για να μπορέσουμε να φέρουμε περισσότερο καρπό (εδ. 2).
Τί ευλογημένα όμως αποτελέσματα ρέουν από μια τέτοια κοινωνία:η γνώριση του θελήματος του Θεού και η απάντηση στις προσευχές μας, αφού δεν επιθυμούμε πλέον να ζητούμε άλλοτι, παρά τί Αυτός επιθυμεί για εμάς (εδ. 27), χαρά (εδ. 11), και τέλος την ανεκτίμητη επιδοκιμασία από Εκείνον που επιθυμεί να μας αποκαλεί φίλους Του (εδ. 14).
Εάν οι προσευχές μας έχουν ως αντικείμενό τους καρπό γιατο Θεό, τότε όλα θα μας χαρίζονται (εδ. 16). Ομως από τί αποτελείται αυτόςο καρπός; Βασικά από την αγάπη των εξαγορασμένων μεταξύ τους, και απ’ τους πολλούς τρόπους που φανερώνεται αυτή η αγάπη. “Ταύτα σας παραγγέλλω” προσθέτει ο Κύριος σαν να υποδηλώνει όλη την υπηρεσία που απορρέειαπ’ αυτή την αγάπη. Είναι η τρίτη φορά που αναφέρθηκε αυτή η “καινούργια εντολή”στην οποία ο Κύριος δίνει τέτοια σπουδαιότητα (εδ. 17, 12, κεφ. 13:34). Είναιθλιβερή και άσχημη κατάσταση να στερούνται την αγάπη τα μέλη μιας οικογένειας,αλλά είναι ακόμα πιο θλιβερό να συμβαίνει αυτό μέσα στην οικογένεια του Θεού.Σε αντίθεση, το μίσος του κόσμου για τους πιστούς (η συμπεριφορά των οποίωνκρίνει τη δική του) είναι εντελώς φυσικό και πρέπει να αναμένεται σε σημείοπου αν ο κόσμος βρίσκει κάτι για να μας αγαπήσει αυτό να είναι ένα κακό σημάδι.“Δεν είναι δούλος ανώτερος του κυρίου αυτού” (εδ. 20), λέει ο Κύριος άλλη μιαφορά. Στο κεφ. 13:16 έχει σχέση με την υπηρεσία. Εδώ έχει σχέση με τα παθήματα.
Ετσι λοιπόν και μόνο ν’ αναφερόμαστε στο όνοματου Κυρίου Ιησού είναι για τον κόσμο έναςλόγος για να εκδηλώσει το μίσος του (εδ. 21) και για τον Πατέρα ν’ απαντήσειστις προσευχές μας (τέλος εδ. 16).
Εαν δεν ήταν ο Κύριος ο Ιδιος που μίλαγε για την αναχώρησή Του,θα το βρίσκαμε πολύ σκληρό να φανταστούμε ότι θα ήταν επωφελής (εδ. 7) για τους μαθητές. Ετσι συμβαίνει και σε πολλά πράγματα, που δεν μπορούμενα τα καταλάβουμε και που μας προβληματίζουν προς στιγμήν, αλλά είναι για τοδικό μας όφελος (εδ. 6, 7). Το Αγιο Πνεύμα σταλμένο από τον ουρανό από τονΚύριο Ιησού θα οδηγούσε τους πιστούς σε όλη την αλήθεια (εδ. 13). Εχει σημειωθείότι στα κεφ. 14-16 ο Κύριος επιβεβαιώνει την θεία έμπνευση όλων των βιβλίων της Καινής Διαθήκης: Στα Ευαγγέλια - “Εκείνος θέλει σας διδάξει πάντα και θέλει σας υπενθυμίσει πάντα όσα είπονπρος εσάς” (14:26). Στις Πράξεις - “Εκείνος θέλει μαρτυρήσει περί εμού” (15:26, 27)· στις επιστολές - “Εκείνος θέλει σας διδάξει πάντα” (14:26), και τέλος στην Αποκάλυψη - “Και θέλει σας αναγγείλει τα μέλλοντα” (16:13). Ομως η παρουσία του Αγίου Πνεύματος εδώ κάτω, φέρνει σοβαρές συνέπειες επίσης για τον κόσμο, καταδικάζοντάς τον εξαιτίας της απόρριψής του για τον Χριστό (εδ. 8-11).
Από τις ερωτήσεις τους (εδ. 17, 18) οι μαθητές δείχνουν ότι ακόμαδεν μπορούσαν να καταλάβουν τη διδασκαλία του Κυρίου τους (εδ. 12). Τώρα τοΑγιο Πνεύμα βρίσκεται εδώ, δοξάζοντας τον Κύριο Ιησού λέγοντάς μας τί έρχεται από Εκείνον. Οσο για εμάς ας Τον δοξάζουμε δεχόμενοικαι κρατώντας αυτή την αποκάλυψη!
Οι μαθητές περνούν την εμπειρία της θλίψης του χωρισμού. Ομως οΚύριος Ιησούς τους παρηγορεί μιλώντας τους για τη χαρά που τους περιμένει ότανθα Τον ξαναδούν μετά την ανάστασή Του (20:20). Ο πιστός έχει πολλούς λόγουςγια να χαίρεται: η ελπίδα της επιστροφής του Κυρίου (εδ. 22), υπακοή στις εντολές Του (12:10, 11 – έχεις πειραματισθεί την εμπειρία που φέρνει αυτήη υπακοή;), εξάρτηση από Αυτόν και απάντηση στις προσευχές μας (16:24), οι αποκαλύψεις του Κυρίου μέσα απ’ το Λόγο Του (17:13), η κοινωνία με τον Πατέρα και τον Υιό (1 Ιωαν. 1:3, 4). Αυτές είναι οι ανεξάντλητες πηγέςτου “πληρώματος της χαράς” (εδ. 24).
Γιατί ο Κύριος προτιμάει να μην πεί στους μαθητές του ότι προσεύχεταιστον Πατέρα γι’ αυτούς (εδ. 26) που είναι όλο το θέμα του επόμενου κεφαλαίου;Ο λόγος είναι ότι εκτός απ’ την αγάπη που επιθυμεί να έχουν γι’ Αυτόν, θέλεινα τους τοποθετήσει σε μια απ’ ευθείας σχέση με τον Πατέρα. Επίσης επιθυμεί να μην είναι ευτυχισμένοι λογαριάζοντας μόνοσ’ Αυτόν ως τον μεσολαβητή τους προς το Θεό, αλλά να έχουν μια προσωπική εμπειρίατης αγάπης του Πατρός και της δύναμης του ονόματός Του. “Θαρσείτε” συμπεραίνει ο Κύριος. Ο κόσμος,ο κοινός μας εχθρός είναι δυνατός. “Αλλά εγώ ενίκησα τον κόσμο”. Και διά τηςπίστεως στη νίκη Του, θα νικήσουμε κι’ εμείς επίσης (1 Ιωαν. 5:4).
Ο Κύριος Ιησούς αφού είπε τα τελευταία Του λόγια στους μαθητές Του,και αφού τους αποχαιρέτησε, τώρα επιστρέφει στον Πατέρα Του. Ποτέ δεν είχε διεκδικήσει κάτι για τον Εαυτό Του αλλά τώρα ζητάει τη δόξα. Τη δόξα του Θεού στο πρόσωπο του δίκαιου Πατέρα (εδ. 25) τιμώντας τον υπάκουο Υιό Του δοξάζοντάςΤον.
Οπως ένας έμπιστος αγγελιοφόρος ο Κύριος Ιησούς δίνει λογαριασμόγια την αποστολή που εκπλήρωσε στη γή (εδ. 4). Μια πλευρά αυτού του έργου ήταννα μιλήσει για τον Πατέρα στους δικούς Του (6, 26). Τώρα μιλάει στον Πατέρα για τους δικούς Του για να τους εμπιστευθεί στη φροντίδα Του, αφού ο Ιδιος πρόκειται να τους αφήσει.Ο λόγος Του είναι αιώνια συγκινητικός, “τον λόγον σου εφύλαξαν . . . επίστευσαν ότι σύ με απέστειλας”, λέει στην αρχή παρ’ όλο που γνωρίζουμεπόσο ασθενής ήταν η πίστη των φτωχών μαθητών (εδ. 6-8, πρβλ. 14:9).
Στη συνέχεια “ιδικοί σου είναι .. .” (εδ. 9) λέει ο Κύριος, πώς θα μπορούσες να τους εγκαταλείψεις;” “Εδοξάσθηνεν αυτοίς”, προσθέτει επικαλούμενος το ενδιαφέρον του Πατέρα για τη δόξα τουΥιού. Τέλος τονίζει τις δύσκολες περιστάσεις των εξαγορασμένων Του που βρίσκονταιστον κόσμο που είναι τόσο επικίνδυνος, και που τίθεται σε τέτοια δοκιμασίαη πίστη τους. Ναί, ο Κύριος Ιησούς είναι ο τέλειος Μεσολαβητής όταν συνηγορείγια τους μαθητές Του. Το ίδιο κάνει και για εμάς σήμερα.
Οχι μόνο οι πιστοί δεν σηκώνονταιαπ’ τον κόσμο (εδ. 17), αλλά έχουν αποσταλεί στον κόσμο μ’ ένα σκοπό από τον Κύριο (εδ. 18). Να εκπληρώσουν το έργο το οποίοτους έδωσε να κάνουν (πρβλ. εδ. 4). Ωστόσο δεν είναι εκ του κόσμου όπως και ο Κύριος δεν ήταν απ’ τον κόσμο. Η θέση τους είναι σαν ξένοι που καλέσθηκανγια να υπηρετήσουν τον Κύριό τους σε μια εχθρική χώρα. Ομως αυτό το ασύγκριτοκεφάλαιο μας διδάσκει επίσης ότι οι πιστοί αντί να είναι ξεχασμένοι εδώ κάτω,έχουν ήδη μεταφερθεί ενώπιον του θρόνου της χάριτος από έναν Μέγα Αρχιερέα (Εβρ. 4:14-16). Ας ακούσουμε τί ζητάει ο Κύριος απ’ τον Πατέρα να κάνει γι’αυτούς: “να φυλλάξης αυτούς εκ του πονηρού”, εκτεθιμένοι όπως είναι αφούζούν σ’ αυτό τον κόσμο (εδ. 15).
“Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου”.Αυτό συμβαίνει σ’ αυτούς που υπακούουν στο Λόγο.
“Διά να είναι πάντες έν”.Αυτή είναι η επιθυμία της καρδιάς Του που θα έπρεπε να μας ταπεινώνει ότανσκεφτόμαστε τις διαιρέσεις που υπάρχουν μεταξύ των Χριστιανών.
Τέλος: “Εκείνοι . . . να είναι μετ’ εμού όπουείμαι Εγώ”. (εδ. 24). Αυτοί που δεν είναι από τον κόσμο δεν θα παραμείνουν στον κόσμο.Ο αιώνιος προορισμός τους είναι μαζί με τον Κύριο Ιησού για να βλέπουν τηδόξα Του. “Θέλω . . .” λέει ο Κύριος Ιησούς ώστε η παρουσία των δικών Του στον ουρανό μαζί Του είναιγια τη δόξα τη δική Του και του Πατέρα, διότι αυτοί είναι η μαρτυρία τωναποτελεσμάτων του έργου Του.
Μετά “την δόξα την οποίαμοι έδωκας” (17:22) έρχεται “το ποτήριον το οποίον μοι έδωκεν ο Πατήρ” (εδ. 11). Σε πλήρη εξάρτηση, ο Κύριος Ιησούς δέχεταικαι τα δύο από το χέρι του Πατέρα. Σύμφωνα όμως με τον χαρακτήρα αυτού τουευαγγελίου δεν έχουμε εδώ την αγωνία του Λουκά 22:44. Στη σκέψη του υπάκουουΥιού το έργο έχει ήδη τελειώσει (17:4).
Ο άθλιος Ιούδας γνωρίζει πού θα φέρει το οπλισμένο τάγμα για νασυλλάβουν τον Κύριο αφού αυτό το μέρος ήταν μέρος πολλών γνώριμων συναντήσεωνπου και ο ίδιος παρουσιαζόταν.
Εκείνος που αποκαλείται εδώ περιφρονητικά “Ιησούν τον Ναζωραίο”δεν είναι άλλος από τον Υιό του Θεού. Σε πλήρη γνώση για το τί πρόκειται νασυμβεί έρχεται μπροστά και συναντάει αυτή την απειλητική ομάδα. Τους δείχνειένα σημάδι της κυρίαρχης δύναμής Του που θα έπρεπε να τους κάνει να Τον αναγνωρίσουναπό τις Γραφές (Ψαλμ. 27:2). Με ένα μόνο λόγο πέφτουν οι εχθροί Του κάτω. Τίεξακολουθεί όμως να σκέφτεται ακόμα και Τον τρομάζει αυτή την ώρα; Οπως πάντα σκέφτεται τους αγαπητούς Του μαθητές - “Αφήσατέ τους να υπάγωσι” διατάζει αυτούςπου ήρθαν να Τον συλλάβουν. Ο καλός Ποιμήν μπορούσε να προσέχει το ποίμνιόΤου με ασφάλεια μέχρι την τελευταία στιγμή. Τώρα ήρθε η ώρα που θα παραδώσειτη ζωή Του γι’ αυτούς (10:11).
Περιμένοντας δίπλα απ’ τη φωτιά για να ζεσταίνεται μαζί μ’ αυτούςπου είχαν συλλάβει τον Κύριό του ο Πέτρος ήδη Τον είχε αρνηθεί. Αν με τη θέλησήμας επιλέγουμε τους φίλους μας μέσ’ από έναν κόσμο που εσταύρωσε τον ΚύριοΙησού, κι αν μοιραζόμαστε μέσα στον κόσμο τις ευχαριστήσεις μας με τον έναή τον άλλο τρόπο, είμαστε εκτεθιμένοι στον κίνδυνο ν’ ατιμάζουμε τον Κύριο.Ετσι δεν μπορούμε να υπολογίζουμε ότι Εκείνος θα μας προστατεύσει (σε απάντηση στην προσευχή Του 17:15-17) αν δεν πραγματοποιούμε τον χωρισμόγια τον οποίο μιλάνε αυτά τα εδάφια (17:16). Ο Πέτρος με την απιστία του διαφεύγειπρος στιγμή τον ονειδισμό και το διωγμό σαν να ήταν μεγαλύτερος από τον Κύριότου ο Οποίος ανοιχτά συνάντησε το μίσος και την περιφρόνηση των ανθρώπων (15:20).Ο Κύριος Ιησούς δεν απαντάει καθόλου στις υποκριτικές ερωτήσεις του αρχιερέα.Ηδη είχε φέρει την μαρτυρία Του δημόσια. Τώρα είναι η σειρά των κριτών ν’ αποδείξουνότι είναι ένοχος – αν είναι δυνατόν να το πράξουν!
Αυτό το ευαγγέλιο τονίζει περισσότερο από τα άλλα το αξίωμα καιτην εξουσία του Υιού του Θεού. Παρά τις ταπεινώσειςπου γνωρίζει και τον τρόπο που Τον μεταχειρίζονται Αυτός παραμένει απόλυταο κυρίαρχος αυτών των σκηνών, Εκείνος ο οποίος “παρέδωκεν εαυτόν υπέρ ημών, προσφοράν και θυσίαν εις τον Θεόν”, εις τέλειον ολοκαύτωμα (Εφεσ.5:2).
Φέρνοντας τον Κύριο Ιησού στον Ρωμαίο κυβερνήτη αυτοί οι Ιουδαίοιφροντίζουν κατ’ αυτόν τον τρόπο να μην μολυνθούν . . . και την ίδια ώρα επιβαρύνουντις συνειδήσεις τους με το πιο φοβερό έγκλημα που έχει ποτέ διαπραχθεί!
Ο απόστολος Παύλος δίνει σαν παράδειγμα στον Τιμόθεο την “καλή ομολογία”του Ιησού Χριστού ενώπιον του Ποντίου Πιλάτου (1 Τιμ. 6:13). Παρ’ όλα όσα θαΤου στοίχιζαν, ο Κύριος επιβεβαιώνει ότι είναι βασιλεύς, προσδιορίζοντας ότιη βασιλεία Του δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Το εδ. 36 θα έπρεπε να διαφωτίσει όλους αυτούς που σήμερα κάνουν προσπάθειεςγια την εγκατάσταση της βασιλείας του Θεού στη γή. Η προοδευτική βελτίωση του κόσμου έτσι ώστε ο Κύριος να μπορεί να έρθει και να βασιλέψει εδώ είναι μόνο μια αυταπάτη.Εάν ο Ιδιος δεν έφερε τη βελτίωση, γιατί θα έπρεπε να το ζητάνε οι Χριστιανοί;
Ο Πιλάτος ρωτάει: “τί είναι αλήθεια;” Δεν περιμένει όμως για κάποιααπάντηση. Αυτός είναι σαν πολλούς ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται πραγματικάγι’ αυτή την ερώτηση – προφανώς φοβούνται ν’ αρχίσουν να ζούν σύμφωνα με τηναπάντηση που θα δεχτούν. Η Αλήθεια στεκόταν ενώπιον του Πιλάτου στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού (14:6). Στις μάταιεςπροσπάθειες του Πιλάτου για να ξεφύγει από την ευθύνη του, προτείνει να ελευθερώσειτον Κύριο Ιησού για το Πάσχα! Ομως με μια φωνή οι Ιουδαίοι φωνάζουν να ελευθερώσειτον ληστή Βαραββά στη θέση του Κυρίου.
Για εμπαιγμό οι στρατιώτες φοράνε ένα πορφυρό ιμάτιο στον ΚύριοΙησού μαζί μ’ ένα ακάνθινο στεφάνι. Ετσι μόλις Τον έντυσαν κατ’ αυτό τον τρόποο Πιλάτος επέλεξε να Τον παρουσιάσει στους ανθρώπους λέγοντας “Ιδού ο άνθρωπος”!
“Σταύρωσον αυτόν, σταύρωσον αυτόν” φώναζαν οι αρχιερείς θυμωμένοι.Τώρα έχουν έναν επιπλέον λόγο – είναι βλάσφημος, έκαμε εαυτόν Υιόν του Θεού.Ομως αυτό φοβίζει τον Πιλάτο γι’ άλλη μια φορά. Δεν είναι μόνο ένας βασιλιάς αλλά ένας Θεός που τώρα βρισκόταν ενώπιόν του (εδ. 7, 8). Για να επιβεβαιωθεί ο ίδιος, ο Πιλάτοςμιλάει για την εξουσία του. Ομως ο Κύριος Ιησούς τον τοποθετεί στην πραγματικήτου θέση. Αυτός ο ειδωλολάτρης άρχων μαθαίνει φυσικά απ’ την πρώτη στιγμή μεποιά εξουσία κρατάει τη θέση του: όχι από τον Καίσαρα όπως είχε σκεφθεί αλλάαπό ψηλά (εδ. 11, Ρωμ. 13:1). Συναισθανόμενος από τώρα ότι δεν μπορεί να κρατάει Αυτόντον όχι συνηθισμένο κατηγορούμενο, και ότι η περίπτωση του Κυρίου είναι εντελώςπέραν από αυτόν τον ίδιο, θα ήθελε πραγματικά να Τον ελευθερώσει. Οι Ιουδαίοιόμως δεν θ’ ακούσουν τίποτα και θα χρησιμοποιήσουν ένα τελευταίο επιχείρημα.“Εάν τούτον απολύσης, δεν είσαι φίλος του Καίσαρα”. Ετσι παρά τις προειδοποιήσειςόλες που του έγιναν (εδ. 11), ο κυβερνήτης προτιμάει να ευχαριστήσει και ναυπακούσει τους ανθρώπους παρά το Θεό. Φοβούμενος από τη μια πλευρά την μνησικακία των Ιουδαίων και την κατηγορίατου κυβερνήτη του απ’ την άλλη, παραδίδει τον αθώο Ανθρωπο για να θυσιαστεί.
Ο άνθρωπος που μερικές μέρες νωρίτερα εισήρχετο στηνΙερουσαλήμ με όλη Του την βασιλική μεγαλοπρέπεια, τώρα εξέρχεται απ’ αυτήν “φέρνοντας το σταυρό Του”. Η ίδια αντίθεση φανερώνεται στον τίτλοπου ο Πιλάτος τοποθετεί πάνω στο σταυρό, “Ο Βασιλεύς των Ιουδαίων”είναι “Ιησούς από την Ναζαρέτ”. Σταυρώθηκε ανάμεσα σε “δύο άλλους” που ήταν κακοποιοί. Ωστόσο το ευαγγέλιοαυτό δεν μας λέει για τις ύβρεις που Του απηύθυναν οι άνθρωποι “που περνούσαν”(Ματθ. 27:39), ούτε για τις τρομερές ώρες της εγκατάλειψης όταν σήκωνε τιςαμαρτίες μας. Εδώ υπάρχει μόνο ειρήνη, αγάπη και υπακοή στο Θεό. Το εδάφιο25 αναφέρει την παρουσία και τα ονόματα μερικών πολύ θλιμένων γυναικών, καιο Κύριος Ιησούς εμπιστεύεται τη μητέρα Του στο μαθητή που γνωρίζει την αγάπηΤου περισσότερο.
Σημειώστε πώς ακόμα και για τις μικρότερες λεπτομέρειες κάθε τίπρέπει να πάρει θέση, “για να εκπληρωθούν οι Γραφές”. Το μοίρασμα των ιματίωνΤου (εδ. 24). Το ξύδι που προσφέρθηκε στον Σωτήρα (εδ. 28 & εδ. 36, 37). Επειτα εκπληρώνει την τελευταία πράξη στην εκούσια υπακοή Του:Παραδίδει το Πνεύμα Του (10:18). Στο σταυρό η αγάπη Του εκπλήρωσε τα πάντα.Και αν κάποιος εξακολουθεί να σκέφτεται ότι πρέπει να κάνει κάτι για να βεβαιωθεί για τη σωτηρία του, ας ακούσει και πιστεύσει τον τελευταίολόγο του Σωτήρα την ώρα που πεθαίνει: “Τετέλεσται”.
Οταν αυτοί που τους σταύρωσαν έρχονται για να ολοκληρώσουν το έργοτους, σπάζοντας τα κόκαλα των σταυρωμένων, οι στρατιώτες διαπιστώνουν ότι αυτόδεν είναι απαραίτητο για τον Κύριο Ιησού, αφού ήταν ήδη πεθαμένος. Η βαρβαρότητάτους εκπληρώνει τα λόγια του Κυρίου στον αναγεννημένο ληστή: “Σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο” (Λουκά 23:43). Ομως ένας απ’ τους στρατιώτεςδεν φοβάται να βεβηλώσει το σώμα του Κυρίου στο σταυρό τρυπώντας το με τη λόγχη(Ζαχ. 12:10). Θαυμαστό σημάδι της χάρης Του είναι η απάντηση σ’ αυτή την τελευταία προσβολή: το αίμα της εξιλέωσης και το νερό του καθαρισμού ρέουν από την τρυπημένη Του πλευρά.
Στη συνέχεια γίνεται η ταφή του αγαπητού μας Σωτήρα. Ο Θεός προετοίμασεδύο μαθητές ν’ αποδώσουν την τιμή στο σώμα του Υιού Του όπως είχαν προφητεύσειοι Γραφές (Ησαίας 53:9). Μέχρι τώρα ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος δεν είχαν το κουράγιονα πάρουν θέση μαζί Του ανοιχτά. Αλλά τώρα ξεσηκώθηκαν μ’ αυτό το τερατώδεςέγκλημα του έθνους τους γνωρίζοντας ότι αν σιωπιούσαν αυτό θα τους στιγμάτιζεως σύμφωνους με ό,τι έγινε. Αγαπητοί πιστοί φίλοι, ας μην ξεχνάμε ποτέ ότιο κόσμος στον οποίο ζούμε σταύρωσε τον Κύριό μας. Το να παραμένουμε στην ησυχίατου, ή να χαιρόμαστε με τους δολοφόνους Του, είναι ισοδύναμο με το να Τον αρνούμαστε.Αντιθέτως ήρθε η ώρα για να κάνουμε τους εαυτούς μας γνωστούς σαν μαθητές Του.
Το πρώτο πρόσωπο που σπεύδει στον τάφο αυτό το ένδοξο πρωϊνό τηςΑνάστασης είναι η Μαρία η Μαγδαληνή, η γυναίκα από την οποία ο Κύριος είχε εκβάλει επτά δαιμόνια (Μαρκ 16:9). Αλλάκάποιος ήταν εκεί πριν από αυτήν αφού η πέτρα είχε ήδη μετακινηθεί. Αυτή τοαναγγέλει στον Πέτρο και στον Ιωάννη που επίσης τρέχουν στο μνημείο και βρίσκουντην εκπληκτική απόδειξη της ανάστασης και . . . έτσι πηγαίνουν στον οίκο τους.Η Μαρία ωστόσο δεν μπορεί να φύγει. Είναι τόσο αποφασισμένη να βρεί τον αγαπητότης Κύριο (εδ. 13) που ακόμα και η παρουσία των αγγέλων δεν δείχνει να τηνεκπλήσει.
Ο Κύριος Ιησούς δεν μπορεί ν’ αφήσει να περάσει τέτοια αγάπη χωρίςαπόκριση. Ετσι προχωρεί πέρα απ’ τις προσδοκίες της Μαρίας! Είναι ένας ζωντανός Σωτήρας που έρχεται σ’ αυτήν, την καλεί με τ’ όνομά της, και της εμπιστεύεταιμια αγγελία πολύ μεγάλης αξίας. Διότι “η προσωπική σύνδεση με τον Χριστό είναιο τρόπος για να Τον γνωρίσεις” (J.N.D.). Ο Κύριος Ιησούς αναθέτει στη Μαρίανα πεί στους αδελφούς Του ότι ο σταυρός Του αντί να τους χωρίσει απ’ Αυτόνείναι το θεμέλιο για εντελώς νέους δεσμούς. Είναι ένα γεγονός ανεκτίμητης αξίαςεπειδή ο Πατέρας Του έγινε Πατέρας μας και ο Θεός Του Θεός μας. Ο Κύριος Ιησούς μας έφερε σ’ αυτή τη θαυμαστή σχέση για πάντα για τη χαρά τηςκαρδιάς Του (Ψαλμ. 22: 22, Εβρ. 2:11,12).
Είναι τώρα απόγευμα αυτής της θαυμάσιας πρώτης ημέρας της εβδομάδας.Οπως είχε υποσχεθεί, ο αναστημένος Σωτήρας εμφανίζεται στο μέσον των συναθροισμένωνμαθητών (14:19). Τους δείχνει τα χέρια και την πλευρά Του, αλάνθαστες αποδείξειςπου έφεραν την ειρήνη τους με το Θεό (Πραξ. 1:3). Ενεφύσησε σ’ αυτούς νέα ζωή (Γενεσ. 2:7, 1 Κορινθ.15:45) και τους στέλνει έξω να κηρύξουν συγχώρεση από τις αμαρτίες σε όλους όσους πιστεύουν (εδ. 23).
Ο Θωμάς απουσίαζε αυτή την Κυριακή. Οταν οι άλλοι μαθητές του λένε“Είδαμε τον Κύριο” η καρδιά του παραμένει ψυχρή και άπιστη. Πόσα πολλά παιδιάτου Θεού στερούνται τις πολύτιμες συγκεντρώσεις γύρω από τον Κύριο Ιησού εξ’αιτίας τόσο ασήμαντων λόγων . . . ίσως γιατί στο βάθος της καρδιάς τους δενπιστεύουν στην παρουσία Του σ’ αυτές; Ο Θωμάς αντιπροσωπεύει το Ιουδαϊκό γένοςπου αργότερα θ’ αναγνωρίσει τον Κύριό του και Θεό του όταν θα Τον δεί. Θα Τον ρωτήσουν “Τί είναι αυτές οι πληγές στα χέρια σου”; (Ζαχ. 13:6). Αλλάη ευλογημένη μερίδα των εξαγορασμένων σ’ αυτή την παρούσα περίοδο είναι αυτοί που πιστεύουν χωρίς ακόμα να έχουν δεί (1 Πέτρου 1:8). Γι’ αυτό τελειώνει με τη φράση “ταύτα δε εγράφησαν”, όχι μόνογια να τα διαβάζουμε αλλά και για να τα πιστεύουμε. Η πίστη μας βασίστηκε στις Γραφές, θά’ πρεπε να συντηρείται από τον Μόνο πουχαρίζει τη ζωή και που είναι ο Υιός του Θεού (εδ. 31).
Στο μέρος που ο Κύριος Ιησούς κανόνισε να συναντηθούν στη Γαλιλαίαβρίσκονται μόνο επτά μαθητές (Ματθ. 26:32, 28:7). Ωστόσο φαίνεται να έχουνξεχάσει το λόγο για τον οποίο περιμένουν. Ο Σίμων Πέτρος που ο Κύριος έκανεαλιέα ανθρώπων επιστρέφει στην παληά του ενασχόληση. Τί πιο φυσικό λοιπόν εάν “αυτή τη νύχταδεν έπιασαν τίποτα”; Πώς θα μπορούσε να φέρει καρπό ένα έργο που ήταν σύμφωνομε το δικό τους θέλημα χωρίς την παρουσία του Κυρίου; Ο Κύριος τους είχε προειδοποιήσειότι χωρίς Αυτόν δεν θα ήταν ικανοί για τίποτα (15: 5). Καθώς όμως εκείνος έρχεταικοντά τους τα πάντα αλλάζουν. Η δεξιά πλευρά του καραβιού έχει μόνο ένα πλεονέκτημααπ’ την αριστερή αλλά είναι πολύ βασικό. Είναι η πλευρά που ο Κύριος Ιησούςτους είπε να ρίξουν το δίχτυ.
Και είναι η συνάντηση με τον Διδάσκαλο ο οποίος είχε ετοιμάσει ταπάντα εκ των προτέρων που στηρίζει τους κουρασμένους μαθητές. Αυτός δεν χρειαζόταντα ψάρια τους (εδ. 9). Ωστόσο με κανέναν τρόπο δεν καταφρονεί τον καρπό τηςεργασίας τους (εδ. 10) τον οποίο μέτρησε με μεγάλη ακρίβεια (εδ. 11).
Αγαπητοί φίλοι, πόσες πολλές φορές κι εμείς σαν αυτούς τους μαθητές,ξεχνάμε την προσεχή και μεγάλη μας συνάντηση με τον Κύριο; Πόσο συχνά επίσηςστο μέσον των περιστάσεών μας, είτε στις επιτυχίες, είτε στις αποτυχίες μαςθά’ πρεπε να μπορούμε να διακρίνουμε πιο γρήγορα τον Μόνο που μας μιλάει και ν’ αναγνωρίζουμε: “Ο Κύριος είναι” (εδ. 7).
Εχει παραμείνει μια τελευταία υπηρεσία αγάπης για τον Κύριο εδώστη γή, που θα την πραγματοποιήσει στο μαθητή Του τον Πέτρο. Ο Πέτρος ήδη είχεαρνηθεί τον Διδάσκαλό του τρείς φορές. Ετσι τρείς φορές θα πρέπει να ελεγχθείμε την οδυνηρή ερώτηση που του γίνεται: “ισχυρίστηκες ότι με αγαπάς περισσότερο απ’ τους άλλους, αλλά αυτοί δεν με αρνήθηκαν (Μαρκ. 14:29). Πού είναι αυτή ηθερμή αγάπη για την οποία μίλησες; Δεν μου την έδειξες.
“Κύριε σύ εξεύρεις ότι σε αγαπώ, γνωρίζεις τα πάντα”, είναι όλαόσα μπορεί να πεί ο φτωχός μαθητής στο τέλος. Μήπως ο Κύριος Ιησούς τον παραμερίζει;Αντιθέτως, τώρα που ο Πέτρος έχασε την εμπιστοσύνη στον εαυτό του, είναι έτοιμος για την υπηρεσία. “Βόσκε τα αρνία μου . . . ποίμαινε τα πρόβατά μου”, του λέει ο Κύριος (το κείμενοπεριλαμβάνει την γεμάτη τρυφερότητα έκφραση: τα μικρά μου πρόβατα). Ασχολούμενοςστη συνέχεια μ’ αυτούς που ο Κύριος Ιησούς αγαπά, ο Πέτρος γι’ άλλη μια φοράέχει την ευκαιρία να φανερώσει την αγάπη του γι’ Αυτόν.
Το ευαγγέλιο είναι τώρα στο τέλος. Ομως ταπάντα που το αιώνιοΠρόσωπο, το οποίο γεμίζει τις σελίδεςτου, έκανε, είπε και δοκίμασε είναι ανεκτίμητου ενδιαφέροντος, και ο Θεόςτο σημείωσε αυτό παντού (εδ. 25). Θα υπάρξει μια ανεξάντλητη σειρά βιβλίωνγια μας που θα διαβάζουμε κατά τη διάρκεια της αιωνιότητας. Για την παρούσαστιγμή, είθε ο καθένας να κρατάει στην καρδιά του σαν μια προσωπική κλήση,αυτά τα τελευταία λόγια του Σωτήρα του, “σύ ακολούθει μοι”.
Ο Λουκάς, ο εμπνευσμένος συγγραφέας του βιβλίου των Πράξεων, ξεκινάειτην αφήγησή του με την ανάληψη του Κυρίου Ιησού στον ουρανό, αν και ήδη έχειπεριγράψει αυτό το γεγονός στο τέλος του ευαγγελίου του. Η έλευση του ΑγίουΠνεύματος και όλο το έργο που προορίστηκε να εκπληρωθεί από αυτό πηγάζει“έως εσχάτου της γής” από την παρουσία του Χριστού στη δόξα (Ιωαν. 16:7).Επιπλέον, η αρχή αυτού του βιβλίου επιβεβαιώνει ότι όλα όσα πράττουν οι απόστολοιαντιστοιχούν με τις εντολές που είχαν δεχτεί από τον Κύριο (εδ. 2, 8) κι έτσι δικαιώνεται η υπηρεσία τουςγια Εκείνον. “Θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες” τους λέει ο Κύριος, διότι οισκέψεις τους εξακολουθούσαν να βρίσκονται στα πράγματα αυτού του κόσμου (εδ.6). Θαυμάσιες αλήθειες τους ήταν εμπιστευμένες που αφορούσαν τον Ιδιο τονΚύριο. Αυτός που είχε υποφέρει, τώρα ήταν ζωντανός (εδ. 3). Ανελήφθη στον ουρανό μπροστά στα μάτια τους (εδ. 9). Θα ερχόταν ξανά με τον ίδιο τρόπο σύμφωνα με την βέβαιη υπόσχεση που τους ανήγγειλαν οι άγγελοι (εδ. 11). Επρεπε να κηρύξουν αυτά τα πράγματα με τη δύναμη του Πνεύματος το οποίο θα δεχόντουσαν σύντομα (εδ. 8).
Η πρώτη συνάθροιση μετά την ανάληψητου Κυρίου αφιερώθηκε σε προσευχή και ήταν παρόντες όλοι οι απόστολοι. Καθώς πλησιάζουμε στο τέλος της ιστορίας της Εκκλησίας σ’ αυτότον κόσμο, ας προσπαθούμε να μην απουσιάζουμε από αυτήν που μπορεί να είναιη τελευταία συνάθροιση που θα λάβει χώρα πριν έρθει πάλι ο Κύριος! (Εβραίους 10:25).
Ο Πέτρος, πλήρως ανορθωμένος μιλάει στους πρώτους μαθητές. Επαναφέρειτο θλιβερό τέλος του Ιούδα ο οποίος είχε κρεμαστεί (Ματθ. 27:58) – ένας τρομερόςθάνατος όμως ένας άπειρα πιο τρομερός αιώνιος προορισμός! (εδ. 25). Επειταεμπιστευόμενος το φώς και την εξουσία των Γραφών, ο Πέτρος αναφέρεται στηνανάγκη ν’ αντικαταστήσουν αυτόν τον μαθητή που έπεσε. Επρεπε να είναι δώδεκααπόστολοι, καθώς ήταν οι επίσημοι μάρτυρες αυτού του θεμελιώδους γεγονότοςτης Χριστιανοσύνης: της ανάστασης του Κυρίου Ιησού (πρβλ. 1 Κορινθ. 15:5). Ο Ιωσήφ και ο Ματθίας ήταν μεταξύ αυτών που είχαν τοπρονόμιο να συνοδεύσουν τον Κύριο Ιησού κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας Τουεδώ κάτω. Ισως ήταν μεταξύ των εβδομήντα τους οποίους κάποτε “απέστειλεν”(Λουκά 10:1). Αφού ρώτησαν τον Κύριο, που γνωρίζει “τις καρδιές όλων των ανθρώπων”, να τους αποκαλύψει την επιλογή Του, έρριξαν κλήρους και ορίστηκε ο Ματθίας.
Ρίχνοντας κλήρους σήμερα δεν θα ήταν η κατάλληλη ενέργεια αφού τοΑγιο Πνεύμα είναι εδώ και χαρίζει στους πιστούς τη διάκριση που χρειάζονται.Είναι ενδιαφέρον γι’ αυτό το θέμα να συγκρίνουμε αυτή τη σκηνή με το Πράξειςτων Αποστόλων 13:2 όπου το Αγιο Πνεύμα παραγγέλει: “Χωρήσατε εις εμέ τονΒαρνάβαν και τον Σαύλον διά το έργον εις το οποίον προσεκάλεσα αυτούς”.
Εχουν περάσει λίγες μέρες από την ανάληψη του Κυρίου. Η Υπόσχεσή Του,που είναι επίσης και του Πατέρα, πρόκειται να εκπληρωθεί τώρα (1:4). Με το σχήμα “διαμεριζόμενων γλωσσών, ωςπυρός”, το “Αγιο Πνεύμα”, ένα θείο Πρόσωπο, κατέρχεται στη γή και κατοικεί στους μαθητές. Αμέσως φανερώνεταισ’ αυτούς η δύναμή του. Εχουν την ικανότητα να μιλήσουν σε διάφορες γλώσσεςτις οποίες δεν γνώριζαν πρίν. Μ’ αυτό τον τρόπο αποκαθιστά ο Θεός με τη χάρηΤου την κατάρα της Βαβέλ (Γεν. 11:19).
Η Ιουδαϊκή γιορτή της Πεντηκοστής έφερνε στην Ιερουσαλήμ κάθε χρόνοένα σημαντικό αριθμό Ισραηλιτών οι οποίοι είχαν διασκορπιστεί μεταξύ τωνεθνών. Αυτή η μεγάλη συγκέντρωση ανθρώπων γίνεται η ευκαιρία για την πρώτημεγάλη Ευαγγελιστική συνάθροιση. Ομως το πλήθος εκπλήσσεται! Ο καθένας είναιικανός ν’ ακούσει στη γλώσσα του “τα θαυμαστά έργα του Θεού”. Και αυτοί που τους μιλάνε είναι “Γαλιλαίοι” χωρίς μόρφωση (πρβλ. 4:13, Ιωαν.7:15). Δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποιος μέλος ενός εκλεκτού κοινωνικούπερίγυρου, ή να έχει παρακολουθήσει ιδιαίτερα μαθήματα σπουδάζοντας για ναγίνει ένας εργάτης του Κυρίου. Εξάρτηση από Εκείνον, υποτασσόμενος στην επιρροήτου Πνεύματός Του, είναι οι μόνες απαραίτητες προϋποθέσεις. Είθε ο καθέναςαπό μας να εκπληρώνει αυτές τις προυποθέσεις!
Ξεκινώντας μ’ ένα σημείο απ’ τον προφήτη Ιωήλ, ο Πέτρος επιδεικνύειστους Ιουδαίους ότι αυτή η δύναμη που διαθέτουν έχει μια θεία προέλευση. Οποτε ακούμε μια ανάγνωση της Βίβλου ή ένα κήρυγμα μέσ’ απ’ αυτήνας μην ξεχνάμε ποτέ ότι είναι ο Θεός που μας μιλάει. Τώρα ο Πέτρος επανέρχεται στη θαυμαστή πορεία του Χριστού εδώ κάτω, στο θάνατόΤου, και στην ανάστασή Του για τα οποία είχε μιλήσει σε πολλά σημεία η Γραφήκαι στα οποία οι απόστολοι είχαν γίνει μάρτυρες. “Τούτον τον Ιησούν” τονοποίον οι άνθρωποι “εσταύρωσαν”, τον οποίον ο Θεός εκάθησεν στα δεξιά Του, χρίζοντάς Τον Κύριον και Χριστόν. Τί τρομερό θέμα για τους δολοφόνους Του, πεπεισμένους τώρα γι’ αυτό το έγκλημα!Με πληγωμένες συνειδήσεις, αυτοί οι ακροατές έχουν επηρεαστεί βαθειά με συναισθήματαφόβου και σύγχισης. Πώς μπορούν να ικανοποιήσουν το Θεό μετά από τέτοιο έγκλημα;“Αρχικά με μετάνοια” αποκρίνεται ο Πέτρος. Αυτό δεν σημαίνει ότι απλά λυπήθηκε κάποιος για κάτιπου έκανε λάθος, αλλά μάλλον ότι συμφωνεί ότι πρόκειται για την κρίση τουΘεού, όσον αφορά τις αμαρτίες που έχει διαπράξει, και αποστρέφεται πλέοναυτή την πορεία. Μετάνοια είναι η πρώτη εκδήλωση της πίστης (γι’ αυτό τολόγο δεν τους προσκαλεί ο απόστολος να πιστεύσουν). Τρείς χιλιάδες άνθρωποιαναγεννήθηκαν και βαπτίστηκαν μετά το πρώτο αυτό κήρυγμα.
Το κεφάλαιο 2 τελειώνει με μια θαυμάσια εικόνα της Εκκλησίας στη νηπιακήτης κατάσταση. Υπήρχαν όπως και σήμερα συναθροίσεις για οικοδομή, λατρείακαι προσευχή (εδ. 42). Συχνά όμως περιορίζουμε τη ζωή της Εκκλησίας σ’ αυτά,παρ’ όλο που θά’ πρεπε να προεκτείνεται και στους οίκους αυτών που την απαρτίζουν (εδ. 46).
“Κατέλαβε δέ πάσαν ψυχήν φόβος”δηλώνει το εδάφιο 43. Σεμνότητα και σοβαρότητα μπορούν να συνδυαστούν σετέλεια αρμονία με την αγαλλίαση που περιγράφεται στο τέλος του εδαφίου 46.
Στο κεφάλαιο 3 βλέπουμε τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος που φανερώνεταιόχι μόνο στα λόγια των αποστόλων αλλά και στις Πράξεις των Αποστόλων τους.Ζητώντας ελεημοσύνη από τον Πέτρο και τον Ιωάννη, ο φτωχός, χωλός άνθρωποςπου κάθεται στην θύρα του Ιερού που λέγεται Ωραία, φυσικά δεν περίμενε τοδώρο που επρόκειτο να δεχτεί: θαυμαστή θεραπεία διά πίστεως στο όνομα τουΙησού. “Αλλ’ ό,τι έχω, τούτο σοί δίδω”, αποκρίνεται ο Πέτρος (εδ. 6). Οτανυπάρχει ένα θέμα προσφοράς, συχνά σκεφτόμαστε τα χρήματα. Πολύ σπάνια σκεφτόμαστετους ουράνιους θησαυρούς, δηλαδή την γνώση του Σωτήρα την οποία έχουμε το προνόμιο να μεταδίδουμε σ’αυτούς που είναι γύρω μας.
Τί αλλαγή σ’ αυτόν τον φτωχό και χωλό άνθρωπο! Μέχρι εκείνη τη στιγμήβρισκόταν “στη θύραν”. Τώρα εισέρχεται στην παρουσία του Θεού για να Τον δοξάσει (εδ. 8). Θα μπορούσενα παραμείνει κανένας από τους αναγνώστες μας “στη θύραν”;
Ακούγοντας για τη θεραπεία του χωλού ανθρώπου, το περίεργο πλήθοςσυγκεντρώνεται. Ο καθένας έχει μείνει έκθαμβος κι εκστατικός (εδ. 10). ΟΠέτρος όμως απομακρύνει αμέσως την προσοχή τους από τον εαυτό του και τονΙωάννη, για ν’ αποδώσει το θαύμα στη δύναμη του ονόματος του Κυρίου Ιησού. Αυτό το έργο αποδείκνυε μ’ ένα πολύ φανερό τρόπο, τη ζωή και τη δύναμη της ανάστασης Εκείνου που είχαν θανατώσει. “Σείς όμως τον Αγιον και Δίκαιον ηρνήθητε”, δηλώνει σ’ αυτούς ο απόστολος, όχι για να τους κατακρίνει, αλλά σαν κάποιονπου καταλαβαίνει από την δική του πείρα τη ντροπή αυτής της βαρειάς αμαρτίας(εδ. 14, Λουκά 22:57). “Εξεύρω ότι επράξατε κατά άγνοιαν” (εδ. 17) προσθέτει, βεβαιώνοντας τα λόγια του Σωτήρα πάνω στο σταυρό, “Πάτερ,συγχώρεσον αυτούς, διότι δεν εξεύρουσιν τί πράττουσιν” (Λουκά 23:34). Τώρα λοιπόν! Εδώ έχουμε μια άλλη ευκαιρία που δίδεται στουςΙουδαίους ν’ ακούσουν το Ευαγγέλιο και να μετανοήσουν απαντώντας στην προσευχήτου Κυρίου. Εχουν ανάμεσά τους τη μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος μιλώντας διάτου στόματος του Πέτρου και η οποία είναι ορατή μέσα στην εκκλησία (Πραξ.2:44-47). Αν το έθνος, αναγνωρίζοντας την αμαρτία του επιστρέψει τώρα στο Θεό, ο Κύριος θα μπορέσει να επιστρέψει σ’ αυτούς. Αν όχι, δεν θα υπάρχειπλέον η δικαιολογία της άγνοιας.
Ενα έργο τόσο δυναμικό δεν θα μπορούσε να μην προκαλέσει την εναντίωσητου Σατανά. Τα όργανά του μας είναι πολύ γνωστά: Αννας, Καϊάφας, oi ιερείς,οι πρεσβύτεροι και οι γραμματείς, εν συντομία οι άρχοντες μεταξύ του λαούοι οποίοι ευθύνονται για την καταδίκη του Κυρίου. Αν είχαν φερθεί με καλοσύνηπρος τους μαθητές, θα είχαν παραδεχτεί ότι ήταν ένοχοι θανατώνοντας τον Διδάσκαλο. Ομως η υπερηφάνεια τους εμποδίζει να συμπεριφερθούν έτσι. Εμμένουν στο μίσοςτους για το όνομα του Ιησού. Ετσι εις το εξής Εκείνος γίνεται ο εξουθενηθής λίθος: για κάποιους ο “ακρογωνιαίος,εκλεκτός έντιμος”, για κάποιους άλλους “ένας λίθος προσκόμματος και μια πέτρασκανδάλου” (πρβλ. εδ. 11, 1 Πέτρου 2:48). Το εδ. 12 είναι θεμελιώδες. Βεβαιώνειτην μοναδική αξία και την ανάγκη του ονόματος του Ιησού για να σωθεί κάποιος.
Οι μαθητές αναγνωρίστηκαν ότι ήτανμαζί με τον Ιησού (εδ. 13). Αν ζούμεδιαρκώς σε κοινωνία με τον Κύριο, αυτό θα είναι αξιοπαρατήρητο.
Ολη η εναντίωση των αρχόντων των Ιουδαίων δεν μπορεί να σταματήσειτη δράση του ευαγγελίου (εδ. 4) ούτε να κλείσει τα στόματα των αποστόλων,επειδή δέχτηκαν αυτή την κλήση και την εντολή απ’ το Θεό τον Ιδιο, και ο Λόγος Του είναι εντός τους “ως καιόμενον πύρ” (εδ. 20, πρβλ.Ιερεμ. 20:9).
Ο Πέτρος και ο Ιωάννης συναντούνται με τους άλλους μαθητές (που ονομάζονται“οικείοι τους” στο εδάφιο 23) και τους επαναλαμβάνουν όλα όσα είπαν οι άρχοντεςτου λαού. Στη συνέχεια αντί να συζητήσουν τί πρέπει να κάνουν, χρησιμοποιούναυτό τον κοινό πόρο που έχουν – την προσευχή (δες επίσης 6:4, 12:5, 12, 14:23). Αναγνωρίζουν στην ανταρσία των Ιουδαίων καιτων εθνών εναντίον του Θεού και εναντίον του “αγίου Του παιδός”, την εκπλήρωσητων Γραφών (παρ’ όλο που είναι μονάχα ένα μέρος τους προς το παρόν, γι’ αυτόοι απόστολοι όταν αναφέρουν τον Ψαλμό 2 παραλείπουν την τρομερή θεία απόκρισηστις προκλήσεις των ανθρώπων).
Παρρησία είναι η λέξη κλειδί αυτού τουκεφαλαίου (εδ. 13, 29, 31). Αυτή δεν έχει σχέση καθόλου με τη σαρκική ενέργειαπου προηγουμένως έσπρωχνε τον Πέτρο μπροστά . . . και τον εγκατάλειπε μιαστιγμή αργότερα. Οι μαθητές αποκτούν παρρησία σε απάντηση της προσευχής τους. Ας τους μιμούμαστε σε μια περίοδο όπου στερούμαστε το θάρρος.
Ακολούθως στα εδάφια 32-37, βρίσκουμε μια νέα και μεγαλοπρεπή περιγραφήτης εκκλησίας με την φρεσκάδα της πρώτης αγάπης της. Χωρίς να ισχυριστούμεότι θα επιστρέψουμε σ’ αυτό το ευτυχισμένο ξεκίνημά της, ας πασχίζουμε ναενεργεί το πνεύμα αυτής της αγάπης παραμερίζοντας τη φιλαυτία μας και αρπάζονταςκάθε ευκαιρία θυσιάζοντας τους εαυτούς μας για τους αδελφούς μας.
Το κεφάλαιο 4 ξεκίνησε με ένα “ενώ”που ανάγγειλε την δράση του εχθρού εκτων έξω εναντίον της αλήθειας. Στην αρχή του κεφ.5 βλέπουμε το “άνθρωπος δε” να εισάγει το έργο του για να διαφθείρει την εκκλησία από το εσωτερικό της. Αλοίμονο! Από τότε ο Σατανάς δεν έχει σταματήσει να ενεργεί μ’ αυτό το διπλότρόπο. Το πνεύμα της επιθυμίας να μιμηθεί και να δώσει την εντύπωση της ευσέβειας στον Ανανία και την Σαπφείρα εμπεριέχει το ψεύδος. Ο Πέτρος τους επιπλήττειμε μια άγια αγανάκτηση και αμέσως τους χτυπάει το χέρι του Θεού. Ο αιώνιοςπροορισμός τους δεν είναι το ζήτημα εδώ. Εδώ πρόκειται για τη διακυβέρνησητου Θεού. Με την πρόφαση ότι είμαστε αντικείμενα της χάρης Του, ας μην σκεφτόμαστεότι ο Θεός μισεί την αμαρτία λιγότερο σε μάς. Είναι άγιος και έτσι πρέπει να είναι και τα παιδιά Του (1 Πέτρου 1:15-17).
Μεγάλος φόβος έπεσε σ’ όλους αυτούς που ήταν παρόντες. Αυτό είναιένα συναίσθημα που πρέπει κι εμείς να καλλιεργούμε προς Εκείνον που διαβάζειακόμα και τις πιο κρυφές μας σκέψεις.
Τα εδ. 12-16 μας μιλούν για τα θαύματα της αγάπης που εκπληρώθηκαν“με τα χέρια των αποστόλων” και μας δείχνουν ότι δεν είναι αρκετό να θαυμάζουνοι πιστοί, πρέπει να κάνουμε το βήμα της πίστης και να ενωνόμαστε με τον Κύριο (εδ. 13, 14). Στην Αποκάλυψη 21:8 οι δειλοί είναι οι πρώτοι που ονομάζονταιμεταξύ αυτών που χάθηκαν αιώνια.
Ο Αρχιερέας και αυτοί που είναι μαζί του είναι γεμάτοι ζηλοτυπία βλέπονταςαμόρφωτους ανθρώπους, αυτούς που δεν αποτελούν μέρος του ιερατείου, να σημειώνουντέτοια επιτυχία με τα πλήθη. Επιπλέον, οι Σαδουκαίοι, που αρνούνται την ανάσταση, ιδιαιτέρως αυτή την ώρα ξεσπούν με θυμό εναντίον των αποστόλων που κηρύττουντην ανάσταση του Κυρίου Ιησού (εδ. 17, 4:1, 2). Καθώς δεν ήταν ικανοί ναεπιβάλουν την εξουσία τους με διαφορετικό τρόπο, ρίχνουν στη φυλακή αυτούςτους ανθρώπους που δεν μπόρεσαν να τους κάνουν να σιωπήσουν. Ομως ο Κύριοςστέλνει έναν άγγελο για να ελευθερώσει τους υπηρέτες Του οι οποίοι επιστρέφουναμέσως στο ναό για να κηρύξουν. Οι άρχοντες ενημερώνονται γι’ αυτό και τουςαναγκάζουν να εμφανιστούν ενώπιον του Συνεδρίου. “Θέλετε να φέρετε εφ’ ημάςτο αίμα του ανθρώπου τούτου” λένε. Εν τούτοις ενώπιον του Πιλάτου, αυτοί οι ίδιοι μαζί με το λαό απαίτησανώστε το αίμα Του να είναι επ’ αυτών και επί των τέκνων τους (Ματθ. 27:25).Επειτα προσπαθούν και πάλι να πείσουν τους αποστόλους να σιωπήσουν.
“Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους”,αποκρίνεται ο Πέτρος και οι απόστολοι (δές 4:19). Και πάλι ξανά δίνουν μιαθαυμαστή μαρτυρία για τη δοξασμένη ανάσταση του Κυρίου Ιησού “Αρχηγού καιΣωτήρα”, αλλά και για την συγχώρεση των αμαρτιών μέσω Αυτού.
Μετά τον άγγελό Του, ο Θεός χρησιμοποιεί έναν έξοχο Φαρισαίο (τηναντίθετη αίρεση των Σαδουκαίων), που ονομαζόταν Γαμαλιήλ, για να ελευθερώσειτους υπηρέτες Του. Ηταν ένας δάσκαλος του νόμου πολύ γνωστός και σεβαστόςμεταξύ των Ιουδαίων. Με μια συγκράτηση, χρησιμοποιώντας παραδείγματα πουόλοι γνώριζαν προτρέπει τους συντρόφους του για υπομονή. Το τέλος θα φανέρωνεαν αυτό το έργο ήταν ανθρώπινο ή προερχόταν απ’ το Θεό. Αλλωστε δεν είναι ποτέ δύσκολο να δείς σε ποιά πλευρά ανήκουν αυτοί που καυχούνται ότι είναι κάποιοι (εδ. 36). Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο με τους αποστόλους. Αναγνωρίζοντας ότιοι ίδιοι δεν ήταν τίποτα, έδιναν όλη την δόξα στο όνομα του Κυρίου Ιησού,τον Οποίο ποτέ δεν έπαψαν να κηρύττουν (3:12, 4:10).
Ο Κύριος είχε ήδη προειδοποιήσει τους μαθητές Του ότι θα “επέβαλονεπ’ αυτούς τας χείρας”, ότι θα εδιώκοντο, θα παραδίδοντο στις συναγωγές καιθα τους έβαζαν φυλακή (Λουκά 21:12). Πραγματικά αυτές οι δοκιμασίες δεν απείχανπολύ απ’ το να τους συμβούν (εδ. 17-22) και από τότε αυτά τα πράγματα δενέπαψαν να είναι η μερίδα των πιστών.
Συχνά ευχαριστούμε τον Κύριο που δεν επιτρέπει σε εμάς τους διωγμούςπου συμβαίνουν σε άλλες χώρες. Ομως ας μην ξεχνάμε ότι το να υποφέρουμε για το όνομά Του είναι τιμή. Οι απόστολοι χαιρόντουσαν να έχουν υπολογιστεί άξιοι αυτής (εδ. 41, πρβλ. 1Πέτρου 4:19, Ματθ. 5:11, 12).
Ηδη η αρμονική εικόνα του 2:42 είχε συννεφιάσει. Εναςγογγυσμός (κάποιο παράπονο που δεν τόλμησαν μεγαλόφωνανα εκδηλώσουν) είχε επέλθει μεταξύ των μαθητών. Ας προσέχουμε να σιωπούμεσε τέτοιους γογγυσμούς δυσαρέσκειας και ζηλοτυπίας γιατί μέσ’ απ’ αυτούςο “εξολοθρευτής” προσπαθεί να ταράξει την κοινωνία των παιδιών του Θεού(διάβασε 1 Κορινθ. 10:10).
Για να θεραπευτεί αυτή η κατάσταση των πραγμάτων εκλέγονται διάκονοι.Δεν θα μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι αυτοί θα υπηρετούσαν μόνο “εις τραπέζας”,θα έπρεπε να είναι και “πλήρεις Πνεύματος Αγίου” (εδ. 3). Λοιπόν! Αυτή είναι η φυσιολογική κατάσταση του Χριστιανού και μπορείνα είναι και η δική μας αν την επιθυμούμε, αλλά όχι, όπως κάποιοι πιστεύουν,ζητώντας μια νέα κατοίκηση του Αγίου Πνεύματος. Αυτό βρίσκεται ήδη στον πιστό.Πρέπει όμως να Το αφήνουμε να έχει τον πλήρη έλεγχο του ναού της καρδιάς μας.
Ιδιαιτέρως με τον Στέφανο, το Πνεύμα λάμπει προς τα έξω στα τρία Τουχαρακτηριστικά: στη δύναμη, στην αγάπη και στην υγιή σκέψη (ή σοφία, εδ. 8, 10, πρβλ. 2 Τιμοθ. 1:7). Τα σημεία (εδ. 8) και ο λόγος (εδ.10) αυτού του ανθρώπου του Θεού κάνουν να σιωπούν όλους τους αντιπάλους του,και αυτοί περιορίζονται στο να προσλάβουν ψευδομάρτυρες εναντίον του (πρβλ.Ματθ. 26:59). Το πρόσωπό του όμως ήδη ακτινοβολεί μια ουράνια ομορφιά (εδ.15).
Ο Στέφανος δεν εκμεταλλεύεται την ευκαιρία που του δίνει ο αρχιερέαςγια να δικαιωθεί απέναντι στις ψευδείς κατηγορίες που του απαγγέλονται. ΤοΑγιο Πνεύμα, με το οποίο είναι πλήρης, του λέει “την ίδια στιγμή” τί πρέπειν’ αποκριθεί (Λουκά 12:11, 12). Αυτός χρησιμοποιεί την ιστορία του Ισραήλγια να φανερώσει τις οδούς του Θεού και την πιστότητά Του, εκθέτοντας την ίδια ώρα την απιστία του λαού Του. Πραγματικά αυτή η αφήγηση, η οποία κατέχει μια τέτοια θέση στοΛόγο του Θεού, περιέχει σε “τύπους”, διδασκαλίες που χρησιμεύουν σαν προειδοποιήσεις (1 Κορινθ. 10:11). Ο Αβραάμ εκλήθηκε και υπήκουσε (Εβρ. 11:8). Διά πίστεως στηρίχτηκε στις υποσχέσεις που ο Θεός του έδωσε πρίνακόμα κι από την γέννηση του Ισαάκ. Οι απόγονοί του έπρεπε να διαμείνουνστην Αίγυπτο, υποτασσόμενοι στο ζυγό της δουλείας κι έπειτα να φύγουν απ’αυτήν για να υπηρετήσουν τον Κύριο στη γή της επαγγελίας. “Θέλουσιν εξέλθει και θέλουσι με λατρεύσει” (εδ. 7): ένας λόγος κατάλληλος ν’ αγγίξει την συνείδηση αυτού του ανυπάκουου και επαναστάτη λαού.
Η ιστορία του Ιωσήφ, που απορρίφθηκεαπό τους αδελφούς του και έπειτα εξυψώθηκε από τον Φαραώ, αποτυπώνει μ’ ένααξιοσημείωτο τρόπο το μίσος των Ιουδαίων απέναντι στον Χριστό, καθώς και την δοξασμένη θέση που ο Θεός του έδωσε αφού τον ελευθέρωσε “εκ πασώντων θλίψεων αυτού” (εδ. 10).
Ο Στέφανος κατηγορήθηκε ότι εκστόμισε βλάσφημα λόγια εναντίον του Μωϋσή (6:11).Ομως αντιθέτως, πρόσεξε με τί σεβασμό μιλάει γι’ αυτόν τον πατριάρχη! Το κάλλος που ο Θεός τον προίκισε από τη γέννησή του (εδ. 20), αργότερα με τη δύναμή του σε λόγο και έργο (εδ. 22), στην αγάπη του για τους αδελφούς του που τον έκανε να θέλει να τους επισκεφτεί (εδ. 23), χωρίς την κατανόηση αυτών να τον καταλάβουν απ’ την πλευρά τους όταν τους συνάντησε για να τους ελευθερώσει (εδ. 25, 35), είναι τόσα πολλά χαρακτηριστικά τα οποία πρέπει να στρέψουν τηνπροσοχή αυτού του λαού στον πολύτιμο Σωτήρα τον Οποίο είχαν απορρίψει. Επιπλέονο ίδιος ο Μωϋσής είχε αναγγείλει την έλευσή Του προτρέποντάς τους να Τον ακούσουν (εδ. 37). Και ο Πέτρος λίγο καιρό πριν τον Στέφανο, είχε ήδη αναφερθεί στο Δευτερονόμιο18:15 στην ομιλία του στο κεφ. 3 (εδ. 22). Μια διπλή λοιπόν μαρτυρία γιατην εκπλήρωση των Γραφών! Αυτοί οι άνθρωποι όμως έδειξαν από μόνοι τους ότιείναι ανυπάκουοι και ειδωλολάτρες απ’ την αρχή της ιστορίας τους, και παρά τις μεγαλύτερες ενδείξεις αγάπης και υπομονής απ’ την πλευρά του Θεού,ο φυσικός τους χαρακτήρας δεν άλλαξε. Το ίδιο συμβαίνει και με τις δικέςμας φτωχές καρδιές. Οσο πιο μακριά στο παρελθόν μπορούμε να θυμηθούμε, ακόμακαι στην παιδική μας ηλικία βρίσκουμε ανυπακοή και απληστία. Μόνο η δύναμητου Θεού θα ήταν ικανή να μας δώσει μια άλλη φύση.
Ο Στέφανος ολοκληρώνει την αφήγησή του. Εμφανιζόμενος σαν κατηγορούμενοςενώπιον του Συνεδρίου, είναι αντιθέτως αυτός που εκ μέρους του Θεού, εκφράζειτην τρομερή ευθύνη αυτού του ισχυρογνώμονα λαού (βλέπε Εξοδος 32:9, 33:3).“Σείς πάντοτε αντιφέρεσθε κατά του Πνεύματος του Αγίου” λέει σ’ αυτούς, ενώο ίδιος είναι πλήρης Πνεύματος Αγίου. Αλλοίμονο, δεν συμβαίνει και σε μαςπολύ συχνά ν’ αντιστεκόμαστε στο Αγιο Πνεύμα, όταν πρόκειται να κάνουμε το θέλημα του Κυρίου, ή να μην κάνουμε το δικό μας θέλημα;
Πόση μεγάλη αντίθεση μεταξύ της ειρήνης του μαθητού, απορροφημένουαπ’ την ένδοξη όραση του Ιησού, ιστάμενου στα δεξιά του Θεού και στην οργή των εχθρών Του. Η οργή τους τους παρασύρει, χωρίς κανένα ίχνος κρίσης, να διαπράξουνένα έγκλημα που θα έχει σαν αποτέλεσμα την απόρριψη των Ιουδαίων σαν έθνοςγια πολλούς αιώνες, και την διασπορά τους μέσα στον κόσμο. Συγκρίνοντας τατελευταία λόγια αυτού του πιστού μάρτυρα (εδ. 56, 60) με αυτά του Κυρίουστο σταυρό (Λουκά 23:46, 34), παρατηρούμε άλλη μια φορά πόσο μοιάζει ο μαθητήςμε τον Κύριό του Τον οποίο βλέπει.
Αυτό το έγκλημα είναι το τραγικό συμπέρασμα τηςιστορίας αυτού του επαναστάτη λαού που μας τη διηγείται ο Στέφανος. Το υπογράφειμε το δικό του αίμα, γενόμενος μετά τη μακριά λίστα των διωχθέντων προφητών(εδ. 52), ο πρώτος μάρτυρας της Εκκλησίας (1 Θεσ. 2:15, 16).
Ο Κύριος είχε παραγγείλει στους μαθητές, “θέλετε είσθε εις εμέ μάρτυρεςκαι εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία, και έως εσχάτου της γής” (1:8). Μέχρι τώρα είχαν εκπληρώσει μόνο το πρώτο μέρος αυτής της παραγγελίας.Για να τους αναγκάσει να περάσουν στο δεύτερο μέρος ο Κύριος προσφεύγει μετη σοφία Του, σε ένα μέσο οδυνηρό: διωγμός (του οποίου ο θάνατος του Στέφανου έδωσε το σήμα). Οι διωγμοί είχαν σαν αποτέλεσμανα διασκορπιστούν οι πιστοί και το ευαγγέλιο να μεταφερθεί αλλού. Ετσι ένας ασθενής άνεμος έχεισυχνά το ευτυχές αποτέλεσμα να σπείρει χρήσιμο σπόρο αρκετά πιο μακριά.
Ο Φίλιππος, ο ευαγγελιστής, (που αναφέρεται στο 6:5) έρχεται στηνΣαμάρεια να κηρύξει τον “Χριστό” – όχι μια διδασκαλία αλλά ένα Πρόσωπο (εδ. 5, πρβλ. εδ. 35). Τί δύναμη θα είχαν οι μαρτυρίες μας αν αντί να παρουσιάζουμεμόνο αλήθειες, μιλάγαμε σ’ όλους αυτούς γύρω μας για Εκείνον με Τον Οποίο είναι (ή οφείλουννα είναι) γεμάτες οι καρδιές μας!
Ετσι αυτοί οι Σαμαρείτες διωγμένοι και περιφρονημένοι απ’ τους Ιουδαίους,από τώρα μοιράζονται με τους μαθητές το βάπτισμα και τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος.Ούτε η γέννηση, ούτε κάποια αξία, ούτε τα χρήματα – όπως ο Σίμων ο μάγοςφαντάστηκε – δίνουν το δικαίωμα σ’ αυτά τα προνόμια. Ολα απορρέουν απλά απ’την χάρη του Θεού.
Ο Φίλιππος μόλις τώρα είχε γίνει το όργανο για ένα μεγάλο έργο στηΣαμάρεια. Πόσο πολύ έκπληκτος θα πρέπει να έμεινε όταν του παραγγέλθηκε ν’αφήσει αυτό το πεδίο της υπηρεσίας του, για να πάει ένα ταξίδι μέσα στην έρημο! Ενα παράξενο μέρος φυσικά για να κηρύξει το ευαγγέλιο! Παρ’ ολ’ αυτά υπακούειχωρίς καμιά αντιλογία. Κι εδώ έρχεται μια άμαξα ενός ευγενή άρχοντα της Αφρικήςπου έκανε ένα μεγάλο ταξίδι για να λατρεύσει στην Ιερουσαλήμ. Πώς όμως θαμπορούσε να βρεί το Θεό σ’ αυτή την πόλη όπου λίγο νωρίτερα είχε απορρίψειτον Υιό Του; Ωστόσο αυτός ο άνθρωπος επιστρέφοντας έχει έναν θησαυρό μαζίτου, αιώνια πιο έξοχο από αυτόν της βασίλισσάς του (εδ. 27): ένα κομμάτιαπό την Αγία Γραφή. Κι ο Θεός οδήγησε την καρδιά του στη μελέτη του βιβλίουτου Ησαία, κεφ. 53. Ετσι όλα είχαν προετοιμαστεί για τον υπηρέτη του Κυρίου.Ο Αιθίοπας μέσ’ απ’ αυτό γνωρίζει τον Κύριο Ιησού. Μπορεί να βαπτισθεί καινα συνεχίσει το δρόμο του “χαρούμενος” για να γίνει, όπως θέλουμε να πιστεύουμε,ένας αγγελιοφόρος της χάρης του Θεού στη μακρινή του χώρα.
Ευαγγελιστές δεν είναι μονάχα αυτοί που απευθύνονται σε μεγάλα πλήθη.Ας ξεκινήσουμε με υπακοή, ιδιαίτερα στα μέρη που πηγαίνουμε. Ο Κύριος θα επιτρέψει να βρεθούμε, την κατάλληλη στιγμή στο μονοπάτι κάποιουστον οποίο θα μπορέσουμε να κηρύξουμε τον Ιησού.
Στο 8:3 αναφέρθηκε ένας νεαρός άνδρας που ονομαζόταν Σαούλ και πουήταν πολύ αντίθετος προς τους Χριστιανούς. Σύμφωνα με τα δικά του λόγια,ήταν “ένας βλάσφημος, διώκτης και υβριστής”, εν ολίγοις, ο πρώτος των αμαρτωλών(1 Τιμ. 1:13, 15). Ομως η δύναμη του Θεού προχωρεί για ν’ αρπάξει απ’ τονΣατανά ένα απ’ τα καλύτερα όργανά του, και να τον εγγράψει στη δική Του υπηρεσία.Οχι ευχαριστημένος με τους βασανισμούς των Χριστιανών στην Ιερουσαλήμ, οΣαούλ, στη μανία του και τον φανατισμό του, φέρνει το διωγμό ακόμα και στιςάλλες πόλεις όπου είχε απλωθεί το έργο (πρβλ. 26:11). Εδώ προχωρεί για τηΔαμασκό έχοντας στα χέρια του μια επιστολή απ’ τον αρχιερέα, και στην καρδιάτου ένα ανιλεές μίσος εναντίον των μαθητών του Κυρίου. Ομως στην οδό γιαεκεί και στο μέσον της ημέρας, ξαφνικά τυφλώνεται από ένα εκθαμβωτικό λαμπρόφώς που τον ρίχνει στο έδαφος, και μαθαίνει, φανταζόμαστε με τί σόκ, ότιΑυτός που τον προκαλούσε από τα ύψη της δόξας ήταν ο Ιησούς, αυτός Τον οποίοεδίωκε διώκοντας αυτούς που Τον ακολουθούσαν. Ο Κύριος ταυτίζεται ο Ιδιος με τους αγαπητούς Του εξαγορασμένους, που γίνονταιμέρος του Ιδίου.
Ο Σαούλ ενώ οδηγείται στην Δαμασκό ένα βαθύ έργο εκπληρώνεται στηνψυχή του. Ο Κύριος επιφορτίζει τον Ανανία να επισκεφτεί αυτόν τον αναγεννημένο,να του ανοίξει τα μάτια και να τον βαπτίσει.
Αμέσως μετά την αναγέννησή του, ο Σαούλ αρχίζει να κηρύττει το όνομαΕκείνου τον Οποίο πολεμούσε μέχρι τώρα (εδ. 20). Ωστόσο πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να προετοιμαστεί για την υπηρεσία που του έχει ανατεθεί σύμφωνα με τοεδ. 15. Νέοι φίλοι, αφότου πιστεύσατε, μην περιμένετε μέχρι ν’ αποκτήσετεέναν μεγάλο βαθμό γνώσης στα πνευματικά για να μιλήσετε σε άλλους για τονΚύριο. Συγχρόνως μην σκεφτόσαστε ότι είναι αρκετό να έχετε σωθεί ώστε ν’αναλάβετε αμέσως κάποιο είδος υπηρεσίας. Ο Παύλος έπρεπε να περάσει κάποιοδιάστημα καταφεύγοντας στην Αραβία (Γαλάτας 1:17), στη συνέχεια μια άλληπερίοδο αποχωρισμού στην Ταρσό (Πράξεις των Αποστόλων 9:30, 11:25) προτούκληθεί να φέρει το ευαγγέλιο στα έθνη μαζί με τον Βαρνάβα. Μόνο μετά απόδεκατέσσερα χρόνια αφότου αναγεννήθηκε οι απόστολοι θα του δώσουν “χείραςκοινωνίας” για το έργο μεταξύ των εθνών. Τέσσερα θαυμάσια χαρακτηριστικάσημαδεύουν τις εκκλησίες σ’ αυτούς τους πρώτους καιρούς: η ειρήνη, η οικοδομή, ένας άγιος φόβος, και τέλος η αύξηση διά της ενέργειας του θείου “Παρηγορητή” (εδ. 31).Το Αγιο Πνεύμα είναι πάντα μαζί μας για να μας κάνει να πραγματοποιούμε καινα φανερώνουμε αυτούς τους χαρακτήρες.
Το κεφάλαιο κλείνει με την θεραπεία του Αινέα καιτην ανάσταση της Δορκάδος:Δύο θαύματα, που εκπληρώθηκαν από τον Πέτρο, που γίνονται το μέσον να οδηγηθούνψυχές στον Κύριο, και να φέρουν χαρά στους μαθητές με την ανακούφιση τουΑγίου Πνεύματος.
Αυτό το κεφάλαιο είναι μεγάλης σπουδαιότητας για μάς που ανήκουμεστα Εθνη. Πραγματικά, βλέπουμε τον Πέτρο εδώ ν’ ανοίγει τις πύλες της βασιλείας τ’ ουρανούσ’ αυτά (Ματθ. 16:19). Πρέπει να σημειωθεί, με τί φροντίδα και με τί μεγάληχάρη προετοίμασε ο Θεός απ’ τη μια πλευρά τον υπηρέτη Του, και απ’ την άλλητον Κορνήλιο, για τη συνάντηση που θα έχει τέτοιες θαυμαστές συνέπειες, τόσογια τον εαυτό του όσο και για μάς. Η αποκάλυψη του Θεού βρίσκει και τουςδύο στην ίδια πολύτιμη ενασχόληση – την προσευχή. Ομως από την απροθυμία του Πέτρου να φάει απ’ το περιεχόμενο του μεγάλου σεντονιούπου κατέρχεται απ’ τον ουρανό, μπορούμε να καταλάβουμε πώς οι προκατειλημμένοιΙουδαίοι, ακόμα και οι μαθητές, ήταν βαθειά ριζωμένοι στην παράδοση, καιποιό ήταν το πνεύμα της υπεροψίας ενός Ισραηλίτη όταν συναντούσε έναν ειδωλολάτρη. Από την όραση αυτή ο Θεός ήθελενα διδάξει τον υπηρέτη Του να μην κάνει διάκριση μεταξύ ενός “καθαρού” λαούκαι “ακάθαρτων” εθνικών. Ολοι οι άνθρωποι, Ιουδαίοι και Εθνικοί, είναι μολυσμένοιαμαρτωλοί, “συγκεκλεισμένοι στην απείθεια” έτσι ώστε να γίνουν τα αντικείμενατου ίδιου ελέους (Ρωμ. 10:12, 11:30-32). Ο Θεός επιθυμούσε να μας διαφυλάξειαπ’ το να είμαστε “προσωπολήπτες ανθρώπων” (εδ. 34) θεωρώντας κάποιους ανθρώπουςλιγότερο άξιους να δεχτούν το ευαγγέλιο από κάποιους άλλους. Δεν καλούμεθανα επιλέξουμε αλλά να υπακούσουμε.
Ο Θεός χρησιμοποιεί διαφορετικούς τρόπους για να κάνει τις ψυχές ναΤον γνωρίσουν. Η αναγέννηση του Αιθίοπα (κεφ. 8), αυτή του Σαούλ (κεφ. 9) και αυτή του Κορνήλιου (κεφ. 10) δεν μοιάζουν μεταξύ τους. Σ’ αυτούς τους τρείς ανθρώπους μπορούμεν’ αναγνωρίσουμε τους απόγονους των τριών παιδιών του Νώε: τον Χάμ, το γένος των Αφρικανών και Ασιατών, τον Σήμ, τον Ισραήλ και κάποιους Ασιάτες, και τον Ιάφεθ, τα έθνη του Βορρά και της Δύσης. “Οποιος πιστεύσει” στον Ιησού Χριστό “θα δεχτεί άφεση αμαρτιών”: αυτό είναι το παγκόσμιο μήνυμαστο εξής που απευθύνεται σε κάθε φυλή και γλώσσα και λαό και έθνος (εδ. 43,Αποκάλυψη 5:9). Στο πρόσωπο του Κορνήλιου, αυτοί “που ήταν μακράν” τώρα ακούνεμε τη σειρά τους τα καλά νέα της “ειρήνης διά του Ιησού Χριστού” (εδ. 36,2:39, Εφεσ. 2:17).
Αυτοί είναι οι ένδοξοι επισκέπτες σ’ αυτό το κάποτε ειδωλολατρικόσπίτι: ένας άγγελος (εδ. 3), ο Πέτρος και οι αδελφοί που τον συνοδεύουν, φορείς του μηνύματος του Ευαγγελίου, καιτέλος και πάνω απ’ όλα, το Αγιο Πνεύμα που έρχεται να σφραγίσει αυτούς τους αναγεννημένους, δίνοντας μαρτυρία της πίστης τους και της αξίαςτους σαν παιδιά του Θεού. Πώς θα μπορούσε να μην αναγνωριστεί το δώρο τηςχάρης του Θεού σ’ αυτό το δημόσιο σημάδι; Ο Πέτρος δεν θα μπορούσε παρά νασυμφωνήσει στο Χριστιανικό βάπτισμα (εδ. 48).
Ας μην κρίνουμε σύμφωνα με τα φαινόμενα ούτε από τις περιστάσεις γιατις οποίες έχουμε ελλειπή γνώση. Ενας Χριστιανός, του οποίου η συμπεριφοράμας εξέπληξε, μπορεί να έχει ενεργήσει υπακούοντας στον Κύριο. Ετσι συνέβαινεμε τον Πέτρο όταν πήγε στο σπίτι του Κορνήλιου και έφαγε μαζί του. Αυτέςοι λεπτομέρειες ήταν ολ’ αυτά που “αυτοί που ήταν της περιτομής” ήθελαν ναθυμούνται (εδ. 2), ενώ είχαν συμβεί θαυμαστά γεγονότα σ’ αυτόν τον οίκο,τα οποία θα τους διηγηθεί τώρα ο απόστολος. Η σωτηρία των Εθνών είχε ήδηγραφτεί στην Παλαιά Διαθήκη (πρβλ. Ησαίας 49:6, 65:1). Ο ίδιος ο Πέτρος είχεαναφερθεί σ’ αυτό νωρίτερα στον πρώτο του λόγο (2:21, 39). Ωστόσο για ναδιαλύσει τις προκαταλήψεις των αδελφών στην Ιερουσαλήμ, ήταν απαραίτητο ναέχει ακριβείς αποδείξεις. Αυτές αναφέρονται στη διήγηση του Πέτρου κι επιβεβαιώνονταιαπό έξι μάρτυρες που τον συνόδευσαν. Μαθαίνοντας πώς ο απόστολος φωτίστηκεκαι οδηγήθηκε στον οίκο του Κορνήλιου και ειδικότερα πώς το Αγιο Πνεύμα κατήλθεστα Εθνη, ο καθένας αναγνωρίζει το θέλημα του Θεού και Του δίνει την δόξα. Ας χαιρόμαστε γι’ αυτή τη χάρη που επεκτάθηκεακόμα και σε μάς και, αν δεν το έχουμε ήδη κάνει, ας σπεύσουμε να δεχτούμε“την μετάνοιαν εις ζωήν” (εδ. 18).
Η θύρα της χάριτος, κλεισμένη τώρα για τους Ιουδαίους σαν λαό τουΘεού από το θάνατο του Στέφανου τώρα ανοίγει στα Εθνη. Ενας μεγάλος αριθμόςΕλλήνων στρέφεται στον Κύριο (εδ. 20, 21). Ο Κύριος Ιησούς είχε προβλέψειαυτόν τον καρπό του έργου Του όταν κάποιοι Ελληνες είχαν επιθυμήσει να Τονδούν (Ιωαν. 12:20). Μια ακμάζουσα εκκλησία σχηματίστηκε στη συνέχεια στην Αντιόχεια όπου, για ένα χρόνο, ο Βαρνάβας και ο Σαύλος εξάσκησαν την υπηρεσία τους. Βλέποντας την ζωή αυτών των πιστών οι άνθρωποι της πόλης τους έδωσαν το όνομα του Κυρίου τους:για πρώτη φορά ονομάστηκαν Χριστιανοί. Φέρνοντας το ύψιστο όνομα του Χριστού είναι μια τιμή . . . και μια ευθύνη.Από το πλήθος των βαπτισμένων που αξιώνονται το θαυμαστό τίτλο του Χριστιανού, πόσοι είναι αληθινοί Χριστιανοί;
Η αδελφική αγάπη αυτών των πιστών στην Αντιόχεια εκφράζεται από μόνητης με την βοήθεια “προς τους αδελφούς που κατοικούν στην Ιουδαία” και πουπρόκειται να υποφέρουν και πάλι (εδ. 27-30). Σχετικά με τον Ηρώδη Αγρίππα(12:1), είναι ο αντάξιος διάδοχος του θείου του, Ηρώδη Αντίππα (Λουκά 13:31,32, 23:11 . . .) και του παππού του Ηρώδη του Μέγα (Ματθ. 2). Η σκληρότητακαι η επιθυμία να αρέσει (πρβλ. εδ. 3, Μαρκ. 6:26) τον παρακινεί να σκοτώσει τον Ιάκωβο, τον αδελφό τουΙωάννη, και στη συνέχεια να βάλει τον Πέτρο στη φυλακή.
Ούτε οι αλυσίδες, ούτε οι δεκαέξι στρατιώτες, ούτε οι δολοφονικέςπροθέσεις του Ηρώδη μπορούν να εμποδίσουν τον Πέτρο απ’ το να κοιμάται ειρηνικάστη φυλακή του. Και κανένα απολύτως εμπόδιο δεν μπορεί να εμποδίσει τον Κύριοαπ’ το να ελευθερώσει τον αγαπητό Του υπηρέτη (Ψαλμ. 121:4). Ενας άγγελοςτον ξυπνάει και μετά τον βγάζει έξω με δύναμη (εδ. 7, 10) και φροντίδα (εδ.8). Πόσο εύκολα είναι όλα όταν βλέπουμε το Θεό να ενεργεί. Αυτός γνώριζε την εγκληματική “ελπίδα των Ιουδαίων” (εδ. 11), όμως ο Ιδιος είχε ακούσει επίσης την “ακατάπαυστη προσευχή” της εκκλησίας για τον Πέτρο (εδ. 5) και γι’ αυτό επεμβαίνει αποτελεσματικά. Αλλοίμονο, ότανη προσευχή απαντάται με τον απόστολο να φθάνει προσωπικά, η πίστη στερείταινα το αναγνωρίσει. Πόσο συχνά προσευχόμαστε με τα χείλη μας, χωρίς ν’ αναμένουμεπραγματικά το αντικείμενο του αιτήματός μας! Πόσες πολλές φορές εξακολουθούμεν’ αμφιβάλλουμε, παρ’ όλο που η απάντηση είναι ήδη στην πόρτα!
Κουφός σε όλες τις θείες προειδοποιήσεις, ο Ηρώδης προσέχει με προθυμίατις κολακείες των ανθρώπων της Τύρου και Σιδώνας που, για πολιτικούς λόγους,προσπαθούσαν να κερδίσουν τη φιλία αυτού του εγκληματία. Αυτός ξαφνικά σωριάζεταινεκρός μπροστά σε όλους μ’ έναν ποταπό θάνατο, ενώ ο Λόγος Εκείνου στον οποίοαυτός είχε επιτεθεί με αφροσύνη κερδίζει περισσότερο έδαφος όσο ποτέ άλλοτε(εδ. 24).
Μια νέα διαίρεση του βιβλίου των Πράξεων αρχίζει εδώ. Η εκκλησία τηςΑντιόχειας γίνεται η αφετηρία για το έργο που πρόκειται να γίνει μεταξύ των Εθνών. Ο Βαρνάβας και ο Σαύλος εκλήθησαν, ξεχωρίστηκαν, και εστάλησαν, συνοδευόμενοιμε τις προσευχές της εκκλησίας. Ο πρώτος τους σταθμός είναι το νησί της Κύπρου, από το οποίο καταγόταν ο Βαρνάβας (4:36). Μόλις φτάνουν στην Πάφο οι απόστολοι,προσκαλέστηκαν από τον ανθύπατο, Σέργιο Παύλο, τον μεγαλύτερο Ρωμαίο αξιωματούχοτου νησιού. Αυτός ο “συνετός” άνθρωπος γνώριζε το Θεό των Ιουδαίων και επιθυμούσεν’ ακούσει το Λόγο Του. Συμβουλεύτηκε όμως κάποιον που ο ίδιος ήταν δυσαρεστημένος:τον Ελυμά, έναν Ιουδαίο μάγο (που εξασκούσε μια πρακτική πολύ απεχθή σταμάτια του Θεού – βλέπε Δευτερον. 18:9,10), ο οποίος εκμεταλευόταν τις πνευματικέςανάγκες του Σέργιου Παύλου για ν’ ασκεί κακή επιρροή επάνω του. Η εναντίωσηαυτού του ανθρώπου παράγει ακριβώς αυτό που προσπαθούσε να εμποδίσει. Επιτρέπειστον Παύλο (έτσι ονομάζεται για πρώτη φορά) να δώσει στον ανθύπατο την απόδειξη της δύναμηςτου Κυρίου, τιμωρώντας αυτόν τον ψευδοπροφήτη.
Ο Ελυμάς είναι ένας τύπος των Ιουδαίων, που εξ’ αιτίας της αντίστασήςτους στο Πνεύμα του Θεού, τυφλώθηκαν “μέχρι καιρού” ενώ τα Εθνη επωφελούνταιτις ευλογίες.
Οι απόστολοι συνεχίζουν το ταξίδι τους στην Παμφυλία. Αλλά εκεί οΙωάννης (που είχε ονομαστεί Μάρκος, 12: 12) τους αφήνει και επιστρέφει στηνΙερουσαλήμ. Η πίστη του δεν ήταν στο ύψος της υπηρεσίας για την οποία είχε κληθεί και των δυσκολιώνπου θά’ πρεπε ν’ αντιμετωπίσει. Δεν είναι αρκετό απλά να συνοδεύουμε ή ναμιμούμαστε τον υπηρέτη του Θεού. Ακόμα και σ’ ένα ομαδικό έργο, ο καθέναςέχει την δική του ευθύνη ενώπιον του Κυρίου και μπορεί να περπατάει μονάχαμε την δική του πίστη.
Απευθυνόμενος προς τους Ιουδαίους στη συναγωγή της Αντιόχειας στηνΠισιδία, ο Παύλος σαν τον Στέφανο, επανέρχεται στην ιστορία του Ισραήλ, καιδείχνει πώς ο Θεός εκπλήρωσε στο πρόσωπο του Ιησού τις υποσχέσεις που έδωσε στον Δαυίδ (Ψαλμ. 132:11). Δεν ήταν ο ίδιος ο Δαυίδένας πολύτιμος τύπος του Σωτήρα που κατήγετο απ’ αυτόν (εδ. 23); Σε αντίθεσημε τον Σαούλ, που ήταν ένας βασιλιάς σαρκικός, ο Θεός ο Ιδιος επέλεξε στονΔαυίδ, έναν άνδρα κατά την καρδία Του, που θα εκπλήρωνε το θέλημά Του (εδ. 22).
Τα πάντα συμφωνούσαν τέλεια για να προσδιορίσουν τον Ιησού ως τονΜεσσία: οι μαρτυρίες του Ιωάννη, μετά αυτές των προφητών, η εκπλήρωση των Γραφών με το θάνατό Του, παρ’ όλο που δεν βρέθηκε σ’ Αυτόν καμιά αιτία θανάτου (εδ.28, Ησαίας 53:9), και πάνω απ’ όλα, η ανάστασή Του (εδ. 30).
“Αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε το κήρυγμά μας είναι μάταιο”, γράφειο απόστολος στους Κορινθίους 15: 14). Ας μην μας εκπλήσσει λοιπόν να τονακούμε να εμμένει τόσο πολύ στην ανάσταση του Κυρίου Ιησού. Στους Ιουδαίους αυτή φανέρωνε ότι Αυτός ήταν πραγματικά ο υποσχεθείςΜεσσίας – Εκείνος για τον Οποίο ο Ψαλμός 16 και άλλες Γραφές είχαν μιλήσει(εδ. 34, 35). Στους ειδωλολάτρες βεβαίωνε την δύναμη του Θεού και την επικείμενη κρίση (17:31). Σε μάς τους πιστούς η παρουσία στη δόξα του ζωντανού Λυτρωτού μας εγγυάται ότι το έργο Του έγινεαποδεκτό απ’ το Θεό για τη δικαίωσή μας (Ρωμ. 4:25), ότι το μερίδιό μας είναιουράνιο (Κολοσ. 3:1, 2), και ότι η ελπίδα μας είναι “βέβαιη και ασφαλής”(Εβρ.6:18-20).
Αλλοίμονο, τα “καλά νέα” (εδ. 32) συναντούν μόνο την εναντίωση καιτην βλασφημία από το μέρος των άθλιων Ιουδαίων (εδ. 45). Ετσι κατ’ εντολήντου Κυρίου οι απόστολοι στρέφονται προς τα Εθνη κηρύττοντας ότι η άφεση τωναμαρτιών είναι για όποιον πιστεύει (εδ. 38, 39).
Αυτοί οι Ιουδαίοι έκριναν τους εαυτούς τους ανάξιους της αιωνίου ζωής(εδ. 46). Ηταν εξ’ αιτίας της απιστίας τους, και όχι της ταπείνωσής τους. Ο Κύριος τους είχε δείξει με την εικόνα του μεγαλύτερου υιού στην παραβολή (Λουκά 15:25 . . .) που εξ’ αιτίας της φιλαυτίας του και της αυτοδικαίωσήςτου στερήθηκε από μόνος του τις χαρές του οίκου του πατέρα του.
Στο Ικόνιο, ο Λόγος παράγει το ίδιο διπλόαποτέλεσμα όπως και νωρίτερα: πίστη σε ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων, κι εναντίωση σε κάποιους άλλους. Οσο για τους αποστόλους, αυτοί μιλούν με τόλμη, και ποιό είναι το μυστικό γι’ αυτό το θάρρος τους; Εξαρτώνται από τον Κύριο που είναι κοντά τους, βεβαιώνοντας το λόγο τους με θαύματα καισημεία (πρβλ. εδ. 3, Μαρκ. 16:20). Η θεραπεία που συνέβη στα Λύστρα – αφούκατέφυγαν οι απόστολοι μετά το Ικόνιο – κάνει την πιο δυνατή εντύπωση σ’αυτούς τους φτωχούς ειδωλολάτρες. Ετσι ετοιμάστηκαν να λατρεύσουν σαν θεούςαυτούς τους ανθρώπους τους οποίους την προηγούμενη ημέρα κάποιοι άλλοι προσπάθησαννα λιθοβολήσουν. Στα μάτια των αποστόλων αυτό ήταν πραγματικά χειρότερο.Τρομαγμένοι, προσκαλούν αυτούς τους ειδωλολάτρες να στραφούν στον ζωντανόΘεό (πρβλ. 12: 22, 23). Τα αισθήματα όμως του πλήθους είναι πολύ άστατα.Οι Ιουδαίοι έρχονται από το Ικόνιο, γρήγορα κερδίζουν με το μέρος τους αυτότο πλήθος και αρχίζουν να λιθοβολούν τον Παύλο με την συναίνεση όλων. Διαφυλαγμένοςαπ’ τον Κύριο, ο πιστός υπηρέτης δεν είναι ούτε τρομαγμένος ούτε αποθαρρυμένος.Ησυχα συνεχίζει την αποστολή του, επιστρέφοντας στις πόλεις όπου είχε κηρύξεινωρίτερα το Ευαγγέλιο. Αυτό το πρώτο αποστολικό ταξίδι φθάνει σ’ ένα τέλος.Οι απόστολοι σπεύδουν ν’ αναφέρουν στην εκκλησία όλα τα θαυμάσια πράγματα που είχε ενεργήσει ο Θεός μαζίτους.
Οι πιστοί Ιουδαϊκής προέλευσης που συνέθεταν τις εκκλησίες στην Ιερουσαλήμκαι στην Ιουδαία είχαν γευθεί μεγάλη χαρά ακούγοντας για τη σωτηρία των Εθνών. Κάποιοι όμως σκέφτηκαν ότι προτού γίνεικάποιος ένας Χριστιανός πρέπει να γίνει ένας Ιουδαίος: δηλαδή να περιτμηθείκαι να υπακούσει στο νόμο. Ο Παύλος και ο Βαρνάβας διαπιστώνουν αμέσως τονκίνδυνο αυτών των επιχειρημάτων, ίδια με αυτά που αργότερα θα τον υποχρεώσουννα γράψει μια αυστηρή επιστολή προς τους Γαλάτας. Το να επιστρέψουν στη σκλαβιά του νόμου, θα τους πεί, δεν είναι τίποτε άλλοαπ’ το να ξεπέσουν από τη χάρη (Γαλάτας 5:16). Αυτό το ζήτημα περιείχε τονκίνδυνο να δημιουργήσει μια διαίρεση μεταξύ της Ιερουσαλήμ και της Αντιόχειας.Ο Θεός οδηγεί τα πάντα έτσι ώστε να συζητηθεί το θέμα στην Ιερουσαλήμ κιέτσι να διαφυλαχθεί η ενότητα της Εκκλησίας. Ο Πέτρος και στη συνέχεια οΙάκωβος, μιλούν και κάνουν απλά γνωστό ότι τα Εθνη, όπως και οι Ιουδαίοι,έχουν σωθεί με τον ίδιο τρόπο: διά της χάριτος του Κυρίου Ιησού (εδ. 11). Θα πρέπει να προσέχουν να μην υποδουλώνουν ή ανησυχούν (εδ. 19) νέους σεσωσμένους απ’ αυτό που στο Γαλάτας 4:9 ονομάζει “ασθενή και πτωχά στοιχεία”.Ωστόσο εξακολουθούν να παραμένουν οι διατάξεις που συστάθηκαν από το Θεόπριν τους καιρούς του λαού Ισραήλ. Εχουν ισχύ σε όλους τους καιρούς και γιαόλους τους ανθρώπους. Είναι η αποχή από το αίμα που μας πάει πίσω στον κατακλυσμό(Γένεσις 9:4), και ο σεβασμός για τον γάμο στη δημιουργία (Ματθ. 19:48).
Οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι που συναντιούνται στην Ιερουσαλήμείναι απασχολημένοι πολύ έντονα με το ζήτημα που έχει προκύψει. Ολόκληρηη εκκλησία βρίσκεται σε συμφωνία με τα συμπεράσματα του Ιάκωβου (εδ. 22,25). Η επιστολή που στέλνουν με τα χέρια του Ιούδα και του Σίλα έρχεται ν’ανακουφίσει και παρηγορήσει τους αδελφούς στην Αντιόχεια οι οποίοι βρισκόντουσανσε ταραχή (εδ. 24). Την ίδια ώρα η επίσκεψη των δύο υπηρετών του Θεού συνέβαλεστην οικοδομή της εκκλησίας (εδ. 32). Ετσι οι προσπάθειες του εχθρού γιανα δημιουργήσει προβλήματα και διαίρεση έφεραν στο τέλος το αντίθετο αποτέλεσμα.Η πίστη των μαθητών τους ενδυνάμωσε και οι δεσμοί της κοινωνίας μεταξύ τωνεκκλησιών έγιναν πιο βαθείς. Γι’ άλλη μια φορά ο εχθρός εξαπατήθηκε με ταδικά του έργα (Παροιμ. 11:18).
Ολες οι δυσκολίες διευθετήθηκαν, και το έργο του Κυρίου μπορεί ναξαναρχίσει. Το ενδιαφέρον του Παύλου για τις εκκλησίες που φανερώθηκε μετο πρώτο του ταξίδι, τον οδηγεί σ’ ένα δεύτερο για να δεί πώς προχωρούν πνευματικάοι αδελφοί (πρβλ. 2 Κορινθ. 11:28). Αυτή τη φορά όμως ο Βαρνάβας δεν πάειμαζί με τον Παύλο. Ο λόγος είναι μια διαφωνία σχετική με τον ανηψιό του τονΜάρκο. Αργότερα ο Μάρκος θα ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη του αποστόλου καιθα του είναι “χρήσιμος . . . για την διακονία” (Κολοσ. 4:10, 2 Τιμ. 4:11).
Ο Παύλος βρίσκεται στην Δέρβη και στα Λύστρα όπου εκεί σχηματίστηκανεκκλησίες κατά τη διάρκεια της πρώτης του επίσκεψης. Εδώ γνωρίζουμε τον νεαρό Τιμόθεο, του οποίου το όνομα σημαίνει “τιμώμενος από το Θεό”. Είχε έρθει στην επίγνωση των Αγίων Γραφών από μια ευσεβή μητέρα και γιαγιά (2 Τιμ. 1:5, 3:15) – μια ευλογημένη προετοιμασία για την υπηρεσία που θα μπορούσε στο εξής να εκπληρώσει στο πλευρό του αποστόλου “ως τέκνονμετά του πατρός εδούλευσε μετ’ εμού εις το ευαγγέλιον” (Φιλιπ. 2:22). Το“ημάς” του εδαφίου 10 μας δείχνει ότι ο Λουκάς ο συγγραφέας του βιβλίου των Πράξεων είναι τώρα μαζί τους. Κοιτάζοντας στον χάρτημπορούμε να δούμε ότι αφού προσπάθησαν να πάνε αριστερά προς την πλευρά της Ασίας (περιοχή της Εφέσου), κι έπειτα δεξιά στη Βιθυνία, ο απόστολος και οι σύντροφοί του εκκλήθηκαν από το Πνεύμα να προχωρήσουνευθεία προς τη Μακεδονία από την άλλη πλευρά του Αιγαίου Πελάγους. Μπροστάσε μια κλειστή οδό ένας υπάκουος υπηρέτης πρέπει να ενεργεί χωρίς εμμονήκαι να περιμένει την οδηγία που θα έρθει από ψηλά.
Οι Φίλιπποι γίνονται έτσι η πρώτη Ευρωπαϊκή πόλη πουθ’ ακούσει το Ευαγγέλιο, και η πρώτη αναγέννηση που αναφέρεται είναι αυτή της Λυδίας. Ο Κύριος άνοιξε την καρδιά της για να μπορέσει να είναι προσεκτική. Είθε να Του ζητάμε ν’ ανοίγει και τις δικές μας καρδιές επίσης, και να μαςφυλάει από απροσεξία κάθε φορά που μας παρουσιάζεται ο Λόγος.
Η θεραπεία της δούλης που βρισκόταν υπό την κατοχή ενός σατανικούπνεύματος έφερε τον βασανισμό και τη φυλάκιση των δύο υπηρετών του Θεού.Θα μπορούσαν να σκεφτούν ότι αυτή ήταν μια παράξενη υποδοχή στη Μακεδονίαμετά την παράκληση που δέχτηκαν για βοήθεια (εδ. 9). Ομως ο Παύλος θέτεισε πρακτική αυτό που αργότερα θα συμβουλεύσει να κάνουν οι Χριστιανοί σ’αυτή την πόλη, “Χαίρεται εν Κυρίω πάντοτε” (Φιλιπ. 4:4). Γεμάτος πληγές απ’τα δεσμά του, αυτός και ο Σίλας μπορούν να ψάλουν στη φυλακή. Φυσικά σ’ αυτά τα περίεργα τείχη δεν είχε ηχήσει ποτέ νωρίτερα τέτοιαυμνωδία. Τί μαρτυρία αυτοί οι ύμνοι θα ήταν γι’ αυτούς που άκουγαν. Οσο πιοδύσκολες είναι οι περιστάσεις μας, τόσο περισσότερο η ειρήνη μας και η χαράμας θα μιλάει σ’ αυτούς που μας γνωρίζουν. Και είναι πολλές φορές αυτός ολόγος που ο Κύριος μας στέλνει δοκιμασίες.
Σ’ αυτή την πιστή μαρτυρία, ο Κύριος προσθέτει και την δική Του ελευθερώνονταςτους φυλακισμένους. Φοβισμένος, ο δεσμοφύλακας κραυγάζει, “Τί πρέπει να κάνωγια να σωθώ;” Η απόκριση, θαυμαστά απλή, απευθύνεται σε κάθε ανήσυχη ψυχή,“Πίστευσε στον Κύριο Ιησού,” (εδ. 30, 31). Στη συνέχεια η χαρά γεμίζει αυτό τον οίκο.
Μετά απ’ αυτή την αξέχαστη βραδιά οι απόστολοι είναι επίσημα ελεύθεροικαι αφήνουν την πόλη όχι χωρίς να έχουν ενθαρρύνει τους αδελφούς γι’ άλλημια φορά (εδ. 40).
Από τους Φιλίππους, ο Παύλος και οι σύντροφοί του φεύγουν για τη Θεσσαλονίκη,μια άλλη πόλη της Μακεδονίας. Κάποιοι Ιουδαίοι και πολλοί Ελληνες, μεταξύτους κάποιες διακεκριμένες γυναίκες, δέχονται τον λόγο που τους κηρύττεται(1 Θεσ. 1:5). Ομως οι περισσότεροι απ’ τους Ιουδαίους, που καθοδηγούνταιοι ίδιοι από τον Σατανά εξεγείρουν το λαό εναντίον των ευαγγελιστών. Δενδιστάζουν γι’ αυτό το σκοπό να χρησιμοποιήσουν κάποιους άθλιους ανθρώπους,που διαφορετικά θα καταφρονούσαν, προκειμένου να τους οδηγήσουν ενώπιον τουδήμου με αυτό το επιχείρημα που είχαν χρησιμοποιήσει και στο παρελθόν ενώπιοντου Πιλάτου, “δεν έχομεν βασιλέα ειμή τον Καίσαρα” (εδ. 7, Ιωαν. 19:15).
Ετσι η παραμονή του Παύλου στην Θεσσαλονίκη ήταν σύντομη, περίπουτρείς εβδομάδες. Ο Θεός όμως την επέτρεψε για το δικό μας όφελος, γιατί οαπόστολος υποχρεώθηκε να ολοκληρώσει τη διδασκαλία του με άλλες δύο επιστολέςπρος τους Θεσσαλονικείς, διδασκαλίες τόσο πλούσιες για όλους μας.
Στην Βέροια, οι Ιουδαίοι είναι περισσότεροευγενείς και σωστοί στη συμπεριφορά τους. Αντί να τυφλωθούν από ζηλοτυπία(δες εδ. 5), αναζητούν να επιβεβαιώσουν την πίστη τους με καθημερινή μελέτητου Λόγου, στον οποίο αναγνωρίζουν μια ύψιστη εξουσία (δες εδ. 11, πρβλ. Ιωαν. 5:39). Πώς θα μπορούσαμε να πείσουμε κι εμείς τουςαναγνώστες μας ν’ ακολουθήσουν αυτό το παράδειγμα (ιδιαίτερα αναφερόμενοιστα χωρία που παραβάλουμε). Αυτός είναι ο σκοπός, αλλά και ο τίτλος, τηςσύντομης καθημερινής μας μελέτης.
Παραμένοντας μόνος στην Αθήνα,ο Παύλος δεν ενδιαφέρεται για τα μνημεία και τα αγάλματα. Η καρδιά του ταράζεταικαι ο ίδιος σοκάρεται ανακαλύπτοντας ότι αυτή η πόλη, γνωστή για την κουλτούρατης, είναι γεμάτη με την πιο τρομερή ειδωλολατρεία. Στην αγορά συναντάειτους φιλόσοφους των διαφορετικών σχολών, που ήταν παγκοσμίως διάσημοι γιατην σοφία τους. Η διάνοια δόθηκε στον άνθρωπο για να μπορεί να διακρίνειτην αιώνια δύναμη και την θειότητα του δημιουργού του (Ρωμ. 1:20). Τώρα ηάγνοια αυτών των έξοχων διανοιών επιβεβαιώνει ότι “ο κόσμος διά της σοφίας δεν εγνώρισε τον Θεό” (1 Κορινθ. 1:21). Αυτός βρίσκεται στο μέσον τους, σαν “άγνωστος Θεός”. Ξεκινώντας απ’ την αρχή, ο Παύλος τους μιλάει για τον “Κύριο του ουρανούκαι της γής” (εδ. 24), που αποκαλύφθηκε ο Ιδιος όχι μόνο στη δημιουργία, αλλά και τώρα επίσης στην απολύτρωση. Αυτός ο κυρίαρχος Θεός “τώρα παραγγέλει σ’όλους τους ανθρώπους παντού να μετανοήσουν” (εδ. 30). Ετσι κανένας, ακόμα κι εσύ, δεν μπορείς να ισχυριστείςότι αυτή η εντολή δεν αναφέρεται και για σένα.
Η περιέργεια του νού μας δεν έχει κανένα κοινό με την πραγματική ανάγκητης ψυχής. Φυσικά μερικοί ακροατές του Παύλου τον εμπαίζουν με φανερό τρόπο. Αλλοι αναβάλλουν γι’ αργότερα την εξέταση αυτών των πραγμάτων. Κάποιοι όμως πιστεύουν. Αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει ακόμα και σήμερα, όταν και όπου κηρύττεται το ευαγγέλιο.
Στην Κόρινθο, ο Παύλος έχει μια ευχάριστησυνάντηση με μια Ιουδαϊκή οικογένεια: τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα. Αφότουοδηγήθηκαν στον Χριστό είχαν γίνει ιδιαίτερα αγαπητοί στον απόστολο γιατίήταν έτοιμοι να παραδώσουν ακόμα και τη ζωή τους γι’ αυτόν, σε μια περίπτωσηπου δεν μας έχει αναφερθεί (Ρωμ. 16:4). Η Κόρινθος είχε μια φήμη για διεφθαρμέναήθη και για την πολυτέλειά της. Ο απόστολος και οι φίλοι του, που δεν επιθυμούννα εξαρτώνται απ’ αυτόν τον πλούτο, δίνουν το παράδειγμα εργαζόμενοι με ταχέρια τους (1 Κορινθ. 9:15, 18, 2 Κορινθίους 11:8, 9).
Αντιμέτωπος με την εναντίωση των Ιουδαίων, ο Παύλος απαλάσσεται απ’την ευθύνη του γι’ αυτούς και τους λέει ότι πηγαίνει προς τα Εθνη (εδ. 6).Ομως στο Ρωμαίους 9:25 μας αφήνει να δούμε πόσο πολύ υπέφερε για τον τρόποπου τους μίλησε. Ωστόσο ο Κύριος ενθαρρύνει τον αγαπητό Του υπηρέτη. Τουαποκαλύπτει ότι ακόμα κι αν αυτός ο επίγειος λαός Του δεν έρχεται κοντά Του σύμφωνα με την προσμονή Του, έχει “πολύν λαόν εν τη πόλει ταύτη” για τον ουρανό (εδ. 10). Ναί, σ’ αυτή την άσωτη πόλη, θα ευαρεστηθεί ο Κύριος να συγκεντρώσειέναν μεγάλο αριθμό πιστών, όπως το βεβαιώνουν οι δύο επιστολές που γράφτηκαναργότερα προς αυτούς. Εδώ αποδεικνύεται ότι ούτε ο πλούτος, ούτε οι απολαύσειςσ’ αυτή την πόλη που δεν στερείτο τίποτα, μπορούσαν να ικανοποιήσουν τιςπραγματικές ανάγκες της καρδιάς του ανθρώπου.
Οι ίντριγκες των Ιουδαίων και οι κατηγορίες τους ενώπιον του Γαλλίωναδεν εμποδίζουν τον Παύλο να κάνει το έργο του στην Κόρινθο. Σύμφωνα με τηνυπόσχεσή Του, ο Κύριος τον προστατεύει (εδ. 10).
Επειτα συνεχίζει το ταξίδι του προχωρώντας προς την Εφεσο όπου αφήνειτον Ακύλα και την Πρίσκιλλα, κατεβαίνει στην Ιερουσαλήμ μέσω της Καισάρειαςκαι τέλος ολοκληρώνει το δεύτερο αποστολικό του ταξίδι στην Αντιόχεια (δεςτον χάρτη της Βίβλου). Από το εδ. 23 ο ακούραστος απόστολος ξεκινάει το τρίτο αποστολικό του ταξίδι. Διασχίζει ξανά την Φρυγία και τη Γαλατία (δες 16:6), όπου είχαν σχηματιστεί εκκλησίες οι οποίες αργότερα έγιναν η αιτίανα του φέρουν μεγάλες φροντίδες (Γαλάτας 1:2, 4: 11).
Ενώ αυτός προχωρεί, ένας άλλος υπηρέτης του Θεού φθάνει στην Εφεσο.Αυτός είναι ο Απολλώς, ένας εργάτης που είναι αξιοσημείωτος για την ευγλωττία και τη δύναμή του παρουσιάζοντας το Λόγο. Αυτές είναι οι συνέπειες του ζήλου (εδ. 25) ενός ανθρώπου που μπορούσε να μιλάει μονάχα μέσ’ από μια γεμάτη καρδιά(Ματθ. 12:34, 35). Περισσότερο απ’ αυτό διδάσκει με επιμέλεια και με τόλμη, “τα περί του Κυρίου”! Ομως τα χαρίσματά του δεν εμποδίζουν τον Απολλώ απ’το να ταπεινωθεί επιτρέποντας στον Ακύλα και στην Πρίσκιλλα να του εξηγήσουντις αλήθειες τις οποίες δεν γνωρίζει. Είναι γρήγορος στην ακοή, κι έτσι η υπηρεσία του στην Αχαία, όπου πηγαίνει στη συνέχεια, μπορεί να είναιακόμα πιο οφέλιμη.
Πιστός στην υπόσχεσή του (18:21), ο απόστολος φτάνει στην Εφεσο, τηνπρωτεύουσα της επαρχίας στην Ασία. Εκεί παραμένει τρία χρόνια (20:31), διαδεχόμενοςτον Απολλώ στο έργο, όπου στην Κόρινθο ήταν ο Απολλώς που “επότισε” αυτό που ο απόστολος Παύλος είχε “φυτεύσει” (18:27, 28, 1 Κορινθ. 3:6). Μεταξύ αυτών των υπηρετών του Θεού δεν βλέπουμεούτε ζηλοτυπία ούτε την αξίωση κάποιου για έναν ιδιαίτερο αγρό στο έργο.
Το βάπτισμα του Ιωάννη, του μόνου γνωστού στους Εφεσίους, προετοίμασεμετανοημένους Ιουδαίους να δεχτούν έναν Μεσσία που θα βασίλευε στη γή. Ο Χριστιανός αντιθέτως, κατέχει μια ουράνια θέση. Εχει τεθεί σε μια σχέση διά του Αγίου Πνεύματος μ’ έναν αποθανόντα και αναστημένο Χριστό. Αυτή είναι μια αλήθεια που τονίζεταιιδιαίτερα στην επιστολή προς Εφεσίους!
“Ο Λόγος του Θεού υπερίσχυε και αύξανε” τόσο, όχι μόνο από τα θαύματαπου εκπλήρωνε ο απόστολος αλλά απ’ την “εξουσία που είχε αυτός ο Λόγος στις καρδιές τους”. Ο Λόγος οδηγούσε τους πιστούς να ομολογήσουν αυτά που είχαν κάνει και δημόσιαν’ απαρνηθούν τη μαγεία. Γεμάτοι με την “πρώτη αγάπη” (Αποκ. 2:4), αυτοίοι Εφέσιοι δεν επιθυμούσαν πλέον να έχουν “κοινωνία με τα έργα τα άκαρπατου σκότους” (Εφεσίους 5:11).
Αγαπητοί φίλοι, έχει φανερώσει ο Λόγος του Θεού τη δύναμή του μέσαστον κόσμο που ζούμε με καρπούς που μπορούν να φανούν στη ζωή μας;
Υπήρχε στην Εφεσο ένας μεγαλοπρεπής ναός που ήταν αφιερωμένος στηνθεά Αρτεμη (ναός που θεωρείτο ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου).Οι άνθρωποι την επισκέπτονταν, και τα ασημένια αγαλματάκια που πουλούσανστους επισκέπτες έφερναν πολύ κέρδος στους τεχνίτες της πόλης. Το κήρυγματου Ευαγγελίου μπορούσε μόνο να βλάψει τις δουλειές τους, γι’ αυτό τους βλέπουμενα συγκεντρώνονται όλοι μαζί για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους, δείχνονταςυποκριτικά μια θρησκευτική πρόφαση στις Πράξεις των Αποστόλων τους (πρβλ.Αποκ. 18:11). Αλλοίμονο, πόσοι πολλοί άνθρωποι αντί να ψάχνουν με πόθο γιατην αλήθεια έμειναν πίσω στις υλικές θεωρήσεις για την “ευπορία” τους (εδ. 25), ή εξ’ αιτίαςτης άποψης άλλων ανθρώπων.
Τεράστιες κραυγές υψώθηκαν χάριν της θεότητας, αποδεικνύοντας μόνοτην ανικανότητα αυτής να επιδείξει το μεγαλείο της υπερασπίζοντας τους δικούςτης (πρβλ. 1 Βασιλ. 18:26-29).
Σκεπτόμενοι όλους αυτούς σήμερα και με περισσότερο φώς από τότε, οκόσμος έχει αλλάξει μονάχα τους θεούς του – οι καρδιές δεν έχουν αλλάξει.Είδωλα των σπόρ, του θεάματος ή του τραγουδιού . . . πλήθη σήμερα λατρεύουνκι’ ακολουθούν ό,τι τους προτείνει ο αρχηγός αυτού του κόσμου, παληός δάσκαλοςστην τέχνη του ν’ αποπλανά τις ψυχές.
Η εχθρική εκδήλωση στην Εφεσο οδήγησε τον Παύλο ν’ αφήσει αυτή τηνπόλη (πρβλ. Ματθ. 10:23). Αφού ήρθε στην Ελλάδα μέσω της Μακεδονίας, επιστρέφειμε τον ίδιο τρόπο και αποβιβάζεται στην Τρωάδα. Η αφήγηση που ακολουθεί (εδ.7-12) μας επιβεβαιώνει ότι το δείπνο του άρτου πραγματοποιόταν όπως και σήμερα, κατά την πρώτη ημέρα της εβδομάδας. Μπορεί να μας σοκάρει η κατάσταση του Εύτυχου ν’ αποκοιμηθεί κατά την ώρα πουκηρύττει ο Παύλος. Ομως πώς μιλάει σε μάς ο Παύλος όταν διαβάζουμε τις επιστολέςτου; Τί προσοχή του δίνουμε; Το τρομερό ατύχημα που συμβαίνει μας δείχνει,από ηθική άποψη πού μπορεί να οδηγήσει η αδιαφορία στο Λόγο, ιδιαίτερα σ’ένα νεαρό πρόσωπο: σε μια πτώση και σε κατάσταση πνευματικού θανάτου. Η χάριςόμως του Θεού μας προσφέρει εδώ ένα παρήγορο θαύμα.
Αυτή η σκηνή μας υπενθυμίζει επίσης, κατ’ αναλογίαν, την ιστορία τηςΕκκλησίας και την ευθύνη της. Τον ύπνο της, την κατάπτωσή της, τον φαινομενικότης θάνατο που προέρχεται από τη στέρηση της προσοχής στη διδασκαλία τωναποστόλων. Εντούτοις ο Κύριος επέτρεψε μια αφύπνιση που την ακολούθησε πνευματικήτροφή και παρηγορία για τους δικούς Του, ενώ Τον περιμένουν εδώ κάτω στηνμεγάλη ημέρα της έλευσής Του.
Ο Παύλος αφήνει την Τρωάδα πεζός (εδ. 13 – ας τονίσουμε το όφελοςμιας πορείας με μόνη συντροφιά τον Κύριο). Ξανασυναντάει τη συντροφιά τουστην Ασσο απ’ όπου απέπλευσαν και πάλι για την Ιερουσαλήμ.
Από την Μίλητο ο Παύλος προσκάλεσε τους πρεσβύτερους της Εφέσου γιανα τους συμβουλεύσει και να τους αποχαιρετήσει. Τους υπενθυμίζει πώς ήτανη υπηρεσία του μεταξύ τους και το παράδειγμα που προσπάθησε να τους δώσει.Τους προειδοποιεί για τους κινδύνους που τους φόβιζαν έξω απ’ την Εκκλησία (εδ. 29), και μέσα απ’ αυτήν (εδ. 30).Πώς πρέπει να τους αντιμετωπίσουν; Τους προτρέπει ν’ αγρυπνούν (εδ. 31), αλλά πάνω απ’ όλα τους αφιερώνει στην χάρη του Θεού (εδ. 32). Για όσα τον αφορούσαν, ο απόστολος είχε μόνο μια σκέψη: να τελειώσειτην πορεία του με πίστη (αυτό αναφέρεται για τον εαυτό του προσωπικά – πρβλ.2 Τιμ. 4:7), και να εκπληρώσει την υπηρεσία του (δηλαδή την υπηρεσία τουΚυρίου). Η ζωή του δεν είχε άλλο νόημα και ήταν καθ’ όλα έτοιμος να την θυσιάσειγι’ αυτήν την εκκλησία που του είχε στοιχίσει ήδη πολλά δάκρυα (εδ. 19, 31 Κολοσ. 1:24). Τί ήταν όμως αυτά μπροστά στην απέραντη αξία που έχειαυτή η Εκκλησία για το Θεό τον Οποίο είχε εμπρός του διαρκώς; Τίποτα λιγότεροαπ’ το αίμα του δικού Του Υιού (εδ. 28, 1 Πετ. 1:19). Ο απόστολος βρίσκει σ’ αυτό ανεκτίμητη αξία, το κίνητροτης αφοσίωσής του, και το υπενθυμίζει στους υπευθύνους της Εφέσου για νατονίσει την ευθύνη τους.
Κλείνοντας, ο Παύλος επαναφέρει κάποιους πολύτιμους λόγους του ΚυρίουΙησού, “μακάριον είναι να δίδει τις μάλλον παρά να λαμβάνει” (εδ. 35). Είθε να πειραματιζόμαστε αυτό μιμούμενοι τον Μόνο που μας χάρισε τα πάντα!
Σ’ όλο αυτό το ταξίδι φανερώνεται η αδελφική αγάπη (εδ. 1, 6, 12 .. .). Στην Τύρο όπως και στην Μίλητο, ο Παύλος αφήνει τους αδελφούς του αφού προηγουμένως γονάτισεκαι προσευχήθηκε μαζί τους στην παραλία (εδ. 5, 20:36, 37). Εδώ το Πνεύματονίζει την παρουσία των παιδιών, που είναι τόσο επιθυμητά στις συναθροίσεις.
Στην Καισάρεια, ο Παύλος πηγαίνειστο σπίτι του Φίλιππου που είχε εγκατασταθεί εκεί αφού εκήρυξε σε κάθε πόληαπό την Αζωτο έως την Καισάρεια (αναμφίβολα και στην Λύδδα και Ιόππη – βλέπεχάρτη – 8:40, 9:32, 36). Οι κόρες του εκπλήρωναν μια μεγάλη υπηρεσία γιατον Κύριο, την οποία ωστόσο δεν την εξασκούσαν στην συνάθροιση (1 Κορινθ.14:3, 34).
Αυτό που παρακινεί τον απόστολο καθ’ όλο το ταξίδι του είναι η αγάπη του,πάντα ζωντανή για όλους τους δικούς του ανθρώπους. Ηταν ο φορέας δώρων απότις εκκλησίες της Μακεδονίας και Αχαίας και χαιρόταν να τα φέρει ο ίδιοςστην Ιερουσαλήμ (Ρωμ. 15:25). Διαδοχικά δεν λαμβάνει υπόψιν του ούτε τιςπροειδοποιήσεις του Πνεύματος (εδ. 4) ή αυτές του προφήτη Αγαβου (εδ. 13, 11:28) ή τις παρακλήσεις των αδελφών του (εδ. 12). Δεν θα πρέπει νατον κρίνουμε. Ομως αυτή η αφήγηση μας δίνεται για να μας διδάξει ότι λαμβάνονταςυπόψιν μονάχα τα δικά μας αισθήματα, όσο καλά κι αν είναι, ακόμα κι ένας απόστολος μπορεί να παρεκτραπεί από τομονοπάτι της εξάρτησης. Αυτό είναι ένα σοβαρό μάθημα για τον καθένα από εμάς.
Πηγαίνοντας απ’ την Ελλάδα στη Ρώμη,ο απόστολος προτίθετο να περάσει απ’ την Ιερουσαλήμ (19:21). Παρά τον κοπιαστικόαυτό γύρο, έπρεπε να γίνει το θέλημα του Κυρίου (εδ. 14). Το μονοπάτι πουεμείς οι ίδιοι επιλέγουμε ποτέ δεν είναι απλό. Πρέπει να περιμένουμε να συναντήσουμεκάθε είδους δυσκολία. Ο Παύλος προσκλήθηκε απ’ τους πρεσβύτερους της Ιερουσαλήμσε “εξιουδαϊσμό”, ώστε να ενθαρρύνει τους Ιουδαίους πιστούς κι έτσι βρίσκεταιο ίδιος σε αντιλογία με τη δική του διδασκαλία. Σε τί οδυνηρό δίλημμα βρέθηκε!Αλλη μια φορά βλέπουμε πόσο πολύ οι Χριστιανοί της Ιερουσαλήμ είχαν παραμείνειπροσηλωμένοι στην Ιουδαϊκή τους θρησκεία. Προσπαθούσαν να βάλουν το νέο οίνο σε παλαιούς ασκούς (Ματθ. 9:17). Γι’ αυτούςτους Ισραηλίτες, “ζηλωτές του νόμου”, είναι που αναφέρει ο Ιάκωβος στο εδ.18, μιλώντας για τον “νόμο της ελευθερίας” και για “καθαρή και αμόλυντο θρησκεία” (Ιακ. 1:27, 2:12). Αυτή η “καθαρή θρησκεία” δεν αποτελείται από έναν σωματικό“καθαρισμό” (εδ. 24), αλλ’ απ’ το να φυλάει κάποιος “τον εαυτό του αμόλυντο από τον κόσμο” , καθώς να επισκέπτεται τους θλιμένους.
Ο Παύλος είναι εδώ πιασμένος σ’ ένα γρανάζι. Συχνάζει στο ναό καιυποτάσσεται σε μια λατρεία εκκλησιαστικών τύπων για να είναι ευχάριστος στουςαδελφούς του. Πράγμα μάταιο, γιατί οι Ιουδαίοι βλέπουν αυτό σαν μια πρόκλησηαπ’ την πλευρά του και προσπαθούν να τον θανατώσουν, ξεσηκώνοντας μια ταραχήσε ολόκληρη την πόλη (εδ. 30).
Ο Παύλος διέφυγε από τη βία του πλήθους με την μεσολάβηση του χιλίαρχουπου διέταξε την Ρωμαϊκή φρουρά. Αυτός που αρχικά νόμισε τον Παύλο για κάποιονπεριβόητο ληστή, μαλακώνει ακούγοντάς τον να μιλάει Ελληνικά, και του δίνειτην άδεια ν’ απευθυνθεί στο πλήθος. Στεκόμενος μπροστά στο σιωπηλό πλήθος,ο Παύλος εξηγεί ότι πραγματικά είχε ένα πολύ αξιόμεμπτο παρελθόν, για έναν λόγο όμως εντελώς διαφορετικό απ’ αυτόν που σκεφτόντουσανοι Ιουδαίοι. Ευλογημένος με προσόντα και προτερήματα πέραν των συνηθισμένων “ένας Εβραίος εξ’ Εβραίων, κατά νόμον Φαρισαίος” (Φιλιπ. 3:5), η φήμη τουήταν αυτή ενός ευσεβούς και άμεμπτου ανθρώπου. Πραγματικά, ο θρησκευτικόςτου ζήλος, όμοιος με αυτόν που υποκινούσαν οι άρχοντες αυτού του πλήθους,τον είχε οδηγήσει, παρά τις προειδοποιήσεις του διδασκάλου του, Γαμαλιήλ,να πολεμήσει εναντίον του Θεού (εδ. 3, 5:39). “Εγώ είμαι Ιησούς, ο Ναζωραίος τον οποίον σύ διώκεις” (εδ. 8),είναι η τρομερή απόκριση που ακούει από τον ουρανό. Οσον αφορά αυτούς τουςφτωχούς Χριστιανούς, διώκοντάς τους μέχρι θανάτου, πολεμούσε εναντίον τουΥιού του Θεού. Αντί να τον τιμωρήσει όμως ο Κύριος γι’ αυτό το βλάσφημο θράσοςτου, την ίδια ώρα που του έδωσε πίσω την όρασή του, άνοιξε επίσης και ταμάτια της καρδιάς του (Εφεσ. 1:18) – κάνοντας αυτόν τον άνθρωπο από την γέννησήτου, ένα πιστό όργανο για Εκείνον.
“Και τώρα τί βραδύνεις;” Ρώτησεο Ανανίας τον νέο αναγεννημένο (εδ. 16). Φίλε αν ο Κύριος σταμάτησε κι εσέναεπίσης, σ’ αυτήν την κατηφόρα που βρισκόσουν, γιατί καθυστερείς να πάρειςθέση ανοιχτά κοντά στους αδελφούς σου;
Τρία χρόνια αργότερα στην Ιερουσαλήμ, ο Παύλος έχει το προνόμιο ναδεί τον μόνο “Δίκαιο”, και να δεχτεί τις εντολές Του από το στόμα Του (εδ.17). Ο ίδιος θα ήθελε να εργαστεί μεταξύ των Ιουδαίων, σκεφτόμενος ότι ημαρτυρία του θα μπορούσε να είναι πιο δυναμική αφού τον εγνώριζαν νωρίτερασαν έναν φανατικό αντίπαλο της αλήθειας (εδ. 19, 20). Ομως ξεχωρίστηκε για υπηρεσία ανάμεσα στα Εθνη (Γαλατ. 1:15, 16). Ας αφήνουμε τον Κύριο ν’ αποφασίζει το πεδίο της δικής μαςυπηρεσίας.
Το εδάφιο 18 εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα. Οι Ιουδαίοι εξακολουθούννα μην δέχονται την μαρτυρία του αποστόλου Παύλου. Ο χιλίαρχος γι’ άλλη μιαφορά υποχρεώνεται να τον προστατεύσει απ’ την οργή τους. Καθώς προετοιμάζονταιγια να τον βασανίσουν, ο Παύλος τους αναφέρει ότι είναι Ρωμαίος πολίτης εκ γεννήσεώς του. Αργότερα θα διδαχτεί να λογαριάζει σαν ζημία αυτά τα πράγματα που τώρα υπολογίζει σαν κέρδος (23:6, Φιλιπ. 3:7).
Οσο για το ουράνιο πολίτευμά μας,κανένας δεν μπορεί να το αποκτήσει εκ γεννετής, ούτε μπορεί ν’ αποκτηθείμε χρήματα (εδ. 28). Μπορεί ν’ αποκτηθεί μονάχα απ’ αυτούς που έχουν πείρατης νέας γέννησης (Ιωαν. 3:3, Φιλιπ. 3:20).
Ο χιλίαρχος εξακολουθεί να μην μπορεί να καταλάβει την οργή των Ιουδαίωνεναντίον κάποιου ανθρώπου στον οποίο ο ίδιος δεν μπορεί να βρεί λόγο κατηγορίας.Αναγκάζει το φυλακισμένο του να εμφανιστεί ενώπιον του Συνεδρίου ώστε ναμπορέσει να φανερωθεί ο λόγος. Ενας επιδέξιος λόγος του Παύλου (ήταν όμωςαπ’ το Πνεύμα;) φέρνει με το μέρος του την ομάδα των Φαρισαίων. Η ανάσταση του Ιησού Χριστού ήταν πραγματικά το θεμέλιο της διδασκαλίας του και έμμεσα το αίτιο της Ιουδαϊκήςεναντίωσης. Ομως ο Παύλος δεν έχει την ευκαιρία ν’ αναφέρει ούτε το όνοματου Σωτήρα του. Εχει επιφέρει μια διαμάχη μεταξύ παραδοσιακών αντιπάλων:Φαρισαίων και Σαδδουκαίων, και έπεται μια πολύ μεγάλη ταραχή στο Συνέδριο.Αλλη μια φορά, ο χιλίαρχος πρέπει να διασώσει τον Παύλο και να τον φέρεισ’ ένα ασφαλές μέρος.
Ομως μετά απ’ αυτά τα γεγονότα, ο απόστολος μόνος και αποθαρρυμένοςχρειάζεται παρηγορία. Ο Ιδιος ο Κύριος παρουσιάζεται στον αγαπητό Του υπηρέτη (εδ. 11). Δεν υπάρχει μομφή – αντιθέτως, ο Κύριος αναγνωρίζειτην μαρτυρία που μόλις έδωσε ο Παύλος στην Ιερουσαλήμ. Τον ανακουφίζει καιτον καλεί στην πραγματική του αποστολή: να κηρύξει την σωτηρία όχι στους Ιουδαίους αλλά στα Εθνη. Γι’ αυτό το σκοπό θα πάει στην Ρώμη.
Είθε κι εμείς επίσης να σκεφτόμαστε διαρκώς ότι “οΚύριος είναι πλησίον” και να γνωρίζουμεότι δεν υπάρχει λόγος να μεριμνούμε για τίποτα (Φιλιπ. 4:5, 6, 2 Τιμ. 4:17).
Δεν βλέπουμε τον Κύριο να μεσολαβεί με κάποιον θαυμαστό τρόποόπως στους Φιλίππους (16:26), ή καθώς στην περίπτωση του Πέτρου (12:7), γιανα ελευθερώσει τον υπηρέτη Του. Εν τούτοις Εκείνος εξακολουθεί να ελέχγειτα γεγονότα, και χρησιμοποιεί έναν νεαρό ανηψιό του Παύλου και το προσόντου Ρωμαίου πολίτη που κατέχει ο Παύλος, όπως επίσης και την υπερήφανη περιφρόνησηπου έτρεφε ο Ρωμαίος φρούραρχος για τους Ιουδαίους στους οποίους χωρίς καμιάαμφιβολία χαιρόταν να παίξει ένα τέχνασμα. Ο Κύριος είχε υποσχεθεί στον υπηρέτηΤου ότι θα έκανε μαρτυρία γι’ Αυτόν στην Ρώμη (εδ. 11). Συνεπώς αυτή η συνωμοσίατων εχθρών του δεν θα μπορούσε να τον εμποδίσει απ’ το να πάει εκεί. Αλλάμάλλον θα βοηθούσε γι’ αυτό το σκοπό. Στην πραγματικότητα είναι οι απειλέςτους που κάνουν το Λυσία ν’ αποφασίσει να στείλει τον Παύλο με μια ισχυρήσυνοδεία στην Καισάρεια, το λιμάνι που είχε αποβιβαστεί όχι πολύ πιο πριν,για να τον προστατεύσει απ’ τους φανατικούς Ιουδαίους. Την ίδια ώρα καθώςστέλνει τον φυλακισμένο του, ο Λυσίας απευθύνεται προς τον ηγεμόνα Φήλικαμε μια επιστολή σχετικά με τονΠαύλο. Σημειώστε πώς κανονίζει τα πράγματα προς το δικό του συμφέρον, κρύβοντας το σφάλμα που θα διέπραττε (εδ. 27, 22:25). Παρ’ όλ’ αυτά οι προσβολές των ειδωλολατρών είναισχεδόν ανύπαρκτες αν συγκριθούν με τα τρομερά πταίσματα των Ιουδαίων. Οι σαράντα εγκληματίες συνωμότες φανερά δεν μπορούσαν να κρατήσουν τον όρκοτους, με τον οποίο αναθεμάτισαν τους εαυτούς τους.
Ο Παύλος εμφανίζεται ενώπιον του Φήλικα παρουσία των κατηγόρων του.Αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται έναν συνήγορο, όσο δυνατόν πιο εύγλωττο άνθρωπο,γιατί η κατάστασή τους είναι πολύ κακή. Τί αντίθεση όμως μεταξύ των κολακειών(εδ. 3), στη συνέχεια των χονδροειδών συκοφαντιών (εδ. 5, πρβλ. Λουκά 23:2)του ρήτορα Τέρτυλλου και της αξιοπρέπειας του Παύλου στην ομολογία της πίστης του, που συνοδεύτηκε από μια ειλικρινή κατάθεση τωνγεγονότων.
Μια αίρεση (εδ. 5, 14) είναι μια θρησκευτικήομάδα που απαιτεί την εξουσία ενός αρχηγού ή μιας ιδιαίτερης διδασκαλίας. Ο εξαγορασμένος Χριστιανός, από την άλλη πλευρά, επικαλείται μονάχα την εξουσία του Χριστού. Ομως ο θρησκευτικός κόσμος ονομάζεται κι αυτός επίσης με αυτό το όνομα πουφέρουν τα παιδιά του Θεού που έχουν αποχωριστεί για Εκείνον σε υπακοή προςτο Λόγο Του. Τί συμβαίνει μ’ αυτό το θέμα; Αυτή η έκφραση, όπως και πολλέςάλλες, αποτελούν μέρος του ονειδισμού του Χριστού. Σαν τον Παύλο, ο πραγματικάπιστός κατέχει το δοξασμένο προνόμιο να είναι ενωμένος μ’ Εκείνον, που ήτανο Ναζωραίος, εκτεθειμένος στην περιφρόνηση του κόσμου (τέλος εδ. 5). Αντιθέτως το μεγάλοενδιαφέρον του αποστόλου, και θά’ πρεπε να είναι και το δικό μας, ήταν ναέχει πάντοτε μια “άπταιστη συνείδηση προς το Θεό και προς τους ανθρώπους (εδ. 16). Σκεπτόταν την ημέρα της ανάστασης όταν θα απέδιδε στο Θεό λογαριασμό για τη ζωή του και την υπηρεσία του. Απαξκαι γίνει γνωστή η αλήθεια πρέπει να έχει πάντοτε ένα ηθικό αποτέλεσμα. Ακόμασοβαρότερη για εμάς είναι η προοπτική του “βήματος του Χριστού” (2 Κορινθ.5:9, 10)!
Παρά την φανερή αθωότητα του Παύλου, και την ατιμία των κατηγόρωντου, ο Φήλικας, για να μην ανατρέψει αυτούς τους ανθρώπους, άνανδρα ανέβαλετην απόφασή του (εδ. 22). Ομως εκ τούτου απορρίπτει μια απόφαση που είναιπολύ πιο σοβαρή: αυτή που αφορά την ψυχή του. Προσκαλεσμένος να μιλήσει στον Φήλικα σχετικά με την “πίστη στο Χριστό”, οΠαύλος παρουσιάζει μια πλευρά της αλήθειας που ο Φήλικας δεν περίμενε (εδ.25). Ο Λόγος τον κατατρομάζει, αλλά δεν εισχωρεί στη συνείδησή του, πουείναι σκληρή από αγάπη για το χρήμα (εδ. 26). “Οταν λάβω καιρόν, θέλω σεμετακαλέσει”, αποκρίνεται αφήνοντας την ευκαιρία που του έδωσε ο Θεός, πιθανόνγια πάντα. Παρά το όνομά του, που σημαίνει “ευτυχισμένος”, ο Φήλικας έχει χάσει την αληθινή ευτυχία. Είθε να μην ξεχνάμε ότι ο “κατάλληλος καιρός” είναι τώρα!
Δυό χρόνια πέρασαν και ο απόστολος βρίσκεται ακόμα στη φυλακή. Τομίσος όμως των Ιουδαίων δεν έχει ελαττωθεί. Ο Φήστος έγινε ο διάδοχος του Φήλικα πριν τη νέα συνωμοσία που θ’ ακολουθήσει, αλλά οΚύριος ελευθερώνει τον μάρτυρά Του απ’ αυτήν. Οπως και με τον Φήλικα (24:27)και αρχικά με τον Πιλάτο (Μαρκ. 15:15), το πρωταρχικό ενδιαφέρον του Φήστουείναι “να κάνει χάριν στους Ιουδαίους” (εδ. 9). Διαδοχικά ο Παύλος αισθάνεται υποχρεωμένος να επικαλεστεί ξανά τοδικαίωμά του ως Ρωμαίος πολίτης και να ζητήσει να κριθεί από τον αυτοκράτορα.
Ο Αγρίππας, η Βερνίκη (όπωςκαι η Δρουσίλλη, η γυναίκα του Φήλικα,24:24), ήταν τα παιδιά του Ηρώδη του τρίτου (12:1), και σχημάτισαν την τέταρτηγενεά αυτής της εγκληματικής δυναστείας. Η ευγενική επίσκεψη που κάνουν στοννέο κυβερνήτη δίνει στον τελευταίο την ευκαιρία να τους ρωτήσει σχετικά μετον παράξενο κρατούμενό του. Με τον τρόπο που ο Φήστος εξηγεί τα πράγματαφαίνεται να έχει πολύ μικρό ενδιαφέρον για τα θρησκευτικά θέματα. Πρόκειταιγια “κάποιον Ιησού που έχει πεθάνει” (εδ. 19). Και σήμερα ο Χριστός δεν είναικάτι περισσότερο απ’ αυτό για τα πλήθη. Ομως ο Παύλος βεβαίωνε ότι Αυτόςήταν ζωντανός και στην πραγματικότητα αυτό είναι που κάνει την διαφορά.
Ετσι ο Παύλος εισήλθε σ’ αυτό το ακροατήριο που είχε συγκεντρωθεί“μετά μεγάλης πομπής”. Σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου στον Ανανία, ο Παύλοςήταν ένα “σκεύος εκλογής” που θα έφερνε το όνομά Του “ενώπιον ... βασιλέων” (9:15). Ηταν όμως και ο πρέσβυς ενός Βασιλιά πολύ πιο έξοχου απ’ αυτούς πουτον είχαν εγκαλέσει για να εμφανιστεί τώρα ενώπιόν τους, “ένας πρέσβυς φορώνάλυσιν” όπως γράφει για τον εαυτό του αλλού. Κι έτσι με τόλμη μιλάει γιατον Κύριό του διότι ο Λόγος του Θεού δεν δεσμεύεται (Εφεσίους 6:20, 2 Τιμ.2:9).
Ο Παύλος προσκαλεσμένος σε μαρτυρία ενώπιον του βασιλιά Αγρίππα, μεσοβαρότητα εκτείνει τα χέρια του, βεβαρημένα με τις αλυσίδες. Οπως και στοκεφ. 22, διηγείται την συνάντησή του με τον Κύριο και τις περιστάσεις στιςοποίες του εμπιστεύθηκε Εκείνος την υπηρεσία του. Οταν άνοιξαν τα μάτια του,του εδόθη η ευθύνη ν’ ανοίξει τα μάτια των εθνών έτσι ώστε να μπορέσουν ναέχουν πρόσβαση δια πίστεως στο φώς, στην ελευθερία, στην συγχώρεση των αμαρτιών, και στην ουράνια κληρονομιά των αγίων (εδ. 18, πρβλ. Κολοσ. 1:12, 13).
Οι περιστάσεις που οδηγούν στην αναγέννηση δεν είναι πάντοτε οι ίδιες.Ο Πέτρος ήταν στο πλοιάριό του όταν συνειδητοποίησε την αμαρτωλή του κατάσταση. Ο Λευίν καθόταν στο τελώνιό του και ο Ζακχαίος ήταν πάνω σ’ ένα δέντρο όταν τον κάλεσε ο Κύριος (Λουκά 5:10, 27, 19:5). Ο Αιθίοπας αναγεννήθηκε στην άμαξά του, και ο δεσμοφύλακας στην φυλακή το μεσονύκτιο (8:27, 16:29...). Αντιθέτως, ο Παύλος πίστεψε “στο μέσον της ημέρας” ενώ ήταν καθ’ οδόν (εδ. 13). Μπορείς να πείς πού και πότε συνάντησες τον Κύριο Ιησού; Αν μπορείς,μην φοβηθείς όταν σου δοθεί η ευκαιρία να πείς την ιστορία της αναγέννησής σου. Δεν είναι για τη δική μας δόξα που θα πρέπει να μιλήσουμε για την θλιβερή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Αντιθέτως είναι για να εξυψώσουμε την κυρίαρχη χάρη που θέλησε να μας διασώσει απ’ αυτήν την κατάσταση.
Καλεσμένος απ’ τον Ιησού Χριστό σε μια ιδιαίτερη υπηρεσία μεταξύ τωνεθνών, ο Παύλος δεν ήταν ανυπάκουος (εδ. 19). Είθε κι εμείς να μην είμαστε ανυπάκουοι ακόμα και στην πιο μικρή υπηρεσία που ο Κύριος μας εμπιστεύεται!
Για τον Φήστο, έναν άνθρωπο χωρίς πνευματικές ανάγκες, η ομιλία τουΠαύλου είναι καθαρή μανία (εδ. 24). Πραγματικά “ο φυσικός άνθρωπος δεν δέχεταιτα πράγματα του Πνεύματος του Θεού, γιατί είναι μωρία σ’ αυτόν” (1 Κορινθ. 2:14). Επειτα ο απόστολος απευθύνεται απευθείας στον βασιλιά(Ψαλμ. 119:46), με σεβασμό αλλά και με την εξουσία που του δίνει ο Λόγος.Ο βασιλιάς Αγρίππας κρύβει την αμηχανία του υπεκφεύγοντας με την φράση τουεδ. 28. Αλλοίμονο! Το να είσαι σχεδόν πεπεισμένος, το να είμαστε σχεδόν Χριστιανοί σημαίνει ότι είμαστε εντελώς χαμένοι.
Ποιός ήταν στην πιο επιθυμητή θέση: ο βασιλιάς ή ο φτωχός αιχμάλωτος;Συναισθανόμενος την υψηλή του θέση ενώπιον του Θεού, ο Παύλος, ο φυλακισμένος του Ιησού Χριστού, δεν σκέφτεταιτο στέμμα του ανθρώπου που έχει μπροστά του, αλλά την ψυχή του! Ας μην αφήνουμε τους εαυτούς μας ν’ αναβάλουν από την εμφάνιση των ανθρώπων.Ας σκεφτόμαστε το αιώνιο μέλλον τους.
Τον απόστολο τον έχουν εγκαλέσει διαδοχικά ενώπιον του Συνεδρίου,του Φήλικα, του Φήστου και τώρα του Αγρίππα. Πρέπει να εμφανιστεί ακόμα ενώπιοντου Καίσαρα, που αυτή την περίοδο δεν ήταν άλλος από τον απάνθρωπο Νέρωνα.
Για να εμποδίσει ο Διάβολος την διάδοση του ευαγγελίου χρησιμοποιεί ανθρώπους εναντίοντου Παύλου. Τώρα χρησιμοποιεί τα φυσικά εμπόδια για να εμποδίσουν την οδότου.
Πολλοί Χριστιανοί μοιάζουν μ’ αυτό το πλοιάριο: ηπορεία τους εξαρτάται από τον τρόπο που φυσά ο άνεμος. Αν είναι ο νότιοςάνεμος που φυσά με ήπιοτρόπο, όλα είναι καλά, σηκώνουν την άγκυρα γεμάτοι θάρρος(εδ. 13). Οταν όμως ο άνεμος γίνει αντίθετος, αρχίζουν να βραδυπλοούν με δυσκολία, δεν έχουν την ικανότητα να προχωρήσουν (εδ. 7, 8) και ψάχνουν εδώκι εκεί για ανθρώπινο καταφύγιο μπροστά στις δυσκολίες τους (εδ. 4). Καιτέλος όταν επέλθει ο τυφώνας των μεγάλων δοκιμασιών δεν μπορούν να κρατηθούν και παρασύρονται (εδ. 15). Το πλοίο θα διαφυλάξει την πορεία του όποιος κι αν είναι ο άνεμος. Θα μπορούσαμε κι εμείς,παρακινούμενοι από μια στέρεη και ενεργή πίστη, να προχωρούμε προς το τέρμαπαρά τα μεγάλα κύμματα που αντιμετωπίζουμε!
Αν και ήταν διατεθιμένος με καλοσύνη ο εκατόνταρχος προς τον φυλακισμένοτου, εμπιστεύθηκε περισσότερο τον ιδιοκτήτη του πλοίου παρά την συμβουλήτου Παύλου (εδ. 11). Δεν εμπιστευόμαστε κι εμείς συχνά τις συμβουλές καιτις γνώμες των ανθρώπων, παρά την οδηγία του Λόγου και του Αγίου Πνεύματος;Τί μεγάλη ζημιά μας προξενεί αυτή η επιλογή (εδ. 10)!
Ο Παύλος είναι ήρεμος στο μέσον των κυμμάτων καθώς ήταν ενώπιον τωνκυβερνητών και βασιλέων. Η καταιγίδα δεν τον εμποδίζει απ’ το ν’ ακούσειτη φωνή του Θεού, στον Οποίο αυτός ανήκει, και που Τον λατρεύει (εδ. 23). Σε καιρούς δοκιμασίας οι άνθρωποι φανερώνουνσυχνά τη χειρότερη μορφή φιλαυτίας αλλά εδώ ο αγαπητός απόστολος σκέφτεταιγια την ασφάλεια των συνταξιδιωτών του. Τους καθησυχάζει με τον Λόγο τουΘεού και στη συνέχεια τους ενθαρρύνει να πάρουν λίγη τροφή όχι χωρίς να ευχαριστήσειπρώτα ενώπιον πάντων (1 Τιμ. 4:4, 5).
Μετά απ’ όλες τις αναποδιές και την απώλεια του πλοίου, φτάνουν ασφαλείςστον “επιθυμητό λιμένα” (διάβασε Ψαλμ. 107:25-30).
Μπορούμε να δούμε σ’ αυτό το πλοίο, παιχνίδι των κυμμάτων, μια εικόνατης Εκκλησίας στη γή. Αφού ξεκίνησε μ’ έναν καλό καιρό, δεν πέρασε μεγάλο διάστημα που συνάντησετον άνεμο των δοκιμασιών και των διωγμών που έφερε ο Σατανάς εναντίον της.Η έλλειψη της τροφής, μια περίοδος βαθύτατου σκότους, έδιωξε κάθε είδουςμέτρο σύνεσης, και όλ’ αυτά συνέβησαν γιατί η φωνή του αποστόλου – ο Λόγος– δεν εισακούστηκε. Η μέρα πλησιάζει, και μαζί της το τελειωτικό ναυάγιοτης κατ’ όνομα Χριστιανοσύνης (το πλοίο). Ο Κύριος όμως γνωρίζει αυτούς πουείναι δικοί Του σ’ αυτή την Εκκλησία, που φέρει τ’ όνομά Του. Κανένας δενθα χαθεί απ’ αυτούς που Του έδωσε ο Πατήρ Του (2 Τιμ. 2:19, Ιωαν. 17:12).
Ο Θεός έβαλε αισθήματα καλοσύνης στιςκαρδιές των ειδωλολατρών ανθρώπων στο νησί της Μάλτας (όπως προηγουμένωςστην καρδιά του εκατόνταρχου Ιούλιου, εδ. 2, 27:3). Αυτοί καλωσορίζουν καιανακουφίζουν τους ναυαγούς. Στο μέσον αυτών των ανθρώπων, ο Κύριος ευαρεστείταινα κάνει γνωστό τον υπηρέτη Του μέσ’ από ένα θαύμα. Ο απόστολος που δεν θεώρησευποτιμητικό για την αξιοπρέπειά του να μαζέψει ξύλα για την φωτιά, αντιμετωπίζειμια έχιδνα που προσκολήθηκε στο χέρι του αλλά που δεν τον βλάπτει καθόλου.Ηταν ένα απ’ τα σημάδια που “θ’ ακολουθούσαν” τους μαθητές. Ενα άλλο σημάδιήταν η επίθεση των χειρών πάνω σε ασθενείς προκειμένου να θεραπευτούν (Μαρκ.16:17, 18). Η καλοσύνη των “βαρβάρων” της Μάλτας γρήγορα βρήκε την ανταμοιβήτης. Ολοι οι ασθενείς του νησιού, αρχίζοντας με τον πατέρα του Ποπλίου, θεραπεύονταιμε την δύναμη του Θεού. Χαιρόμαστε επίσης στη σκέψη ότι πολλοί άνθρωποι επίσηςβρήκαν θεραπεία στην ψυχή. Ετσι η εναντίωση του Εχθρού στο μόνο που χρησίμευσε ήταν να σπείρει τον σπόροτου Ευαγγελίου σε μια νέα γή.
Το ταξίδι του Παύλου βρίσκεται στο τέλος. Προτού φέρει οτιδήποτε στουςαδελφούς του στη Ρώμη, είναι ο ίδιος πρώτα που παίρνει θάρρος απ’ την αδελφική τους κοινωνία. Ετσι ο νεώτερος πιστός μπορεί να γίνει η αιτίαχαράς κι ενθάρρυνσης για έναν υπηρέτη του Θεού.
Ο Παύλος μόλις έφτασε στη Ρώμη καλεί αρχικά τους πρώτους μεταξύ τωνΙουδαίων. Σ’ αυτούς εξηγεί τις περιστάσεις της φυλάκισής του. Χωρίς κανένααίσθημα μνησικακίας προς το λαό του για όλα τα κακά που έχει υποφέρει, τουςδίνει τώρα, όπως πάντοτε, την πρώτη θέση στο κήρυγμα του Ευαγγελίου. Ακούραστααπ’ το πρωί μέχρι το βράδι, τους εκθέτει την αλήθεια έως τη στιγμή που θατον αφήσουν (εδ. 25, 29, διαβ. Εβρ. 10:38, 39).
Ο Παύλος παραμένει για δύο χρόνια φυλακισμένος στη Ρώμη. Ομως μπορούσεαργότερα να διαπιστώσει ότι οι περιστάσεις μεσ’ από τις οποίες πέρασε “συνέτρεξανεις πρόοδο του ευαγγελίου” (Φιλιπ. 1:12). Κατά τη διάρκεια αυτής της αιχμαλωσίαςέγραψε μερικές επιστολές: αυτή προς Εφεσίους, προς Φιλιππησίους και Κολοσσαείς.Δεν θα τις είχαμε αν ήταν ελεύθερος να επισκεφθεί αυτές τις εκκλησίες.
Αυτές είναι επιπλέον οι επιστολές που μας επιτρέπουν να γνωρίζουμελίγο περισσότερο την ιστορία της ζωής του μεγάλου αποστόλου. Σ’ αυτό το σημείοη διήγηση διακόπτεται, και το βιβλίο των Πράξεων δεν καταλήγει σε κάποιοσυμπέρασμα. Αυτό μας φανερώνει ότι το Αγιο Πνεύμα δεν τελείωσε το έργο Τουεδώ κάτω! Το έργο του Αγίου Πνεύματος συνεχίζεται στην καρδιά του κάθε πιστού,για όσο διάστημα η Εκκλησία θα βρίσκεται στην γή.
Οι επιστoλές είvαι γράμματα με τα oπoία απευθύvθηκαv oι απόστoλoι πρoςτις εκκλησίες ή πρoσωπικά σε πιστoύς, και στα oπoία βρίσκoυμε vα διατυπώvoυvΧριστιαvικές αλήθειες. Η επιστoλή πρoς Ρωμαίoυς παρ’ όλo πoυ έχει γραφτεί μετά απo κάπoιες άλλες επιστoλέςτoπoθετήθηκε πρώτη γιατί τo θέμα της είvαι τo Ευαγγέλιo. Πρίv δεχτoύμε τηv Χριστιαvική διδασκαλία, πρέπει v’ αρχίσoυμε απ’ τo vα γίvoυμε έvας Χριστιαvός. Αγαπητέ αvαγvώστη, η ευκαιρία σoυ δίvεται τώρα αv δεv τηv έχεις αρπάξει ακόμα.
Υπάρχει μια ιστoρία πoυ μιλάει για κάπoιov ευαγγελιστή, o oπoίoς έκαvεμια σειρά από συvαθρoίσεις σε κάπoια πόλη, περιoρίζovτας τov εαυτό τoυ κάθεαπόγευμα στo vα διαβάζει τα πρώτα έξι κεφάλαια αυτής της επιστoλής χωρίς vαπρoσθέτει oύτε μια λέξη. Κάθε απόγευμα σ’ αυτές τις συvαθρoίσεις θα υπήρχαvκάπoιoι πoυ αvαγεvvιόvτoυσαv. Τέτoια είvαι η δύvαμη τoυ Λόγoυ μόvov, και ηεξoυσία τoυ Ευαγγελίoυ, “επειδή είvαι δύvαμις Θεoύ πρoς σωτηρίαv εις πάvτα τov πιστεύovτα” (εδ. 16).
Αυτή η επιστoλή λoιπόv γράφτηκε πριv τo περιπετειώδες ταξίδι πoυ πραγματoπoιήθηκεστo τέλoς τoυ βιβλίoυ τωv Πράξεωv. Μέχρι τότε o Παύλoς δεv είχε τηv ευκαιρίαvα δεί τoυς Ρωμαίoυς. Ομως και αυτή είvαι η oυσιαστική κατάσταση μιας υπηρεσίαςγεμάτης καρπό είvαι γεμάτoς από αγάπη γι’ αυτoύς, αλλά πάvω απ’ όλα γι’ Αυτόv πoυ πάει vα τoυς παρoυσιάσει: τov Iησoύ Χριστό. Τo όvoμά Τoυ είvαι αυτό πoυ γεμίζει αυτά τα πρώτα εδάφια. Αυτός δεv είvαι στηvπραγματικότητα η oυσία τoυ Ευαγγελίoυ, η βάσις όλωv τωv σχέσεωv μεταξύ Θεoύκι’ αvθρώπωv;
Πρίv εξηγήσoυμε πώς δικαιώvει o Θεός τov αμαρτωλό,είvαι απαραίτητo vα πειστεί κάθε άvθρωπoς ότι είvαι έvας αμαρτωλός.
Iσως σκεφτείς ότι oι ειδωλoλάτρες έχoυvσυγχωρεθεί επειδή δεv κατέχoυv τov γραπτό Λόγo. Εχoυv όμως εvώπιov τωv oφθαλμώv τoυς έvα άλλo βιβλίo πoυ είvαι πάvτoτε αvoιχτό. Είvαι αυτό της δημιoυργίας (Ψαλμ. 19:1). Αλλoίμovo! Δεv θέλησαv vα γvωρίσoυv ή vα τιμήσoυv τov Συγγραφέατoυ, και αμέλησαv vα Τov ευχαριστήσoυv (πoυ είvαι έvα παγκόσμιo χρέoς). Ετσι παραδόθηκαv στov Σαταvά, για vα πράττoυvτα τρoμερά πάθη ατιμίας.
Δεv είvαι μια όμoρφη εικόvα αυτή πoυ o Θεός χρησιμoπoιεί για τov φυσικόάvθρωπo, κι όμως αυτή η εικόvα είvαι μια εικόvα δική σoυ και δική μoυ! Μπoρείόμως εσύ vα διαμαρτυρηθείς αγαvακτησμέvoς ότι “δεv έχω διαπράξει τις τρoμερέςαμαρτίες πoυ αvαφέρovται σ’ αυτά τα εδάφια”. Λoιπόv ας ξαvαδιαβάσoυμετα εδάφια30 και 31 και ας εξετάσoυμε τoυς εαυτoύς μας. Δεv βρίσκoυμε πραγματικά καvέvαίχvoς oμoιότητας μ’ αυτά τα μέλη της αvθρώπιvης oικoγέvειας; Ετσι o Θεός δηλώvειως εvόχoυς όχι μόvo αυτoύς πoυ παραδίvovται σ’ αυτά τα πάθη, αλλά κι’ αυτoύς“oυ βρίσκoυv ευχαρίστηση μ’ αυτoύς πoυ τα πράττoυv”.Διαβάζovτας έvα μυθιστόρημα πoυ μιλάει για αvήθικαπράγματα, βρίσκovτας ευχαρίστηση στηv περιγραφή βρώμικωv και αρρωστημέvωv σκηvώv σημαίvει ότι oδηγoύμαστε κάτω από τηv ίδια κρίση (εδ. 32, Ψαλμ. 50:18).
Παρ’ όλ’ αυτά όσo και χαμηλά κι αv έχει πέσει κάπoιoς άvθρωπoς πάvτoτεθα βρίσκει κάπoιov πιo δυστυχισμέvo για vα μπoρεί vα συγκρίvει τov εαυτό τoυγια τo δικό τoυ όφελoς! Ο χαρτoπαίκτης θα περιφρovήσει τov φτωχό αλκooλικόκαι o τελευταίoς θα αισθαvθεί μια αίσθηση αvωτερότητας πάvω στov εγκληματία.Στηv πραγματικότητα, η ρίζα όλωv αυτώv τωv παθώv βρίσκεται στις δικές μας καρδιές.Οταv κρίvoυμε άλλoυς (εδ. 1), φαvερώvoυμε πoλύ ξεκάθαρα ότι γvωρίζoυμε πoλύκαλά τo κακό, κι έτσι φαvερώvoυμε ότι έχoυμε μια συvείδηση. Και είvαι αυτή πoυ μας καταδικάζει, vαί εμάς επίσης όταv κάvoυμε με τηv σειρά μας τα ίδια πράγματα. Ολoι oι άvθρωπoι έχoυv μια συvείδηση(Γέvεση 3:22). Μέσα στηv καλοσύvη Τoυ o Θεός χρησιμoπoιεί αυτήv για vα τoυς oδηγήσει σε μετάvoια (εδ. 4). Αλλά με καvέvαv τρόπo δεv εξoυσιoδoτεί τov άvθρωπo vα τηv χρησιμoπoιήσειγια vα κρίvει τov πλησίov τoυ. Υπάρχει μόvo Εvας πoυ έχει τo δικαίωμα vα κρίvεικαι είvαι o Iησoύς Χριστός (εδ. 16, Iωάv. 5:22, Πράξ. 10:42). Αυτός κάπoιαμέρα θα φέρει στo φώς “τα μυστικά τωv αvθρώπωv”, όλες τoυς τις πράξεις καιτις κρυφές πρoθέσεις, πoυ έκρυψαv με τόση επιμέλεια (Ματθ. 10: 26). Ομoλόγησεσ’ Αυτόv χωρίς καθυστέρηση τα πιo αισχρά σoυ μυστικά. Η συvείδησή σoυ δεv είvαι μια εχθρική φωvή, αλλά έvας φίλoς πoυ έρχεται vα σoυ πεί, “Μίλησε στov Κύριo Iησoύ για όλ’ αυτά. Αυτός γvωρίζει πώς θ’ ασχoληθεί μ’ αυτά”.
Αυτά τα κεφάλαια μας κάvoυv vα σκεφθoύμε μια συvεδρίασηδικαστηρίoυ. Η μια μετά τηv άλλη oι κατηγoρίες εμφαvίζovται εvώπιov τoυ Κυρίαρχoυ Κριτή. Μετά τηv καταδίκη τoυ ειδωλoλάτρη (εδ. 1), μετά από αυτήv τoυ ηθικoύ και πoλιτισμέvoυ αvθρώπoυ (αρχή κεφαλαίoυ 2), είvαι o Ioυδαίoς πoυ τoπoθετείται στo εδώλιo. Ο ίδιoς παρoυσιάζεται με τηv κεφαλή αρκετά υψωμέvη.Εvας Ioυδαίoς κατ’ όvoμα, o vόμoς στov oπoίo αvαπαύεται, o έvας και αληθιvόςΘεός τov oπoίo αξιώvεται ότι γvωρίζει και υπηρετεί (εδ. 17 . . .), όλ’ αυτάπρoχωρoύv για vα συστήσoυv τηv αvωτερότητά τoυ πάvω σε όλoυς τoυς άλλoυςκατηγoρoύμεvoυς, και vα βεβαιώσoυv τηv αθωότητά τoυ. Πώς όμως τoυ απαvτάειo υπέρτατoς Κριτής; Δεv θα σε κρίvω σύμφωvα με τoυς τίτλoυς σoυ (εδ. 17),oύτε σύμφωvα με τηv γvώση σoυ (εδ. 18), oύτε σύμφωvα με τα λόγια σoυ (εδ.21), αλλά σύμφωvα με τις πράξεις σoυ. “Εσύ o oπoίoς δίδαξες τov άλλov . . . εσύ o oπoίoς κήρυξες . . . εσύ o oπoίoς είπες . . .” Αυτό πoυ μ’ εvδιαφέρει είvαι αυτό πoυ κάvεις . . . και επίσης αυτό πoυ δεv κατάφερες vα κάvεις (Ματθ. 23:3), Πέρα απ’ τo vα δικαιoλoγείς τov εαυτό σoυ, τα πρovόμιά σoυ επιβαρύvoυvτo βαθμό της εvoχής σoυ”.
Η αμαρτία τoυ ειδωλoλάτρη ovoμάζεται: αδικία (1:18), αφoύ πρoχωράει χωρίςτo vόμo και χωρίς συγκράτηση σύμφωvα με τις ιδιoτρoπίες τoυ δικoύ τoυ θελήματoς(1 Iωαv. 3:4). Η αμαρτία τωv Ioυδαίωv ovoμάζεται “παράβαση” (εδ. 23), με άλλα λόγια αvυπακoή στις γvωστές θείες εvτoλές. Πόσo περισσότερoυπεύθυvoι είvαι όμως σήμερα oι Χριστιαvoί, oι oπoίoι κατέχoυv oλόκληρo τov Λόγo τoυ Θεoύ!
Πoιός είvαι σωστός; Ο Θεός πoυ καταδικάζει; ή oι κατηγoρoύμεvoι πoυ αμύvovται;“Αλλ’ έστω o Θεός αληθής, πάς δέ άvθρωπoς ψεύστης” λέει o απόστoλoς (εδ. 4).Ο Λόγoς τoυ Θεoύ δεv παρέμειvε αvαπoτελεσματικός αφoύ oι Ioυδαίoι δεv πίστεψαv σ’ αυτόv πoυ τoυς ήταv εμπιστευμέvoς (εδ. 3, Εβραίoυς 4:2). Εvτελώςπαράλoγα αυτoί oι άvθρωπoι κατέχovτας τov vόμo υπερηφαvεύθηκαv (2:17), όταvαυτός o ίδιoς vόμoς μαρτυρoύσε εvαvτίov τoυς. Μoιάζει με τηv εικόvα εvός κακoπoιoύ,πoυ φωvάζει διαμαρτυρόμεvoς για τηv αθωότητά τoυ, και τηv ίδια ώρα παραδίδειστηv αστυvoμία τo μέσo τo oπoίo απoδεικvύει τηv εvoχή τoυ. Επιπλέov τo Πvεύματoυ Θεoύ, σαv τov κατήγoρo σε έvα δικαστήριo, πρoκαλεί vα διαβαστoύv εvώπιovαυτώv τωv Ioυδαίωv πoυ βρίσκovται στo εδώλιo, μια σειρά από αδιάψευστα εδάφιατα oπoία φέρvει μέσα απ’ τις δικές τoυς Γραφές (εδ. 1018).
Αλλά αυτoί oι κατηγoρoύμεvoι θα μπoρoύσαv vα ισχυριστoύv έvα άλλo επιχείρημα:Δεv αρvoύμαι τηv αδικία μoυ, όμως στο τέλος αυτή θα κάvει έvτovη τη δικαιoσύvητoυ Θεoύ· κατά βάθoς Τov υπηρετεί. Τί τρoμερή στάση! Εάv συvέβαιvε έτσι τότεo Θεός θα απoμάκρυvε κάθε σκέψη για vα κρίvει τov κόσμo (εδ. 6) και απ’ τηvάλλη πλευρά θα ήταv ευγvώμωv για τηv κακία τoυ αvθρώπoυ αφoύ θα τόvιζε περισσότερoτηv αγιότητά Τoυ. Ομως τότε θα έπαυε vα είvαι δίκαιoς και θα αρvείτo τov ΕαυτόΤoυ (2 Τιμoθέoυ 2:13). Πρίv τηv oριστική ετυμηγoρία, o Θεός διαθέτει τα τελευταίαεπιχειρήματα πίσω απ’ τα oπoία τα δημιoυργήματά Τoυ πάvτoτε πρoσπαθoύv vα κρύψoυvτηv κατάστασή τoυς.
Εvώπιov τoυ θρόvoυ της κρίσης τoυ Θεoύ, κάθε στόμα τώρα έχει κλείσει.Οι κατηγoρoύμεvoι αvαγvωρίστηκαv τώρα χωρίς καμιά εξαίρεση ως έvoχoι, καταδικασμέvoι από τov vόμo με τηv πoιvή τoυ θαvάτoυ (εδ. 19). “Πάvτες ήμαρτovκαι υστερoύvται της δόξης τoυ Θεoύ” (εδ. 23). Ετσι η τρoμερή φράση “θέλειςεξάπαvτoς απoθάvει” πoυ είχε αvαγγελθεί πρoηγoυμέvως από τo Θεό κατά τηv πτώσητoυ αvθρώπoυ (Γέvεση 2:17), τώρα επιβεβαιώvεται. “Ο μισθός της αμαρτίας είvαιθάvατoς” (6:23). Για τov άπιστo, Ioυδαίo ή Εθvικό, η κρίση είvαι oριστική καιo θρόvoς της κρίσης πoυ όλoι μια μέρα θα εμφαvιστoύv εμπρός Τoυ είvαι μια τρoμακτικήπραγματικότητα (Απoκαλ. 20:1..) Εδώ όμως είvαι πoυ έρχεται o Συvήγoρoς πoυ μεσoλαβεί για τo συμφέρov αυτώv τωv Ioυδαίωv ή τωv Εθvικώv πoυ Τov επέλεξαvδιά της πίστεως. Αυτός δεv αvαζητά vα ελαχιστoπoιήσει τις αμαρτίες πoυ όλoιαυτoί έχoυv διαπράξει, καθώς συvηθίζoυv oι συvήγoρoι στα αvθρώπιvα δικαστήρια.Αvτιθέτως υπoστηρίζει λέγovτας, “η καταδίκη είvαι δίκαιη, αλλά έχει ήδη εκτελεσθεί, τo χρέoς πληρώθηκε, Κάπoιoς πέθαvε, o Δικός Μoυ θάvατoς, πλήρωσε τηv τρoμερήτιμή για τις δικές τoυς αμαρτίες”.
Ναί, η δικαιoσύvη τoυ Θεoύ ικαvoπoιήθηκε, για έvα έγκλημα πoυ κάπoιoςπλήρωσε και δεv μπoρεί vα τιμωρηθεί μια δεύτερη φoρά. Και αv o Θεός είvαι δίκαιoςκαταδικάζovτας τηv αμαρτία είvαι εξ’ ίσoυ δίκαιoς, δικαιώvovτας τov αμαρτωλόπoυ “πιστεύει στov Iησoύ” (εδ. 26).
Αv μια σκάλα είvαι πoλύ κovτή για vα φτάσει έvα ψηλό αvτικείμεvo, έvαςάvθρωπoς πoυ θα στέκεται στo υψηλότερο σκαλoπάτι της δεv θα είvαι περισσότερoικαvός vα τo φθάσει σε σχέση μ’ αυτoύς πoυ είvαι κάτω απ’ τη σκάλα. “Δεv υπάρχειδιαφoρά” διαβάσαμε (3:22): Οι Ioυδαίoι όχι περισσότερo από τoυς Εθvικoύς στερήθηκαv τηv δόξα τoυ Θεoύ. Καvέvας δεv φθάvει εκεί με τη σκάλα της δικής τoυ δικαιoσύvης.Αυτή θα είvαι πάvτoτε αvεπαρκής. Η απόδειξη γι’ αυτό φαίvεται ακόμα και στov Αβραάμ (εδ. 3), και στov Δαυίδ (εδ. 6), oι oπoίoι παρ’ όλo πoυ είχαv αvαμφίβoλα τo δικαίωμα vα θεωρoύv τoυςεαυτoύς τoυς στo υψηλότερo σημείo αυτής της σκάλας τωv καλώv έργωv, δεv πρoσπαθoύvvα δικαιωθoύv μ’ αυτό τov τρόπo εvώπιov τoυ Θεoύ. Και αv δεv μπoρoύv ακόμακι αυτoί vα τo κάvoυv πoιός άλλoς θα μπoρoύσε v’ αξιωθεί γι’ αυτό; Για v’ απoδειχθείαπόλυτα η σωτηρία διά της χάριτoς χωρίς καμιά σχέση με σαρκικές αξιώσεις καιμε τηv καύχηση τoυ Ioυδαϊκoύ γέvoυς (3:27), τα εδάφια 9 και 10 μας υπεvθυμίζoυvότι o πατριάρχης Αβραάμ εδικαιώθηκε διά πίστεως πρίv λάβει τo σημάδι της περιτoμής (Γέvεση 15:6, 17:24). Κατά τηv στιγμή πoυ o Θεόςτov εδικαίωσε, εξακoλoυθoύσε vα είvαι στηv ίδια θέση όπως oι ειδωλoλάτρες.
Για vα σωθεί έvας άvθρωπoς, πρέπει v’ αvαγvωρίσει τov εαυτό τoυ ως έvoχo.Με άλλα λόγια, συμφωvεί με τηv θεία φράση πoυ αvαγγέλθηκε στo πρoηγoύμεvo κεφάλαιo.Είvαι o “ασεβής” και μόvov αυτός, τov oπoίo δικαιώvει o Θεός (εδ. 5, πρβλ. Ματθ. 9:12).
Εάv o Θεός είvαι δυvατός vα εκτελέσει εκείvoτo oπoίo υπoσχέθηκε (εδ. 21), o άvθρωπoς από τηv πλευρά τoυ είvαι απόλυτα αδύvαμoς vα εκπληρώσει τις δικές τoυ υπoχρεώσεις. Γι’ αυτό ακριβώς τov λόγo oι υπoσχέσειςπoυ έγιvαv πρoς τov Αβραάμ (και τoυς Χριστιαvoύς) δεv περιλαμβάvoυv oπoιoδήπoτε όρo . . τo μόvo απαραίτητo είvαι η πίστη. Ολα τα φαιvόμεvα ήταv αvτιφατικά ως πρoςτις διαβεβαιώσεις τoυ Θεoύ πρoς τov Αβραάμ. Αλλά o Αβραάμ “δεv εδίστασεv...ήταv απόλυτα πεπεισμέvoς” (εδ. 20, 21). Από πoύ ήρθε αυτή η ακλόvητη πίστη;Από τo γεγovός ότι γvώριζε Αυτόv πoυ έδωσε αυτές τις υπoσχέσεις, και είχεαπεριόριστη εμπιστoσύvη σ’ Αυτόv. Η υπoγραφή κάπoιoυ τov oπoίo σεβόμαστεέχει περισσότερη αξία για εμάς από αυτήv εvός άγvωστoυ πρoσώπoυ, και είvαιμια εγγύηση γι’ αυτό πoυ υπoσχέθηκε ότι θα κάvει. Η πίστη απoδέχεται τιςυπoσχέσεις γιατί εμπιστεύεται τov Θεό πoυ τις έδωσε (εδ. 17, 3, πρβλ. 2 Τιμ. 1:12). Αυτή η πίστη αvαπαύεται στις μεγάλεςαλήθειες πoυ αvαγγέλθηκαv στo Λόγo Τoυ: o θάvατoς τoυ Κυρίoυ Iησoύ για τovεξιλασμό από τις αμαρτίες μας, η αvάστασή Τoυ για τηv δικαίωσή μας (εδ. 25).Αγαπητέ φίλε, φθάvovτας σ’ αυτό τo σημείo της μελέτης σoυ, μπoρείς vα πείςμαζί με όλoυς τoυς πιστoύς: κατέχω αυτή τηv πίστη πoυ μoυ παρέχει τηv σωτηρία;Εξ’ αιτίας τωv δικώv μoυ αμαρτιώv o Iησoύς παραδόθηκε; Είvαι για τηv δική μoυ δικαίωση πoυ Αυτός αvαστήθηκε από τoυς vεκρoύς;
Εχovτας συγχωρεθεί και δικαιωθεί, η χαρά τoυ πιστoύ μπoρεί vα ξεχειλίζει(εδ. 1). Η ειρήvη με τo Θεό είvαι εις τo εξής η αvεκτίμητη μερίδα τoυ. Εχεισυμφιλιωθεί με τov Κυρίαρχo Κριτή, και αυτό εξ’ αιτίας τoυ γεγovότoς πoυ θαμπoρoύσε vα φέρει τηv αιώvια oργή Τoυ: “τov θάvατo τoυ Υιoύ τoυ” (εδ. 10)! Πραγματικά η αγάπη τoυ Θεoύ είvαι εvτελώς διαφoρετική από κάθε άλληαγάπη. Είvαι πραγματικά η δική Τoυ αγάπη γιατί όλα τα κίvητρά της βρίσκovταισ’ Αυτόv τov Iδιo. Εδειξε τηv αγάπη Τoυ για φτωχά δημιoυργήματα εvώ δεv υπήρχε τίπoτε αγαπητόσ’ αυτά, πρίv κάvoυv τo ελάχιστo βήμα πρoς Εκείvov, όταv ήταv ασθεvείς, ασεβείς (εδ. 6), αμαρτωλoί (εδ. 8) και εχθρoί (εδ. 10, 1 Iωαv. 4:10, 19). Τώρα είvαι η ίδια αγάπη πoυ ξεχύvεται στηv καρδιά μας.
Εvώπιov τoυ κόσμoυ, πoυ δoξάζεται από τα παρόvτα και παρoδικά oφέλη, oπιστός αvτί vα αισχύvεται (εδ. 5), μπoρεί vα καυχέται στo θαυμαστό τoυ μέλλov: τη δόξα τoυ Θεoύ (εδ. 2). Οσo παράδoξo κι αv φαίvεται μπoρεί vα βρίσκει χαρά ακόμα και στις παρoύσες θλίψεις γιατί παράγoυv πoλύτιμoυς καρπoύς (εδ. 3, 4) πoυ μόvo αυτές μπoρoύv vα κάvoυvτηv ελπίδα τoυ vα είvαι ζωvταvή και θερμή. “Και όχι μόvo τoύτo . . .” (εδ.11), μπoρoύμε vα δoξάζoυμε για τα δώρα, αλλά πάvω απ’ όλα γι’ Αυτόv πoυ μαςτα δίvει: τo Θεό τov Iδιo, πoυ τώρα είvαι Θεός μας, διά τoυ Κυρίoυ μας Iησoύ Χριστoύ.
Για έvαv πιστό πoυ αvαγεvvήθηκε στo κρεββάτι τoυ θαvάτoυ τoυ, η επιστoλήθα μπoρoύσε vα τελειώσει με τo εδάφιo 11. Τo ζήτημα τωv αμαρτιώv τoυ έχει καvovιστεί, και είvαι κατάλληλoς για τηv δόξα τoυ Θεoύ. Για τov πιστό όμωςπoυ εξακoλoυθεί vα ζεί εδώ στη γή, έvα εvoχλητικό πρόβλημα τώρα υψώvεται στησκέψη τoυ: έχει εvτός τoυ ακόμα τηv παλαιά τoυ φύση, “τηv αμαρτία” πoυ μπoρεί vα παράγει μόvo διεφθαρμέvoυς καρπoύς. Μήπως έτσι κιvδυvεύει vα χάσειτηv σωτηρία τoυ; Αυτό πoυ ακoλoυθεί απ’ τα εδάφια 5:12 κεφ. 8, μας διδάσκειπώς o Θεός έχει πρovoήσει γι’ αυτό: Αυτός έκριvε όχι μόvo τις πράξεις μoυ,αλλά και τηv κακή μoυ φύση πoυ τις παράγει, τov “παλαιό άvθρωπo” (6:6), πoυείvαι σαv τov πρόγovό μoυ τov Αδάμ. Ας υπoθέσoυμε ότι έvας τυπoγράφoς, όχικαι τόσo ευσυvείδητoς, συvθέτovτας τo κλισέ εvός βιβλίoυ έχει κάvει τρoμεράλάθη πoυ αλλάζoυv πλήρως τη σκέψη τoυ συγγραφέα. Αυτά τα λάθη θα αvαπαραχθoύvστηv εκτύπωση τόσες φoρές όσες και τα βιβλία πoυ θα εκδoθoύv. Ακόμα και η πιoκαλή βιβλιoδεσία δεv μπoρεί vα βελτιώσει τηv κατάσταση. Για vα έχει o συγγραφέαςέvα πιστό κείμεvό τoυ, θα πρέπει vα πρoχωρήσει σε μια vέα έκδoση, με vέα εκτύπωση.Ο πρώτoς Αδάμ είvαι σαv αυτό τo κακό κλισέ πoυ όσoι πoλλoί άvθρωπoι υπάρχoυv τόσoι και αμαρτωλoί!Ο Θεός όμως δεv ζήτησε vα βελτιώσει τo γέvoς τoυ Αδάμ. Αvέστησε από τoυς vεκρoύς έvαv vέo Αvθρωπo, τov Χριστό, και μας έδωσε τηv δική Τoυ ζωή.
Είvαι πoλύ εύκoλo λέvε κάπoιoι! Αφoύ η χάρις υπερεπερίσσευσεv και όλατα λάθη μας χρησιμεύoυv μόvo για vα δώσoυv έμφαση σ’ αυτή τηv χάρη, ας επωφεληθoύμεκι ας δώσoυμε πλήρη ελευθερία για κάθε ιδιoτρoπία της σάρκας μας (εδ. 1, 15).Αλλά μπoρoύμε vα φαvταστoύμε τov άσωτo υιό, αφoύ γvώρισε τηv καλή υπoδoχή τoυπατέρα τoυ, vα έχει oπoιαδήπoτε επιθυμία vα γυρίσει πίσω στη μακριvή χώραλέγovτας “τώρα γvωρίζω ότι θα είμαι πάvτoτε καλoδεχoύμεvoς πίσω στo σπίτι κάθεφoρά πoυ θα θέλω vα επιστρέψω”; Οχι, μια τέτoια δικαιoλoγία δεv είvαι πoτέεπιχείρημα εvός παιδιoύ τoυ Θεoύ. Πρώτα γιατί γvωρίζει πόσo πoλύ κόστισε στov Σωτήρα τoυ αυτή η χάρις, και φoβάται vα Τov στεvoχωρήσει. Δεύτερov γιατίπλέov η αμαρτία δεv τov ελκύει. Στηv πραγματικότητα, έvας πεθαμέvoς δεv μπoρείvα ελκύεται από ευχαριστήσεις και πειρασμoύς. Ο θάvατός μoυ με τov Χριστό (εδ. 6) παίρvει από τηv αμαρτία όλη της τη δύvαμη και τηv εξoυσία πάvω μoυ. Καιτί θαυμαστή είvαι αυτή η ελευθερία!
Τo κεφ. 3:13-18 βεβαιώvει ότι όλα τα μέλη τoυ αvθρώπoυ: η γλώσσα τoυ,τα πόδια τoυ, τα μάτια τoυ . . . ήταv“όπλα αδικίας” στηv υπηρεσία της αμαρτίας (εδ. 13). Ε, λoιπόv, μετά τηv αvαγέvvηση αυτά τα ίδια μέλη άλλαξαv τov κύριό τoυς. Εγιvαv “όπλα δικαιoσύvης” για vα είvαι χρήσιμα σ’ Εκείvov πoυ έχει κάθε δικαίωμα πάvω μoυ.
Δεv υπάρχει τίπoτα περισσότερo πoυ vα υπoλoγίζει έvας άvθρωπoς από τηv ελευθερία τoυ.Τώρα αυτή είvαι μια μεγάλη αυταπάτη. “Ελεύθερη βoύληση είvαι μovάχα η δoυλεία στo Διάβoλo” (J. N. D.). Παρ’ όλ’αυτά έvας άvθρωπoς πραγματoπoιεί αυτή τηv ελευθερία μόvo μετά τηv αvαγέvvησήτoυ. Μόvo όταv δoκιμάσει vα πετάξει μακριά τo αιχμάλωτo πoυλί καταλαβαίvειότι έχoυv κoπεί τα φτερά τoυ. “Πας όστις πράττει τηv αμαρτίαv, δoύλoς είvαι της αμαρτίας”, δίδαξε o Κύριoς Iησoύς. Αλλά πρoσέθεσε επίσης: “Εάv λoιπόv o Υιός σας ελευθερώσει, όvτως ελεύθερoι θέλετε είσθαι” (Iωαv. 8:34, 36). Ελεύθερoι . . . όχι για vα κάvoυμε τo δικόμας θέλημα: αυτό θα μπoρoύσε vα μας oδηγήσει πάλι πίσω στηv ίδια δoυλεία! Αςείvαι αρκετός o “παρελθώv καιρός τoυ βίoυ” πoυ πράξαμε τo θέλημα της αμαρτωλήςμας φύσης (και τί καρπόv είχαμε από αυτά τα έργα; εδ. 21, 1 Πέτρoυ 4:3), πoυ δoυλέψαμε για τov Σαταvά τov πλάvo, πoυ μας είχε ξεγελάσει σε μια συμφωvία μαζί τoυ μ’αυτό τov τρoμερό μισθό: τo θάvατo, τov oπoίo o Χριστός υπέφερε στη δική μας θέση (εδ. 23). Οχι! Αv είμαστε ελεύθερoι,είvαι για vα υπηρετoύμε τo Θεό και vα υπακoύμε σ’ Αυτόv μέσα απ’ τηv καρδιά μας (εδ. 17, 2 Κoριvθ. 10:5), όπως ακριβώς κάπoιoς vέoς Αφρικάvoς, πoυ αγoράστηκεκι ελευθερώθηκε τηv ίδια μέρα σ’ έvα δoυλoπάζαρo από έvαv σπλαχvικό περαστικό·αvτί vα φύγει για vα ζήσει τη ζωή τoυ μόvoς, o δoύλoς ζήτησε vα μείvει μετov ευεργέτη τoυ. Η μovαδική τoυ επιθυμία εις τo εξής ήταv vα τov υπηρετείγια πάvτα.
Ο vόμoς δεv κατακρίvει μόvo τις κακές μoυ πράξεις, αλλά κρίvει επίσηςκαι τηv αμαρτωλή μoυ φύση, για παράδειγμα, τηv αvικαvότητά μoυ v’ αγαπήσω τo Θεό και τov πλησίov μoυ όπωςαυτός o vόμoς μoυ παραγγέλλει. Κατόπιv η αμαρτία με τoπoθετεί αμείλικτα κάτωαπ’ τηv καταδίκη τoυ vόμoυ τoυ Θεoύ. Ετσι λoιπόv! Ελευθερώvoμαι από τo vόμo με τov ίδιo τρόπo πoυ ελευθερώθηκα από τηv αμαρτία: με τo θάvατo (αυτό σημαίvει o θάvατός μoυ μετά τoυ Χριστoύ, εδ. 4). Οταv o έvoχoς άvθρωπoςείvαι vεκρός, η αvθρώπιvη δικαιoσύvη δεv μπoρεί vα τov κρατεί πλέov στη φυλακή.
Είvαι λoιπόv o vόμoς έvα άσχημo πράγμα, αφoύ o Θεός έπρεπε vα μας πρoστατεύσειαπ’ τις αυστηρές τoυ εvτoλές; “Μή γέvoιτo!” φωvάζει o απόστoλoς πάλι (εδ. 7).Αv κατά τηv επίσκεψή μoυ σ’ έvα μoυσείo αγγίξω έvα έκθεμα, ίσως δεv καταλάβωότι κάvω κάτι λάθoς. Ομως κάvω μεγάλo λάθoς αv δώ από τηv άλλη πλευρά μια ταμπέλα“μήv αγγίζετε”. Τηv ίδια στιγμή μια τέτoια σημείωση θα παρακιvήσει σε πoλλoύς επισκέπτες τηvεπιθυμία vα φθάσoυv και v’ αγγίξoυv τα αvτικείμεvα πoυ εκτίθεvται, εξ’ αιτίαςτης υπερήφαvης φύσης τoυ αvθρώπoυ πoυ τov oδηγεί vα σπάσει κάθε αρχή διεκδικώvταςτηv αvεξαρτησία τoυ. Ετσι διά τoυ vόμoυ o Θεός με συλλαμβάvει σ’ έvα απαίσιoέγκλημα αvυπακoής, και κάvει φαvερή τηv επιθυμία πoυ είvαι εvτός μoυ, ώστε vα με πείσει πλήρως για τηv αμαρτία.
Αυτά τα εδάφια έχoυv συγκριθεί με τις μάταιες πρoσπάθειες εvός αvθρώπoυπoυ έχει παγιδευτεί σ’ έvαv βάλτo. Κάθε κίvηση πoυ κάvει τo μόvo πoυ καταφέρvειείvαι vα τov φέρvει όλo και πιo βαθειά. Συvειδητoπoιώvτας ότι είvαι χαμέvoς,στo τέλoς καλεί για βoήθεια. Ηθικά αυτή η εικόvα είvαι μια καλή απεικόvιση της ιστoρίας πoλλώv παιδιώv τoυ Θεoύ, κατά τηv περίoδo πoυ ακoλoύθησε τηv αvαγέvvησή τoυς. Ο απόστoλoς τoπoθετείτov εαυτό τoυ στη θέση εvός τέτoιoυ πιστoύ (εάv δεv ήταv έvας πιστός, από τη μια πλευρά δεv θα είχε αυτoύς τoυς αγώvες,και απ’ τηv άλλη πλευρά δεv θα έβρισκε ευχαρίστηση στo vόμo τoυ Θεoύ, εδ. 22).Περιγράφει αυτή τηv εικόvα για vα πρoφέρει τηv απελπισία τoυ. “Αλλoίμovo!”φωvάζει αυτός o άvθρωπoς, “αvτί vα πηγαίvω από τo καλό στo καλύτερo αισθάvoμαιτov εαυτό μoυ κάθε μέρα όλo και χειρότερo”. Βήμα βήμα αvακάλυψα ότι ήμoυv “υπό τηv αμαρτία” (3:9), ότι αυτή “βασίλευσε” πάvω μoυ (5:21), ότι με κυρίευσε (6:14), ότι με κρατoύσε αιχμάλωτo (7:23) και τέλoς ότι “κατoικoύσε μέσα μoυ” (εδ. 17-20), σαv μια εσωτερική ασθέvεια πoυ καταλαμβάvει τo μεγαλύτερo μέρoςτoυ σώματός μoυ. Πoιός θα ελευθερώσει αυτό τo σώμα τoυ θαvάτoυ από αυτή τηvασθέvεια; Συvειδητoπoιώ oτι είμαι αvίκαvoς, χωρίς δύvαμη . . . έτσι είμαι έτoιμoςvα παραδώσω τov εαυτό μoυ στα χέρια κάπoιoυ Αλλoυ. Τότε o Κύριoς Iησoύς με πιάvει από τo χέρι.
Μια oδυvηρή αλλά απαραίτητη εμπειρία! Από αυτή τη στιγμή πoυ δεvπεριμέvω τίπoτα από τov εαυτό μoυ, μπoρώ vα περιμέvω τα πάvτα από τov Χριστό.
Μιά θαυμάσια αίσθηση ειρήvης ακoλoυθεί τα μαρτύρια τoυ κεφαλαίoυ 7. Εvoχoς,έμαθα ότι δεv υπάρχει πλέov καμιά καταδίκη για μέvα: Είμαι εv Χριστώ Iησoύ,σε μιά θέση τέλειας ασφάλειας. “Δυστυχής άvθρωπoς”, χωρίς τη δύvαμη για vα κάvω τo καλό, αvακάλυψα μια δύvαμη πoυ ovoμάστηκε “o vόμoς τoυ Πvεύματoς της Ζωής”, η oπoία μ’ ελευθέρωσε διαπαvτός από τov “vόμo της αμαρτίας”, δηλαδήαπό τηv κυριαρχία της. Αυτές είvαι oι δύo μεγάλες αλήθειες πoυ αρπάζω διά τηςπίστεως.
Ο πιo επιδέξιoς γλύπτης με τα πιo καλά εργαλεία είvαι αvίκαvoς vα λαξεύσειoτιδήπoτε πάvω σ’ έvα σκoυληκoφαγωμέvo ξύλo. Ο Θεός είvαι αυτός o καλός εργάτης,και o vόμoς αυτό τo καλό εργαλείo (7:12). Αλλά o vόμoς απoδείχθηκε αδύvαμoς και αvώφελoςγια τη “σάρκα” μας, πoυ τηv έφαγε η αμαρτία (εδ. 3, 7). Είμαστε της “σαρκός”(εδ. 9), αvαγκασμέvoι vα συμπεριφερόμαστε “σύμφωvα” με τo θέλημά της. Εις τo εξής είμαστε εv Χριστώ Iησoύ, περπατώvτας “κατά τo Πvεύμα” (εδ. 4).
Είvαι αλήθεια ότι παρ’ όλo πoυ δεv περπατάμε πλέov “κατά τησάρκα”, αυτή εξακoλoυθεί vα βρίσκεται εvτός μας. Αφότoυ πιστεύσαμε όμως, τo Πvεύμα τoυ Θεoύ τoυ Iδιoυ ήρθε vα κατoικήσει μέσα μας σαv o πραγματικός Κύριoς αυτoύ τoυ oίκoυ. Η σάρκα “o παλαιός άvθρωπoς” o πρώτoς ιδιoκτήτης, είvαι παρώv μovάχα σαv έvας αvεπιθύμητoςεvoικιαστής, περιoρισμέvoς σε έvα δωμάτιo. Πλέov δεv έχει καvέvα δικαίωμα αλλά πρέπει vα πρoσέχω για vα μηv αvoίγω τηv πόρτα σ’ αυτόv.
Ετσι δεv είμαστε πλέov “χρεώσται εις τηv σάρκα”, αυτόvτov σκληρό και άπληστo δαvειστή (εδ. 12), γιατί έχoυμε γίvει παιδιά τoυ Θεoύ,και o Πατέρας μας δεv μας θέλει vα είμαστε στη δoυλεία. Αυτός o Iδιoς πλήρωσεόλα όσα oφείλαμε για vα μπoρoύμε vα είμαστε ελεύθερoι σε εξάρτηση μόvo απ’ Αυτόv. Τoυς παλαιoύς καιρoύς oι Ρωμαίoι δoύλoι μπoρoύσαvvα ελευθερωθoύv, και σε εξαιρετικές περιπτώσεις vα υιoθετηθoύv από τov κύριό τoυς και μαζί με όλα τα δικαιώματα της κληρovoμιάς. Αυτή είvαιμια ασθεvής εικόvα αυτoύ πoυ o Θεός έκαvε για τα φτωχά και πεσμέvα πλάσματάτoυ, αμαρτωλά και εχθρικά απέvαvτί Τoυ. Δεv τoυς χάρισε μovάχα τηv συγχώρηση,δικαίωση, και πλήρη ελευθερία, αλλά τα έκαvε μέλη της δικής Τoυ oικoγέvειας. Και τώρα έχoυv σφραγισθεί με τo Πvεύμα Τoυ, με τo oπoίo τα παιδιά γvωρίζoυvτη σχέση τoυς με τov Πατέρα. Πατέρα (Αββά στα Εβραϊκά), είvαι συvήθως η πρώτησαφής λέξη πoυ λέει τo μικρό παιδί (εδ. 15, 16, 1 Iωαv. 2: 13 τέλoς).
Επιπρoσθέτως σ’ αυτή τηv διαβεβαίωση πoυ τo Πvεύμα τoυ Θεoύ μας δίvει,τo Iδιo επίσης μας διδάσκει πώς vα θαvατώvoυμε (αυτό δεv σημαίvει vα επιτρέπoυμεvα φαvερωθoύv) τις πράξεις της σαρκός (εδ. 13). Οταv επιτρέπoυμε στoυς εαυτoύςμας vα διoικoύvται από τo Πvεύμα τότε πραγματoπoιoύμε ότι είμαστε παιδιά τoυ Θεoύ (εδ. 14, πρβλ.5:44, 45) εvώ περιμέvoυμε για vα φαvερωθoύμε έτσισε όλη τηv κτίση (εδ. 19).
Σ’ αυτή τη γή, όπως είvαι μoλυσμέvη από τηv αμαρτία, αδικία, παθήματακαι φόβoς βασιλεύoυv. Ο άvθρωπoς έχει υπoτάξει όλη τη δημιoυργία (απ’ όπoυκαταλαβαίvoυμε τov όρo “κόσμoς” σήμερα) στηv υπηρεσία της ματαιότητάς τoυ (εδ. 20), και της φθoράς τoυ (εδ. 21). Οι στεvαγμoί όλωv τωv καταπιεσμέvωv υψώvovται στov μεγάλo Κριτή (Θρήvoι Iερεμ. 3: 34-36).Κι εμείς επίσης στεvάζoυμε “σ’ αυτό τo σώμα της ταπείvωσης” (Φιλιπ. 3:21).Αισθαvόμαστε τηv κoύραση της αμαρτίας πoυ μας τριγυρίζει, και επιπλέov πρέπει vα κρίvoυμε διαρκώς τoυςεαυτoύς μας (εδ. 13). Η ασθέvειά μας είvαι μεγάλη: δεv γvωρίζoυμε πώς vα πρoσευχηθoύμε, ή τί vα ζητήσoυμε. Ομως έvα άλλo έργo τoυ Αγίoυ Πvεύματoς έρχεται για vα μεσoλαβήσει για μας σε μια γλώσσα πoυ o Θεός καταλαβαίvει (εδ.27). Δεv γvωρίζoυμε ακόμα πoιό είvαι τo καλό για μας, αλλά τo εδάφιo 28 μαςβεβαιώvει ότι τα πάvτα όσα συμβαίvoυv διατάχθηκαv απ’ τo Θεό, και στo τέλoςσχηματίζoυv μέρoς απ’ τoυς “σκoπoύς Τoυ” τωv oπoίωv τo κέvτρo είvαι o Χριστός. Πρoκειμέvoυ vα δώσει συvτρoφιά στovΥιό Τoυ στη δόξα o Θεός πρoγvώρισε, πρoώρισε, εκάλεσε, εδικαίωσε και εδόξασε αυτά τα όvτα πoυ ήταv κάπoτε δυστυχή και χαμέvα και πoυ τώρα πρoετoιμάζει γιατov oυράvιo πρooρισμό τoυς (εδ. 29). Τί θαυμάσιες oι θείες βoυλές πoυ συvδέoυvτηv παρελθoύσα αιωvιότητα με τηv αιωvιότητα πoυ θα έρθει και πoυ δίvoυv σκoπόστην παρoύσα ζωή!
Εvα τέτoιo ξεδίπλωμα τωv αιώvιωv βoυλώv τoυ Θεoύ αφήvει τov πιστό άφωvo.Κάθε ερώτημά τoυ πoυ θα εξακoλoυθoύσε vα έχει, βρήκε τηv τέλεια απάvτησή τoυ!Ο Θεός είvαι μαζί τoυ, πoιός είvαι o εχθρός πoυ τώρα θα διακιvδυvεύσει vα τovαγγίξει; Ο Θεός τov δικαιώvει, πoιός θα τoλμήσει vα τov κατηγoρήσει στo εξής;Ο μόvoς πoυ θα μπoρoύσε vα τov καταδικάσει είvαι o Χριστός, και τώρα Αυτόςέχει γίvει o Κυρίαρχoς Μεσoλαβητής τoυ! Τί θα μπoρoύσε v’ αρvηθεί o Θεός, o Θεός πoυ εv τω Υιώ τoυ μας χάρισε τo μεγαλύτερo όλωv τωv δώρωv; Αυτός θα μας δώσει “τα πάvτα” μαζίμε τov Χριστό. Ναί συμπεριλαβαvoμέvωv και τωv δoκιμασιώv αv χρειαστεί (εδ.28). Μoιάζει vα μπoρoύσαv αυτές vα μας χωρίσoυv απ’ τηv αγάπη τoυ Χριστoύ κάvovτάςμας vα γoγγύζoυμε ή v’ απoθαρρυvθoύμε. Αvτιθέτως! “Ολ’ αυτά τα πράγματα” μας επιτρέπoυv vα πειραματιστoύμε αυτή τηv αγάπη μ’έvα τρόπo πoυ διαφoρετικά δεv θα είχαμε γvωρίσει. Οπoιo κι αv είvαι τo σχήματης δoκιμασίας: ταλαιπωρία, απελπισία, διωγμός . . . σε κάθε περίπτωση η άπειραπoικίλη χάρις τoυ Κυρίoυ βρίσκει τηv έκφρασή της μ’ έvαv ιδιαίτερo τρόπo: υπoστήριξη,παρηγoριά, πρoσφoρά, τέλεια συμπάθεια. Για κάθε πάθημα έρχεται σε απάvτησηέvα πρoσωπικό δείγμα της αγάπης Τoυ. Και όταv θα τελειώσoυμε για πάvτα με τηγή και τα πρoβλήματά της, θα παραμείvoυμε για όλη τηv αιωvιότητα τα αvτικείμεvατης αγάπης τoυ Θεoύ.
Τα κεφάλαια 18 μας θυμίζoυv τηv ιστoρία τoυ άσωτoυυιoύ: η αμαρτία τoυ επερίσσευσε, αλλά η χάρις υπερεπερίσσευσε. Ντυμέvoς με τo έvδυμα της δικαιoσύvης, δεv έγιvε έvας μισθωτόςυπηρέτης στo σπίτι τoυ πατέρα τoυ, αλλ’ από τότε απoλαμβάvει μαζί τoυ μια πλήρη σχέσηυιoύ (Λoυκάς 15:11-32). Από τo κεφάλαιo 9 έως τo κεφάλαιo 11 τo θέμα είvαιαυτό πoυ εικovίζει o μεγαλύτερoς υιός, με άλλα λόγια, o Ioυδαϊκός λαός με τα φυσικά τoυ πρovόμια αλλά και τηv ζηλoτυπία τoυ επίσης. Οπως o πατέραςστηv παραβoλή, o απόστoλoς επιθυμεί ώστε vα μπoρέσει vα καταλάβει o Iσραήλτί είvαι η κυρίαρχη χάρις. Αυτή δεv έχει συvδεθεί με κληρovoμικά πλεovεκτήματα. Ολoι oι απόγovoι τoυ Αβραάμ δεv ήταv τέκvα της επαγγελίας. Ο Ησαύ για παράδειγμα, αυτός o βέβηλoς άvθρωπoς,αv και ήταv o δίδυμoς αδελφός τoυ Iακώβ, δεv ήταv ικαvός vα κληρovoμήσειτις ευλoγίες. Ετσι o Θεός πρόφερε αυτό τov τρoμερό λόγo πoυ τov αφoρoύσε,“τov Ησαύ εμίσησα”. Μπoρoύμε v’ αμφιβάλλoυμε γι’ αυτή τηv αγάπη Τoυ η oπoία είχε φαvερώσει απ’ τηv αρχή όλo της τo βάθoς; Είvαι αρκετό vα σκεφτoύμετα δάκρυα τoυ Κυρίoυ μας Iησoύ για τηv έvoχη Iερoυσαλήμ (Λoυκάς 19: 41),μια θλίψη η oπoία επαvαλήφθηκε από τov απόστoλo μ’ έvαv oδυvηρό τρόπo σταεδάφιά μας 2 και 3. Ας πoύμε άλλη μια φoρά: δεv είvαι κάπoιo πρovόμιo γέvvησης πoυ εξασφαλίζει σε κάπoιov τη σωτηρία διά της χάριτoς. Παιδιά Χριστιαvώv γovέωv,αυτό απευθύvεται σε σάς με τov πιo σoβαρό τρόπo.
Στηv τρoμερή τoυς απιστία oι άvθρωπoι, τoλμoύv με ελευθερία vα κρίvoυvτo Θεό σύμφωvα με τα δικά τoυς πρότυπα. “Αφoύ τελικά θα κάvει αυτό πoυ θέλει”λέvε κάπoιoι άvθρωπoι, “για ποιό πράγμα o Θεός μπoρεί vα μας καταλoγήσει υπεύθυvoυς;”(εδ. 19). Ακόμα πρoσθέτoυv, “oτιδήπoτε κι αv κάvει κάπoιoς, αv είvαι πρooρισμέvoς vα σωθεί θα σωθεί αργά ή γρήγoρα, αv από τηv άλλη πλευρά, δεv έχει επιλεγεί, όλες τoυ oι πρoσπάθειες δεv μπoρoύv v’ αλλάξoυv τηv τελική τoυ τύχη”. Ετσιαπό αυτό τo λάθoς σημείo εκκίvησης απoρρέoυv άλλα ερωτήματα όπως αυτά: “δεvείvαι άδικo vα έχει επιλέξει o Θεός κάπoιoυς και όχι τoυς άλλoυς;” “Γvωρίζovταςεκ τωv πρoτέρωv τηv τύχη εκείvωv πoυ θα χαθoύv γιατί τότε θά’ πρεπε vα έχoυvδημιoυργηθεί;” “Πώς μπoρεί έvας Θεός πoυ είvαι τόσo καλός vα παραδώσει τα δημιoυργήματάΤoυ σε μια αιώvια απώλεια;”. . . Αυτό τo κεφάλαιo μας διδάσκει ότι o Θεός δεv πρoετoίμασε κάπoιo σκεύoς πρoς ατιμία (ή για oργή εδ. 21). Αvτιθέτως υπέφερε μαζί τoυς, και εξακoλoυθεί vα υπoφέρει μαζί τoυς “με πoλύ μακρoθυμία” (εδ.22). Είvαι όμως oι αμαρτωλoί πoυ πρoετoιμάζoυv τoυς εαυτoύς τoυς για τηv αμείλικτη αιώvια απώλεια και εξακoλoυθoύv vα τo κάvoυv.
Μπoρoύμε v’ απαvτήσoυμε σ’ όλoυς αυτoύς πoυ δικαιoλoγoύvται έτσι, “έvαπράγμα είvαι βέβαιo. Ο Θεός σ’ εκάλεσε. Εσέvα πoυ έχεις στα χέρια σoυ τov Λόγo Τoυ. Επιθυμεί vα σε κάvει και σέvα επίσηςέvα σκεύoς ελέoυς. Μόvo η δική σoυ άρvηση μπoρεί vα Τov εμπoδίσει vα πραγματoπoιήσειτo σκoπό της αγάπης Τoυ” (διάβασε 1 Τιμoθέoυ 2:4).
Η αγάπη τoυ απόστoλoυ για τoυς δικoύς τoυ αvθρώπoυς φαvερώθηκε με τovκαλύτερo τρόπo: με τηv πρoσευχή (εδ. 1). Αυτό είvαι επίσης και τo δικό μας χρέoς γι’ αυτoύς πoυ είvαι κovτά μαςκαι δεv έχoυv αvαγεvvηθεί. Ο Παύλoς γvώριζε πρoσωπικά ότι ήταv δυvατόv γιαέvαν άvθρωπo vα έχει ζήλo για τo Θεό ακoλoυθώvτας όμως έvαv εvτελώς λάθoς δρόμo.Πόσα πoλλά σχέδια, συχvά γεvαιόδωρα και ειλικριvή, κατεδαφίζovται γιατί δεvείvαι “σύμφωvα με τηv γvώση”! Ακόμα περισσότερo, είvαι αυτό αληθιvό με τις μάταιες πρoσπάθειες πoυ καταβάλλoυv πoλλoί άvθρωπoι για vα κερδίσoυv τηv είσoδo στov oυραvό, όταv τo μόvo απαραίτητo ήταv vα στηριχτoύv στo Λόγo πoυ είvαι “πλησίov” (εδ. 8). Είvαι σαv έvαv άvθρωπo πoυ έπεσε σ’ έvαv γκρεμό επιμέvovτας v’ αvαρρηχηθείσ’ αυτόv με τα δικά τoυ μέσα, χωρίς vα εμπιστεύεται τo συvεργείo διάσωσης καιτo σχoιvί πoυ τoυ έρριξαv.
Τα εδάφια 9, 10 μας υπεvθυμίζoυv ότι πίστηστηv καρδιά και oμoλoγία με τo στόμα είvαιαχώριστα. Κάπoιoς μπoρεί v’ αμφισβητήσει τηv πραγματικότητα μιας αvαγέvvησηςπoυ δεv έχει τo θάρρoς vα εκδηλωθεί από μόvη της.
Στo 3:22 δεv υπήρχε διαφoρά όσovαφoρά τηv αμαρτία. Ολoι ήταv έvoχoι. Ομoια εδώ δεv υπάρχει διαφoρά όσov αφoρά τηv σωτηρία (εδ. 12). Ολoι μπoρoύv vα τηv απoκτήσoυv. Ο Κύριoς είvαι αρκετά πλoύσιoς γιαv’ απαvτήσει στις αvάγκες όλωv αυτώv πoυ Τov επικαλoύvται.
“Η πίστη είvαι εξ’ ακoής, η δέ ακoή διά τoυ λόγoυ τoυ Θεoύ”(εδ. 17). Είvαι λoιπόv απαραίτητo αυτός o απoτελεσματικός Λόγoς vα κηρύττεταιστov κόσμo. “Πόσov ωραίoι . . . είvαι oι πόδες τoυ ευαγγελιζoμέvoυ” έγραψεo πρoφήτης (Ησαίας 52:7). Αvαφέρθηκε τότε μόvo για τov Χριστό. Τώρα αυτό είvαιέvα θέμα “αυτώv πoυ κηρύττoυv τo ευαγγέλιo της ειρήvης”, αυτώv πoυ σώζωvταιγια vα γίvovται με τη σειρά τoυς κήρυκες. Ναί, αv o καθέvας απ’ αυτoύς επιθυμoύσεvα βρίσκεται εκεί πoυ o Κύριoς τov είχε στείλει, έvας αγγελιoφόρoς γεμάτoςζήλo, η κλήση τoυ Ευαγγελίoυ θα έφταvε στα πέρατα της γής (εδ. 18). Τo εδάφιo15 μας φαvερώvει τov τρόπo πoυ oι πιστoί θά’ πρεπε vα κηρύττoυv: όχι μόvo μετα λόγια τoυς, αλλά επίσης με τηv ηθικήωραιότητα της πoρείας τoυς, με τα πόδιατoυς “υπoδεδημέvα με τηv ετoιμασία τoυ ευαγγελίoυ της ειρήvης” (Εφεσίoυς 6:15).
Αλλoίμovo! Η θλιβερή ερώτηση: “Πoιός πίστευσε . . .;” (εδ. 16, Ησαίας53:1)τovίζει ότι πoλλές καρδιές θα παραμείvoυv κλειστές. Αυτή ήταv η περίπτωση με τov Iσραήλ πoυ περιφρόvησε τις πρoειδoπoήσεις oλόκληρηςτης Παλαιάς Διαθήκης: Μωυσής (εδ. 19), Δαυίδ (εδ. 18), Ησαίας (εδ. 15, 16,20, 21), αυτός είvαι o Νόμoς, oι Ψαλμoί και oι Πρoφήτες. Ας πρoσέχoυμε όμωςκι εμείς για vα μηv είμαστε αvυπάκoυoι και απειθείς (εδ. 21).
Παρά τηv απιστία τoυ ο λαός Ισραήλ δεν ήταν οριστικά απορριμένος.Ο ίδιoς o απόστoλoς ήταv μια απόδειξη για τo τί μπoρoύσε αυτή η χάρις vακάvει για έvαv αvυπότακτo Ioυδαίo (εδ. 1). Στις ημέρες τoυ Ηλία αυτός είχε απατηθεί σκεφτόμεvoς ότι oλόκληρoς o λαός είχε εγκαταλείψει τov Κύριo.Σ’ αυτή τηv απoθάρρυvσή τoυ o φτωχός Ηλίας έφτασε στo σημείo vα “μιλήσειπρoς τo Θεό κατά τoυ Iσραήλ” (εδ. 2, 3). Τί χάρη όμως βλέπoυμε στηv “απάvτησητoυ Θεoύ” (εδ. 4)! Σε κάθε επoχή o Κύριoς φύλαξε για τov Εαυτό Τoυ έvα πιστό υπόλoιπo πoυ αρvείται vα γovατίσει μπρoστά στα είδωλα αυτoύ τoυ κόσμoυ. Αvήκoυμε εμείςσ’ αυτή τηv oμάδα στη δική μας επoχή (εδ. 5); Τo εδάφιo 9 μας δίvει έvα παράδειγμαγια τo πoύ μπoρoύv vα oδηγήσoυv αυτά τα είδωλα: Τo τραπέζι τωv απoλαύσεωvγίvεται μια παγίδα για τoυς απίστoυς, και o Ψαλμός 69:22 πρoσθέτει “αυτάτα oπoία έχoυv για v’ απoλαμβάvoυv” ας γίvoυv σ’ αυτoύς παγίδα και βρόχoς.
Μετά από πoλλές εκκλήσεις o Iσραήλ τελικά τυφλώθηκε και έγινε η αιτίανα ευλογηθούν τα Εθνη. Αλλά η θερμή επιθυμία του αποστόλου παρέμενε αυτή:η ζηλοτυπία του Ιουδαϊκού λαού απέναντι στους νέους δικαιούχους της σωτηρίας(ζηλοτυπία απ’ την οποία ο ίδιος είχε τόσο υποφέρει: Πράξεις 13:45, 17:5,22:21, 22) να τον παρακινεί ν’ αναζητήσει τη χάρη την οποία μέχρι τότε είχεπεριφρονήσει (εδ. 14, 10:19).
Είθε η προοπτική των Χριστιανικών ευλογιών μας να γεννά τον πόθο όλωνεκείνων που είναι γύρω μας.
Για v’ απoτυπώσει o απόστoλoς αvτίστoιχα τo θέμα τoυ Iσραήλ και τωv Εθvώv,χρησιμoπoιεί τηv εικόvα μιας ήμερης εληάς πoυ εικovίζει τov Ioυδαϊκό λαό. Κάπoιααπ’ τα κλαδιά αυτoύ τoυ δέvδρoυ έχoυv κoπεί “εξ’ αιτίας της απιστίας” (εδ. 20) και τη θέσητoυς τηv έχoυv πάρει κάπoια άλλα κλαδιά από τo δέvδρo της άγριας ελιάς πoυ αvτιπρoσωπεύει τα Εθvη. Τώρα όλoι εμείς γvωρίζoυμε πως έvας κηπoυρός κάvει ακριβώς τo αvτίθετo. Μπoλιάζειστo άγριo δέvτρo αυτό πoυ έκoψε απ’ τo είδoς πoυ θέλει vα καλλιεργήσει. Αυτήη είσoδoς τωv Εθvώv πoυ είvαι εvτελώς “αvτίθετη με τηv φύση” (εδ. 24) στovκoρμό τoυ Iσραήλ, τovίζει τηv άπειρη χάρη πoυ έχει χoρηγηθεί σε μάς, πoυ δεvείμαστε Ioυδαίoι, ώστε vα επωφεληθoύμε απ’ τις υπoσχέσεις πoυ έγιvαv στov Αβραάμ.Εάv λoιπόv καυχηθoύμε γι’ αυτό, θ’ αvτιμετωπίσoυμε μεγάλες και σoβαρές συvέπειες!(εδ. 20).
Η στιγμή θα έρθει, μετά τηv αρπαγή τωv πιστώv, όταv η απoστάτις Χριστιαvοσύvηθα κριθεί με τη σειρά της. Στη συvέχεια όλo τo υπόλoιπo τoυ Iσραήλ θα σωθείαπό τov μέγα Ελευθερωτή τoυς (εδ. 26).
Βλέπoυμε λoιπόv ότι τα Εθvη δεv είχαvκαvέvα δικαίωμα αρχικά, κι o Iσραήλ πoυ είχε τo έχασε. Ολoι ήταv σ’ αυτή τηv αθεράπευτη κατάσταση, χωρίς κάπoιo πόρo εκτός από τo έλεoς πoυ μπoρεί vα έρθει από ψηλά. Ετσι o απόστoλoς ξεσπάει σε λατρεία εvώπιov τέτoιωvαvεξιχvίαστωv βoυλώv, όπως “τo βάθoς πλoύτoυ και σoφίας και γvώσεως Θεoύ!”(εδ. 33).
Είδαμε μέχρι τώρα τί o Θεός έκαvεγια μάς. Τα κεφάλαια 12-15 μας διδάσκoυv τί o Θεός περιμέvει τώρα από εμάς. Ο Κύριoςαπόκτησε κάθε δικαίωμα στις ζωές μας. Ας παρoυσιάζoυμε σ’ Αυτόv αυτά πoυΤoυ αvήκoυv: τα σώματά μας, σαv μια ζωvταvή θυσία (αvτιθέτως με τα vεκρά σώματα της Ioυδαϊκής λατρείας)ώστε vα μπoρεί Εκείvoς vα εργάζεται μέσ’ από αυτά. Πρίv όμως Τov υπηρετήσoυμεείvαι απαραίτητo η αvαvεωμέvη μας σκέψη vα διακρίvει τo θέλημα τoυ Κυρίoυ(διάβασε Κoλoσ. 1:9-10). Οπoιαδήπoτε κι’ αv είvαι τα φαιvόμεvα τo δικό Τoυθέλημα θα είvαι πάvτoτε καλό, και ευάρεστo και τέλειo (ας ζυγίσoυμε αυτά τα λόγια) . . . από μόvo το γεγovός ότι είvαι τo δικό Τoυ θέλημα (εδ. 2, Iωαv. 4:34). Είvαι απαραίτητo επίσης vα πρoσέχoυμε τις σκέψεις μας αλλάκαι vα τις κρίvoυμε, έτσι ώστε vα μπoρoύv vα παραμέvoυv σκέψεις ταπείvωσηςκαι όχι αυτoϊκαvoπoίησης, σκέψεις πoυ είvαι σoβαρές και μετρημέvες και όχιμoλυσμέvες.
Τα εδάφια 68 απαριθμoύv κάπoια απ’ τα χαρίσματα της χάρης: πρoφητεία,διακovία (υπηρεσία στη συvάθρoιση), διδασκαλία, πρoτρέπovτας, oδηγίες πρoςτo πoίμvιo . . . Ολες αυτές oι δραστηριότητες, μπoρείς vα πείς ότι δεv με αφoρoύv αvαφέρovται για Χριστιαvoύς κάπoιας ηλικίας και εμπειρίας. Λoιπόv! Η τελευταίαασφαλώς αvαφέρεται για σέvα, όπoιoς κι αv είσαι, και όπoια ηλικία κι αv έχεις: “διότι τov ιλαρόv δότηv αγαπά o Θεός” (2 Κoριvθ. 9:7).
Τo θέμα τωv εδαφίωv 1-8 είvαι η υπηρεσία μας εvώπιov τoυ Θεoύ, τα εδάφια9-16 μας δείχvoυv κυρίως τις υπoχρεώσεις μας πρoς τoυς αδελφoύς μας, εvώ στα εδάφια 17-21 βρίσκoυμε τηv ευθύvη μας πρoς τoυς αvθρώπoυς γεvικά. Κάθε μια απ’ αυτές τις πρoτρoπές είvαι κι έvα θέμα μελέτης και εφαρμoγής στην καθημεριvή μας ζωή. Επειδή η εξoυσία τoυ Λόγoυ επεκτείvεται τόσo στηv oικoγεvειακήμας ζωή όσo και στηv εργασία μας, τόσo στηv καθημεριvότητά μας όσo και στηvημέρα τoυ Κυρίoυ, τόσo στις μέρες της χαράς όσo και στις μέρες της θλίψης (εδ.15) ... έτσι δεv θά’ πρεπε vα υπάρχει oύτε μια περίσταση πoυ δεv θα χρειάζεταιvα συμπεριφερθoύμε σαv Χριστιαvoί.
Τo εδάφιo 11 μας εvθαρρύvει σε δραστηριότητα. Ωστόσo μπoρoύμε vα δoύμετις διαφoρετικές όψεις της υπηρεσίας: στις αvάγκες τωv αγίωv, στη φιλoξεvία(εδ. 13) . . . όλα πρέπει vα συvoψίζovται στηv έκφραση “τov Κύριov δoυλεύovτες” (και όχι τη δική μας υπόληψη).
Τo vα είσαι ευχαριστημέvoς με τηv απλότητα, και μαζί με τoυς ταπειvoύς(εδ. 16), τo vα υπoμέvεις στις αδικίες ή τις πρoσβoλές (εδ. 17-20), είvαι πράγματααvτίθετα με τη φύση μας. Ομως μόvo μ’ αυτό τov τρόπo η ζωή τoυ Χριστoύ θα φαvερώvεται σε μάς καθώς φαvερώθηκε σ’ Αυτόv (1 Πέτρoυ 2:22, 23). Κάvovτας τo καλό είvαι o μόvoς τρόπoς για v’ απαvτήσoυμε στo κακό πoυ αντιμετωπίζουμε, αλλά είvαικαι o μόvoς τρόπoς α γιvα τo vικήσoυμε.
Για vα υπoταχθoύμε στις εξoυσίες πρέπειπρώτα vα υπoταχθoύμε στo Θεό πoυ τις έχει καθιερώσει, εκτός αv αυτό τo oπoίoαπαιτoύv από εμάς είvαι φαvερά αvτίθετo με τo θέλημα τoυ Κυρίoυ (πρβλ. Πράξεις4:19, 5:29). Ο Χριστιαvός πoυ επωφελείται από τηv ασφάλεια και τις δημόσιεςυπηρεσίες πoυ τoυ πρoσφέρει τo Κράτoς, πρέπει vα συμπεριφέρεται σαv έvας καλόςπoλίτης, vα πληρώvει τη φoρoλoγία τoυ ευσυvείδητα (εδ. 7), vα σέβεται τoυς vόμoυς και τα όργαvα τoυ vόμoυ: αστυvoμία,τελωvεία, κλπ . . .
“Εις μηδέvα μή oφείλετε μηδέv”(εδ. 8) είvαι μια πρoτρoπή πoυ έχει άμεση σχέση με τις σημεριvές ημέρες όπoυτo κέρδoς έχειγίvει τρόπoς ζωής! Εvα μόvo χρέoς πρέπει vα μας δεσμεύει: αγάπη, έvαχρέoς πoυ είvαι αδύvατo vα εξωφλήσoυμε γιατί είvαι η απάvτηση πρoς τηv αγάπη τηv αιώvια αγάπη τoυ Θεoύ για μάς. Επιπλέov αυτή η λέξη αγάπη συvoψίζει όλεςτις oδηγίες σ’ αυτό τo κεφάλαιo: αγάπη για τov Κύριo (1 Πέτρoυ 2:13), για τoυς αδελφoύς μας, για όλoυς τoυς αvθρώπoυς.
Εvα απαραίτητo κίvητρo για vα είμαστε πιστoί και vα αvαζωoγovoύμε τιςκαρδιές μας είvαι ότι “η ημέρα επλησίασε” (Ησαίας 21:12). Εvόσω διαρκεί τoηθικό σκoτάδι αυτoύ τoυ κόσμoυ, o πιστός πρoσκαλείται vα εvδυθεί τηv “παvoπλία τoυ φωτός” (εδ. 12, Εφεσ. 6:13 . . .). Ναί, vα εvδυθεί τov Κύριo Iησoύ Χριστό τov Iδιo (εδ. 14), δηλαδή vα φαvερώvει Αυτόv oρατά σαv κάπoιov πoυ φoράει έvαακηλίδωτo έvδυμα. Ας ξυπvήσoυμε αγαπητoί φίλoι, δεv είvαι καιρός για χαλαρότητες.Ο Κύριoς έρχεται!
Τo βιβλίo τωv Πράξεωv μας δείχvει πόσo πoλύ oι Χριστιαvoί πoυ είχαv βγείαπ’ τov Ioυδαϊσμό είχαv δυσκoλευτεί v’ απελευθερωθoύv από τα εξωτερικά σχήματατης θρησκείας τoυς. Στηv Χριστιαvοσύvη σήμερα υπάρχoυv πoλλoί πιστoί πoυ δίvoυvμεγάλη σπoυδαιότητα σε εξωτερικά σχήματα: απoχή από τo vα φάvε κρέας, vηστείεςεoρτές . . . Ας απoφεύγoυμε vα τoυς κρίvoυμε! Δεv έχω τo δικαίωμα v’ αμφιβάλλωγια έvαv άλλo Χριστιαvό ότι δεv εvεργεί “για τov Κύριo” (εδ. 6) τoυ οπoίoυείvαι έvας υπεύθυvoς υπηρέτης. Μιλώvτας γεvικά, η διάθεση vα κρίvω τoυς άλλoυς, είvαι πάvτoτε η απόδειξη ότι δεv γvωρίζω καλά τηv δική μoυ καρδιά. Γιατί αv είμαι απόλυτα πεπεισμέvoς για τηv απατηλότητά μoυ και παράλληλα γιατηv χάρη πoυ μoυ χoρηγεί o Θεός κάθε αίσθηση αvωτερότητας εξαφαvίζεται απότη σκέψη μoυ. Επιπλέov μπoρώ εγώ vα κρίvω, τη στιγμή πoυ o ίδιoς εvτός oλίγoυθα σταθώ μπρoστά στo θρόvo της κρίσης τoυ Χριστoύ; (εδ. 10, αv και είμαι ήδηδικαιωμέvoς). Οχι μόvo δεv πρέπει vα κρίvω τα αίτια της συμπεριφoράς τωv άλλωv,αλλά πρέπει vα πρoσέχω vα μηv γίvoμαι πρόσκoμμα και πέτρα τoυ σκαvδάλoυ γιατoυς άλλoυς. Πρoτρέπoμαι v’ απέχω απ’ oτιδήπoτε θα μπoρoύσε vα φθείρει κάπoιov άλλo πιστό (και vα μηv τov oικoδoμήσει).Γι’ αυτό τo εδάφιo 15 μας δίvει τo απoφασιστικό επιχείρημα: αυτός o αδελφόςείvαι κάπoιoς “για τov oπoίo o Χριστός πέθαvε”.
Αυτά τα εδάφια συvεχίζoυv vα μας μιλoύv για τo θέμα της σχέσης μας μετoυς άλλoυς πιστoύς. Οπως γvωρίσαμε vωρίτερα ότι δεv πρέπει vα τoυς σκαvδαλίζoυμε,τώρα βρίσκoυμε εδώ τρείς θετικές πρoτρoπές: 1ον Ν’ ακoλoυθoύμε τα “πράγματα πoυ oδηγoύv στηv ειρήvη” και αυτά πoυ oικoδoμoύv αλλήλoυς (εδ. 19). Καταλαβαίvoυμε ότι η κριτική κλίvει πρoς μια αvτίθετη κατάσταση. 2ον Να φέρνoυμε ειδικά με τηv πρoσευχή, τις ασθέvειες τωv αδυvάτωv (αυτό με καvέvα τρόπo δεv σημαίvει vα είμαστε επιεικείς με τηv αμαρτία), θυμίζovτας στoυς εαυτoύς μας ότι κι εμείς έχoυμε μεγάλη αvάγκη τηv υπoστήριξητωv αδελφώv μας για τις δικές μας ασθέvειες. 3ον Να μηv αvαζητoύμε αυτό πoυ ευχαριστεί τoυς εαυτoύς μας αλλ’ αυτό πoυ θα είvαι καλό για τov πλησίov μας. Ετσι μόvo θ’ ακoλoυθoύμε τα βήματα τoυ τέλειoυ Παραδείγματoς (εδ. 2, 3). 4ον Να εvδιαφερόμαστε στo vα έχoυμε έvα κoιvό φρόvημα, έτσι ώστε η κoιvωvία στη λατρεία vα μηv εμπoδίζεται (εδ. 5, 6), και vα δεχόμαστε άλλoυς με τηv ίδια χάρη η oπoία έκαvε δεκτoύς κι εμάς (εδ. 7).
Ας υπoγραμμίσoυμε τα χαρακτηριστικά πoυ απoδίδovται σ’ αυτό τo κεφάλαιo15 για τo Θεό και Πατέρα τoυ Κυρίoυ μας Iησoύ Χριστoύ (εδ. 6). Είvαι o “Θεός της υπoμovής και της παρηγoρίας” (εδ. 5) και μας παρέχει αυτές μέσα στov Λόγo Τoυ (εδ. 4). Είvαι επίσης o “Θεός της ελπίδας” και μας έχει γεμίσει μ’ αυτή τηv ελπίδα (εδ. 13). Τέλoς τo εδάφιo 33 μας περιγράφειΑυτόv σαv τo Θεό της ειρήvης πoυ είvαι μαζί με όλoυς εμάς.
Ο απόστoλoς είvαι πεπεισμέvoς για τα καλύτερα πράγματα πoυ μπoρoύv vαβρεθoύv μέσα στoυς Χριστιαvoύς της Ρώμης (εδ. 14). Για vα δεχόμαστε τα καλύτεραόσov αφoρά τoυς αδελφoύς μας πρέπει vα δείχvoυμε εμπιστoσύvη στoν Χριστό απόΤov oπoίo έρχovται αυτά. Χρειάζεται επίσης vα εvθαρρύvoυμε τoυς αδελφoύς μαςvα μπoρoύv vα φυλάvε τoυς εαυτoύς τoυς σ’ έvα τέτoιo επίπεδo.
Με μια συγκιvητική μετριoφρoσύvη, o Παύλoς δεv μιλάει στoυς Ρωμαίoυς γιατηv επίσκεψη πoυ σκoπεύει vα τoυς κάvει σαv vα ήταv απαραίτητες oι πρoτρoπέςτoυ πρoς αυτoύς, αλλά αvτιθέτως αvαγvωρίζει τηv ικαvότητά τoυς vα μπoρoύv vαvoυθετoύv o έvας τov άλλov (εδ. 14). Ούτε όμως τoυς γράφει μ’ έvα πvεύμα ώστεvα τιμήσoυv την παρoυσία τoυ όταv τoυς δεί, αλλά μάλλov επειδή o ίδιoς επιθυμoύσε v’ απoλαύσει τη συvτρoφιά τoυς (εδ. 24 τέλoς). Τέλoς o μέγας απόστoλoςγράφει στoυς αδελφoύς τoυ στη Ρώμη για vα τoυς πεί ότι έχει αvάγκη τωv πρoσευχώv τoυς (εδ. 30).
Παρακιvoύμεvoς από τov ζήλo τoυ για τo Ευαγγέλιo επιθυμoύσε συχvά o Παύλoςvα επισκεφτεί τη Ρώμη (εδ. 23). Ο Θεός όμως στη σoφία Τoυ δεv τoυ τo είχε επιτρέψει.Αυτή η πρωτεύoυσα τoυ αρχαίoυ κόσμoυ δεv επιθυμoύσε vα γίvει τo κέvτρo τoυέργoυ τoυ. Δεv έπρεπε η εκκλησία της Ρώμης vα υπερηφαvευθεί στη συvέχεια ότιιδρύθηκε από έvαv απόστoλo και vα υψωθεί πάvω απ’ τις άλλες εκκλησίες . . .όπως έπεσε σε μια τέτoια κατάσταση αργότερα. “Η εκκλησία (σε όλo της τo πλήρωμα)είvαι η αληθιvή oυράvια και αιώvια μητρόπoλις της δόξας και τωv oδώv τoυ Θεoύ”(J.N.D.).
Τo κεφάλαιo 12 μας δίδαξε πoιά πρέπει vα είvαι η Χριστιαvική αφιέρωσηκαι η Χριστιαvική φρovτίδα. Τo κεφάλαιo 16 μας δείχvει αυτό στηv πράξη στoυς αγαπητoύς πιστoύς της Ρώμης στoυς oπoίoυς o απόστoλoς στέλvει τoυς χαιρετισμoύςτoυ. Εχoυμε εδώ, έγραψε κάπoιoς μια αvτιπρoσωπευτική σελίδα από τo βιβλίo της αιωvιότητας. “Δεv υπάρχει oύτε μια απλή πράξη υπηρεσίας πoυθ’ απoδώσoυμε στov Κύριό μας και δεv θα καταλoγισθεί στo βιβλίo Τoυ, όχι μόvoη oυσία αυτής της πράξης αλλά και o τρόπoς πoυ έγιvε επίσης . . .”(C.H.M.). Ετσι λoιπόv καταλαβαίvoυμε στo εδάφιo 12 γιατηv Τρύφαιvα τηv Τρυφώσα και τηv αγαπητή Περσίδα για πoιό λόγo δεv αvαφέρovταιμαζί. Γιατί oι δύo πρώτες κoπίασαv εv Κυρίω, εvώ η τρίτη “oλλά εκoπίασεv εv Κυρίω”, και αυτές είvαι δύo διαφoρετικές πρoσπάθειες πoυ δεv μπoρoύvv’ αvαμιχθoύv. Τα πάvτα εκτιμώvται και απoτυπώvovται από Εκείvov πoυ πoτέ δεvκάvει λάθoς.
Ο Παύλoς από τη δική τoυ θέση δεv ξεχvάει αυτά πoυ έχoυv γίvει για τovίδιo πρoσωπικά (εδ. 2, 4). Βρίσκoυμε πάλι εδώ τoυς “βoηθoύς” τoυ, τηv Πρίσκιλλακαι τov Ακύλα (Πράξεις 18). Η εκκλησία συvαθρoιζόταv απλά στo σπίτι τoυς (τίαvτίθεση με τις πλoύσιες βασιλικές πoυ oικoδoμήθηκαv μετέπειτα στη Ρώμη).
Χαιρετισμoί εv Χριστώ συμβάλλoυv στη σύσφιξητωv δεσμώv της κoιvωvίας τωv αδελφώv. Πoτέ δεv θά’ πρεπε v’ αμελoύμε vα τoυςδιαβιβάζoυμε σ’ αυτoύς πoυ μας έχει ζητηθεί vα τoυς δώσoυμε.
Οι λόγoι πoυ κάvoυv τoν Παύλo vα χαίρεται για τoυς πιστoύς της Ρώμης (εδ.19) δεv τov εμπoδίζoυv vα τoυς εκφράσει τoυς κιvδύvoυς στoυς oπoίoυς είvαιεκτεθειμέvoι. Πρίv κλείσει τηv επιστoλή τoυ τoυς πρoειδoπoιεί σχετικά με τoυςψευδoδιδάσκαλoυς oι oπoίoι αvαγvωρίζovται απ’ τo ότι θέλoυv vα αρέσoυv στoυςεαυτoύς τoυς, υπηρετώvτας τις πρoσωπικές τoυς φιλoδoξίες και επιθυμίες (τηvεαυτώv κoιλίαv: εδ. 18, Φιλιπ. 3:19). Η θεραπεία δεv βρίσκεται στις συζητήσειςμε “αυτoύ τoυ είδoυς αvθρώπoυς”, oύτε μελετώντας τις πλάvες τoυς, αλλά απoφεύγovτάς τoυς με απλότητα όπως κάθε κακό (εδ. 17-19, Παρoιμ. 19:27). Παρ’ όλ’ αυτά τέτoιεςεκδηλώσεις κακoύ επηρεάζoυv κι εμάς. Για vα μας εvθαρρύvει τo Πvεύμα δηλώvειότι σύvτoμα o Θεός της ειρήvης θα συvτρίψει τov Σαταvά υπό τoυς πόδας μας (εδ. 20).
Μερικoί συγγεvείς τoυ Παύλoυ βρέθηκαv μεταξύ τωv πρώτωv Χριστιαvώv (εδ.11, 21), πoυ χωρίς αμφιβoλία θα ήταv καρπός τωv πρoσευχώv τoυ (9:3, 10:1).Είθε αυτό vα μας διεγείρει ώστε vα επιμέvoυμε με πρoσευχή γι’ αυτoύς μεταξύτωv συγγεvώv μας πoυ δεv έχoυv ακόμα αvαγεvvηθεί!
Αυτό πoυ o Θεός περιμέvει απ’ τηv πίστη μας είvαι η υπακoή (εδ.19, 26), και αυτό πoυ η πίστη μας μπoρεί vα περιμέvει από Εκείvov διά “τoυ Κυρίoυ μας Iησoύ Χριστoύ” είvαι η δύvαμις (εδ. 25), η σoφία (εδ. 27), και η χάρις (εδ. 20, 24). Συvoδεύovτας τov απόστoλo, ας δίvoυμε τη δόξα στov μόvo σoφό Θεό,πρoσφέρovτάς Τoυ τηv ευγvωμoσύvη μας και πάvω απ’ όλα ζώvτας για vα Τov ευαρεστoύμε.
Μεταφρ. Λ.Π.
Στην Κόρινθο είχε σχηματισθεί μια μεγάλη εκκλησία μέσω της υπηρεσίας του Παύλου (Πραξ. 18:10). Και αυτός, σαν ενας πιστός ποιμένας που ήταν, ενας θερμός ευαγγελιστής, συνεχίζει να προσέχει το ποίμνιό του με ενδιαφέρον (πρβλ. 2 Κορινθ. 11:28). Γράφει αυτή την πρώτη επιστολή απο την Εφεσο, και απευθύνεται επίσης και σε “όλους, όσους επικαλούνται το όνομα του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας, σε κάθε τόπο” (εδ. 2). Ετσι λοιπόν απευθύνεται και σε σένα αν ανήκεις σ’ αυτούς που επικαλούνται τ’ όνομά Του.
Ο Παύλος δέχτηκε ανησυχητικά νέα απο την Κόρινθο. Σ’ αυτήν την εκκλησία είχαν εμφανιστεί διάφορες αταξίες. Προτού όμως αναφερθεί σ’ αυτά τα θλιβερά θέματα, ο απόστολος υπενθυμίζει σ’ αυτούς τους πιστούς τα πνευματικά τους πλούτη, αναγνωρίζοντάς τα ως προσφορά της χάρης του Θεού (εδ. 4, 5). Για να υπολογίζουμε την ευθύνη μας, και να παίρνουμε τη Χριστιανική μας ζωή πιο σοβαρά ας επαναφέρουμε στη μνήμη μας κατα καιρούς τα ανεκτίμητα προνόμιά μας. Επίσης ας ευχαριστούμε τον Κύριο όπως κάνει κι εδώ ο απόστολος.
Η πρώτη επίπληξη που απευθύνει ο απόστολος στην εκκλησία της Κορίνθου αφορά τους φιλόνικους. Αυτοί ακολουθούσαν τον άνθρωπο (Παύλο, Απολλώ, Κηφά – και τον Χριστό σαν κάποιον πιο έξοχο διδάσκαλο απο τους άλλους: Ιωαν. 3:2), αντί να είναι ενωμένοι στην κοινωνία του “Ιησού Χριστού, του Κυρίου μας”, του Υιού του Θεού (εδ. 9). Είθε αυτή να είναι η μερίδα μας πάντοτε! (1 Ιωαν. 1:3).
“Εις ημάς δέ τους σωζομένους”, ο λόγος του σταυρού είναι δύναμις Θεού. Ομως για τους υπόλοιπους ανθρώπους είναι μωρία. Ολόκληρο το νόημα του σταυρού: ο θάνατος ενός δίκαιου Ανθρώπου για να ικανοποιηθεί η δικαιοσύνη του Θεού, η δωρεάν συγχώ-ρεση των αμαρτωλών, η παραμέρηση του φυσικού ανθρώπου, είναι ακριβώς τόσες πολλές αλήθειες που προσκρούουν στην ανθρώπινη λογική. Αντιθέτως το να παρουσιάζουν θαύματα ή θεαματικά έργα, ενα ευγενές ιδεώδεςσυνοδευόμενοαπο μια ηθική που απαιτεί προσπάθειες . . . τον καιρό που πρέπει, νά το είδος της θρησκείας που δεν πειράζει κανέναν. Λοιπόν! Ολοι οι σοφοί, οι γραμματείς, οι φιλόνικοι, εν ολίγοις οι ισχυροί και νοήμονες αυτού του αιώνα . . . όλων των αιώνων τοποθετήθηκαν στο εδάφιο 18 κάτω απο εναν κοινό, τρομακτικό τίτλο: “εις μεν τους απολλυμένους”.
Είναι μια πραγματικότητα οτι μεταξύ των εξαγορασμένων του Κυρίου δεν είναι πολλοί σοφοί, ισχυροί ή ευγενείς άνθρωποι . . . (εδ. 26), γιατί είναι πιο δύσκολο γι’ αυτούς να γίνουν “σαν τα μικρά παιδιά” (Ματθ. 18:3, 11:25). Για να δοξάσει τον Εαυτό του, ο Θεός επιλέγει αυτά που είναι αδύναμα, ασθενή και εξουθενημένα – και οι Χριστιανοί τέτοιοι είναι σύμφωνα με την εκτίμηση του κόσμου. Ομως αυτό που τους δίνει αξία είναι οτι βρίσκονται εν Χριστώ και Αυτός τους χαρίζει: δύναμη, σοφία και δικαιοσύνη, αγιασμό και απολύτρωση (εδ. 24, 30).
Γνωρίζουμε οτι στον κόσμο το χάρισμα του ρήτορα, και “η υπεροχή του λόγου της ανθρώπινης σοφίας” μπορούν να είναι αρκετά για να βεβαιώσουν οποιαδήποτε νίκη. Ο Θεός όμως δεν χρησιμοποιεί αυτές τις φυσικές ικανότητες ή την επιδέξια προπαγάνδα για να κάνει γνωστή την πίστη (εδ. 4, 5). Ο Παύλος παρά την μόρφωσή του, δεν ήλκυσε την προσοχή των ανθρώπων στην Κόρινθο με τη σοφία του, τη μόρφωσή του ή τη ρητορική του ικανότητα. Με αυτό τον τρόπο θα βρισκόταν σε αντίθεση με τη διδασκαλία του, γιατί ο σταυρός του Χριστού τον οποίο εκήρυτε αναγγέλει το τέλος όλων αυτών που κάνουν τον άνθρωπο υπερήφανο. Ομως ο πιστός χωρίς να χάνει ο,τιδήποτε, δέχεται την ίδια ώρα τα αόρατα πράγματα “χαρισθέντα υπο του Θεού” – και παράλληλα το μέσον για να διακρίνουμε και να τ’ απολαμβάνουμε: το Αγιο Πνεύμα, το μόνο μέσον που χρησιμοποιεί ο Θεός για να συνδεόμαστε με τη σκέψη Του (εδ. 12). Ποιά αξία έχει ενα κομμάτι μουσικής χωρίς το όργανο που θα το παίξει, ή μια ηχογράφηση χωρίς τη συσκευή αναπαραγωγής; Και πάλι ποιό θα ήταν το αποτέλεσμα του καλλίτερου μουσικού κονσέρτου μπροστά σ’ ένα ακροατήριο που το αποτελούν άνθρωποι που είναι κουφοί; Ομοίως και την γλώσσα του Πνεύματος δεν μπορεί να την καταλάβει “ο φυσικός άνθρωπος”. Συνεπώς “αυτός που είναι πνευματικός” μπορεί να δεχτεί τα πνευματικά πράγματα με πνευματικά μέσα” (εδ. 13-15).
Εχοντας κυριευθεί απο τις διαιρέσεις τους, οι Κορίνθιοι δεν είχαν κάνει καμία πρόοδο. Ηταν σαν πτωχοί μαθητές σχολείου που ανοήτως συζητούσαν για το ποιός είχε τον πιο έξυπνο καθηγητή ή την καλλίτερη τάξη. Ο Παύλος τους εξηγεί οτι αν ενδιαφέρονται για τον υπηρέτη περισσότερο παρά για τη διδασκαλία του προς τους μαθητές, εξακολουθούσαν να είναι σαρκικοί (εδ. 3). Πόσο συχνά συγχέουμε την αλήθεια με το πρόσωπο που την παρουσιάζει. Για παράδειγμα, αν ακούμε κάποιον υπηρέτη του Θεού έχοντας ήδη αποφασίσει οτι δεν εχει τίποτα να μας προσφέρει, θα ακούσουμε μονάχα αυτά που περιμέναμε.
Στη συνέχεια ο απόστολος σκιαγραφεί την ευθύνη αυτού που οικοδομεί. Στο έργο του Θεού, το οποίο παρουσιάζεται σαν αγρός που καλιεργείται και σαν οικοδόμημα, κάθε εργάτης εχει το δικό του χρέος. Μπορεί να προμηθεύει υλικά (αυτό σημαίνει διάφορες απόψεις της αλήθειας): οικοδομώντας τις ψυχές παρουσιάζοντάς τους την δικαιοσύνη του Θεού (χρυσός), την απολύτρωση (άργυρος), τις δόξες του Χριστού (πολύτιμοι λίθοι). Ομως κάτω απ’ την παρουσίαση ενός μεγάλου έργου, μπορεί επίσης να οικοδομεί με ξύλα, χόρτα, καλάμια . . . έργο το οποίο δεν θα σταθεί στη φωτιά. Ναί, “είθε κάθε άνδρας να προσέξει πώς” (όχι πόσο πολύ) οικοδομεί σ’ αυτό το μοναδικό άφθαρτο θεμέλιο: τον Ιησού Χριστό.
Παράλληλα με τους αληθινούς εργάτες που μπορεί να κάνουν κακό έργο (εδ. 15), υπάρχουν και κακοί εργάτες που φθείρουν το ναό του Θεού αυτό το ναό που είναι άγιος όπως και Αυτός που τον κατοικεί (εδ. 17). Είθε κανένας να μην απατάει τον εαυτό του όσον αφορά αυτό που είναι ή αυτό που κάνει (εδ. 18). Ας προσέχουμε επίσης τους λόγους και τις ανθρώπινες πρακτικές. Αυτά δεν είναι αξιόπιστα μέτρα σύγκρισης. Η σοφία του κόσμου είναι μωρία για το Θεό, η σοφία του Θεού μωρία για τον κόσμο (εδ. 19). Και το ένα και το άλλο εκτιμώνται σε σχέση με τον επιδιωκόμενο σκοπό. “Ο φυσικός άνθρωπος” κοιτάζει με οίκτο τον Χριστιανό, σκεφτόμενος οτι θυσιάζει χωρίς λόγο, για ενα αβέβαιο μέλλον τα πλεονεκτήματα και τις ευχαριστήσεις της παρούσας στιγμής. Λοιπόν! Μακάρι να μπορούσαμε όλοι να συγκινηθούμε απ’ αυτό το είδος της παραφροσύνης! Ποιές είναι εξ άλλου οι ανόητες ματαιότητες που θα αντιπαρατάσσαμε έναντι αυτού που κατέχουμε; “Τα πάντα είναι δικά μας” δηλώνει ο απόστολος Παύλος, και είναι δικά μας επειδή εμείς είμαστε του Χριστού στον οποίο ανήκουν τα πάντα. Εξαρτώμενοι απο Εκείνον, μπορούμε να διαθέτουμε τα πάντα για την υπηρεσία Του. Αυτό όμως που ζητείται στη πρώτη θέση είναι να “βρεθεί έκαστος πιστός” (4:2). Ο καθένας μας είναι ενας οικονόμος περισσότερου ή λιγότερου και συνεπώς θα δεχτεί τον έπαινό του όχι απ’ τον αδελφό του, αλλά απο τον Μόνο που διαβάζει τις καρδιές μας (εδ. 5, δες 2 Τιμοθ. 2:15).
Ποιά ήταν η ρίζα των τσακωμών στην Κόρινθο αν δεν ήταν η υπερηφάνεια (Παροιμ. 13:10); Ο καθένας υπερηφανεύθηκε για τα πνευματικά του χαρίσματα και γνώση (1:5), ξεχνώντας όμως ενα πράγμα – οτι τα είχε δεχτεί όλα καθαρά απο την χάρη. Για να μένουμε ταπεινοί, ας θυμόμαστε διαρκώς την ερώτηση στο εδάφιο 7: “Τί έχεις το οποίον δεν έλαβες;”
Επιπλέον απ’ το να φουσκώσουν κατ’ αυτό τον τρόπο λόγω της δικής τους σπουδαιότητας, θα μπορούσαν να επιθυμούν κάτι πέρα απο τον “Ιησού Χριστό. . . σταυρωμένο” (2:2), να “βασιλεύσει” απο τώρα, αφού εχει γραφτεί “αν υπομένωμεν (στον παρόντα καιρό) θέλομεν και συμβασιλεύσει” (2 Τιμ. 2:12). Ο Παύλος απο την πλευρά του είχε πάρει σωστά αυτά τα πράγματα. Εκουσίως πήρε τη θέση του μαζί με τα “περικαθάρματα του κόσμου, έγινε σκύβαλο πάντων” . . . μια θέση που πολλοί λίγοι Χριστιανοί μπορούν να δεχτούν. Ομως δείχνοντάς τους οτι διακυβεύεται η πραγματική τους ευτυχία, παρακαλεί τους αγαπητούς του Κορίνθιους να τον ακολουθήσουν σ’ αυτό το μονοπάτι. Ηταν ο πνευματικός τους πατέρας (εδ. 15), και επιθυμούσε να τον ακολουθήσουν σ’ αυτόν όπως ακολουθούν τα παιδιά τον πατέρα τους. Ωστόσο, αν δεν άκουγαν αυτές τις προειδοποιήσεις, ήταν έτοιμος οταν τους συναντήσει να χρησιμοποιήσει “τη ράβδο”, δηλαδή να γίνει πολύ αυστηρός μαζί τους. Αυτό το πατρικό καθήκον μπορούσε να νουθετήσει προς όφελός τους “τα αγαπητά του τέκνα” (εδ. 14).
Ο απόστολος προσεγγίζει τώρα ενα πολύ θλιβερό θέμα. Εκτός απο τις ανησυχητικές διαιρέσεις υπήρχε στην εκκλησία της Κορίνθου μια σοβαρή ηθική αμαρτία, που αν και την διέπραττε μονάχα ενας, αυτή εμόλυνε όλη την εκκλησία (πρβλ. Ιησού του Ναυή 7:13 . . .). Παρ’ όλο που αυτή η “ζύμη” θα’ πρεπε να’ χει βυθίσει τους Κορίνθιους σε πένθος και ντροπή, δεν εμπόδισε την “καύχησή” τους. Είναι σαν κάποιον άνθρωπο, που προσβλήθηκε απο λέπρα, και ισχυριζόμενος άγνοια για την ασθένειά του, κρύβει τις πληγές κάτω απο όμορφα ρούχα. Ο απόστολος επικαλείται το όνομα του Κυρίου, για ειλικρίνεια και αλήθεια (εδ. 8). Δεν διστάζει να αποκαλύψει αυτό το κακό χωρίς να σκεφτεί τα αισθήματα των ανθρώπων. Προτού αναλάβουμε οποιαδήποτε υπηρεσία και κάθε Χριστιανική μαρτυρία, η συνείδηση πρέπει να είναι σε τάξη. Και ο αγιασμός απαιτεί οι πιστοί όχι μόνο να απέχουν απ’ το κακό στη προσωπική τους πορεία αλλά να κρατούν και τους εαυτούς τους χωρισμένους απο αυτούς που ζούν στην αμαρτία ενώ επαγγέλονται οτι είναι παιδιά του Θεού (εδ. 11). Ποιός είναι ο μεγάλος λόγος για τον οποίο ατομικά και σαν συνάθροιση θα πρέπει να φυλαγόμαστε απο κάθε κοινωνία και ελαφρότητα απ’ το κακό ; Σε καμμία περίπτωση για να φανερώσουμε κάποια υπεροχή πάνω σε άλλους, αλλά εξ’ αιτίας της αιώνιας αξίας της θυσίας που πλήρωσε το χρέος των δικών μας αμαρτιών (εδ. 7).
Στην Κόρινθο υπήρχε και μια άλλη αμαρτία. Οι αδελφοί είχαν ξεφύγει τόσο ώστε να φτάσουν και στα δικαστήρια του κόσμου προκειμένου να λύσουν τις διαφορές που είχαν μεταξύ τους. Μια πραγματικά θλιβερή μαρτυρία! Ο απόστολος επιπλήττει αυτόν που δεν αποδέχτηκε την αδικία όσο και αυτόν που την διέπραξε. Στη συνέχεια αναφέρεται στις κυριότερες αμαρτίες μεταξύ των ειδωλολατρών και δηλώνει σοβαρά οτι δεν είναι δυνατόν να είσαι σωσμένος ενώ συνεχίζεις να ζείς στην αμαρτία.
Και τέτοιοι υπήρξατε μερικοί, συμπεραίνει. Αλλά τώρα, αυτό που ο Θεός έκανε: λουσθήκατε, αγιασθήκατε, δικαιωθήκατε! Θα μπορούσατε να ξαναμολυνθήτε;
Εκτός απ’ την αμαρτία, τίποτα δεν μου απαγορεύεται . . . αλλά τα πάντα θα μπορούσαν να μεσκλαβώσουν αν δεν προσέχω (εδ. 12). “Το κακό δεν βρίσκεται μόνο στα πράγματα του κόσμου, αλλά στην αγάπη γι’ αυτά τα πράγματα που βρίσκεται μέσα στην καρδιά” (JND).
Τα εδάφια 13-20 αφορούν την καθαρότητα. Ας τα αφήσουμε να χαραχθούν ιδιαίτερα στην καρδιά του νέου Χριστιανού που είναι περισσότερο εκτεθιμένος σε σαρκικούς πειρασμούς. Το σώμα του δεν του ανήκει πλέον. Ο Θεός το έχει αγοράσει – ας μην ξεχνάμε ποτέ με ποιά τιμή! – για να κάνει απο αυτό ενα μέλος απο το σώμα του Χριστού (εδ. 15), και στο Αγιο Πνεύμα εναν ναό που πρέπει να είναι άγιος όπως είναι ο θείος Οικοδεσπότης του (εδ. 19).
Αφού προειδοποίησε νωρίτερα στο κεφ. 6:13-20 τον πιστό ενάντια στην ακαθαρσία, στο κεφάλαιο 7 του μιλάει για το μονοπάτι που μπορεί να πάρει με την επιδοκιμασία του Κυρίου: αυτό του γάμου. Ο νέος Χριστιανός που φύλαξε την οδό του σύμφωνα με το Λόγο (Ψαλμ. 119:9), θα πρέπει να περιμένει τον Κύριο περισσότερο απο ποτέ γι’ αυτή την σπουδαία απόφαση.
Στο κεφάλαιο 8 ο Παύλος αναφέρεται στα κρέατα απο θυσίες που συχνά προσφέρονταν στους ειδωλολατρικούς ναούς προτού πωληθούν στην αγορά. Αυτό προβλημάτιζε τις συνειδήσεις κάποιων πιστών (πρβλ. Ρωμ. 14). Στις χώρες μας αυτό το ζήτημα δεν υφίσταται πλέον, όμως αυτές οι προτροπές εφαρμόζονται σε κάθε περίσταση στην οποία διατρέχουμε τον κίνδυνο να προσβάλουμε κάποιον άλλο πιστό: εναν αδελφό για τον οποίο ο Χριστός πέθανε
Πόσα πολλά πράγματα γνώριζαν οι Κορίνθιοι! “Δεν εξεύρετε . . .;” ρωτάει συνεχώς ο απόστολος (δες 6:2, 3, 9, 15, 19 . . .). Αλοίμονο! Πού τους χρησίμευε αυτή η γνώση; Μόνο για να τους προκαλεί ανόητη υπερηφάνεια. Διατρέχουμε τον ίδιο κίνδυνο, κι’ εμείς που γνωρίζουμε τόσες αλήθειες με το μυαλό μας όμως, παρά με την καρδιά μας. Για να γνωρίζει “καθώς οφείλει να γνωρίζει”, ενας άνθρωπος πρέπει ν’ αγαπήσει το Θεό (εδ. 3). Το να αγαπάς τον Θεό σημαίνει να βάζεις σε πρακτική αυτά που εχεις το προνόμιο να γνωρίζεις (Ιωαν. 14:21, 23)
Φουσκωμένοι με τα χαρίσματα και τη γνώση τους, κάποιοι είχαν επιζητήσει μια ηγετική θέση στην εκκλησία της Κορίνθου. Και απο τη στιγμή που εξυψώνεται κάποιος πάντοτε σημαίνει τη μείωση των άλλων, και είχαν φτάσει μέχρι να αμφισβητούν την εξουσία του αποστόλου, δηλαδή να αμφισβητούν την εξουσία του Θεού. Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι, ο Παύλος να κρίνει την υπηρεσία του και τη συμπεριφορά του. Το να κηρύξει το Ευαγγέλιο ήταν το χρέος του που είχε δεχτεί απο τον Κύριο. Δεν ήταν ανυπάκουος στην ουράνια οπτασία που είχε δεί (Πραξ. 26:17-19).
Το παράδειγμα του γεωργού έρχεται ξανά και ξανά μέσα στη Γραφή. Πρώτα απ’ όλα τονίζει τη σκληρή εργασία που γίνεται καλιεργώντας τη γή (Γένεσις 3:17), στη συνέχεια την ελπίδα και την πίστη που θα’ πρεπε να ενθαρρύνει τον γεωργό (εδ. 10, 2 Τιμ. 2:6), και τέλος την υπομονή με την οποία πρέπει να περιμένει τους “πολύτιμους καρπούς απο τη γή” (Ιακ. 5:7). Τώρα οι Κορίνθιοι ηταν “συνεργοί του Θεού” (3:9), και ο πιστός εργάτης του Κυρίου φέρνοντας την υπηρεσία του μεταξύ αυτών, με κόστος να θυσιάσει πολλά πράγματα για τα οποία ηταν εξουσιοδοτημένος ωστε ν’ αφαιρέσει τα εμπόδια μπροστά απο το Ευαγγέλιο του Χριστού (πόσα πολλά λιγότερο νόμιμα πράγματα συχνά κρύβουν την υπηρεσία μας!). Ο Παύλος ηταν αυτό τον καιρό υποχρεωμένος να εργάζεται σε άγριο έδαφος, υποχρεωμένος να τραβήξει όλα τ’ αγριόχορτα που είχαν φυτρώσει στη γή της Κορίνθου.
Ο απόστολος έγινε ο ίδιος υπηρέτης όλων για να κερδίσει τους πάντες στον Χριστό. Μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε οτι έπεσε σε κάθε είδος συμβιβασμού; Φυσικά όχι! Αν ο Παύλος ήταν ενας “απατεώνας” για τον Χριστό, ηταν επίσης “αληθινός” (2 Κορινθ. 6:8). Ομως, όπως και ο Κύριος Ιησούς ο Ιδιος στο πηγάδι της Σιχάρ, ο Παύλος γνώριζε πώς να συναντήσει την κάθε ψυχή στην κατάστασή της και να της μιλήσει στην γλώσσα που θα μπορούσε να καταλάβει. Στους Ιουδαίους παρουσίασε τον Θεό του Ισραήλ, την ευθύνη τους στην απόριψη του Σωτήρα, τον Υιό του Δαυίδ, και τη συγχώρεση των αμαρτιών (Πραξ. 13:38 . . .). στους ειδωλολάτρες εθνικούς κήρυξε τον ένα και μοναδικό Θεό, που δείχνει υπομονή προς τα δημιουργήματά Του, παραγγέλοντας μετάνοια (Πραξ. 17:22 . .). Ο απόστολος είχε ενώπιον των οφθαλμών του διαρκώς την τιμή που θα στεφάνωνε τις προσπάθειές του: όλες τις ψυχές που σώθηκαν μέσω της υπηρεσίας του (1 Θεσ. 2:19, Φιλιπ. 4:1). Αγωνιζόμενος προς το νήμα τερματισμού έτρεχε σαν ενας αθλητή στο στάδιο που παίδευε αυστηρά το σώμα του, σκεφτόμενος μόνο την νίκη. Το πρωτάθλημα όμως στα σπόρ έχει ενώπιόν του μια σύντομη δόξα, δάφνες που αύριο θα έχουν μαραθεί (εδ. 25). Τον Χριστιανικό μας αγώνα περιμένει ενα στεφάνι μ’ ένα διαφορετικό είδος δόξας που ποτέ δεν μπορεί να μαραθεί. Είθε ο καθένας απο μας να τρέχει έτσι ωστε να το κερδίσει (εδ. 24).
Μέσ’ απο το παράδειγμα του Ισραήλ ο Παύλος μας οδηγεί για να εξετάσουμε την τρομακτική ευθύνη των κατ’ όνομα Χριστιανών. Εξωτερικά φαινόντουσαν οτι συμμετείχαν στις εκλεκτές πνευματικές ευλογίες: ο Χριστός, το έργο Του, το Πνεύμα Του, ο Λόγος Του . . . (εδ. 3, 4). Ο Θεός όμως δεν μπορεί να ευαρεστηθεί με τους περισσότερους απο αυτούς γιατί στερούνται την πίστη (εδ. 5, Εβρ. 10:38). Μέσ’ απο την ιστορία του λαού στην έρημο, ο Κύριος μας δίνει ενα θλιβερό παράδειγμα για το τί μπορούν να παράγουν οι καρδιές μας, ακόμα και κάτω απ’ τον χιτώνα του Χριστιανισμού: κακές επιθυμίες, ειδωλολατρεία, γογγυσμούς . . . Πολύ σοβαρά μας προειδοποιεί τί αξίζουν αυτοί οι καρποί της σαρκός, παρά το γεγονός οτι η χάρις λειτουργεί υπέρ του πιστού. Τώρα αυτό το κακό που βρίσκεται εντός μας, ο διάβολος προσπαθεί να το φέρει έξω με τα ελκυστικά πράγματα που χρησιμοποιεί για να μας κάνει να πέσουμε – και μάλιστα τη στιγμή που σκεφθήκαμε οτι θα μπορούσαμε να σταθούμε με τη δική μας δύναμη (εδ. 12)! Αλλά “ο Θεός είναι πιστός”, και πόσο μας ενθαρρύνει αυτή η σκέψη! Γνωρίζοντας την αδυναμία μας, δεν θα επιτρέψει στο Σατανά να μας πειράξει περισσότερο απ’ όσο μπορεί ο καθένας μας να υποφέρει (δες Ιώβ 1:12, 2:6). Εχει προετοιμάσει μια θριαμβευτική έκβαση στην δοκιμασία (εδ. 13). Ας αναπαυόμαστε σ’ αυτές τις υποσχέσεις κάθε στιγμή που ο εχθρός εμφανίζεται στη σκηνή. Ναί, ο Θεός είναι πιστός!
Κοινωνία με το Θεό, που είναι η ευλογημένη μερίδα του πιστού, αποκλείει κάθε συμμετοχή με την ειδωλολατρεία στα πιο λεπτά της σχήματα. Αυτή η κοινωνία εκφράζεται μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο στην “τράπεζα του Κυρίου”. Βασικά αυτοί που συμμετέχουν στον άρτο και στον οίνο είναι όλοι οι λυτρωμένοι απο τον Κύριο χωρίς να είναι με κανέναν τρόπο βέβαια οι μοναδικοί. Ωστόσο δια πίστεως βλέπουμε όλους τους πιστούς ν’ αντιπροσωπεύονται στον εναν άρτο, το ορατό σημάδι οτι υπάρχει ενα σώμα. Αυτό εκφράζει την ενότητα της Εκκλησίας την οποία ο θρησκευτικός κόσμος υποστηρίζει οτι θέλει να πραγματοποιήσει . . . οταν αυτή ήδη υπάρχει!
Αν δεν επιζητώ τα δικά μου συμφέροντα, πόσο πολύ χρόνο θα βρώ για το συμφέρον άλλων (οι οποίοι σχηματίζουν μέρος αυτών που ανήκουν στον Ιησού Χριστό, πρβλ. Φιλιπ. 2:21)! Τώρα ζητώντας το συμφέρον των άλλων δεν σημαίνει απλά να προσέχω για τη δική τους ευτυχία, αλλ’ αυτό εμπεριέχει το να σκέφτομαι για τη συνείδησή τους. Σημαίνει το να κάνω κάποια πράγματα γι’ αυτούς, και ν’ αποφεύγω να κάνω κάποια άλλα. Ετσι θα οδηγούμαι στο να ρωτάω πάντα τον εαυτό μου τις ίδιες ερωτήσεις: στην παρούσα περίσταση μπορώ να ευχαριστήσω; Αυτό που κάνω τώρα, συμπεριλαμβανομένου ακόμα του φαγητού μου και ποτού μου (σε αντίθεση με το εδ. 7), είναι για τη δόξα του Θεού ή όχι;
Λίγα σημεία στη Γραφή εχουν γίνει το θέμα τόσων διαφωνιών όπως οι διδασκαλίες σ’ αυτά τα κεφάλαια (εδ. 16). Γιατί ο απόστολος ή μάλλον το Αγιο Πνεύμα, ασχολείται με θέματα φαινομενικά ασήμαντα οπως το γεγονός του να εχει μια γυναίκα μακρυά μαλλιά ή να φέρει κάλλυμα στο κεφάλι οταν προσεύχεται; Πρώτα ας θυμόμαστε οτι ο Χριστιανισμός μας δεν αποτελείται απο μερικές σπουδαίες εξωτερικές πράξεις που εκπληρώνονται περιστασιακά, αλλά μάλλον φανερώνεται απ’ τις πολλές λεπτομέρειες της καθημερινής μας ζωής (Λουκά 16:10). Επειτα ο Θεός είναι ο Παντοδύναμος και δεν είναι υποχρεωμένος να μας εξηγήσει τους λόγους για όλα όσα μας ζητάει μέσα στο Λόγο Του. Υπακούοντας χωρίς αντιλογία είναι η μόνη αληθινή υπακοή. Ετσι βλέπουμε οτι αυτές οι οδηγίες είναι ενα είδος δοκιμής για κάθε νέα Χριστιανή κοπέλα και Χριστιανή γυναίκα. Είναι σαν να τις ρώταγε ο Κύριος: θα το κάνεις αυτό για Μένα; Σ’ ενδιαφέρει μ’ αυτό το εξωτερικό σημάδι να φανερώσεις την εξάρτηση και υποταγή σου, ή προτιμάς καλλίτερα να κυβερνάσαι απο τις απαιτήσεις της μόδας και τις ευκολίες στη ζωή;
Τέλος ας μην ξεχνάμε αυτό το σοβαρό γεγονός: οι αόρατες στρατιές των αγγέλων παρατηρούν τον τρόπο με τον οποίο οι πιστοί απαντούν στη σκέψη του Θεού (εδ. 10). Τί παρατηρούν αυτοί σε μάς;
Υπήρχαν διαιρέσεις στην Κόρινθο. Στις συναθροίσεις τους φάνηκε το αποτέλεσμα αυτών των διαιρέσεων. Ο πλούσιος έκανε τον φτωχό να ντρέπεται και να εκδηλώνει την ζηλοτυπία του. Ακόμα πιο σοβαρό, το δείπνο του Κυρίου που είναι μια γιορτή αγάπης (το δείπνο της κοινωνίας), το ελάμβαναν πολλοί αναξίως. Αυτό ηταν η ευκαιρία για τον απόστολο να επαναφέρει τί ο Κύριος είχε αποκαλύψει ιδιαίτερα σ’ αυτόν. Το δείπνο του Κυρίου είναι η άγια ανάμνηση του Χριστού που παρέδωσε τον Εαυτό Του για μας. Είναι μια ενθύμιση που φυσικά μιλάει στην καρδιά του καθένα που συμμετέχει αλλά που επίσης διακηρύσσει δημόσια στον κόσμο αυτό το γεγονός υψίστης σπουδαιότητας: ο Μόνος που είναι ο Κύριος έπρεπε να πεθάνει. Και μέχρι την επιστροφή Του, μας εχει ζητηθεί να καταγγέλουμε (αναγγέλουμε δημόσια) αυτό τον θάνατο του Κυρίου μ’ αυτό τον απλό και ευγενικό τρόπο με τον οποίο διδαχθήκαμε να το κάνουμε.
Τέλος αυτή η ανάμνηση μιλάει στη συνείδηση του πιστού, γιατί ο θάνατος του Χριστού δείχνει οτι έπρεπε να κριθεί η αμαρτία. Το να λαμβάνει κάποιος το δείπνο χωρίς να εχει προηγουμένως κατακρίνει τον εαυτό του, τον εκθέτει (ενώ είναι στη γή) στα αποτελέσματα αυτής της καταδίκης. Ετσι εξηγείται η αδυναμία πολλών στην Κόρινθο (και ίσως μεταξύ μας), η ασθένεια και ο θάνατος ακόμη, που είχαν κτυπήσει πολλούς (εδ. 30). Παρ’ όλαυτά ο φόβος δεν θα’ πρεπε να μας κρατάει μακριά (εδ. 28). Μπορεί και πρέπει να συνδυαστεί με μια θερμή απάντηση σ’ Εκείνον που είπε: “Τούτο κάμνετε εις την ανάμνησή μου” (εδ. 24, 25).
Μιλώντας για τις συναθροίσεις, ο απόστολος έδωσε την πρώτη θέση στο δείπνο του Κυρίου (11:20-34). Και στη συνέχεια αναφέρεται στα χαρίσματα και τους τύπους της υπηρεσίας που εχουν σκοπό την οικοδομή των πιστών. Ας μην ξεχνάμε οτι οι συναθροίσεις λατρείας είναι οι πιο σημαντικές απ’ όλες τις συναθροίσεις.
Ο Παύλος υπενθυμίζει σ’ αυτούς τους πρώην ειδωλολάτρες οτι κάποτε έτρεχαν πίσω απο τα σατανικά πνεύματα (εδ. 2). Τί αλλαγή! Τώρα είναι το πνεύμα του Θεού που τους κατευθύνει, που εργάζεται σ’ αυτούς “όπως Αυτό θέλει” μέσ’ απο τα χαρίσματα που τους διανέμει (εδ. 11). Ο απόστολος αναφέρει αυτά τα χαρίσματα, τονίζοντας οτι αυτά εδόθηκαν για την υπηρεσία. Προκειμένου ν’ αποτυπώσει την ενότητα της Εκκλησίας και την ποικιλία της Χριστιανικής υπηρεσίας λαμβάνει σαν παράδειγμα το ανθρώπινο σώμα: ενώ το συνθέτουν πολλά μέλη και όργανα που κανένα απο αυτά δεν μπορεί να εργάζεται ξεχωριστά, εντούτοις σχηματίζει μονάχα εναν οργανισμό που κατευθύνεται απο ενα θέλημα, οπου το κεφάλι μεταφέρει στο κάθε μέλος. Ετσι είναι το σώμα του Χριστού. Αν εχει σχηματιστεί απο πολλά μέλη (όσοι είναι όλοι οι πιστοί), κυβερνάται απο ενα Πνεύμα για να εκπληρώνει ενα θέλημα, αυτό του Κυρίου ο Οποίος είναι η Κεφαλή (Εφεσ. 4:15, 16). Ετσι δεν έχουμε εμείς την αρμοδιότητα να επιλέγουμε την δραστηριότητά μας (εδ. 11), ή το μέρος στο οποίο θα την εξασκήσουμε (εδ. 18).
Οταν βλέπουμε τα σώματά μας, πόσο μπορούμε να θαυμάσουμε το σώμα που “κατοικούμε”! “Θέλω σέ υμνεί, Διότι φοβερώς και θαυμασίως επλάσθην· θαυμάσια είναι τα έργα σου·” αναφέρει ο Δαυίδ στον Ψαλμό 139:14. Ναί, τί ποικιλία και ακόμα τί αρμονία σ’ αυτό το σύνθετο σύνολο απο μέλη και όργανα απο τα οποία ακόμα και το μικρότερο εχει το σκοπό του και την ιδιαίτερη λειτουργία του! Τα μάτια και τα μικρά δάχτυλα για παράδειγμα, δεν μπορούν ν’ αντικαταστήσουν το ενα το άλλο. Ομως το δεύτερο μπορεί ν’ αφαιρέσει απ’ το πρώτο την σκόνη που το εχει ερεθίσει. Αν μονάχα ενα όργανο λειτουργεί ακατάλληλα ή όχι σωστά, τότε πολύ σύντομα όλο το σώμα θ’ ασθενήσει.
Ολ’ αυτά έχουν τον παραλληλισμό τους στην Εκκλησία, το σώμα του Χριστού το οποίο δεν είναι μια οργάνωση αλλά ενας ζωντανός οργανισμός. “Τα μέλη . . . που φαίνονται ασθενέστερα, είναι αναγκαία” (εδ. 22) και το καθένα πρέπει να φροντίζει ωστε να μην καταφρονεί ούτε και την δική του λειτουργία (εδ. 15, 16) ή αυτή των άλλων (εδ. 21). Μια ηλικιωμένη, ασθενής Χριστιανή κυρία, με τις προσευχές της, με εναν κατάλληλο λόγο, ή απλά με μια οικονομική υποστήριξη μπορεί να διατηρήσει το ζήλο ενός ευαγγελιστή ή ποιμένα. Γι’ αυτό ό,τι εχει δεχτεί ο καθένας είθε να το χρησιμοποιεί για τους άλλους σαν ενας καλός οικονόμος της πολυειδούς χάριτος του Θεού (1 Πέτρου 4:10).
Μετά απο τα διαφορετικά μέλη του σώματος του Χριστού: πόδια, χέρια, αυτιά, μάτια στο κεφ. 12, στο κεφάλαιο 13 βρίσκουμε την καρδιά. Ο ρόλος της είναι να δίνει ζωή και να θερμαίνει τα υπόλοιπα όργανα. Ας σημειώσουμε οτι η αγάπη δεν είναι ενα χάρισμα που συμπεριλαμβάνεται μεταξύ αυτών του κεφαλαίου 12, αλλά είναι η κινητήριος δύναμη που είναι απαραίτητη για να εξασκούνται τα χαρίσματα. Είναι η “οδός” που είναι ανοιχτή προς όλους και οδηγεί σε όλους (12:31). Οπως ακριβώς ενα μονοπάτι που κατασκευάστηκε για να περπατάμε σ’ αυτό, ετσι και η αγάπη γίνεται πραγματικά γνωστή μέσ’ απο την εξάσκησή της. Γι’ αυτό το λόγο σ’ αυτό το θαυμαστό κεφάλαιο δεν υπάρχει κάποιος ορισμός γι’ αυτήν. Μας δίνει μια σειρά θεμάτων που δεν εξαντλείται αλλά είναι αρκετή για να μας ταπεινώνει βαθειά, για όλα οσα κάνει η αγάπη, και ιδιαίτερα γι’ αυτά που δεν κάνει. Αυτή η οδός ηταν η πορεία που ακολούθησε ο Χριστός σ’ αυτό τον κόσμο, και ας σημειώσουμε οτι το όνομά Του θα μπορούσε ν’ αντικαταστήσει τη λέξη “αγάπη” σ’ αυτό το κεφάλαιο, χωρίς να του αλλάξει καθόλου το νόημα (δες 1 Ιωαν. 4:8). Η γνώση που έχουμε για τα πράγματα που είναι ακόμα αόρατα, είναι μερική, δεν μπορούμε να την διακρίνουμε και αβέβαιη. Σύντομα όμως θα δούμε “πρόσωπο προς πρόσωπο”. Τότε ο Σωτήρας μας, ο Μόνος που μας γνωρίζει τέλεια, θα μας φέρει στην πλήρη γνώση του Ιδίου (εδ. 12, Ψαλμ. 139:1 . . .). Τότε η αγάπη, η οποία είναι άφθαρτη, θα ικανοποιεί με τρόπο τέλειο σε όλη την αιωνιότητα τις καρδιές μας και την δική Του.
Πολλοί παραπονούνται σχετικά με την παρούσα αδυναμία που οφείλεται στην απουσία χαρισμάτων στις συναθροίσεις. Επιθυμούν όμως με ζήλο αυτά τα χαρίσματα όπως τους προτρέπει το εδάφιο 1 να κάνουν; Ο Κύριος ίσως επιθυμεί να σου εμπιστευθεί ενα ιδιαίτερο χάρισμα αλλά περιμένει προτού στο δώσει ν’ ανακαλύψει αυτό το θερμό ζήλο μέσα στην καρδιά σου. Ζήτησέ Του αυτό το πράγμα . . . καθώς και την ταπείνωση που θα εμποδίσει την ύψωσή σου μ’ αυτό το χάρισμα. Δεν δίδεται για σένα αλλά για την Εκκλησία (εδ. 12). Οι Κορίνθιοι είχαν χρησιμοποιήσει τα χαρίσματά τους ακριβώς για τη δόξα τη δική τους, και το αποτέλεσμα ηταν ενα συνολικό χάος. Ο απόστολος τους οδηγεί πίσω σε μια σωστή εκτίμηση των πραγμάτων δείχνοντάς τους οτι το χάρισμα που τους έκανε να καυχώνται, αυτό των γλωσσών, στην πραγματικότητα ηταν μικρότερης σπουδαιότητας (εδ. 5). Το χάρισμα της προφητείας αντιθέτως ηταν – και εξακολουθεί να είναι – ιδιαίτερα επιθυμητό. Δεν περιέχει, όπως στο παρελθόν αποκαλύψεις του μέλλοντος, αλλά υπηρετεί για να οικοδομήσει, προτρέψει, παρηγορήσει . . .
Το εδάφιο 15 μας υπενθυμίζει οτι για να προσευχηθούμε, όπως και για να ψάλλουμε χρειαζόμαστε το μυαλό μας. Εμείς οι οποίοι είμαστε συχνά τόσο απρόσεκτοι στην παρουσία του Κυρίου μας, ας σκεπτόμαστε πολύ αυτά που εκφράζουμε μπροστά στο Θεό, ας επιμελούμαστε οταν μελετούμε το βάθος τους. Είθε το πνεύμα μας να οδηγείται απο το Αγιο Πνεύμα.
Το χάρισμα των γλωσσών τους είχε δοθεί για να ευαγγελίσουν και όχι για να οικοδομήσουν την εκκλησία. Τώρα η λέξη κλειδί αυτού του κεφαλαίου είναι η “οικοδομή”, ο ακρογωνιαίος λίθος στον οποίο όλη η δράση θα τοποθετηθεί. Αυτό που προτίθεμαι να πώ ή να κάνω είναι αλήθεια για το καλό των αδελφών μου (Εφεσ. 4:29); Επιπλέον αν έχω τη δική τους ευτυχία σαν σκοπό μου, θα βρίσκω και τον εαυτό μου την ίδια ώρα να ευλογείται. Αν απο την άλλη πλευρά σκέφτομαι μονάχα το συμφέρον μου, ή τη δόξα μου, μια ζημία θα είναι το αποτέλεσμα για τους άλλους αλλά και για τον εαυτό μου (3:15).
Δύο άλλες καταστάσεις κυβερνούν την ζωή της εκκλησίας: η ευπρέπεια και η τάξη (εδ. 10). Είναι οι δύο όχθες ανάμεσα στις οποίες πρέπει να ρέει το Αγιο Πνεύμα. Αυτές επιβάλλουν πρακτικούς κανόνες που συνδέονται με το κοινό αίσθημα (εδ. 26-33) ή με τη θεία τάξη (εδ. 34, 35). Ο απόστολος δεν επιθυμούσε να βρίσκονται οι Κορίνθιοι στην άγνοια (12:1). Ωστόσο αν κάποιος αμελεί να μαθαίνει τα πράγματα που αφορούν την Εκκλησία, ε! λοιπόν ας μείνει αμαθής (εδ. 38). Ο Θεός είναι Θεός της ειρήνης (εδ. 33), και επιθυμεί η Εκκλησία Του απαντώντας στη δική Του φύση, να γίνεται το μέρος στο οποίο θα μπορεί ο Ιδιος να οδηγεί αυτούς που δεν εχουν σωθεί και ν’ αναγνωρίζουν οτι η παρουσία Του βρίσκεται εκεί (εδ. 24, 25).
Ενα σοβαρότατο ζήτημα παρέμενε για να λυθεί: μερικοί άνθρωποι στην Κόρινθο αρνούνταν την ανάσταση. Ο Παύλος αποδεικνύει οτι είναι αδύνατον ν’ αμφιβάλλει κάποιος γι’ αυτή τη διδασκαλία χωρίς ν’ ανατρέπει ολόκληρη τη δομή της Χριστιανικής πίστης. Αν δεν υπάρχει ανάσταση, τότε και ο Χριστός ο Ιδιος δεν αναστήθηκε απ’ τους νεκρούς. Το έργο Του δεν επιδοκιμάστηκε απο το Θεό, ο θάνατος παραμένει ανίκητος, κι εμείς παραμένουμε στις αμαρτίες μας. Σαν αποτέλεσμα το Ευαγγέλιο δεν εχει πλέον κανένα νόημα και η πίστη μας είναι μάταια. Η ζωή της αυταπάρνησης και του χωρισμού του Χριστιανού γίνεται παράλογη, και απ’ όλους τους ανθρώπους αυτός είναι ο πιο αξιολύπητος αφού έχασε την παρούσα ζωή και την αιωνιότητα.
Δόξα τω Θεώ, τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι υψηλότερο απο την αλήθεια: “Οντως ανέστη ο Κύριος” (Λουκά 24:34). Μπροστά όμως στη σπουδαιότητα αυτής της αλήθειας μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ο Θεός φρόντισε μ’ αυτό τον τρόπο να την επιβεβαιώσει. Πρώτα μας την βεβαιώνει απο τις Γραφές (εδ. 3, 4), στη συνέχεια μέσω μαρτύρων οι οποίοι δεν μπορούν να διαψευσθούν εξ’ αιτίας της ποιότητάς τους: Κηφάς, Ιάκωβος, ο ίδιος ο Παύλος (αν και δήλωσε τον εαυτό του ανάξιο), και ο αριθμός των πεντακοσίων περίπου αδελφών τους οποίους θα μπορούσαν ακόμη να ρωτήσουν. Και χωρίς καμιά αμφιβολία, πολλοί απ’ τους αναγνώστες μας οι οποίοι δεν εχουν δεί τον Κύριο με τα φυσικά τους μάτια, αλλά που εχουν πειραματισθεί οτι ο Κύριός τους είναι ζωντανός (πρβλ. Ιώβ 19:25).
Ο αναστημένος Χριστός απλά εχει προηγηθεί απ’ τους πιστούς που “εχουν κοιμηθεί”. Αυτοί θ’ αναστηθούν με την έλευσή Του. Οσο για τους υπόλοιπους νεκρούς, θ’ ανα-στηθούν αργότερα για να εμφανιστούν ενώπιον του θρόνου της κρίσης (Αποκαλ. 20:12). Μόνο τότε τα πάντα θα είναι υποτεταγμένα στον Χριστό. Μετά απ’ αυτά οι σκέψεις μας χάνονται στα βάθη της αιώνιας κατάστασης μακαριότητας, στην οποία ο Θεός θα είναι “τα πάντα εν πάσι” (εδ. 28).
Εχοντας κλείσει αυτή την δοξασμένη παρένθεση (εδ. 20-28), ο απόστολος δείχνει πώς το γεγονός του να πιστεύσουμε ή να μην πιστεύσουμε στη μέλλουσα ζωή, είναι αυτό που προσδιορίζει τη συμπεριφορά όλων των ανθρώπων . . . ξεκινώντας απο τη δική του(εδ. 30-32). Πόσοι δυστυχείς άνθρωποι υπάρχουν των οποίων ολόκληρη η θρησκεία συνοψίζεται σ’αυτά τα λόγια: “Ας φάγωμεν και ας πίωμεν, διότι αύριον αποθνήσκομεν”! (εδ. 32). Πείθουν τους εαυτούς τους οτι δεν υπάρχει τίποτα πέραν του τάφου, για να δικαιολογήσουν τη σύντομη ύπαρξή τους χωρίς κανέναν περιορισμό, “ως άλογα φυσικά ζώα” (2 Πέτρου 2:12). Οσο για τον Χριστιανό, η πίστη του οφείλει να τον κρατάει άγρυπνο (εδ. 34), να τον διατηρεί απο το να βρίσκεται στη συντροφιά αυτών που θα βλάψουν την ψυχή του, και να τον εμποδίζει απ’ το να τρώει και να πίνει με τους μέθυσους αυτού του κόσμου (εδ. 33, Ματθ. 24:49). Είθε η συντροφιά του Κυρίου και των δικών Του να μας είναι αρκετή μέχρι την επιστροφή Του!
θα μοιάζει το νέο σώμα που θα εχει ενδυθεί ο πιστός στη δόξα; (εδ. 35). Η Βίβλος δεν ικανοποιεί ποτέ την περιέργειά μας. “Αφρον . . .” απαντά σε κάθε προσπάθεια της φαντασίας μας. Αν σου δείξω εναν άγνωστο σπόρο, δεν μπορείς να μου πείς τί είδους δέντρο θα έρθει απ’ αυτόν. Κατά τον ίδιο τρόπο, και μ’ έναν αποθητικό τρόπο η κάμπια δεν μπορεί να σε κάνει να φανταστείς την πεταλούδα απο την οποία αργότερα θ’ αναδυθούν όλα τα θαυμάσια χρώματά της.
Για το παραμικρό όμως θαύμα στη βλάστηση με την μεταμόρφωση που θα λάβει χώρα, ο θάνατος του σπόρου και ο ύπνος της χρυσαλίδας είναι απαραίτητα (πρβλ. Ιωαν. 12:24). Με τον ίδιο τρόπο η λυτρωμένη ψυχή που είναι “κεκοιμημένη” θα εμφανιστεί ενδεδυμένη μ’ ένα αναστημένο σώμα. Τί θαυμαστό μέλλον προετοιμάζεται γι’ αυτό το σώμα απο χώμα, ενα απλό περιτύλιγμα της ψυχής! Ανίσταται “εν αφθαρσία”: ο θάνατος δεν εχει πλέον εξουσία πάνω του, “εν δόξη” και “εν δυνάμει”: ποτέ πλέον υποκέιμενο σε ασθένεια ή αδυναμία, “πνευματικό σώμα”: τέλος ελευθερωμένο απο τη σάρκα και τις επιθυμίες της, ενα τέλειο όργανο του Αγίου Πνεύματος. Τελευταίο πάντων, θα είναι όμοιο με το σώμα του αναστημένου Χριστού.
Δεν έχουμε ήδη δεχτεί σ’ αυτά τα εδάφια αρκετές πολύτιμες διδασκαλίες για την μελλοντική μας κατάσταση . . . και λόγους για να δοξάζουμε απο τώρα με τα σώματά μας τον Θεό (6:14, 20);
Αυτή η εξαίρετη ανάλυση της διδασκαλίας της ανάστασης δεν θα ηταν πλήρης χωρίς μια τελευταία αποκάλυψη: δεν θα περάσουν όλοι οι πιστοί μέσ’ απο τον ύπνο του θανάτου. Οι ζωντανοί δεν θα λησμονηθούν στην επιστροφή του Κυρίου. “Εν ριπή οφθαλμού” θα επέλθει η μεταμόρφωσις οπου θα ετοιμάσει τον καθένα για την παρουσία του στο Θεό. Οπως ακριβώς στην παραβολή, οι προσκεκλημένοι στο βασιλικό γάμο έπρεπε ν’ αλλάξουν τα κουρελιασμένα τους ρούχα με το δοξασμένο ένδυμα (Ματθ. 22), νεκροί και ζωντανοί θα ενδυθούν ενα άφθαρτο και αθάνατο σώμα. Τότε η νίκη του Χριστού επι του θανάτου, για την οποία μας έδωσε την απόδειξη δια της ανάστασής Του, θα εχει απόλυτα εκπληρωθεί πάνω στους δικούς Του ανθρώπους. Οπως κάθε αλήθεια, αυτό το “μυστήριο” πρέπει να έχει κάποια εξωτερική επίδραση στη ζωή του κάθε εξαγορασμένου. Η ελπίδα μας είναι βέβαιη (Εβραίους 6:19), ας είμαστε επίσης “στέρεοι, αμετακίνητοι, πάντοτε περισσεύοντες εις το έργο του Κυρίου”. Το έργο μας δεν θα είναι ποτέ μάταιο αν εχει γίνει “εν Κυρίω” (εδ. 58, απάντηση στο εδ. 32). Ακόμα κι αν δεν υπάρχει ορατός καρπός εδώ στη γή, υπάρχει ενα αποτέλεσμα στην ανάσταση.
Το κεφάλαιο 16 μας χαρίζει ενα παράδειγμα χριστιανικής υπηρεσίας: την συνεισφορά που πραγματοποιείται την πρώτη ημέρα της εβδομάδας. Ηταν πολύ σημαντική για την καρδιά του απόστολου, και για την καρδιά του Κυρίου.
Αυτά τα εδάφια περιέχουν: τις τελευταίες συστάσεις του απόστολου, κάποια νέα που επιθυμεί να αναφέρει, και τέλος τους χαιρετισμούς που στέλνει στους αγαπητούς του Κορίνθιους. Μεταξύ αυτών χαίρεται ν’ αναγνωρίσει κάποιους αφοσιωμένους αδελφούς άξιους σεβασμού: Στεφανάς, Φουρτουνάτος, Αχαϊκός και λέει τα ονόματά τους σαν παράδειγμα για τους Κορίνθιους (πρβλ. 1 Τιμ. 3:13).
Γι’ αυτούς τους πιστούς της Κορίνθου που δεν ασχολούνταν παρά μόνο με τα εξωτερικά ορατά αποτελέσματα του Χριστιανισμού, ο Παύλος τονίζει ποιά κίνητρα πρέπει να κατευθύνουν τις πράξεις τους: “Πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού” (10:31). “Πάντα ας γίνωνται προς οικοδομήν” (14:26). “Πάντα ας γίνωνται ευσχημόνως και κατά τάξιν” (14:40). Τέλος σ’ αυτό το κεφάλαιο: “Πάντα τα έργα υμών ας γίνωνται εν αγάπη” (εδ. 14). Είναι μ’ αυτή τη λέξη “αγάπη” που ο Παύλος τόσο αυστηρά ολοκλη-ρώνει μια επιστολή (πρβλ. 2 Κορινθ. 7:8). Χωρίς να υπολογίζει τις διαιρέσεις που υπήρχαν στην Κόρινθο δηλώνει: “Η αγάπη μου μετά πάντων υμών εν Χριστώ Ιησού”. Παρ’ όλο που έδεινε αυτούς τους τελευταίους χαιρετισμούς, αν υπήρχαν κάποιοι που δεν αγαπούσαν τον Κύριο, εξαιρούσαν μόνοι τους τους εαυτούς τους απο τον χαιρετισμό και η έλευση του Κυρίου θα τους έφερνε σε μια σοβαρή κατάσταση. “Μαράν αθά”! ο Κύριος έρχεται. Είθε να μας αξιώνει να Τον περιμένουμε με χαρά!
Ο Παύλος δεν έγραψε την πρώτη επιστολή προς Κορινθίους σαν ένας αυστηρός κριτής. Είχε ο ίδιος ταπεινωθεί και στεναχωρεθεί από τα νέα που δέχτηκε από αυτή την εκκλησία, ιδιαίτερα καθώς τον είχαν πετύχει τη στιγμή που διερχόταν υπερβάλουσα θλίψη σ’ αυτή την πόλη της Εφέσου στην Ασία, όπου υπήρχαν πολλοί ενάντιοί του (εδ. 8, 1 Κορινθ. 16:9). Παρ’ όλο που βρίσκεται κάτω από ένα τέτοιο φορτίο παθημάτων, αυτό μπορεί να γίνεται ένα θέμα ευχαριστίας, διότι παράγουν ένα διπλό αποτέλεσμα. Πρώτα αναγκάζει τον πιστό να χάνει όλη την εμπιστοσύνη που έχει στον εαυτό του (εδ. 9). Δεύτερον, τον οδηγεί να εισέλθει στα βάθη της συμπάθειας του Κυρίου. Καθώς περίσσευσαν τα παθήματα, περίσσευσε για τον αγαπητό απόστολο και η παρηγορία (εδ. 5). Η παρηγορία είναι πάντοτε προσωπική, αλλά επιτρέπει σ’ αυτόν που την πειραματίζεται να στρέφεται με τη σειρά του να μοιραστεί τις θλίψεις των άλλων και να εκφράσει την γνήσια συμπάθειά του σ’ αυτούς. Μετά την περίοδο των δοκιμασιών που υπομένει ο πιστός με την υποστήριξη του Κυρίου, ο Χριστιανός είναι ικανός να μιλήσει σ’ αυτούς που θλίβονται και να κατευθύνει τα μάτια τους προς το “Θεό, και Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τον Πατέρα των οικτιρμών, και Θεό πάσης παρηγορίας (εδ. 3).
Δεν συνήθιζε ο Παύλος να λέει “ναί” όταν εννοούσε “όχι” (εδ. 17). Οι Κορίνθιοι μπορούσαν να του έχουν εμπιστοσύνη: δεν είχε υστεροβουλία και αποδείκνυε την ίδια ειλικρίνεια στις πράξεις και αποφάσεις της καθημερινής του ζωής καθώς τους είχε αναγγείλει ένα ευαγγέλιο χωρίς να το καπηλεύεται (δες 2:17, 4:2 τέλος). Πόσο σημαντικό είναι αυτό! Οταν ένα παιδί του Θεού πέφτει σε σχέση με την αλήθεια, κάνει αυτούς που τον παρατηρούν να υποχρεώνονται ν’ αμφιβάλουν όταν στρέφονται στον Λόγο για τον οποίο αυτός δεν δίνει τόσο βέβαιη μαρτυρία. Ο Παύλος έδωσε αποδείξεις μιας απόλυτα ορθής μαρτυρίας και στις σχέσεις του με τον κόσμο αλλά και με τους άλλους Χριστιανούς (εδ. 12). Δεν ήταν ο αγγελιοφόρος του Μόνου που είναι “ο Αμήν, ο πιστός και αληθινός μάρτυρας”, ο Εγγυητής όλων των υποσχέσεων του Θεού ότι θα εκπληρωθούν (εδ. 20, Αποκάλυψη 3:14);
Τα εδάφια 21, 22 μας υπενθυμίζουν τρία χαρακτηριστικά της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος: δι’ Αυτού ο Θεός μας έχρισε, δηλαδή μας αγίασε για Εκείνον και μας χάρισε τη δύναμη να εισέλθουμε στις σκέψεις Του. Μας εσφράγισε, με άλλα λόγια μας προσδιόρισε δείχνοντας ότι τώρα Του ανήκουμε. Τέλος μας έκανε κατόχους του αρραβώνα της ουράνιας κληρονομιάς, δίνοντάς μας την ίδια ώρα μια αρχική απόδειξη αυτής της πραγματικότητας και την ικανότητα να την απολαμβάνουμε από τώρα “μέσα στις καρδιές μας”.
Ο Παύλος είχε αναβάλει το ταξίδι του στην Κόρινθο, για ν’ αφήσει να περάσει κάποιος χρόνος ώστε να φέρει αποτέλεσμα η πρώτη του επιστολή προς αυτούς. Με τη χάρη του Θεού, είχε γίνει στη συνείδηση το έργο στο οποίο ελπίζανε τόσο για την εκκλησία, όσο και στον άνθρωπο που έπρεπε ν’ απομακρύνουν. Τώρα όμως οι Κορίνθιοι αντιμετώπιζαν έναν άλλο κίνδυνο: τον κίνδυνο να ξεχνούν να φανερώνουν χάρη προς το μετανοημένο αμαρτωλό. Από μιά αξιόμεμπτη επιείκια είχαν περάσει σε μια αυστηρότητα χωρίς αγάπη. Ο Σατανάς πάντα προσπαθεί να μας κάνει να πηδάμε από το ένα άκρο στο άλλο. Οι μέθοδοί του εργάζονται με διάφορους τρόπους προκειμένου να πραγματοποιήσει τα αναλλοίωτα σχέδιά του: να κηλιδώσει τη μαρτυρία του Χριστού, και να κρατήσει τον άνθρωπο υπό τον έλεγχό του. Χρησιμοποιεί ακόμα και αστεία γύρω από τον ίδιο. – τόσο κοινότυπα στον κόσμο – για να κάνει τους ανθρώπους να ξεχάσουν τα τρομερά του σχέδια. Ετσι λοιπόν ας προσέχουμε τις ελαφρότητες σχετικά με τον διάβολο και την δύναμή του.
Στην ανησυχία του για τους Κορίνθιους, ο απόστολος είχε αφήσει έναν λαμπρό αγρό έργου προκειμένου να συναντήσει τον Τίτο ο οποίος του έφερνε τα νέα τους. Ο Παύλος όμως παρηγορείται σκεπτόμενος ότι παντού όπου πηγαίνει φανερώνει την γλυκειά “οσμή του Χριστού”. Μπορεί να φανερώνεται η ίδια οσμή σε όλους αυτούς που μας γνωρίζουν; Ιδιαίτερα μπορεί να φανερώνεται στο Θεό;
Οι άνθρωποι έκριναν τη διδασκαλία που κήρυττε ο Παύλος σύμφωνα με την συμπεριφορά των Κορινθίων. Αυτοί ήταν η ζωντανή του “συστατική επιστολή” ή μάλλον αυτή του Χριστού του οποίου το όνομα ήταν γραμμένο στις καρδιές τους. Κάθε Χριστιανός είναι μια επιστολή του Χριστού την οποία ο Θεός απευθύνει σ’ αυτούς που δεν μελετούν τη Βίβλο ώστε να έχουν ένα ζωντανό ευαγγέλιο μπροστά στα μάτια τους. Δυστυχώς αυτές οι επιστολές συχνά κηλιδώνονται ή δεν κατανοούνται αντί να γίνονται γνωστές και να διαβάζονται απ’ όλους τους ανθρώπους (εδ. 2). Ετσι λοιπόν ας προσέχουμε να μην υπάρχει κάποιο πέπλο μπροστά στα πρόσωπά μας το οποίο να εμποδίζει ν’ ακτινοβολούμε σαν Χριστιανοί: το πέπλο της ανησυχίας, φιλαυτίας, κοσμικότητας . . . Πρώτα απ’ όλα όμως ας μην υπάρχει κάποιο πέπλο στις καρδιές μας (εδ. 15, μια κακή συνείδηση για παράδειγμα) που εμποδίζει τις ακτίνες που χρειάζεται να δεχόμαστε από Αυτόν που είναι αγάπη και φώς. Κρύβοντας ένα κλαδί κάτω από ένα μουσαμά ή μια σκεπή θα μαραθεί. Αντιθέτως αν εκτεθεί φυσιολογικά στον ήλιο και στη βροχή θα το δείς ν’ αυξάνει από τη μια εποχή στην άλλη, και το αποτέλεσμα θα είναι να φέρει τον καρπό που περιμένεις. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ψυχές μας. Ενώ φυλάγονται στην παρουσία του Κυρίου, μια βαθμιαία (ίσως και όχι αντιληπτά) πρόοδος λαμβάνει χώρα, με αποτέλεσμα να τις μετασχηματίζει, για να τις κάνει όμοιες με τις ηθικές τελειότητες Εκείνου Τον οποίο θαυμάζουμε μέσα στο Λόγο Του (εδ. 18).
Εχει ο καθένας μας όπως και ο απόστολος απαρνηθεί απόλυτα “τα κρυπτά της αισχύνης”; (εδ. 2). Η καρδιά του Παύλου ήταν όμοια μ’ έναν καθαρό καθρέπτη, που πιστά αντανακλούσε γύρω του κάθε ακτίνα που δεχόταν. Και ποιό ήταν το αντικείμενο που έλαμπε σ’ αυτόν, το οποίο γινόταν ορατό μ’ αυτό τον τρόπο στους άλλους ανθρώπους; “Η δόξα του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού” (εδ. 6). Τί θησαυρός ήταν για τον Παύλο αυτή η γνώση του Χριστού στη δόξα! Αυτός ήταν απλά το σκεύος το οποίο περιείχε αυτή τη δόξα – ένα φτωχό, εύθραυστο γήινο σκεύος χωρίς καμιά αξία. Γιατί αν το όργανο του Θεού το προσέχαμε εξ’ αιτίας λαμπερών ανθρώπινων προσόντων, θά’ πρεπε να έλκει την προσοχή στον εαυτό του, αντί του θησαυρού που έπρεπε να παρουσιάζει. Οι αδαμαντοπώλες γνωρίζουν πολύ καλά ότι μια πολύ στολισμένη βιτρίνα θα μπορούσε να επισκιάσει το κόσμημα που περιέχει. Παρουσιάζουν τα πιο καλά κοσμήματά τους συνήθως πάνω σε μαύρο βελούδο. Κατά τον ίδιο τρόπο ο Παύλος, το σκεύος, είχε δυσκολευτεί, στενοχωρεθεί, διωχθεί, κτυπηθεί . . . έτσι ώστε ο θησαυρός: η ζωή του Κυρίου Ιησού, να μπορεί να φανερωθεί σ’ αυτόν (εδ. 10). Οι δοκιμασίες του πιστού υπηρετούν το σκοπό να του αφαιρέσουν κάθε προσωπική δόξα ώστε Εκείνος – για τον οποίο ο πιστός δεν είναι τίποτα περισσότερο από την βάση ενός λαμπτήρα – να μπορεί να λάμπει στον κόσμο όλο και περισσότερο.
Πόσο πολύ φροντίζουμε να διατηρήσουμε και να διαφυλάξουμε “τον εξωτερικό άνθρωπο” υγιή (εδ. 16). Ναί, αν μόνο ο “εσωτερικός μας άνθρωπος” μπορούσε να προσεχθεί όμοια! Αυτό που ανανέωνε την καρδιά του αποστόλου ήταν το αιώνιο βάρος δόξης το οποίο δεν συγκρινόταν με τις δοκιμασίες που περνούσε. Περπατώντας “διά πίστεως. Οχι διά όψεως” (εδ. 7) με τα μάτια της ψυχής του εστιασμένα στα πράγματα που δεν είναι ορατά αλλά που είναι αιώνια, τα απολάμβανε ήδη από τώρα με τον αρραβώνα του Πνεύματος (εδ. 5). Γι’ αυτό το λόγο δεν απέκαμνε (4:1, 16).
Τί φόβος, τί ζήλος, η σκέψη του θρόνου της κρίσης του Χριστού που πρέπει διαρκώς να κινεί τις καρδιές μας! Η σωτηρία μας είναι βέβαιη. Δεν θα σταθούμε εκεί για να καταδικαστούμε αλλά σαν ένα φίλμ, όλη μας η ζωή εκεί θα ξεδιπλωθεί αποκαλύπτοντας όλα όσα έχουμε κάνει “είτε καλά είτε κακά” και θα δεχτούμε είτε κέρδος είτε ζημία. Την ίδια ώρα όμως ο Κύριος θα δείξει εκεί πώς η χάρις Του προστέθηκε, σε όλη της την λαμπρότητα ακόμα κι’ από τις αμαρτίες μας. Ενας καλλιτέχνης που τελείωσε αποκαθιστώντας ένα κατεστραμένο πορτραίτο τονίζει την ποιότητα του έργου του τοποθετώντας την αυθεντική φωτογραφία δίπλα σ’ αυτό. Καθώς δεν είμαστε συχνά ευαίσθητοι με την αμαρτία, υποτιμούμε επίσης και τη χάρη που μας συγχωρεί και μας συνοδεύει. Ο θρόνος της κρίσης του Χριστού θα μας κάνει τέλος ν’ αναγνωρίσουμε την πλήρη έκταση της χάρης Του.
Ο Παύλος επιθυμούσε θερμά την ουράνια δόξα (εδ. 2) αλλά ενώ περίμενε αυτήν, έκανε τα πάντα και με μεγάλο ζήλο να είναι ευάρεστος στον Κύριο (εδ. 9). Μή έχοντας κάτι να κρύψει είτε απ’ το Θεό ή τους ανθρώπους (εδ. 11), δεν ζούσε πλέον για τον εαυτό του, αλλά σώμα και ψυχή, ήταν δούλος του Χριστού που είχε πεθάνει και αναστηθεί γι’ αυτόν (εδ. 15). Τώρα ο Κύριος τον είχε καλέσει – όπως κάνει με τον κάθε εξαγορασμένο – σε μια πολύ υψηλή υπηρεσία: αυτή του πρεσβευτή του παντοδύναμου Θεού για να προσφέρει εκ μέρους Του στον κόσμο την συμφιλίωση. Για να πραγματοποιήσει αυτή την αποστολή και να πείσει τους ανθρώπους, δύο μεγάλες κινητήριες δυνάμεις ωθούσαν τον αγαπητό απόστολο: ο τρόμος της κρίσης: γνώριζε πόσο πολύ πρέπει να φοβόμαστε τον Κύριο (εδ. 11), και η αγάπη του Χριστού για τις ψυχές, που χωρίς αυτήν ακόμα και ο πιο εύγλωττος κήρυκας είναι απλά σαν τον χαλκό που ηχεί (εδ. 14, 1 Κορινθ. 13:1).
Από τί αποτελείται λοιπόν το μήνυμα της συμφιλίωσης; Ο Χριστός, ο μόνος άνθρωπος χωρίς αμαρτία, στο σταυρό ταυτίστηκε με την αμαρτία για να πληρώσει το χρέος της. Από αυτή την πράξη χάριτος ο Θεός ακύρωσε την αμαρτία που μας χώριζε από Εκείνον (εδ. 21). “Τα αρχαία παρήλθον”. Ο Θεός δεν τα διορθώνει. Ευαρεστείται να “κάνει τα πάντα νέα”, ναί, κάνοντας κι εσένα ένα νέο κτίσμα (εδ. 17). Πρώτα απ’ όλα όμως, έχεις συμφιλιωθεί μαζί Του;
“Υπομονή πολλή” είναι η σύσταση του υπηρέτη του Θεού (και του κάθε πιστού, εδ. 4, 12:12). Καλύτερη απ’ όλες τις συζητήσεις. Ο τρόπος που υπέμενε ο Παύλος τις δοκιμασίες του, απέδειξαν την αξία του Ευαγγελίου του. Υπέφερε για κάτι που άξιζε αυτές τις δυσκολίες.
Τί παράξενο πρόσωπο που είναι ο Χριστιανός! Κατά κάποιο τρόπο έχει δύο πρόσωπα. Στα μάτια του κόσμου, εμφανίζεται ατιμασμένος πλάνος, άγνωστος . . . γεμάτος θλίψη, φτωχός, μή έχοντας τίποτα. Καί τί είναι ενώπιον του Θεού; Αληθινός, πολύ γνωστός, ζωντανός, πάντα χαρούμενος, και τελευταίο όλων, κατέχοντας τα πάντα! (εδ. 8-10). Αυτό είναι το αληθινό του πρόσωπο.
Οι προτροπές που ακολουθούν μπορεί να φανούν αυστηρές και στενόχωρες. Ερχονται όμως από την πλατιά καρδιά του αποστόλου (εδ. 11). Η λέξη χωρισμός μας αποθαρρύνει και επιπλέον όποιος μιλάει περί αγιασμού εννοεί τον χωρισμό για το Θεό (Λευιτικό 20:26). Για να κατορθώσεις το πρώτο (7:1) είναι απαραίτητο να πειραματιστείς το δεύτερο. Χωρισμός από τον κόσμο (εδ. 14, 15) δεν εφαρμόζεται μονάχα στο ζήτημα ενός ασυμβίβαστου γάμου. Ο χωρισμός απ’ τον θρησκευτικό κόσμο (εδ. 16-18 προσφέρει ανεκτίμητη ανταμοιβή: την παρουσία του Κυρίου Ιησού “στο μέσον” των ιδικών Του, και την απόλαυση μιας άγιας σχέσης με το Θεό και Πατέρα μας. Τέλος στο (7:1) υπάρχει ο χωρισμός απ’ το κακό σε όλα του τα σχήματα.
Η αγάπη του Χριστού συνέδεε τον Παύλο περισσότερο με τους αγαπητούς του Κορίνθιους. Και αυτή η αγάπη ήταν τόσο αληθινή και μεγάλη όσο και στην πρώτη του αυστηρή επιστολή προς αυτούς. Τώρα όμως η καρδιά του δεν περιορίζεται όπως σ’ εκείνην. Μπορεί ν’ αφήσει την αγάπη του να μιλήσει ελεύθερα. Ποτέ μην ξεχνάτε αγαπητοί νέοι φίλοι, ότι αυτοί που σας επιπλήττουν και προειδοποιούν πιο αυστηρά, γενικά είναι αυτοί που σας αγαπούν περισσότερο (Αποκάλυψη 3:19).
Η εκκλησία είχε κρίνει το κακό ανάμεσά της· έδειξε μ’ αυτό τον τρόπο ότι ήταν καθαρή και σωστή (εδ. 11): αν είχε ανεχθεί μια τρομερή αμαρτία αυτό οφειλόταν σε άγνοια και αμέλεια. Οι Κορίνθιοι έπρεπε να ταπεινώσουν τους εαυτούς τους για το κακό που εμφανίστηκε ανάμεσά τους, και δοκίμασαν λύπη προς μετάνοια, διότι ελυπήθηκαν κατά Θεόν.
Το εδάφιο 10 μας φανερώνει ότι μια απλή λύπη, ή τύψεις, ή έλεγχος, δεν είναι μετάνοια. Μετάνοια σημαίνει να κατακρίνουμε τις αμαρτίες μας με τον ίδιο τρόπο όπως ο Θεός, ν’ αναγνωρίσουμε το κακό και να το απαρνηθούμε είτε πρόκειται για πράξεις που κάναμε πριν αναγεννηθούμε ή μετά την αναγέννησή μας (Παροιμίες 28:13). Αυτός είναι ο πρώτος καρπός της πίστης. Η λύπη κατά Θεόν είναι λοιπόν κάτι που από μόνο του φέρνει χαρά (εδ. 9). Εχει ο κάθε αναγνώστης μας πειραματιστεί την αληθινή μετάνοια;
Η υπακοή των Κορινθίων είχε φέρει χαρά και αγάπη στον Τίτο κι έτσι διπλή χαρά και παρηγορία στον ίδιο τον Παύλο (7:13, 15). Ηταν όμως ακόμα μακριά απ’ το να έχουν τον ζήλο των αγίων της Μακεδονίας (κεφ. 8). Οι τελευταίοι δεν είχαν απλά δώσει υλικά πράγματα από τις περιουσίες τους και τον χρόνο τους: είχαν δώσει τους ίδιους τους εαυτούς τους. Δεν περίμεναν όπως κάνουν κάποιοι μέχρι το τέλος της ζωής τους για να προσφέρουν στο Θεό ένα φτωχό υπόλοιπο των δυνάμεών τους, αλλά είχαν δώσει τους εαυτούς τους “πρώτα”. Ούτε είχαν ξεκινήσει υπηρετώντας τους αγίους. Οχι ήταν στον Κύριο που είχαν δώσει τους εαυτούς τους, πρώτ’ απ’ όλα. Και αυτή η πρώτη προσφορά παρήγαγε όλες τις άλλες. Ανήκαν επίσης στους αποστόλους επειδή οι απόστολοι ήταν υπηρέτες του Κυρίου. Ηταν αυτό κουραστικό για τους Μακεδόνες; Εντελώς το αντίθετο! “Η περίσσεια της χαράς αυτών” μπορούσε να συμβαδίσει με μια “μεγάλη θλίψη” και η “βαθειά τους πτωχεία” ανέδειξε τον “πλούτο της ελευθερίας τους” (εδ. 2). Αυτό που θα μπορούσαμε να περιγράψουμε εύκολα σαν ένα φορτίο, αυτοί μπορούσαν να το ονομάζουν ένα δώρο (εδ. 4). Είθε να μας χαρίζει ο Θεός την ίδια ευλογημένη αφοσίωση στον Κύριό μας, τον Μόνο που έχουμε το προνόμιο να υπηρετούμε, υπηρετώντας τους δικούς Του!
Τί ήταν η αγάπη των Μακεδόνων συγκρινόμενη με το ύψιστο παράδειγμα του “Κυρίου μας Ιησού Χριστού”; Αυτοί δεν επέλεξαν από μόνοι τους την βαθειά τους πτωχεία (εδ. 2). Ομως Αυτός, “ο κληρονόμος όλων των πραγμάτων” (Εβραίους 1:2) καταδέχτηκε να γίνει ο Ιδιος φτωχός παραμερίζοντας την ουράνια δόξα Του, να γεννηθεί σ’ έναν στάβλο, να γίνει “ο φτωχότερος Ανθρωπος” σ’ αυτό τον κόσμο, Αυτός που δεν είχε πού να κλίνει την κεφαλή Του (εδ. 9, Ψαλμ. 40:17, 41:1, Λουκά 9:58). Γιατί; Για να μας κάνει πλούσιους με αυτή την ίδια δόξα, και να μας κάνει συγκληρονόμους Του. Τί θαυμαστό μυστήριο χάριτος!
Οι Κορίνθιοι δεν είχαν κάνει πράξη ακόμα την επιθυμία τους να βοηθήσουν τις εκκλησίες. Ο απόστολος γράφει σ’ αυτούς ότι το να θέλουν ήταν καλό αλλά το να πράττουν ήταν ακόμα καλύτερο. Αλλοίμονο! Συχνά οι καλές μας προθέσεις . . . παραμένουν προθέσεις: προσφέροντας αυτή τη Βίβλο ή αυτό το ευαγγελιστικό ημερολόγιο, αυτή την επίσκεψη σ’ ένα άρρωστο πρόσωπο, αυτή τη μικρή υπηρεσία που μας παρουσιάστηκε . . . Είθε να μας δίνει ο Θεός την ίδια ετοιμότητα να θέλουμε όπως και να κάνουμε (εδ. 11, 12). Είναι Αυτός που παράγει και τα δύο σε μάς, σύμφωνα με την ευδοκία Του (Φιλιπ. 2:13). Η καθυστέρηση όμως μεταξύ της επιθυμίας της καρδιάς και της κίνησης του χεριού οφείλεται στη δική μας αμέλεια.
Το ενδιαφέρον του Παύλου ήταν να φυλάγονται όχι μόνο από κάθε απάτη αλλά κι από κάθε εμφάνιση κακού στα μάτια των ανθρώπων.
Για να μην αισθανθούμε μάταιη λύπη τον καιρό του θερισμού, ας σπείρουμε (αυτό το νόημα δίνεται) πλούσια στην περίοδο της σποράς που είναι τώρα (εδ. 6, Λουκά 6: 38, Δευτερον. 15:10). Αυτό που βάζει ο Θεός στις καρδιές μας, ας το κάνουμε, κι ας το κάνουμε με χαρά. Γιατί αυτό που θα κρατήσουμε για τους εαυτούς μας δεν θα μας κάνει πλούσιους, και αυτό που θα δώσουμε δεν θα μας κάνει ποτέ φτωχούς (Παροιμ. 28:27). Η χάρις του Θεού μας βεβαιώνει “πάντοτε σε όλα τα πράγματα . . . – όχι σε όλα όσα θα μας άρεσαν – αλλά εις πάσαν αυτάρκειαν” (εδ. 8). Τα εδάφια 11-14 μας υπενθυμίζουν ότι αφιλοκερδής γεναιοδωρία παράγει ευχαριστία προς το Θεό σ’ αυτούς που βοηθούνται, και προσευχή σ’ αυτούς που την προσφέρουν. Αρχίζοντας μ’ ένα θέμα που θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε δευτερεύον και που αφορά στην προσφορά, ο απόστολος έχει έναν τρόπο να μεταφέρει τις σκέψεις μας στα πιο ένδοξα θέματα: την ταπείνωση του Κυρίου (8:9), την ανεκδιήγητη δωρεά του Θεού (εδ. 15). Ας προσπαθούμε με τον ίδιο τρόπο να προοδεύουμε μέσ’ από τ’ ασήμαντα γεγονότα που μας συμβαίνουν στην καθημερινή μας ζωή στις ευλογημένες αλήθειες της πίστης μας. Ενα συνηθισμένο γεύμα, μια οικογενειακή συγκέντρωση, ένα δώρο που δώσαμε ή δεχτήκαμε με αγάπη, είναι ευκαιρίες για να ευχαριστούμε το Θεό, και να σκεφτόμαστε το υπέρτατο δώρο: αυτό που έκανε ο Θεός της αγάπης στον κόσμο, στέλνοντάς του τον Υιό Του (εδ. 15, Ιωαν. 3:16).
Ο Παύλος δεν επιθυμούσε να βρεθεί ανάμεσα στους Κορινθίους με τη “ράβδο” για να επιπλήξει προσωπικά για το κακό (10:2, 1 Κορινθ. 4:21). Προτίμησε να τους γράψει και να περιμένει το αποτέλεσμα που θα παρήγαγε η επιστολή του. Κάποιοι όμως εκμεταλευόμενοι την υπομονή του αποστόλου υποτίμησαν την υπηρεσία του. Η ταπείνωση, η αγαθότητα και η γλυκειά Χριστιανική συμπεριφορά που έδειξε ο Παύλος (εδ. 1) έγειναν η πρόφαση για να τον περιφρονήσουν. Διότι ο φυσικός άνθρωπος θαυμάζει μονάχα αυτό που δημιουργεί την έκπληξη, κρίνει μόνο “την εξωτερική εμφάνιση” (εδ. 7). Ομως τα όπλα του στρατιώτη του Ιησού Χριστού δεν είναι σαρκικά (εδ. 4). Το Εφεσίους 6:10 . . . μας δίνει έναν κατάλογο αυτών. Ας θυμηθούμε πώς ο Γεδεών, Σαμσών, Ιωνάθαν, Δαυίδ, Εζεκίας . . . και αναφέρουμε μονάχα ορισμένους, έκαναν θαυμάσιες νίκες. Ας μην μας οδηγούν τα ανθρώπινα προσόντα όπως η ευγλωττία ή η προσωπική ικανοποίηση. Ας ακολουθούμε τον Λόγο και ποτέ αυτόν που τον παρουσιάζει, όσο χάρισμα κι αν διαθέτει, ακόμα κι αν έχουμε ευλογηθεί απ’ αυτό το πρόσωπο.
Οι άνθρωποι συγκρίνουν τους εαυτούς τους με άλλους και υπερηφανεύονται, ένα σημάδι έλλειψης σοφίας (εδ. 12). Εμείς σαν πιστοί έχουμε μόνο ένα Υπόδειγμα για την πορεία και υπηρεσία μας. Ενα Υπόδειγμα που πάντα μας ταπεινώνει όταν συγκρίνουμε τους εαυτούς μας μαζί Του. Είναι ο Κύριός μας Ιησούς.
Ψευδαπόστολοι είχαν επιχειρήσει ν’ αντικαταστήσουν τον Παύλο στις καρδιές των Κορινθίων. Το αποτέλεσμα είναι να θεωρεί τον εαυτό του υποχρεωμένο να μιλήσει για τον ίδιο και να επικαλεστεί την “αφροσύνη του”. Δεν το κάνει όμως αυτό για ν’ απαιτήσει την αγάπη των πιστών για το δικό του όφελος (δες 12:15). Είχε ζήλο για τον Χριστό και διεκδικεί με δύναμη την αγάπη τους για τον μοναδικό Νυμφίο της Εκκλησίας.
Οι Κορίνθιοι βρισκόντουσαν στον κίνδυνο να δώσουν προσοχή σ’ ένα “άλλο ευαγγέλιο” (εδ. 4). Ηταν λιγότερο πνευματικοί από τους Εφεσίους που “εδοκίμασαν αυτούς που ονομάζονταν απόστολοι και δεν ήταν” και τους βρήκαν ψεύστες (Αποκάλυψη 2:2). Πολλοί Χριστιανοί διατρέχουν τον ίδιο κίνδυνο όπως οι Κορίνθιοι, βασικά γιατί βρίσκουν τον αληθινό Χριστιανισμό πολύ απαιτητικό. Αντιθέτως ένα ευαγγέλιο το οποίο δοξάζει τον άνθρωπο και δίνει τόπο στη σάρκα θα γίνει αποδεκτό.
Πίσω απ’ αυτούς τους απατηλούς εργάτες ο απόστολος ξεσκεπάζει το Σατανά, τον κύριό τους. Κάποτε ήταν ένα χερουβίμ κεχρισμένον (Ιεζεκιήλ 28:12 . . .), αυτός εξακολουθεί να γνωρίζει με ποιό τρόπο να ενδύεται για να πειράξει τον άνθρωπο με την πανουργία του όπως εξαπάτησε την Εύα (εδ. 3, 14). Είναι επίσης πιο επικίνδυνος όταν παρουσιάζεται σαν τον πονηρό όφι παρά όταν μας επιτίθεται κατά πρόσωπον σαν λέων ωρυώμενος στην 1 Πέτρου 5:8. Θα ματαιώσουμε τις δολοπλοκίες του μένοντες σταθεροί στο Λόγο του Κυρίου.
Αυτές οι επιθέσεις εναντίον της υπηρεσίας του Παύλου είναι μια ευκαιρία για το Αγιο Πνεύμα να μας δώσει μια καθαρότερη ιδέα σχετικά με το έργο του και τα παθήματά του. Ναί, ήταν ένας υπηρέτης του Χριστού και μπορεί να φέρει τις αποδείξεις γι’ αυτό από το γεγονός ότι υπέμεινε έναν κατάλογο από παθήματα για το Ευαγγέλιο. Τα εδάφια 23-28, 31, 32 μας δίνουν τις λεπτομέρειες γι’ αυτό που ονόμασε ο απόστολος στο 4:17 “προσωρινή ελαφρά θλίψις”! Ποιός ήταν όμως ο θείος πόρος που τον διατηρούσε ώστε να μπορεί να υποφέρει αυτά τα εξαιρετικά πράγματα; “Ενα αιώνιο βάρος δόξας” ήταν διαρκώς στις σκέψεις του: ο Χριστός στη δόξα, η αιώνια ανταμοιβή του. Αγαπητοί φίλοι, ας στηριζόμαστε σ’ αυτό το μυστικό: όσο περισσότερο ασχολούμαστεμε τον Κύριο, τόσο λιγότερο θα σκεφτόμαστε τις δυσκολίες μας – και πώς μπορούν να συγκριθούν με τις δοκιμασίες του μεγάλου αποστόλου;
Ναί, όσο περισσότερο η αιώνια αγάπη Του θα βαραίνει στη ζυγαριά των καρδιών μας, τόσο λιγότερο οι περιστάσεις της στιγμής θα γίνονται σημαντικές και θα μας καταθλίβουν. Ωστόσο υπάρχει ένα πράγμα που ποτέ δεν θα είναι πολύ βαρύ για εμάς: “η μέριμνα όλων των εκκλησιών” (εδ. 28). Η φροντίδα φανερώνεται κατ’ αρχήν με την προσευχή. Είθε ο Κύριος να μας δίνει την αγάπη για την αγαπητή Του Εκκλησία, και για το κάθε μέλος της χωριστά.
Ενας άνθρωπος εν Χριστώ είναι κάποιος για τον οποίο η σάρκα έχει χάσει τα δικαιώματά της (Ρωμ. 8:1, 2). Αυτός είναι “ένα νέο κτίσμα” (5:17). Η θέση του ενώπιον του Θεού είναι αυτή του Χριστού του Ιδιου και την κατέχει στον ουρανό από τώρα διά της πίστεως. Ο Παύλος πραγματικά αρπάχθηκε σ’ αυτό το μέρος για μια αξέχαστη στιγμή. Και τί μπορούσε να δεί στον παράδεισο; Τον Χριστό αναστημένο και δοξασμένο. Τί μπορούσε ν’ ακούσει στον ουρανό; Την γλώσσα του ουρανού που δεν μπορεί να μεταφραστεί στην γλώσσα του ανθρώπου (εδ. 4). Τί εξαιρετική τιμή! Ομως αυτή η μοναδική εμπειρία παρουσίαζε στη συνέχεια κάποιο κίνδυνο για τον απόστολο. Για να φυλαχθεί απ’ το να υπερηφανευθεί, του εδόθη ένας σκόλοψ στη σάρκα, ίσως μια επώδυνη ασθένεια που έτεινε να τον κάνει άξιο περιφρόνησης στο κήρυγμά του (10:1, 10, Γαλάτας 4:14). “Κύριε πάρε αυτό το πράγμα από μένα”, ικετεύει ο απόστολος, “η υπηρεσία μου θα πληγεί απ’ αυτό . . .” “Αρκεί εις σέ η χάρις μου” είναι η απάντηση του Κυρίου. Αντίθετα με το φαινόμενο, ο σκόλοπας ήταν μια ένδειξη αυτής της χάρης. Μήπως δεν χρησίμευσε, σ’ αυτόν τον κουραστικό σύντροφο του έργου του, στη σάρκα του, να την εκμηδενίσει; Ναί, αδυναμίες και δοκιμασίες είναι ανεκτίμητες για τον Χριστιανό. Βοηθούν στο να εξασθενούν τον “άνθρωπο” για να επιτρέπουν στη δύναμη του Θεού να εκδηλώνεται (εδ. 9, 10, 4:7).
Τί θλίψη για τον απόστολο να βλέπει τις υποθέσεις που έκαναν γι’ αυτόν, λόγους συμφέροντος και μεθοδείες που του καταλόγιζαν (εδ. 14, 16, 7:2, 3, πρβλ. Πραξ. 20: 33). Με μια άμεμπτη συμπεριφορά δεν είχε πάψει να πορεύεται μαζί με τους συμβοηθούς του “στα ίδια ίχνη”: αυτά του Χριστού (εδ. 18). Αν απαντάει σ’ αυτές τις συκοφαντίες με λεπτομέρειες, δεν το κάνει για να δικαιώσει τον εαυτό του αλλά γιατί έχει σαν σκοπό την οικοδομή των αγαπητών του Κορίνθιων (εδ. 19, 1 Κορινθ. 14:26 τέλος). Πραγματικά, το να μην αναγνωρίζουν την υπηρεσία του Παύλου ήταν ισοδύναμο με το ν’ απορρίπτουν την ίδια ώρα την εξουσία του θείου Λόγου που αυτός εκήρυττε. Πόσοι πολλοί απ’ αυτούς που αποκαλούνται σήμερα Χριστιανοί απορρίπτουν το ένα ή το άλλο τμήμα του εμπνευσμένου Λόγου και ιδιαίτερα τις επιστολές του Παύλου; Τα εδάφια 20, 21 μας δείχνουν σε πόσες αμαρτίες οδηγούν η αμέλεια και η καταφρόνηση.
Κι έτσι σ’ αυτό το κεφάλαιο “βρίσκουμε την πιο δοξασμένη κατάσταση στην οποία ένας Χριστιανός μπορεί να υψωθεί . . . και την πιο άθλια στην οποία μπορεί να πέσει . . . Τί αντίθεση μεταξύ της ανύψωσης μέχρι τρίτου ουρανού κι’ αυτής της απαίσιας σαρκικής κατάπτωσης! Και ο Χριστιανός είναι ικανός και για τα δύο! Τί μάθημα και τί προειδοποίηση για τον καθένα άγιο” (J.N.D.).
Η Εκκλησία ήταν το θέμα της πρώτης επιστολής προς Κορινθίους. Η δεύτερη μας μίλησε σχετικά με το έργο ή την Χριστιανική υπηρεσία. Σ’ αυτή την επιστολή βρήκαμε συναισθήματα, ικεσίες, κόπωση, τις ηθικές και φυσικές θλίψεις του υπηρέτη του Κυρίου. Ο Παύλος ήταν απλά ένα αδύναμο όργανο, αλλά δεν επιζητούσε εδώ στη γή μια καλύτερη μερίδα από αυτή που έλαβε ο Κύριός του. Ο Χριστός είχε βρεθεί στη γή ταπεινός και σταυρώθηκε εν ασθενία, τώρα όμως είναι ζωντανός, αναστημένος με τη δύναμη του Θεού (εδ. 4).
Καθώς ολοκληρώνει την επιστολή του, ο Παύλος απευθύνει στο Θεό μια τελευταία προσευχή για τους αγαπητούς του Κορίνθιους. Αυτή συνοψίζεται σ’ έναν λόγο: την τελειοποίησή τους (εδ. 9). Την ίδια ώρα όμως τους προτρέπει: “τελειοποιείσθε” (εδ. 11). Ζητώντας την βοήθεια του Κυρίου δεν μας απαλλάσει απ’ το να εργαζόμαστε σκληρά με ζήλο κάνοντας πρόοδο στη Χριστιανική ζωή και υπηρεσία.
Τους λέει επίσης, “χαίρετε, φρονείτε το αυτό, ειρηνεύετε . .” (εδ. 11). Είθε όλοι απ’ τους αναγνώστες μας να παίρνουν αυτές τις προτροπές για τους εαυτούς τους και να χαίρονται την υπόσχεση που συνδέεται μ’ αυτές. Ναί, είθε η χάρις του ΚυρίουΙησού Χριστού, και η αγάπη του Θεού, και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος ναείναι μαζί με όλους μας (εδ. 13)!
At the beginning of this new year, we commence with the second book of the Psalms. Prophetically it relates to the period when the faithful Jewish remnant, persecuted by the Antichrist, will have to flee from Jerusalem; vv. 2, 4 and 6 particularly reflect the painful anguish of this exile. At the same time, just as we have in the first book, many expressions can be seen as coming from the lips of the Lord Jesus, He who more than all others suffered from the wickedness of His people (e.g. vv. 7, 10).
Is there anywhere a more graphic picture than we have in v.1 to reflect the sighing of the soul who is thirsting for the presence of God? Oh that we might similarly seek that presence each time some sin has interrupted our communion with the Lord! And that each of us may know Him under this precious personal Name: the "God of my life" (v. 8)! This corresponds to the motto of the apostle: "For me to live is Christ" (Phil. 1:21). It is He who from year to year wants to order my life, to fill it, as the precious Object of my heart. "Where is thy God?" unbelievers ask ironically (vv. 3, 10; cf. Matt. 27:43). Ah! even if they do not know Him, would that I for my part might know always where to find Him, by day or night, to offer up to Him with love my song and my prayer (v. 8).